กว่าจะเป็นโมเดลบุรีรัมย์

อ่าน: 2211

พี่น้องครับ ผมต้องใช้เวลาปั้นดินทรายที่แห้งแล้งให้เป็นป่าผืนเล็กๆขึ้นมา ด้วยการใช้เวลาไปมากกว่าค่อนชีวิต ที่แทบไม่ได้ทำอย่างอื่นอย่างใดกับใครเขาเลย ก้มหน้าก้มตาสะเปะสะปะในพื้นที่ปลูกต้นไม้ ไ ม่ มี อ า ชี พ อื่ น แ ล ะ ก า ร ง า น อื่ น ด้ ว ย น ะ .. ผมเหนียมอายที่จะตอบว่ามีอาชีพอะไร? ครั้นจะตอบว่า..มีอาชีพปลูกสร้างสวนป่า ตามที่ระบุไว้ในโล่รางวัลเกษตรกรดีเด่นแห่งชาติสาขาปลูกสร้างสวนป่า ที่ได้รับพระราชทานจากพระหัตถ์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ และรับเหรียญรางวัลของFA0. ก็ยังไม่กล้าที่จะพูดเต็มปากเต็มคำ..เพราะพูดไปก็ยากที่ใครจะทำความเข้าใจได้ แม้แต่สถาบันการเงินก็ยังไม่มีมาตรการเงินกู้เกี่ยวกับเรื่องนี้โดยตรง

ก า ร นำ พ า ค ร อ บ ค รั ว อ อ ก น อ ก ลู่ น อ ก ท า ง ก ร ะ แ ส สั ง ค ม

มั น เ จ็ บ ตั ว จ น ห นั ง กำ พ ร้ า ถ ล อ ก ป อ ก เ ปิ ก อ ย่ า ง นี้ แ ห ล ะ

ทำไงได้..ในเมื่อเรากำหนดเอง ก็ควรรับเละรับทุกอย่างเอง

มาวันนี้..วันที่สรุปบทเรียนฉากใกล้สุดท้าย ซึ่งไม่ง่ายเลยถ้าไม่มีคุณชายและลูกสาวขันอาสา มาระดมพลังทำงานแบบหัวชนฝา ที่มีเรื่องลุ้นระทึกทุกๆ3เวลาก่อนอาหาร เ มื่ อ คื น ค น ทำ ห นั ง สื อ ยั ง อ ด ห ลั บ ขั บ ต า น อ น เ ขี ย น สิ่ ง ที่ เ รี ย ก ว่ า ถ อ ด บ ท เ รี ย น แหม..นึกว่าจะเข็ดหลาบรึอ่อนเพลียจนแผ่สองสลึงหลับนอน ยังมารำพึงรำพันต่อเสียยืดยาว แล้วให้ผมคอมเมนท์ ..เอาละสิ..ค น ที่ จุ ก จิ ก ก ว น ใ จ คุ ณ เ ธ อ ทั้ ง ห ล า ย ใ น เ รื่ อ ง ค อ ม เ ม น ท์ . . คราวนี้ โ ด น ย้ อ น ศ ร ใ ห้ ค อ ม เ ม น ท์ เ สี ย เ อ ง . .

ผมอยากจะบอกว่า ..นี่ไงมหากาพย์แห่งการทำหนังสือ ฉบับที่ได้ประมวลผลคนเกี่ยวข้องทุกฝ่ายที่เรียกว่ากองบรรณาธิการ ที่ต้องทำงานแบบสุดลิ่มทิ่มประตู ยอมทุ่มเททุกอย่าง ทุกอย่างที่เหมารวมถึง-กำลังกาย-กำลังใจ-กำลังสติปัญญา มีเท่าไหร่โป๊ะลงหมดหน้าตัก..ท่ามกลางความบีบคั้นที่มาจากรอบทิศทาง

คณะทำงานโดนบีบ บีบ ๆๆ จนเหลือแต่หัวกะทิ ..

ผมอยากให้ท่านผู้อ่านหนังสือเล่มนี้ ได้รับทราบอะไรที่อยู่เบื้องหลังบ้าง เพื่อจะได้สัมผัสวิถีความดีของคนดีที่เรารู้จัก ว่าที่เขาทำอย่างนี้ได้เพื่ออะไรเพราะอะไร ..กว่าจะจับตัวอักษรออมาจากป่ามาร้อยเรียงได้นั้น ต้องชำระคราบไคลไปกี่ครั้ง แม้แต่ตอนท้ายๆที่จับอาบน้ำทาแป้งก่อนจะส่งขึ้นแท่นพิมพ์ ก็ยังดึงมาส่องกระจกจนเวียนหัว..

ผมอยากให้ “แม่หยิบ” และท่านที่อุปการคุณหนังสือเล่มนี้ได้รับรู้เรื่องหลังโรง ว่าที่ท่านช่วยกันอ่านสะดวกสบายนั้น คนที่ทำถูกกดดันจนอ้วกแตก! แต่เขาหายเหนื่อยจนปลิดทิ้งถ้าเห็นหนังสือโมเดลบุรีรัมย์ไปอยู่ในมือของท่าน ..เมื่อทุกอย่างเดินหน้าได้ทันครรลองของลิขิตฟ้า.. สามารถนำเสนอในงานที่โผล่ขึ้นมาแบบฟ้าผ่า!

เราจะไปเปิดตัวหนังสือเล่มนี้ที่ตึกสันติไมตรีครับผม..

