ลานระเบิด

               ในทุกภารกิจที่เร่งรีบ เพื่อปากท้อง  เพื่ออนาคตลูก และเพื่อสนองปัจจัย 4 , 5 , 6  แล้วแต่ความอยากของแต่ละคน  เมื่อเลิกงาน ผู้คนส่วนใหญ่ ก็ได้พักผ่อนตามอัธยาศัย  ค่ำคืนนอนหลับได้สนิทไร้ความกังวล  จะมีคนสักกี่คนบ้างที่รับรู้ถึงสภาพจิตใจของคนในบ้านเรา  นอนหลับๆตื่นๆ  ต้องคอยฝังเสียงรถที่แล่นผ่านหน้าบ้านว่าเงียบ ( มาจอด ) หรือวิ่งผ่าน  ต้องสะดุ้งตื่นกับเสียงประหลาด  เพราะความหวาดระแวง  แล้วเราจะอยู่อย่างไร

                ทุกค่ำคืนที่น่าหวาดกลัว ต่างคนต่างเข้าบ้าน ไม่กล้าที่จะออกไปไหน ธุรกิจยามค่ำคืน ร้านอาหาร เริ่มทยอยปิดกิจการ กระทบกันเป็นลูกโซ่ ในที่สุดจึงมีกลุ่มคนที่รวมตัวกัน  เพื่อรักษาความปลอดภัยให้กับผู้คนและบ้านเมือง ด้วยวิธีใต้ดินชนิดตาต่อตา ฟันต่อฟัน  เมื่อทางการรับรู้ จึงนำพาไปสู่โครงการต่างๆที่สนับสนุนให้ภาคประชาชนได้มีส่วนร่วมในการป้องกันและรักษาความปลอดภัยให้กับบ้านเมืองอย่างถูกต้องและถูกกฎหมาย  ปัจจุบันโครงการชุมชนเข้มแข็งได้ ขยายผลไปยังจังหวัดอื่นๆ เพื่อป้องกันอาชญากรรมทุกรูปแบบ

                ค่ำคืนนี้ไม่เหมือนค่ำคืนนั้น พวกผู้ใหญ่ได้ออกมาพูดคุย เด็กๆได้ออกมาวิ่งเล่น ความสัมพันธ์ระดับชุมชนเริ่มกลับมา  ฝากบ้านดูแลบ้านให้กัน ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ และที่สำคัญคือการพัฒนาไปสู่การนับถือเสมือนหนึ่งเป็นเครือญาติ  การเสียสละของคนบางคนบางกลุ่มในการทำหน้าที่เข้าเวรยามรักษาความปลอดภัยด้วยจิตอาสา จะมีใครสักกี่คนที่รับรู้ถึงความเสียสละ ภายใต้ผ้าห่มที่แสนจะอบอุ่น  จะมีใครสักกี่คนจะแบ่งปันน้ำใจมาช่วยกันหมุนเปลี่ยนเวรยาม เพื่อที่จะได้สลับกันพักผ่อนและมีแรงที่จะทำงานต่อในวันรุ่งขึ้น  สังคมก็เป็นเช่นนี้ ธุระไม่ใช่ อยากเหนื่อยเอง ใครใช้ให้ทำ  แต่เมื่อใดที่ตัวเองเดือดร้อนหรือภัยมาถึงตัว จึงจะออกมาขอความช่วยเหลือ ( หวังผลประโยชน์ตัวเองมากกว่าส่วนรวม ) แต่ไม่มีส่วนร่วม ทุกวันนี้ผมภูมิใจที่เป็นส่วนหนึ่งในการทำให้บ้านเมืองสงบสุขในระดับที่ทุกคนสามารถกล้าที่จะใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติสุข ภายใต้เงื่อนไขแห่งความไม่ประมาท  บ้านเมืองอยู่ได้ ชุมชนอยู่ได้  ครอบครัวอยู่ได้  เรามีความสุข นี่แหละตัวผม

« « Prev : ตั้งใจเรียนนะลูก

Next : เช้าวันหยุด (เช้าวันเรียนรู้ของลูกๆ) » »