ลานระเบิด

               วันนี้เกิดความสงสัยขึ้นมาว่า คนสมัยก่อนใช้ชีวิตกันตามวิถีชาวบ้าน แล้วเหตุไฉน คนสมัยนี้จึงเปลี่ยนแปลงวิถีทางของตนไปสู่ความเร่งรีบ  การแข่งขัน  การฉวยโอกาส  และอะไรอีกมากมาย  แล้วรุ่นลูกรุ่นหลานจะอยู่อย่างไร ถ้าสังคมปัจจุบันเพิ่มระดับความกดดันทุกวิถีทางมากขึ้น  ผมชักเป็นห่วงอนาคตของชาติขึ้นมาแล้วซิ

                สองวันที่ผ่านมา ตื่นขึ้นมาแต่เช้า พานกขึ้นสู่เสา แล้วมานั่งจิบน้ำชากาแฟที่เฉลียงหน้าบ้าน ปล่อยให้ใจล่องลอยไปตามเสียงกล่อมของเจ้านกเขาใหญ่เสียงใหญ่ตัวโปรด  ดูมันมีความสุขมากนะที่ได้ขันข่มเพื่อน กังวานไปทั่วทั้งซอย  นกกระจอกตัวหนึ่งบินไปเกาะที่ข้างกรง เพื่อขอแบ่งปันเมล็ดธัญญาพืช  มันขันคู จนเจ้านกกระจอกคงรำคาญ จึงบินหนีไป  และแล้วเจ้าถิ่นก็มาเยี่ยมเยียน เป็นนกเขาป่า มาขันคูกันอยู่ใกล้ๆ แล้วก็บินจากไป เพราะมีรถยนต์แล่นผ่านมา  ทำให้ตัวเองต้องหลุดจากภวังค์นี้ไป เหลือบมองนาฬิกา ได้เวลาไปส่งลูกไปโรงเรียนและเข้าทำงานแล้ว ถึงหน้าโรงเรียนมองตามหลังลูก จนเดินผ่านเข้าประตูโรงเรียน  เจ้าจะรู้ไหมหนอว่า สังคมในภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร เจ้าจะเข้มแข็งและอดทนได้แค่ไหน  การศึกษาสมัยนี้สอนคนให้เป็นลูกจ้าง สอนคนให้เป็นทาสของเงิน และที่สำคัญครูสมัยนี้มีสักกี่คนที่จะเป็นผู้ให้  ตั้งใจเรียนนะลูก  แล้วก็บึ่งรถไปทำงาน ทักทายน้องๆ ทุกคน ถามถึงปัญหาในงานที่ผมพอจะช่วยได้บ้าง แล้วก็รีบขึ้นมาเคลียร์งาน  งานที่บริษัทก็ยุ่ง งานที่สมาคมก็ยุ่ง อ้อลืมบอกไปว่า ผมยังเป็นตัวละครในโลกมายานี้อีก คือนายกสมาคมวิทยุสมัครเล่น และประธานไทยอาสาป้องกันชาติรุ่นที่ 5  ดังนั้นในแต่ละวันจะวุ่นวายพอตัว แต่ทุกครั้งที่ได้รับใช้สังคมหรือตอบแทนคุณบ้านเกิด ผมจะมีความสุขและภาคภูมิใจมาก ไม่ว่างานนั้นจะเป็นงานบริษัทหรืองานอะไรก็ตาม ผมโชคดีที่ครอบครัวเข้าใจ แต่ก็อดที่จะเป็นห่วงความปลอดภัยไม่ได้  ก็ระวังตัวเหมือนกันนะ  ถึงแม้ผมจะเป็นคนพื้นที่โดยกำเนิด  แต่การก่อเหตุความรุนแรงมันได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว จากป่าสู่เมือง ช่างมันเถอะ ผมมองว่ามันเป็นปัญหาอาชญากรรมอย่างหนึ่งที่เรายกระดับให้อาชญากรเอง ทุกจังหวัด ทุกประเทศ มีอาชญากรรมทั้งนั้น คิดแล้วจะได้สบายใจ ( ในความระมัดระวัง )

« « Prev : บางตอนของวิถีชีวิตชาวใต้

Next : คืนนี้ไม่เหมือนคืนนั้น » »