และที่สำคัญโดยบังเอิญหรืออย่างไรก็สุดอธิบายได้

การประชุม r2r ครั้งที่ 5 “วิถี R2R: เรียบง่าย คุณภาพ ครบวงจร

การประชุมแลกเปลี่ยนเรียนรู้จากงานประจำสู่งานวิจัย(R2R)ครั้งที่5
วิถีR2R:เรียบง่าย..คุณภาพ..ครบวงจร
10-12กรกฎาคม2555
ศูนย์การประชุมอิมแพ็คฟอรั่มเมืองทองธานี
จัดโดยสถาบันวิจัยระบบสาธารณสุขและภาคีเครือข่าย R2R

คือ…การร่วมวงสุนทรียสนทนากับปราชญ์แห่งชีวิตสองท่านคือ…

วันพุธที่ 11 กค. 2555 เวลา 10.30 - 12.00 น.

ห้องGrandDiamondBallroom:
ใครๆ ก็ทำ R2R กัน”

วิทยากร: ปราชญ์พ่อสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ อำเภอสตึก จ.บุรีรัมย์ (Sutthinun Pratchayapruet )
อาจารย์วิเชียร ไชยบัง ผู้อำนวยการโรงเรยนลำปลายมาศพัฒนา จ.บุรีรัมย์ (
โรงเรียนลำปลายมาศพัฒนา)

ซึ่ง..ประเด็นแห่งสุนทรียสนทนานี้…นำไปสู่การเรียนรู้ในประเด็นที่ว่า…

1.อยากให้เล่าบริบทในงานของตัวเองก่อนว่าทำงานด้านไหน เมื่อเกิดปัญหาแล้วแก้ยังไง โดยใช้แนวคิดเชิงวิจัย (R2R) อย่างไร เช่น วิธีตั้งคำถาม การเก็บและวิเคราะห์ข้อมูล

2.จากการทำงานนี้ เกิดการเรียนรู้ในชุมชน/องค์กรอย่างไร มีการนำความรู้นี้ไปใช้ในทางปฏิบัติอย่างไร มีการกระจายไปภาคอื่นๆ หรือไม่อย่างไร

**อยากให้เน้นที่กระบวนการเรียนรู้ของบุคลากร/องค์กร และการสนับสนุนที่ให้นี้ ทำอย่างไรในเชิงโครงสร้าง จึงเกิดขึ้นมาได้

และสิ่งที่ข้าพเจ้าคาดหวังก็คือว่า…อยากให้ผู้เข้าร่วมฟังได้เกิดการเรียนรู้ในวิธีคิด และการเรียนรู้จากวิทยากรทั้งสองท่านค่ะว่า ตลอดชีวิตแห่งการงานนั้น มีสิ่งใดบ้างที่เกิดเป็นประเด็นแห่งการเรียนรู้เกิดขึ้น …

ใน เวทีนี้ … คิดว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่หลายๆ ท่านจะได้รับโอกาสที่ดีที่ร่วมฟัง เรื่องราว เรื่องเล่า…ผ่องถ่ายจากประสบการณ์ถือเป็นความงดงามแห่งชีวิตการงาน

ท่านคงเห็นโจทย์บนเวทีวันที่ 11 .. แล้วใช่ไหมครับ ผมไม่ทราบว่าประเด็นหลักๆมันมาจ๊ะกันได้ยังไง ถึงตอนผมโม้..ผมก็จะบอกว่าเรื่องมันยาว..ฟังที่เล่าบนเวทีมันเป็นแค่น้ำจิ้ม..ถ้าอยากได้มหานทีคุณพี่ต้องอ่าน ..”โมเดลบุรีรัมย์” จึงจะได้คำตอบครบถ้วนตามที่ผู้ดำเนินการสนทนาจุดประเด็น อนึ่งผมทราบว่าเครือญาติคนสวยชาวFB.หลายท่านจะไปพบปะกัน ขอลายเซ็นคุณชายและคณะบรรณาธิการ นับเป็นมหาโอกาสดีเหลือเกิน ที่เราจะได้ให้กำลังใจ

ค น ที่ เ สี ย ส ล ะ สุ ข ส่ ว น ตั ว มา เ พิ่ ม ค ว า ม สุ ข ใ ห้ ส่ ว น ร ว ม ..

ความเหนื่อยยากเดินทางมาถึงป้ายจอด เราสามารถเก็บความรู้สึกที่เรี่ยราดตามรายทางระหว่างทำงานให้ทันเวลา เพื่อจะมาบอกเล่าหมายเหตุแห่งชีวิตต่อหน้าผู้คนที่ลงทะเบียน 2,000 คน เรื่องนี้มันไม่ง่ายเลยแม้แต่จุดเดียว การสรุปบทชีวิตของชาวป่าที่ผ่านมา30ปี ทีมีแต่น้ำลายกับกำปั้นเป็นปัจจัย ดิ้นรนทำงานบนฐานความไม่พร้อม พอถึงตอนถอดบทเรียน บ ท ที่ ว่ า นี้ มั น ติ ด เ ชื้ อ ค ว า ม ย า ก ลำ บ า ก ป ะ ป น ม า กั บ จ น ถึ ง อั ก ษ ร ตั ว สุ ด ท้ า ย

จ ง ภู มิ ใ จ เ ถ อ ะ คุ ณ ช า ย

ถอนลมหายใจ ร ะ บ า ย ค ว า ม ห นั ก ใ จ อ อ ก ไ ป ใ ห้ ห ม ด

เ ปิ ด รั บ ค ว า ม ห นั ก แ น่ น ใ ห้ ก ลั บ ม า อ ยู่ ใ น ตำ แ ห น่ ง เ ดิ ม

ค ว ร ห ลั บ พั ก ย า ว ๆ อ ย่ า ง อิ่ ม สุ ข

ขอบคุณมากมาย..จ น ไ ม่ รู้ จ ะ เ ขี ย น ว่ า ยั ง ไ ง

รวบรวมแรงไว้ไปเซ็นชื่อให้คนที่รักหนังสือเล่มนี้ก็แล้วกัน

อิ อิ ..


