ลานถัง

โชคดีตอนที่หัดนั่งเจริญสติใหม่ๆ หัวเข่ายังไม่เสื่อม….(ตอนนี้เริ่มออกอาการแล้ว!!) จึงพอนั่งขัดสมาธิได้

ครั้งแรกๆ  เมื่อยขบ…ชาที่ขามากๆๆๆๆ

แต่พระอาจารย์  ท่านก็คอยบอกว่า…..

ถ้ารู้สึกชา เหน็บ เจ็บปวด  ก็อย่าได้เปลี่ยนท่า….ให้เอาใจไปเพ่งอวัยวะส่วนที่รู้สึกนั้น  แล้วก็บอกกับตัวเองว่า ชาหนอ  เจ็บหนอ เมื่อยหนอ  แล้วมันจะหายไปเอง

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ…..เพราะดิฉันผ่านพ้นวิกฤตนั้นได้ ก็เพียงเพราะรับรู้ความรู้สึกนั้น 

แต่ขอบอกก่อนนะคะว่า  ไม่ใช่หายเพราะ “ทน” เอา

แรกๆ ดิฉัน ก็กังขาเสียเหลือเกินว่า

ทำไมพระอาจารย์สอนให้รับรู้ตามสภาพที่เป็นจริง

แต่ในขณะเดียวกันก็บอกให้ “นิ่ง” อย่าไหวติงตอบรับสภาพนั้น ให้อยู่อย่างนั้น

อย่างนี้ก็เท่ากับฝืนใจกันนะซี………

เอ๋….มันขัดๆ กันยังงัยพิกล !!!

แต่ทว่า…..การยอมรับสภาพปวดเมื่อยนั้น ด้วยความรู้สึกปวดเมื่อยจริงๆ มันรู้สึกอยู่ได้ไม่นาน มันไม่ได้ปวดเมื่อยตลอดไป  มันค่อยๆ บรรเทาไปเอง แล้วก็มีความรู้สึกอย่างอื่นขึ้นมาใหม่   เช่น  ถูกยุงกัด

คัน…คัน…อยากเกา…..

ความเมื่อยหายไป………เปลี่ยนเป็นคัน……

แม้จะไม่ได้เกา…..ไม่ได้หมายความว่า

ยุงจะบินหนีไปเอง   ไม่มีตุ่มยุงกัด  ด้วยอำนาจบารมีแห่งสมาธิจิตของเรานะคะ…..(ตุ๋ย…ตุ๋ย…)

มีบาดแผลเต็มไปหมดเลยค่ะ

แต่สิ่งที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย คือได้ รู้จักความรู้สึก “ยุงกัด”

การรับรู้ได้ถึงกระบวนการที่แสนจะแผ่วเบา เหมือนถูกเข็มเล็กๆ กำลังเจาะผ่านผิว……และอาการคันยิบๆ ที่ค่อยๆ เกิดขึ้น 

แบบนี้ ยังไม่เคย รู้สึกมาก่อน…..เพราะตบมันตายก่อนทุกที !!!!

ทำให้ดิฉันคิดต่อว่า

อย่างนี้แล้ว…..การฝึกในที่ซึ่งสุขสบาย  เช่น ในห้องแอร์  นั่งบนหมอนนุ่มๆ อยู่ท่ามกลางความสมาคมที่ปลอดภัย  อาจไม่ช่วยให้เรียนรู้ได้เร็ว ได้จริง

ดิฉันบอกตัวเองเสมอว่า……แน่จริงเอ็งก็ไปฝึกในป่าช้า……คนเดียวสิ…..

เหอ..เหอ…เหอ….ช้าก่อน  ดิฉันยังไม่กล้ารับคำท้าของตัวเองหรอกนะคะ……..ยังไม่กล้า

เหมือนแค่เห็นเข็มฉีดยา  ก็กลัวเจ็บขึ้นมาซะก่อนแล้ว…..

ดิฉันยังมีเปลือกหนามากๆ สลัดไม่ออก  ทั้งขี้เกียจ  รักสบาย รักสวยรักงาม หยิ่งยะโส  ยึดมั่นในเกียรติและศักดิ์ศรี   ดื้อด้าน  ไม่อดทน  ฯลฯ  ฯลฯ  ฯลฯ

รู้จักตัวตนดิฉันบ้างรึยัง………………ว่าเป็นไผ