ลานร้อยเรียงจากคนสวน

กลุ่มเฮฮาศาสตร์ของมหาชีวาลัยเป็นกลุ่มที่น่าชื่นชมยกย่องอย่างยิ่ง แต่ละท่านที่เป็นสมาชิกมีศักยภาพส่วนบุคคลอัดแน่นเต็มเปี่ยม ชีวิตของแต่ละท่านเป็นตำราเล่มใหญ่ ควรค่าแก่การเปิดอ่าน เป็นบันทึกชีวิตที่หลากหลายควรค่าแก่การฟัง

        พี่ไพศาล นักพัฒนาชนบทที่มีประสบการณ์สูง พี่เปลี่ยนนักพัฒนาท้องถิ่นที่มีลักษณะเด่นเฉพาะตัว ป้าจุ๋ม สนใจสมุนไพร หมอสุธี หมอเจ๊ น้องสร้อย อึ่งอ๊อบ ป้าหวาน ฯลฯ หากนำความรู้มาหลอมรวมทำหลักสูตร เช่น “หลักการพัฒนาชีวิตสำหรับเยาวชน” “วิถีธรรมชาติคือวิถีชีวิต” “สุขภาวะทางกาย ทางใจ และทางวิญญาณสำหรับชีวิตที่ดีงามภายใต้ต้นไม้ใบบัว” ฯลฯ น่าจะให้ประโยชน์กับผู้คนได้อีกไม่น้อยเลยทีเดียว นี่ผมก็ฝันๆนะครับ เพราะแต่ละท่านก็อยู่ห่างไกลกันมาก ที่ท่านมารวมกันได้เพราะพ่อครูบานึกอยากให้พวกเราได้ฟัง ได้สัมผัส ได้ประโยชน์จากท่านเหล่านี้ ซึ่งพวกเราทุกคนก็เกิดแรงบันดาลใจมากมายในการได้พบกับท่าน ยังมิพูดถึงความอบอุ่นใจจากมิตรภาพที่ท่านเปิดหัวใจรับพวกเราทุกคนอีกเป็นพิเศษ

        ในการสนทนากันช่วงหนึ่ง มีคำถามประมาณว่า “เราจะรู้ได้อย่างไรว่าพอดีนี่มันขนาดไหน พัฒนานี่จะต้องขนาดไหนถึงจะดี” ด้วยเวลาใกล้เที่ยงที่จำกัด ข้าพเจ้ารีบให้ทัศนะว่า คำถามดังกล่าวมีลักษณะเป็น Hypothetical หรือ metaphysical ซึ่งหากจะตอบ ก็จะได้คำตอบเป็นร้อยๆคำตอบมั้งจากคนหลายๆคน จนจะหาข้อสรุปได้ยาก หรือพูดง่ายๆว่าไม่มีข้อสรุป แต่เป็นวิถีให้เกิดการโต้เถียง คิดอ้างเหตุผลต่างๆ มาเสนอกัน และจะเป็นการใช้เวลาที่สนุกกับการวิพากษ์วิจารณ์ที่หาคำตอบที่แน่นอนไม่ได้ จึงเป็นคำถามที่ควรเว้น แม้จะเป็นคำถามที่น่าสนใจเพียงใดก็ตาม

        คำถามเช่นว่า “หากท่านซึ่งเป็นผู้หญิง ได้เกิดมาเป็นผู้ชาย ท่านจะทำอะไรต่างนี้ไหม?” ถ้าตอบก็คงว่ากันสนุกไปเลยล่ะครับ แต่แท้จริงขณะนี้ ท่านก็ยังเป็นผู้หญิง ที่จะต้องมีวิถีชีวิตอย่างนี้ อย่างที่ท่านเป็นอยู่นี้ เพราะจริงๆ ท่านก็เป็นจริงๆ อย่างที่ท่านได้เป็นขณะนี้จากการผสมผสานของทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวท่านเป็นพันๆ หมื่นๆ อย่าง ตั้งแต่เกิดในตระกูลนี้ เป็น sperm ตัวนี้ กับ ovum ฟองนี้ กับพ่อแม่คู่นี้ กับโคตรตระกูลอย่างนี้ กับครูบาอาจารย์อย่างนี้ กับที่เกิดอย่างนี้ กับจังหวะการเกิดในช่วงสมัยนี้ ฯลฯ จนเมื่อรวมแล้วท่านก็เป็นอย่างนี้ และมันก็พอดีอย่างนี้ และมันก็พัฒนามาอย่างนี้ ดังนั้น ที่เป็นอย่างที่เป็นนี้ก็พอดีแล้ว ที่เป็นอย่างที่เป็นนี้ก็พัฒนามาแล้ว และมันก็จะพอดีของมันเรื่อยๆ ไปอีก และมันก็จะพัฒนาอย่างที่มันจะพัฒนาไปอีก ตามที่มันเป็น ไม่เป็นไปอย่างที่เรา “กำหนด” ให้มันเป็น