วัวพลาสติก

อ่าน: 4730

คนทั่วไปรู้จักบุรีรัมย์ว่าเป็นที่ตั้งของปราสาทหินเขาพนมรุ้ง ต่อมาก็ฮือฮาเรื่อง เอาไมเคิลแจ็กสันคืนไป พระนารายณ์คืนมา แต่ที่สตึกบ้านผม..สมัยที่มีส่งเสริมการท่องเที่ยวทุกจังหวัด อำเภอสตึกมีลำแม่น้ำมูลไหลผ่าน จึงมีจารีตประเพณีพื้นถิ่นเกี่ยวกับท้องน้ำ ช่วงฤดูน้ำหลาก ชาวบ้านที่อยู่ตามริมแม่น้ำก็จะจัดงานแข่งเรือยาว เปลี่ยนกันเป็นเจ้าภาพ เจ้าอาวาสมักจะเป็นผู้สนับสนุนหลัก เช้าๆจะมีหนุ่มๆแบกพายมาลงเรือซ้อมเอาพละกำลัง แม่บ้านแม่เรือนสาวๆก็จะมาช่วยกันจัดเตรียมอาหารเลี้ยงดูกันที่วัด ถึงวันแข่งเรือยาวก็จะชวนกันไปเชียร์เรือบ้านตัวเอง

ไม่ได้แข่งเอาเป็นเอาตายเหมือนสมัยนี้

แพ้-ชนะ ก็ยังกอดคอสนุกเฮฮาเป็นบ้านพี่เมืองน้องที่พึ่งพาอาศัยกันได้

ไม่มีการพนันมาเกี่ยวข้อง ผูกพันกันด้วยใจล้วนๆ

ต่อ มาคณะกรรมการจัดแข่งเรือยาวประเพณีจังหวัดบุรีรัมย์ ได้พัฒนาการขึ้นมาจนเป็นที่ยอมรับของชาว ..ปึ ด จ้ำ ปึ ด ทั่วประเทศ แต่ละปีจะมีเรือดังๆจากทุกภาคมาปะทะฝีพายเพื่อล่าถ้วยรางวัลพระราชทานฯ ประกอบกับที่สตึกมีการเลี้ยงช้างอยู่แล้ว คณะกรรมการจัดงานฯจึงจัดให้เอาช้างมาว่ายน้ำแข่งข้ามลำน้ำมูล บางปีน้ำเชี่ยวมาก ช้างจำนวน20เชือกเสโฮลงแม่น้ำ เพื่อว่ายข้ามาอีกฝั่งหนึ่ง ระยะทางประมาณ 120 เมตร บางปีมีช้างแม่ลูกอ่อนเข้าแข่งขันด้วย ลูกอ่อนต้วมเตี้ยมสูงเท่าเด็กๆอายุน่าจะไม่ถึงปี แม่ช้างและเจ้าตัวเล็กๆ ลอยตุบป่องๆห่างไปจากเส้นชัยไกลโข คนดูวิ๊ดว๊าย!!! หัวใจจะวาย..แม่ช้าง จ ะ ค อ ย เ อ า ลำ ตั ว ต้ า น ข ว า ง น้ำ ไ ว้ ใ ห้ ลู ก ของเธอ  ค่ อ ย ๆ ป ร ะ ค อ ง กั น ขึ้ น ฝั่ ง อ ย่ า ง อ่ อ น ร ะ โ ห ย

ผู้ชมเป็นลม..ร้องหายาดมกันจ้าละหวั่น

ผมทำหน้าที่พากษ์..แข่งช้างว่ายน้ำ

เผลอตะโกน..จนหลอดลำโพงขาดขาดกระจุย

โธ่ใครจะอดใจไหว..ความตื่นเต้นที่ต้องลุ้นระทึกทุกวินาที

วั น รุ่ ง ขึ้ น ห ล อ ด เ สี ย ง อั ก เ ส บ ..

