ลานร้อยเรียงจากคนสวน

        ช่อดอกไม้เล็ก ๆ 2-3 ช่อวางอยู่ในพานตั้งอยู่ระหว่างพวกเรากับพ่อครูบาและแม่ฉวี

        ช่อดอกไม้ในพาน กำลังจะทำหน้าที่เป็นสะพานเชื่อมสายใยของความรู้สึกขอบคุณจากหัวใจของพวกเราไปสู่พ่อครูบาและแม่ฉวี

        พ่อครูบาและแม่ฉวีนั่งนิ่ง ๆ

        บรรยากาศในห้องเงียบสงัด

        เสียงกล่าวแสดงความรู้สึกของพวกเราทีละคน ดังแทรกอยู่ในทุกเนื้อที่ของความเงียบนั้น

        บางคราว เสียงสะอื้นผสมผสานอย่างสนิทกับความรู้สึกขอบคุณ เมื่อได้ย้อนระลึกถึงการกระทำแห่งกรุณาที่ได้สัมผัสจากพ่อครูบา เสียงเช่นนี้สะเทือนเข้าไปในจิตสำนึกของทุก ๆ คน ดวงตาหลายคู่อิ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำ ร่วมรู้สึกกับความรู้สึกที่สั่นสะเทือนจากน้ำเสียงของความขอบคุณนั้น

        ข้าพเจ้ายกพานและค่อย ๆ กล่าวคำขอบคุณ สัมผัสถึงคลื่นในใจที่สั่นสะเทือนวูบไหว

        การกล่าวขอบคุณ บ่อยครั้งที่ซ่อนไว้ด้วยการจากลา

        การกล่าวขอบคุณ ด้วยความรู้ว่าในนั้นมีการจากลาแฝงอยู่ ลึก ๆ ในใจจึงสั่นสะเทือนวูบไหว

        การจากลาคือการพลัดพราก คือการสูญเสีย คือการวูบหายไปจากการรับรู้ที่สัมผัสได้ ภาวะเช่นนี้นำความสะเทือนใจมาให้เสมอ จะน้อย จะมาก ก็ขึ้นอยู่กับความผูกพันที่เรามีต่อสิ่งนั้น และความผูกพันมักจะเกิดกับใจที่อ่อนโยนเสมอ

        ข้าพเจ้าหายใจลึก ๆ อาศัยลมหายใจเป็นปราการใหญ่ที่จะรับคลื่นที่สั่นสะเทือนใจนั้น ทอดสายตาตรงไปที่ครูบาและแม่ฉวี กล่าวขอบคุณ คารวะ และขอโทษในสิ่งที่อาจล่วงเกินในช่วงแห่งการอยู่ร่วมกัน เป็นการกล่าวเพื่อการชำระใจให้สะอาด เพื่อความดีงามจะได้มีเนื้อที่มากขึ้นในจิตใจ

        พ่อครูบาขอบคุณโอกาสดี ๆ ที่พวกเราได้มาหา มาเยี่ยม มาใช้ชีวิตด้วย ท่านดีใจที่เห็นพวกเราทุกคนเปิดใจตื่นตาเพื่อการเรียนรู้อย่างเต็มที่

        ข้าพเจ้ารับรู้ถึงบรรยากาศที่แฝงไว้ด้วยพลังอานุภาพของจิตใจที่มีคุณภาพ ดีงาม สูงส่ง ที่ปลอบประโลมและยกระดับจิตใจของพวกเราทุก ๆ คน

        ในน้ำเสียงอ่อนโยน ช้า ๆ เนิบ ๆ ธรรมดา ๆ เรียบง่ายเหมือนวิถีเล็ก ๆ ของใบกระเพรา ยอดกระถิน เห็ด และมะละกอ แต่ความเป็นธรรมดาเรียบง่ายเช่นนี้มิใช่หรือ ที่ให้ประโยชน์และเป็นประโยชน์แก่เพื่อนมนุษย์และโลกมาแล้วทุกยุคทุกสมัย

        พวกเรากราบเคารพในชีวิตเรียบง่าย ธรรมดาที่แฝงไว้ด้วยประวัติความเป็นมาที่ไม่ธรรมดาอย่างนบนอบที่สุด

        เราหน่วงเหนี่ยวการจากลาและยึดโอกาสของการอยู่ร่วมกันให้มากที่สุด สิ่งที่เราทำคือเราคอยเป็นคนส่งผู้อื่นก่อน เราถ่ายรูป เราล่ำลา เราบอกกันว่าเราจะได้พบกันอีก ข้าพเจ้าอุ้มพ่อครูบามาที่รถเพื่อที่จะนำกลับกรุงเทพด้วย ต่อมาข้าพเจ้าหนีบแม่ฉวี โดยมีพ่อครูบายิ้ม ส่งสายตามาบอกว่า อย่าเอาไปจริงนะ! กลุ่มเล็กๆ ร่ำลากัน ถ่ายรูปกันตามที่ต่าง ๆ เก็บไว้เป็นที่ระลึก

        แต่ “ทุกอย่างในโลกนี้ มีเวลาของมัน”

