ลานลุงเปลี่ยน

ผมเป็นคนจรหมอนหมิ่น เร่ร่อนไปตามหน้าที่การงาน ออกจากบ้านเกิดเมืองนอนมานานเกือบสามสิบปีแล้ว ที่อยู่ที่นอนก็ย้ายไปเรื่อยๆ ส่วนมากจะเป็นห้องเช่า อพาร์ตเม้นท์ หรือโรงแรมต่างๆ ไม่เคยมีบ้านเป็นส่วนตัวสักที หกปีที่มุกดาหารก็สถิตย์อยู่โรงแรมกิมเจ็กซินจนนึกว่าเป็นเจ้าของเสียเอง

มาอยู่ที่หงสาในฐานะที่ปรึกษาโครงการ เขาก็ดูแลดีเรื่องที่พักที่อยู่ โครงการฯเช่าบ้านหลังใหญ่ให้อยู่ร่วมกับเพื่อนร่วมงาน อุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้า เตาไมโครเวฟ กาต้มน้ำ เครื่องปิ้งขนมปัง เครื่องซักผ้า จัดหามาพร้อมแถมมีแม่บ้านมาปัดกวาดซักรีดล้างจานให้อีก แม้ยามนอนก็มี รปภ.มากางมุ้งนอนอารักขาอยู่หน้าบ้าน จะไปไหนมาไหนก็มีคนขับรถพาไป มีคนคอยยกกระเป๋าโน๊ตบุ๊คให้ จนทำให้สบายจนเคยตัว จนกลัวใจว่าจะสบายจนติดเป็นนิสัย ประกอบกับความที่โตมาแบบลูกโทน ชอบปลีกวิเวก อยู่กับคนหมู่มากแล้วอึดอัดหายใจไม่คล่อง จึงแอบซอกหาบ้านเช่าหลังเล็กๆมาหลายเพลา จนกระทั่งมาเจอมาถูกใจถูกจังหวะกับบ้านหลังนี้ เจ้าของบ้านเคยทำทัวร์ป่าอยู่ที่นี่ ย้ายไปเปิดสำนักงานที่ปากแปง แล้วหมดสัญญากับฝรั่งจึงย้อนกลับมาเปิดร้านอาหารอยู่หงสา พร้อมกับปรับปรุงเรือนหลังน้อยใหม่กะว่าจะเปิดเป็นร้านเหล้าแนวผับ แต่เผอิญมีงานทัวร์เจ้าใหม่เสนอเข้ามาให้ไปบริหาร โครงการร้านเหล้าจึงชลอไปชั่วคราว ผมจึงรีบเบียดแย่งกับฝรั่งหัวหน้าโครงการ GTZ (ใช้เส้นนิดหน่อย) อย่างฉียดฉิวจนได้เป็นผู้เช่า

บ้านหลังน้อยขนาดเดียวกับบ้านพ่อที่แม่แตงที่ตั้งใจไว้ว่าหมดงานหงสาเมื่อไรจะไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่นั่น ขนาดหนึ่งห้องนอน ก่ออิฐถือปูน พื้นปูน ฝาด้านหน้าเข้าประตูเฟี๊ยมเลียนแบบโบราณ ถูกตาต้องใจตั้งแต่แรกเห็น เข้าไปข้างในบ้านมีโต๊ะตั่งไม้ขนาดใหญ่ห้าคนยกย้ายได้ มีฉากไม้ระแนงบังหน้าห้องน้ำ ถือว่าคนจัดบ้านกับผู้เช่าคอเดียวกันอย่างแท้จริง ผมจัดการติดพัดลมดูดอากาศในห้องนอน ซื้อมุ้งแขวนมาติด ซื้อเสื่อไม้ไผ่ชาวลั๊วะมาปู เท่านี้ก็นอนหลับ วิเวก ฝันดี ผมได้คืนความสุขสบายทางกายจากบ้านหลังใหญ่มาสู่ความสมถะ บ้านผมไม่มีถ้วยชามแก้วน้ำหลายชุดเพราะ ไม่สะดวกรับแขกมานั่งดื่มกิน หากใครมาเยี่ยมผมก็เชิญเดินข้ามฟากถนนมารับแขกที่ร้านอาหารหน้าบ้าน

เมื่อมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น เมื่อเป็นอิสระจากWiFi ทำให้ผมมีเวลาปรับปรุงสิ่งละอันพันละน้อยในบ้านและรอบบ้านไปเรื่อยๆ ผมเลือกที่จะทำบ้านแนวรักษ์โลกด้วยการลงมือทำด้วยตัวเอง

ผมจัดการ(ให้ลูกน้อง)ขุดดินมาใส่ถุงปูนซีเมนต์ แล้วลองทำปลูกผักในถุง ตอนนี้ก็รดน้ำรอว่าจะโตจะรอดหรือจะร่วง

ผมจัดการกับขยะที่ย่อยสลายได้โดยการจัดหาถังมาหมักน้ำหมักชีวภาพ บรรดาเศษอาหาร ข้าวหนม ข้าวต้ม หมากไม้ หัวมัน ที่กินไม่หมดทิ้งลงในถัง เอากากน้ำตาลมาใส่ตามสัดส่วน น้ำเชื่อมที่แถมมากับน้ำเต้าหู้ก็เอามาใส่ในถัง เปลือกแตงไทย ใบตองห่อขนมล้วนเอาทิ้งลงถัง

ผมจัดการคัดแยกขยะที่สามารถนำมาใช้ใหม่ ถุงก๊อปแก๊ปผมก็เอามาพับเก็บไว้แล้วเอาไปแจกจ่ายเด็กๆที่มาเก็บหอยเก็บผักบุ้งหน้าบ้านเอาไปใช้สอย แก้วกาแฟคือขวดกาแฟเก่า แก้วน้ำชาก็ใช้กระปุกกาแฟmaximgเก่า ยางรัดก็เก็บไว้แจกเด็กน้อยไว้โดดหนังยาง ส่วนขวดน้ำดื่มตราหัวเสือเจ้าสมจิตรมาจองไปไว้ให้ลูกสาวเลี้ยงกบในขวด

ขยะที่ต้องทิ้งจริงๆเช่นกล่องเครื่องดื่มผมก็จัดการลดขนาดให้เล็กลงตามแบบที่เคยไปสอนเด็กนัดเรียนหงสาทำ ในห้องน้ำก็ใช้วิธีตักน้ำอาบแทนฝักบัว

นอกจากจะเป็นเจ้าของฉายา “จารย์เปลี่ยนสะพายถุงย่าม” ฉายา “ผู้เฒ่าขี้เฟื้อย ถ่ายแต่รูปเมฆ” แล้ว ไม่รู้ตอนนี้ผมจะได้ฉายาว่าเป็นผู้เฒ่าอะไรอีก แต่ไม่เป็นไรไม่คิดมากคิดมากแล้วแก่เร็วเหมือนไอ่ตุ้ยที่ชอบนอนก่ายหน้าผาก อิอิ

« « Prev : หมากคิ้ง

Next : ขออย่าได้เป็น เมียบุญธง รถเชียงสง โถงจารย์เปลี่ยน » »