เสียงแหบ..เหมือนเป็ดปักกิ่งถูกถอนขน  อิ อิ

สมัย หนุ่มๆผมจุ้นกับงานสังคมชาวบ้านแทบทุกเรื่อง ตอนป๋าเปรมเป็นนายกรัฐมนตรี ครม.ได้ตั้งงบกระตุ้นเศรษฐกิจขึ้นมา 2,000 ล้านบาท แล้วให้ผู้ว่าราชการแต่ละจังหวัด ใครมีโครงการอะไรดีๆก็เขียนมาขอรับการสนับสนุนได้ บางจังหวัดก็เขียนส่งเสริมปลูกมะม่วงหิมพานต์ในภาคอีสาน พอไม่ได้ผลชาวบ้านก็ตั้งชื่อให้ใหม่ว่า “มะม่วงอันธพาล” บุรีรัมย์บ้านผม ท่านพร อุดมพงษ์ ผู้ว่าราชการจังหวัดบุรีรัมย์สมัย นั้น ให้คนมาเรียกผมไปพบที่ศาลากลางจังหวัด ท่านอยากให้ผมเสนอแผนเรื่องงบกระตุ้นเศรษฐกิจ บัญชาให้หัวหน้าสำนักงานจังหวัดฯ จัดห้องจัดเครื่องพิมพ์ดีดมาอำนวยความสะดวก ผมนะมีเรื่องอยากจะทำอยู่แล้ว นึกได้ว่าสมัยโน้นที่ทำเลเลี้ยงสัตว์ ที่ป่าสงวน ที่รกร้างว่างเปล่าในหมู่บ้าน ที่ไร่ที่นาหลังการเก็บเกี่ยว มีความเหมาะสมที่จะเลี้ยงปศุสัตว์เป็นอย่างมาก ชาวบ้านทั่วไปก็นิยมเลี้ยงวัว ตื่นเช้าก็ต้อนวัวเป็นฝูงๆคอกเล็กคอกใหญ่เดินกันไปคับถนน ไ ล่ ต้ อ น ใ ห้ วั ว กิ น ใ บ ไ ม้ ใ บ ห ญ้ า  ไม่ต้องลงทุนอะไร..

ปัจจัยการผลิตมีเพียง..หนังสะติ๊ก รองเท้าฟองน้ำ วิทยุทรานซีสเตอร์ และข้าวห่อ

เรียกว่าวัวบ่ายหน้าไปไหนฉันไปด้วย..บ่ายๆก็ต้อนกลับบ้าน

วัวฝูงจึงเป็นอาชีพ เป็นงานประจำ เป็นกะปุกออมสิน เป็นวัฒนธรรมอีสาน

ยามขัดสนหน้ามืดขึ้นมา ก็ แ บ่ ง ข า ย วั ว ค ว า ย นี่ แ ห ล ะ ค ลี่ ค ล า ย ปั ญ ห า

บางครัวเรือน..ข า ย ค ว า ย   ส่ ง ค ว า ย ไ ป เ รี ย น ..

ผม เสนอแผนงานส่งเสริมการเลี้ยงวัวเพื่อปรับปรุงพันธุ์ผ่านจังหวัดฯไปยังสำนัก งบประมาณ ปรากฏว่าได้รับการอนุมัติ แต่ก็มีตัวจุ้นจ้านมาเบี่ยงแบนวัตถุประสงค์ แทนที่จะเอาวัวพันธุ์ดีหรือเอาพ่อพันธุ์ดีมาผสมพันธุ์ยกระดับคุณภาพของตัว วัวให้โตขึ้น มีนักการเมืองขาใหญ่แถวๆปราจีนบุรีมาอุบอิบเปลี่ยนแปลงโครงการของผม พี่แกจะเอางบประมาณนี้ไปสั่งวัวนมจากนอกเข้ามาเลี้ยงในเลี้ยงในเขตอิทธิพล ซื้อเสียงของตัวเอง หมายความว่า..จะสั่งแม่พันธุ์วัวนมมาให้ชาวบ้านเลี้ยง ได้ลูกวัวนมตัวผู้จึงจะเอามาให้เกษตรกรบุรีรัมย์เอาไปเลี้ยงขุน มันน่าถีบไหมละ ..

ตอนนั้น ..ส.ส.บุรีรัมย์ รุ่นเดอะเรียกผมไปพบ..

แกบอกว่า..เอ๊งก็ยอมๆหยวนๆมันไปเถอะไอ้นายเอ๊ย..

วัวก็ได้มาฟรีๆ..ไม่ต้องไปคิดมาก

แหม..ปู่คิดยังงี้ได้ไง..คนบุรีรัมย์ถูกตบหน้านะโว้ย!!

ว่าแล้ว..ก็ทำเรื่องโยนงบประมาณกลับ ไม่ทำไม่อะไรทั้งนั้น!

คงจะเป็นครั้งแรกมั๊ง..ที่งบประมาณถูกตีกลับอย่างไม่แยแส..

อย่า นึกว่าเรื่องจะจบง่ายๆนะครับ เมื่อนักการเมืองรู้ว่าชอบบ้านชอบเลี้ยงวัว ก็คิดจะหากินแบบได้ทั้งเงินทั้งกล่อง จึงเขียนโครงการส่งเสริมเลี้ยงวัวอีสานเขียวขึ้นมาใหม่ อยากจะเลี้ยงวัวเนื้อไม่เอาวัวนมใช่ไหม ไม่เป็นไรป๋าจัดให้..วางแผนไปสั่งวัวเนื้อพันธุ์สวยๆจากต่างประเทศมาให้ เลี้ยงกัน เอาให้ถูกใจ โดนใจ ไม่ให้ขายขี้หน้าอีก

ในแผนใหม่นี้ พี่แกไปสั่งเอาวัวเนื้อจากประเทศออสเตรเลียมาแจกจ่ายชาวบ้าน ตั้งเงื่อนไขให้ชาวบ้านที่สนใจยืมเอาวัวไปเลี้ยงครอบครัวละ5ตัว ภาพที่เอามาโชว์เป็นวัวพันธุ์บาห์มมันผิวขาวผ่อง ตัวโตยังกะตึก ใครเห็นมีรึจะอดใจไม่เลี้ยง เงินกู้ก็ต่ำผ่อนส่งเป็นลูกวัวก็ได้ ถ้าไม่เข้าโครงการนี้รอให้ตายก็ไม่มีปัญญาได้เลี้ยงวัวสวยๆหรอก มีเกษตรกรแทบทุกจังหวัดสมัครเข้าโครงการอย่างอึกทึก ใครลงทะเบียนไว้แล้วก็มานอนฝันหวาน

บังเอิญ ช่วงนั้นผมประสบอุบัติเหตุรถเทกระจาด เพื่อนที่ไปด้วยกันกลับบ้านเก่าเรียบ 3 ชีวิต เหลือรอดผมคนเดียว..ที่เหมือนมีนางฟ้ามาอุ้มกระแทกประตูรถไปวางไว้ที่ปลัก ควาย ก้นกบหัก ซึ่โครงพังไปแถบหนึ่ง กระดูกสันหลังเคลื่อน ก็แปลกนะเธอ.. ถ้ากระเด็นออกจากรถไปตกยังดินที่แข็งๆ คงกลับบ้านเก่าไปรอสตีปจ๊อบส์แล้ว

พรรคพวกหามไปส่งโรงพยาบาลหัวเฉียว ไปถึงหมองัดคอเป่าปอด เอาเข็มเท่าหอกโมกขศักดิ์ แทงฉึก! เข้าหน้าอก..ไปดูดเลือดคั่งภายในออกมา เจียนอยู่เจียนตายยิ่งกว่าเส้นยาแดงผ่าแปด คุณหมอค่อยๆแก้ไขสังขารให้ทีละเปลาะๆ เอาเรื่องระบบการหายใจก่อน แล้วตามด้วยระบบกระดูดกระเดี้ยว..นายแพทย์เพาะ พานิช ดูแลเรื่องกระดูกให้ ป่วยครานั้นเป็นการปวดสุดโหดที่ทรมานมาก ถ้าไม่มีพยาบาลสาวสวยๆคอยดูแลใกล้ชิด.. ผมคงจะไปไม่กลับหลับไม่ตื่นไปแล้ว

ขอขอบพระคุณ ท่านพรเทพ เตชะไพบูลย์ ส.ส.พรรคประชาธิปัตย์ในสมัยนั้น ที่เป็นเจ้าภาพสั่งดูแลพิเศษ ท่านพรเทพ.. ไปนั่งเกาะอยู่ปลายเตียง คุณหมอคนไหนเดินผ่านมา ก็บอกว่า “ห้ามไม่ให้ไอ้หมอนี่ตายนะหมอ” แถมยังเมตตากรุณาควักค่าใช้จ่ายออกให้ทั้งหมด.. หลังจากรู้ตัวว่ารอดตายแน่ๆแล้ว. . นอนอยู่บนเตียงเป็นเดือนๆ นึกไปถึงคำอธิฐาน..ที่เคยมีคนชอบพูดกัน ข อ ใ ห้ สุ ข ส บ า ย นั่ ง กิ น น อ น กิ น . .

วันๆ..อ่านหนังสือ สมัยนั้นถ้ามีแฟนๆFB.อย่างในตอนนี้..คงจะไม่กระไรนัก

ในช่วงฟักฟื้นผมก็หาเรื่องเล่นสิครับ

ผมเปิดดูรายชื่อร้านอาหารดังๆในบางกอก

แล้วให้โฉมยงไปร้านขายเป็ดย่างบ้าง ร้านแพะตุ๋นที่เยาวราชบ้าง

ซื้อใส่กระติกมาชิมเรียกพละกำลังเอาแฮง ช่วงฝึกคลาน ฝึกเดินใหม่

แ พ ะ ตุ๋ น เ จ้ า นี้ ร ส ช า ติ เ ข า เ ยี่ ย ม จ ริ ง ๆ

โทรศัพท์..ไป ชมเจ้าของร้าน ..อาเฮียเป็นคนรับสาย..ส่งเสียงล้งเล้งไปถึงอาซ๊อ..บอกว่ามีคนชมมา โว้ย..เร็วๆ.. หลังจากนั้นผมก็คุยกับอาซ๊อนานสองนาน บอกว่าผมก็เลี้ยงแพะนะ แต่ปรุงอาหารไม่เป็นไม่เก่งเหมือนอาซ๊อ..แพะตุ๋นน้ำแดงที่ชิมต้องยกนิ้วโป้ แถมก้อยให้จริงๆ อ า ซ๊ อ น้ำ เ สี ย ง ร ะ รื่ น   คุยใหญ่เลย..ว่าที่ร้านนี้นะใครๆก็รู้จัก ถ้าจะกินแพะตุ๋นต้องมาที่นี่ เจ้าใหญ่นายโตมาสั่งไปเลี้ยงกันประจำ..

แต่ที่ร้านไม่ได้..ทำ เ อ ง น ะ มีเจ้าประจำ ม า ส่ ง วั น ล ะ 4 – 5 ห ม้ อ ใ ห ญ่

โธ่ๆๆๆ ซ๊ อ ห น อ ซ๊ อ ..นึกว่าเจ๋ง..

ระหว่าง ที่ผมนอนป่วยอยู่บนเตียงก็ติดตามข่าววัวออสเตรเลีย ผมนึกแปลกใจว่า..เงินที่ชาวบ้านกู้ไม่กี่แสนจะซื้อวัวแม่พันธุ์สวยๆจากนอก ได้อย่างไร และเงื่อนไขโครงการก็หวานจ๋อยผิดปกติ จึงเขียนบทความติงเรื่องนี้ใน ห นั ง สื อ นิ ต ย ส า ร เ กี่ ย ว กั บ ก า ร เ ลี้ ย ง ป ศุ สั ต ว์ ฉ บั บ ห นึ่ ง  ซึ่งชาววัวทั้งหลายก็คงได้อ่านกันแต่ไม่แยแส ผมตั้งข้อสังเกตไว้ล่วงหน้า อะไรที่นักการเมืองมาเกี่ยวข้อง ตอนต้นเป็นลำไม้ไผ่ เหลาลงไปกลายเป็นบ๊องกัญชาทุกที ..

ไม่ มีชาววัวคนไหนเขาสนใจสิ่งที่ผมทักท้วงหรอก จนกระทั้งวันที่วัวเดินทางมาถึงศูนย์กักสัตว์ นัดหมายให้ชาวบ้านจัดรถไปรับวัวมาเลี้ยง วันนั้นชาวบ้านคึกคักทั้งแผ่นดิน รถบรรทุก อีตุ๊กอีแต๋น เจ้นออกจากหมู่บ้านมาเป็นสาย แต่พอมาเห็นตัววัว..ซึ่งมันต่างจากภาพในวีดีโอและภาพในความคำนึงราวกับฟ้า กับดิน เลือกก็ไม่ได้เสียด้วย อ่านชื่อถึงใครก็เอารถมาไปเทียบ  ต้อนวัวลงให้ครบจำนวน แล้วก็ให้รีบขับออกมา หมุนเวียนกันอยู่อย่างนี้ทั้งวัน

แหม ตอนไปร่าเริงเหมือนจะบินได้ แต่ตอนบรรทุกวัวกลับบ้านเหงาหงอยเหมือนแมวป่วย วัวแต่ละตัวนอกจากไม่ถูกใจแล้วยังดิ้นรนมาก บางตัวถึงกับกระโจนลงรถวิ่งหายเข้าป่า ติดตามไล่ล่ากันจนขาขวิด หลายตัวต้องจับด้วยวิธีไข้โป้ง ขนกันขึ้นรถมาทั้งน้ำตา .. ส่วนตัวที่เหลือก็กระโดกกระเดก เอามาขังคอกไว้ เพื่อนๆคนไหนมาดูก็มีแต่บอกว่า..ไม่สมราคาคุย ..เจ้าตัวเองก็คุยไว้เยอะเสียด้วยสิพูดไม่ได้ไอไม่ดัง ไหนๆมาแล้วก็ทดลองเลี้ยงดู สั่งแม่ยายน้องเมียให้ช่วยๆหาหญ้ามาป้อนอย่าได้ขาด

แม่ยายบางคนเอาใจลูกเขย บอกว่ามันเป็นวัวเทศ..ต้องเลี้ยงดีหน่อย เอาหญ้าไปล้างน้ำก่อนป้อน

หลังจากพักฟื้นระยะหนึ่ง ปศุสัตว์ในเขตรับผิดชอบก็จะมาผสมเทียมให้

ผสมครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ติด..จนเอือมระอากันไปทั้ง2ฝ่าย

จนได้ฉายาว่า..วั ว พ ล า ส ติ ก ..เ พ ร า ะ มั น ผ ส ม ย า ก นี้ เ อ ง

แม้แต่ตัวที่ผสมติด..ค ล อ ด อ อ ก ม า ตั ว เ ท่ า ลู ก ห ม า . .

ผอมๆเหี่ยวๆแพ้กระทั้งวัวพื้นเมือง

ไอ้ ที่เคยกระดี๊กระด๊าก็ใจฝ่อลงไปเรื่อยๆ ชักถอดใจไปตามๆกัน คราวนี้จะทำยังไงดีละครับ คนโน้นปรึกษาคนนี้ ข้ามอำเภอข้ามจังหวัด ไปมาเล่าสารทุกข์แลกเปลี่ยนกัน มีคนหนึ่งโพล้งออกมา..”ไปหาอาจารย์สุทธินันท์ ดีกว่า” แก เคยเขียนท้วงติงเราไว้ หลังจากนั้นก็มีผู้นำหลายจังหวัดมาเยี่ยมผมที่เตียงโรงพยาบาลหัวเฉียว คำแรกที่ถาม..นึกว่าจะถามไถ่เรื่องอาการเจ็บป่วย แกถามว่า..”วัวของอาจารย์เป็นเหมือนของพวกผมไหม?” อ้าว! ที่ผมเขียนเตือนก็เพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องดีจนเลิศจนผิดปกติ เมื่อมันผิดปกติผมจะเอามาเลี้ยงทำไมละครับ? ผมไม่เอาวัวพวกนี้มาเลี้ยงอยู่แล้ว หลังจากนั้นพรรคพวกก็หันหน้าไปบ่นกันเหมือนหมีกินผึ้ง ก็บอกแล้วไง..ไม่เชื่อกัน แล้วจะทำยังไงละ

อาจารย์ บอกสิว่า..พวกผมควรจะทำยังไง!!

โธ่ ! พ่อทูลกระหม่อมทั้งหลาย ..ผมก็ไม่รู้จะช่วยอะไรได้

ให้กลับไปปรึกษาหารือกันดู ไปหาเจ้าหน้าที่ ขอรับการแนะนำ

หลายคนพูดแทบจะนัดกัน..ผ๊ม ไ ป ม า ห ม ด แ ล้ ว ..