        เมื่อรถเคลื่อนออกจากมหาชีวาลัยอีสาน ข้าพเจ้ามองไปที่เรือนพักแถวม้านั่งประชุมกลางลาน ไก่ต๊อก และต้นไม้หลายชนิดเพื่อกล่าวขอบคุณที่ได้ช่วยเติมเต็มชีวิตของข้าพเจ้าในหลาย ๆ วันที่ผ่านมา

        ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ “ชุติมา” วันนี้ผู้ช่วยในร้านกลับบ้าน เหลือคุณป้าเจ้าของร้านอยู่คนเดียว ทั้งรับสั่ง ทั้งทำ ทั้งบริการ ลูกศิษย์ของข้าพเจ้าต่างช่วยคุณป้าคนละไม้คนละมือในการจัดการก๋วยเตี๋ยวไก่มารับประทาน ข้าพเจ้าประทับใจในน้ำใจที่ดีงามของลูกศิษย์เสมอ เขาทุกคนรู้จักวางตัวในที่ต่ำเพื่อช่วยเหลือ เอื้อเฟื้อ และปรับตัวให้เข้ากับโอกาสและสถานที่ต่าง ๆ ได้อย่างเหมาะเจาะลงตัวเสมอ ความอ่อนน้อมถ่อมตน ยินดีรับใช้ดูจะเป็นหัวใจของเขาทุกคน คุณ “ป้า” คงจะประหลาดใจแกมประทับใจที่ลูกค้าพิเศษกลุ่มนี้ ท่าทางไม่ใช่คนท้องถิ่น เข้ามาในร้าน วางตัวเป็นผู้ช่วยบริการ ความหนักใจที่คุณป้าบอกว่าวันนี้ไม่มีคนช่วย ค่อยจางคลายจากใบหน้า ความเครียดที่ซ่อนเร้นอยู่ดูสลายหายไป ทุกอย่างดูราบรื่น และเมื่อพวกเราออกจากร้าน คุณป้าส่งรอยยิ้มให้แก่เราด้วย

        บนเส้นทางกลับกรุงเทพ ฉัน (แอบ) มองไปที่ลูกศิษย์ทุก ๆ คน ตื้นตันใจอย่างยิ่งที่เขาเหล่านี้ได้ร่วมเดินทางมากับฉันเสมอ พี่วรา พี่แอ พี่นี้ เดินทางร่วมมาในชีวิตของฉันกว่า 30 ปีแล้ว ในความสุข ในความทุกข์ ในอุปสรรค ในความพลัดพราก ในความสำเร็จ ในความล้มเหลว เขาอยู่ข้าง ๆ ร่วมให้กำลังใจ ส่งรอยยิ้มแจ่มใสให้แก่ฉันเสมอ ชีวิตของฉันเดินทางมาได้เพราะมีลูกศิษย์เช่นนี้เป็นกัลยาณมิตรเสมอมา ฉันนึกถึงพี่ระ ตอนนี้ก็คงถ่ายรูปรับปริญญากับลูกศิษย์ของเขาที่มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัยกับพี่ซูน เที่ยวนี้พี่ระก็ช่วยดูแลจัดการเรื่องการเดินทางให้อย่างเรียบร้อย ฉัน (แอบ) มองไปที่ลูกศิษย์คนอื่นๆ เอก เอ็กซ์ นัท ปูน พี่มืด แถวหลังมีลูกศิษย์รุ่นเล็กกำลังหลับอยู่ เจ้าเต๊ เจ้าเหมียว เจ้าเนท เขาเหล่านี้เข้ามาร่วมในกระแสธารชีวิตเป็นรุ่นล่าสุด ในหัวใจของความเป็นครู ฉันขอบคุณทุกคนอย่างลึกซึ้งที่เข้ามาเติมชีวิตของฉันให้เต็ม บนถนนยาวไกลของวิถีจิตวิทยาการปรึกษานั้น หากปราศจากกำลังใจที่คอยผลักดันจากเขาเหล่านั้น ถนนเส้นนี้คงร้างหายไปจากโลกแห่งจิตวิทยาไปแล้ว

        ฉันไม่มีความสามารถทางภาษาเพียงพอ ที่จะหาถ้อยคำมาแทนที่ความรู้สึกที่ฉันมีต่อพวกเธอได้อย่างสมใจ ฉันไม่มีกำลังมากพอที่จะทำอะไรให้พวกเธอได้รู้ว่าฉันอยากตอบแทนทั้งหมดที่พวกเธอได้ให้แก่ฉันอีก รู้แค่ว่าทุก ๆ ความคิด ทุก ๆ ความรู้สึก ทุก ๆ การกระทำของฉัน แฝงไว้ด้วยความตื้นตันใจ และอยากตอบแทนความดีงามที่พวกเธอทุก ๆ คนได้ให้แก่ฉันเสมอมา

        และเส้นทางสายสตึกที่มีคุณค่า ก็ถูกบันทึกไว้ในเส้นทางชีวิตของฉันและลูกศิษย์ เพื่อยืนยันความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างกัน อีกเส้นทางหนึ่ง

โสรีช์ โพธิแก้ว

« « Prev : ใต้ร่มเงามหาชีวาลัยอีสาน ตอนที่ 9