ลานระเบิด

#2 หลงป่า ให้ความคิดเห็นเมื่อ 3 กันยายน 2010 เวลา 7:57 (เย็น)

                        ความคิดของคนแต่ละคน มีปัจจัยหลายอย่างในการแต่งแต้มสร้างสรรค์เส้นสมองในส่วนจิตใต้สำนึก และส่งผลออกมาให้เห็นเป็นพฤติกรรมและการแสดงออกต่างๆ กัน โดยเฉพาะการคิดเพื่อเอาตัวให้อยู่รอด ยกตัวอย่างเช่น นกที่เลี้ยงในกรง และนกที่อยู่ในป่า  คิดต่างกันอย่างไรในพฤติกรรมการหาอาหาร  นกที่เลี้ยงในกรง ไม่ต้องคิด ไม่ต้องวางแผนในการหาอาหาร  เพราะอาหารมีรอพร้อมอยู่ในกรง แต่สิ่งที่ขาดคืออิสรภาพที่จะเลือก ทั้งที่อยู่ ชนิดอาหาร แสงแดด คู่ครอง ขึ้นอยู่กับผู้เลี้ยงจะหาให้ โดยไม่มีสิทธิออกเสียง  ออกความเห็น  หรือเป็นเพราะความพึงพอใจในสิ่งที่ตนได้รับ แลกกับความเป็นตัวของตัวเอง  สิ่งที่พวกนี้กลัวมากที่สุดคือการต้องคิด ต้องวางแผน ความมั่นคงหรือความปลอดภัย เพราะเมื่อถึงเวลาต้องถูกปล่อยออกไปให้หากินเองแล้ว  ไม่มีความมั่นใจ กลัวชีวิตจะผิดพลาด กลัวอันตราย เพราะไม่เคยถูกฝึกให้หากินเอง  เปรียบเหมือนพนักงานบริษัทที่คิดว่าการไม่ทำอะไรเลย การทำตามนายสั่ง การไม่ออกความเห็น แล้วรับเงินเดือน เป็นสิ่งที่พาตัวเองรอด  แต่บริษัทอาจไม่รอด  แต่ถ้านกที่เลี้ยงเป็นนกเศรษฐกิจ เช่นทางใต้ เขานิยมเลี้ยงนกเสียง อาหารการกิน ย่อมถูกคัดสรรมาสำหรับนกที่เสียงดี  แล้วเรามีดีที่สมควรจะได้รับรางวัลเยี่ยงนั้นหรือป่าว นกที่ร้องไม่ดีหรือเสียงไม่ดี จะถูกปล่อยคืนสู่ป่า  หลายคนเคยเห็นมันพยายามบินกลับเข้ากรง เพราะมันหากินเองไม่เป็น และยอมที่จะอยู่รอด โดยแลกกับอิสรภาพของตัวเอง และไม่สนใจว่านายจะคิดอย่างไรกับมัน  ต่างกับนกที่อยู่ในป่า ทุกอย่างตัวเองเลือกได้กำหนดได้ อดมื้ออิ่มมื้อ การหลบซ่อน การต่อสู้ การแสวงหาแหล่งอาหาร  นั่นเป็นประสบการณ์ที่สั่งสม ยกตัวอย่างนกเขาใหญ่ นกเขาใหญ่เป็นนกที่หากินบนพื้นดิน  มีอาณาเขตพอประมาณ การขันจะมี 3 ลักษณะคือขันโยน ขันเรียก และขันคู ความหมายของขันโยนคือการประกาศอาณาเขต ถ้ามีผู้บุกรุกเข้า มันจะโผน ( การบินขึ้นไปให้สูงแล้วร่อนลง เพื่อหาผู้บุกรุก ช่วงบินขึ้นจะได้ยินเสียงตีปีกตีดังพั่บๆๆ )  การขันเรียก แปลตามนั้นเลย  ส่วนขันคู คือการท้ารบกันแล้ว  เมื่อหิวจะบินลงสู่พื้นดิน  พฤติกรรมเหล่านี้เป็นการสอนให้เรารู้จักปกป้องแหล่งอาหาร  ที่อยู่ และฝูง  เหมาะที่จะมาพัฒนาเป็นนกต่อ  บริษัทต้องการคนประเภทนี้ และต้องการประสบการณ์จากพนักงานที่หลากหลายมาใช้ช่วยแก้ปัญหาและพัฒนาองค์กร แม้เพียงแค่ประสบการณ์จากคนเพียงคนเดียว อาจพลิกสถานการณ์ได้ 

                การรับรู้ของคนก็เช่นกัน  แต่ละคนจะรับรู้ไม่เท่ากัน  ไม่เหมือนกัน  ไม่เชื่อลองถามว่า ช่วยบอกหน่อยว่าข้างหน้ามีอะไร  คำตอบที่ได้รับกลับมาอาจหลากหลาย  แต่สิ่งหนึ่งที่อาจจะเจอเป็นคำตอบคือ !!! ไม่เห็นจะมีอะไร !!!  อันนี้น่าคิด ผมกำลังจะบอกว่า ถ้าเราทำกิจกรรมใดกิจกรรมหนึ่งร่วมกัน แล้วเราไม่เห็นคุณค่าในกิจกรรมนั้น  สิ่งที่จะขาดหายไปในทีมงานคือ การใส่ใจ  น้ำใจ  ความห่วงใย  และเราจะรู้สึกว่าเราไม่มีค่า โดดเดี่ยว ความรู้สึกก็จะถูกถ่ายทอดให้กับคนรอบข้างที่ใกล้ชิดเรา เมื่อเราถ่ายทอดด้วยอารมณ์ที่เศร้า ผลที่ตามมาคนอื่นจะคล้อยตาม และกลายบรรยากาศที่หดหู่ ในที่สุดไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรเลย  เริ่มเบื่องานที่ทำ  สร้างสรรค์งานอดิเรก องค์กรก็ไม่ก้าวหน้า

                ประสบการณ์ทุกคนมีค่า จงเล่ามันออกมา จงถ่ายทอดมันออกมา  มีใครอีกหลายคนที่ขาดประสบการณ์เช่นเรา เล่าให้เข้าฟัง เพราะเขารอคุณอยู่  และจงรับฟังประสบการณ์จากคนอื่นบ้าง  ทุกอย่างจะถูกเก็บและตกผลึกภายใต้จิตใต้สำนึกของเรา และมันจะถูกดึงออกมาใช้เอง โดยที่เราไม่รู้ตัว   เชื่อผมเพราะผมเชื่อว่า

                        !!!  คุณคือคนสำคัญ  !!!