หลัง จากมาปรับทุกข์ให้ฟัง..นายฮ้อยอกหักทั้งหลายก็บ่ายหน้ากลับบ้าน หลังจากผมพักรักษากายาแข็งแรงขึ้นก็กลับสวนป่า เมื่อชาววัวจังหวัดโน้นจังหวัดนี้รู้ข่าวก็แวะเวียนมาปรึกษา..แหม..ทำยังกับ ผมมีอำนาจสั่งการอะไรได้ ผมก็บอกตรงๆว่า..ผมไม่มีน้ำยาอะไรหรอก..ให้ไปหาเจ้าหน้าที่ๆรับผิดชอบ แต่เรื่องก็ไม่จบ จนกระทั้งคืนหนึ่ง มีชาววัวพลาสติกชั้นผู้นำ 6-7จังหวัดบึ่งรถเข้ามาพบอย่างแข็งขัน พร้อมกับยื่นคำขาด..

อาจารย์ต้องช่วยพวกผม ..

ก็บอกแล้วไง..ผมไม่มีเพาเวอร์อะไร..

แต่เพื่อนร่วมโลกที่มาเยี่ยมก็ยืนกระต่ายขาเดียว

ถ้า อ า จ า ร ย์ ไ ม่ รั บ ป า ก ช่ ว ย . .  พ ว ก  ผ ม ไ ม่ ก ลั บ . .

โธ่ ..มาไกลๆกันทั้งนั้น..โคราช ชัยภูมิ กาฬสินธุ์ ศรีสะเกษ สุรินทร์ อุบล ฯลฯ

ผมรู้นะ..อาจารย์เคยเขียนโครงการทำนองนี้..ต้ อ ง ร่ ว ม รั บ ผิ ด ช อ บ สิ

เออ..เข้าใจหาช่องเจาะใจเราจนได้!!

จะให้ร่วมรับผิดชอบรึ..ข อ คิ ด ดู ก่ อ น น ะ

วัว ก็ไม่ได้เอามาเลี้ยงกับเขาสักตัว ผลประโยชน์อะไรก็ไม่ได้รับสักอีแปะ แต่ทุกข์ของเพื่อนร่วมแผ่นดินนี่สิจะทำยังไง คิด และ คิด จนสมองแฉะ ..เอายังงี้ดีกว่า ผมเผ่นเข้ากรุงเทพฯ ไปขอพบอาจารย์ประเวศ วะสี อาจารย์ระพี สาคริก ที่งานแสดงกิจกรรมอะไรสักอย่าง จำไม่ได้แล้ว เล่าเรื่องให้ท่านฟัง ..เอาเรื่องหนักๆไปโยนให้ผู้ใหญ่ บาปแท้ๆ ..บางท่านแนะนำให้ไปหาทนายทองใบ ทองเปาว์ จัดการโทรศัพท์นัดให้เสร็จสรรพ ให้ไปหาหรือกันในแง่กฎหมาย ผมเห็นว่าเรื่องนี้เป็นกฎหมู่มากกว่ากฎหมาย จึงไม่ได้ดำเนินการในแง่นี้หลังจากนั้นก็เผ่นไปขอพบอาจารย์เสน่ห์ จามริก ที่สถาบัน LDI. อาจารย์เมตตารับฟังเรื่องราวอย่างละเอียด พร้อมกับแนะนำว่า..เ อ า อ ย่ า ง นี้ ไ ห ม ? ค รู บ า ..LDI.จะเป็นเจ้าภาพนัดเจ้าหน้าที่ๆเกี่ยวข้องทั้งหมดมาปรึกษาหาทางออกร่วมกัน

แหม..ถ้ามีแนวทางประนีประนอมกันได้ละเยี่ยมเลย

หลัง จากนั้นท่านอาจารย์ได้นัดหมายให้ฝ่ายที่เกี่ยวข้องมาพบปะกันที่ LDI. คุยกันถึงภาพรวมและข้อเท็จจริง ผมเดาเอาว่า..เจ้าหน้าที่ก็หนักใจ เพราะเบื้องหลังมีเงาของนักกินเมืองคำกำชับอยู่ตลอด ผู้น้อยจะไปหืออะไรได้ ใบสั่งให้ทำอะไรก็ต้องเดินตามนั้น โธ่ กรมปศุสัตว์เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้จะตาย ทำไมจะไม่รู้ลึกตื้นหนาบางละครับ แต่..มันพูดบ่ได้  ใกล้จะจุกอกตายก็พูดความจริงไม่ได้ ..ผมก็ตัดสินใจแทนชาววัวไม่ได้ จึงนัดหมายกันอย่างนี้ดีไหม?.. ตอนนั้นท่านนิพนธ์ พร้อมพรรณ เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ ตกลงจัดงานวันนัดพบชาววัวพลาสติกที่โรงแรมสีมาธานี ให้ปศุสัตว์จังหวัดเชิญตัวแทนผู้นำแต่ละจังหวัดมาร่วมประชุมหาทางออกร่วมกัน จะได้รู้แล้วรู้แรดก็ไปเสียที พอถึงวันนัด..มีสมาชิกที่มีรายชื่อเป็นตัวแทนเข้าประชุม และที่มาเป็นกำลังใจเต็มถนนหน้าโรงแรม

แต่..ก็แปลกอีกนั่นแหละ..

มีการคัดกรองรายชื่อคนที่เข้าประชุมอย่างละเอียด

ใครไม่มีชื่อห้ามเข้าเด็ดขาด..

รวมทั้งผมด้วย..เจ้าหน้าที่ของรัฐฯอาจจะมองว่า เ ป็ น ตั ว แ ส บ . .

เมื่อไม่ให้ผมเข้าประชุม..มันก็ป่วนสิครับ..

จะขึ้นต้นลงท้ายยังไง ..ใ ค ร จ ะ เ ป็ น ตั ว แ ท น ช า ว วั ว ที่ รู้ เ รื่ อ ง . . ดี !..

ตัวแทนชาววัววิ่งโร่มาหา!.. พวกผมจะทำยังไงดี ทำไมมันทำอย่างนี้

ผมก็เพิ่งรู้ อ๊าว!..มีเรื่องอย่างนี้ด้วยรึ!

ไม่อยากหร๊อก..ไอ้ สู้ กั น ท า ง ค ว า ม คิ ด นี่ ถ นั ด นั ก

ผ  ม จ ะ ถี บ มั น ต ก เ ก้ า อี้ ใ ห้ ดู . . ไอ้พวกหาความจริงใจไม่ได้นี่..

ไปบอกมันว่า..ไ อ้ ห น้ า ไ ห น สั่ ง ไ ม่ ใ ห้ อ า จ า ร ย์ พ ว ก กู เ ข้ า ป ร ะ ชุ ม . .

กูจะยกโขยงกันกลับทันที..ป ล่ อ ย พ ว ก มึ ง คุ ย กั น เ อ ง เ อ อ เ อ ง ก็ แ ล้ ว กั น . .

โห! เรื่องนี้ยิ่งเขียนก็ยิ่งมันส์

มีอีกหลายสิบตอน  ขืนเขียนไม่บันยะบันยังลงไป

ที่รักก็จะอ่านตาแฉะนะสิ..

เ อ า ไ ว้ ติ ด ต า ม ต อ น ต่ อ ไ ป ดี ไ ห ม ? . . ค น ส ว ย


สะกดรอยสวนป่า

อ่าน: 2668

จะเขียนหนังสือสักเล่ม “โมเดลบุรีรัมย์”

มันไม่ง่ายเหมือนปลูกต้นไม้ เพราะเป็นงานที่ตนเองไม่ถนัด

แต่เมื่อจำเป็นต้องสรุปบทเรียนของชีวิต

ก็ต้องพยายามเขียน และเขียน

โชคดีเป็นบ้า ที่มีคุณชายอาสาดูสาระ/ดีดสิ่งที่เกะกะออกทิ้ง

คัดกรอง ตรวจสอบ ตรวจตรา มีคนอาสาอยู่เบื้องหลัง

ตาบอด..มีคนจูงก็อย่างนี้แหละ ..

ใครก็รู้พูดว่า คนไทยมีนิสัยไม่รักการอ่าน จริงรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ผมเห็นบางคนชอบอ่าน ชอบเขียน แสดงว่า..เหมาโหลไม่ได้หรอก ผมมีความเชื่อว่าคนไทยจะอ่านมากขึ้น หวังว่า..จะชอบซื้อหนังสือด้วย จัตุปัจจัยที่ท่านกรุณาจับจ่ายซื้อหนังสือเล่มนี้ พึงทราบด้วยเถิดว่า..ท่านได้ช่วยให้กำลังใจคนป่าตัวเล็กๆที่ดิ้นรนสร้างป่าในฝันให้เป็นจริง เป็นจัง เป็นแล้ว โน่นๆ..ต้นไม้ ใบไม้ กิ่งไม้ ดอกไม้ ผลไม้ ร่มไม้ เงาไม้ ทุกอย่างค่อยๆงอกเงยและงอกงามมาจนถึงกระทั้งวันนี้ วันที่จะปักธง..ปักใจ ไว้กับผืนแผ่นดินไทยตลอดไปๆ..

ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกกะโปโล เกิดและโตมาบนผืนดินผืนป่าแห่งนี้ มองไปไหนก็เห็นแต่ป่าไม้ ยังนึกแปลกใจว่าสมัยนั้นเราช่างห่างไกลปืนเที่ยง แทบไม่รู้จักคำว่าความเจริญเป็นยังไง แต่ชีวิตแช่มชื่นนะเธอ คนเรานี่นะ..เมื่อไม่รู้เห็นอะไรก็ไม่มีกิเลศอะไรมายั่วยุ เราก็อยู่ได้อย่างธรรมดาธรรมชาติทั้งวัน มีเรื่องให้เล่นสนุกจนลืมทุกข์ลืมหิว ชีวิตมันไหวพลิ้วเหมือนยอดกิ่งไม้โดนแรงลมโยกไกว เหมือนนกป่าส่งเสียง.. จะหัวเราะ..ร้องเพลง..รึร้องไห้ก็ไม่รู้ เหมือนสายหมอกๆจางมาแอบพบหยดน้ำค้างใสกระจ่างที่ยอดหญ้า เหมือนแววตาของเหยี่ยวที่เริงร่าถลาลมอยู่บนท้องฟ้ากว้าง..เหมือนดอกไม้ป่าที่โชยกลิ่นหอมละมุนลอยมาจากทิศไหนก็ไม่รู้ เหมือนความวับแวมของนกกะปูดที่ไม่อยู่เป็นที่เป็นทาง เหมือนสัญญาณเสียงโป๊กๆของนกหัวขวานชักชวนให้ง่วงนอนยามบ่าย เหมือนไข่หมกขี้เถ้าที่ยายเขี่ยออกมาป้อนหลาน..เหมือนและเหมือน ..โลกใบนี้งดงามและงอกงามทั้งปีทั้งชาติ

สวนป่าในอดีตแทบไม่มีