ลานร้อยเรียงจากคนสวน

       ใบกระเพราสีเขียวอ่อนสดใสลอยอยู่ในน้ำร้อนร้อนจัดในถ้วยแก้วสีใสให้กลิ่นหอมๆ ยิ่งเมื่อเติมใบสะระแหน่ลงไปผสมอีกสองยอด ยังช่วยให้กลิ่นน้ำผ่านไออุ่นนั้นหอมอย่างพิเศษ  ชาสมุนไพรพิเศษแก้วนี้ ครูบาสุทธินันท์ปรัชญพฤกษ์ลงมือทำและแนะนำให้ข้าพเจ้าดื่ม ขณะที่ท่านนำพวกเราชาวบ้านมกรา จุฬาฯ เดินชมสวนในยามเช้าที่อากาศเย็นๆ กลางแสงแดดแจ่มใสที่เริ่มแผ่ไอร้อนยามเช้าทั่วบริเวณมหาชีวาลัยอีสานที่ร่มรื่นด้วยพรรณไม้เป็นร้อยเป็นพันชนิด

       ข้าพเจ้าค่อยๆ จิบชาสมุนไพรพิเศษแก้วนั้น ท่ามกลางร่มไม้ร่มรื่น อากาศเย็นด้วยลมพัดยามเช้า และกลิ่นไอพิเศษของมิตรไมตรีที่แผ่อุ่นๆ ออกจากจิตใจของผู้คนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเดินในสวนยามเช้า

       ชาสมุนไพรแก้วนั้น กว่าจะอุบัติขึ้นได้ต้องอาศัยเวลาเนิ่นนานนัก จะสืบความเป็นมาของมันก็ต้องย้ายไปสู่อดีตกาลอันไกลโพ้นเกินคคาดคะเนทีเดียว แต่หากจะตัดตอนประวัติศาสตร์ที่อยู่ในการรับรู้ได้ ก็เริ่มตั้งแต่เมื่อข้าพเจ้าได้รู้จักชื่อมหาชีวาลัยอีสาน ผ่านสื่ออะไรสักอย่างหนึ่งนานแล้ว และเนื่องด้วยความสนใจในการใช้ชีวิตอย่างงอกงามภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใบหญ้า และยกระดับจิตวิญญาณให้สูงส่งด้วยวิถีชีวิตอย่างง่ายๆ อย่างเคารพและอ่อนน้อมต่อความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ ทำให้ข้าพเจ้าติดตามปราชญ์ชุมชนที่ดำเนินชีวิตเป็นแบบอย่างอย่างทวนกระแสโลภนิยมที่กำลังกัดกร่อนกินจิตใจและสังคมอยู่เสมอ

       แล้วความตั้งใจลึกๆ ของข้าพเจ้าได้พบกับครูบาสุทธินันท์ที่มหาวิทยาลัยอุบล โดยการนำของศาสตราจารย์ ดร.อภิชัย พันธเสน ที่กรุณาชักชวนข้าพเจ้ามาดูงานที่นั่น และเล่าให้ข้าพเจ้าทราบว่า ท่านจะอาศัยมหาชีวาลัยอีสานเป็นแหล่งเรียนรู้สำหรับนักศึกษาในหลักสูตรเศรษฐกิจพอเพียงของคณะจริยศาสตร์แนวพุทธที่นั่น

       พริตจ๊อบ คาปร้า เคยเขียนไว้ในหนังสือ Uncommon Wisdom ถึงวิธีการที่เขาทำงานเพื่อหาเวลาไปพบปะกับนักปราชญ์และผู้รู้ต่างๆว่า เขาตั้งใจไว้ในใจ และรักษาความมุ่งมั่นนั้นไว้ และมันก็เหมือนกับเรด้าร์ที่ค้นหาเป้าหมาย เมื่อถึงเวลที่เหมาะสม เป้าหมายก็ปรากฏขึ้นให้เราได้พบปะสมใจหวัง ข้าพเจ้าก็อาศัยความมุ่งใจเช่นเดียวกันนั้น

โสรีช์ โพธิแก้ว

« « Prev : เปิดลาน

Next : ใต้ร่มเงามหาชีวาลัยอีสาน ตอนที่ 2 » »