        ถ้าพวกเราต้องตั้งคำถามกันว่า “เอ! พ่อครูบาของเรานี่ ท่านพอดีของท่านไหม หรือควรจะพัฒนาอะไรอีก” เราอาจจะมีข้อเสนอแนะ ข้อคิดเห็น แนวคิดต่างๆ เต็มไปหมด นึกถึงภาพความคิดที่ฟุ้งกระจายเหมือนฝุ่นละอองในหน้าร้อนดูครับ ยังงั้นแหละ แต่สรุปแล้ว ท่านก็พอดีของท่านอย่างนี้ ในขณะนี้ จะเพิ่ม จะเติม จะลด อะไร มันก็แค่คิดกันไป แต่ทุกอย่างมันพอดี และมันก็พัฒนาเต็มที่ของมัน อย่างที่มันพึงพัฒนาแล้วด้วยปัจจัยต่างๆ ทุกๆ อย่างที่สนับสนุน ส่งเสริม เกื้อกูล และประกอบให้มันเป็นอย่างนี้ ขณะนี้ ถ้าหลุดออกไปจากขณะนี้ ก็จะเป็นภาพฝัน เป็นความคิด ซึ่ง “สมมติฐาน” ซึ่งอภิปรายได้ สนุกกับมันได้ แต่อย่างที่ว่าครับ ไม่มีข้อสรุป เป็นปมให้ขัดแย้ง ทำให้ฟุ้งจึงพึงกลับมายินดีดื่มด่ำ กับสิ่งที่มีอยู่ เป็นอยู่ จริงอยู่ อย่างที่มันเป็น แล้วให้ชีวิตพามันไหลไปตามกระแสของมัน และเราอยู่กับมันอย่างเข้าใจ

        มีข้อพึงสังเกตด้วยว่า ความทุกข์ ความกดดันในใจมักจะเกิดจาก Hypothesis เกิดจากความคิดฝัน เกิดจาก “ถ้า” เกิดจาก “นามธรรม” ของการที่ตั้งคำถามเชิงอภิปรัชญานี่เอง นี่เป็นสิ่งที่เราทุกคนพึงระวังที่จะตกหลุมของมันได้

        “พี่จ๋า พี่รักน้องมากไหม?”

        “จ๊ะ พี่รักน้องที่สุดในโลก”

        “จริงๆ นะ”

        “จริงจ๊ะ พี่ขอสาบาน”

        “ถ้าเกิดหนูตายไป พี่จะมีแฟนใหม่ไหมจ๊ะ”

        “เออ! ก็ไม่แน่จ๊ะ อาจจะ…”

        “นี่! แสดงว่าพี่ไม่รักหนูจริงใช่ไหม หา!”

        “รักจ๊ะ”

        “แล้วทำไมคิดจะมีแฟนใหม่ หา!”

        เห็นโทษของ Metaphysical question ไหมครับ? ตอนนี้สามีที่น่าสงสารของภรรยาคนนนี้ นอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่โรงพยาบาลจุฬาฯ แน่ะครับ ฮิ! ฮิ! ฮิ!

โสรีช์ โพธิแก้ว

« « Prev : ใต้ร่มเงามหาชีวาลัยอีสาน ตอนที่ 7

Next : ใต้ร่มเงามหาชีวาลัยอีสาน ตอนที่ 9 » »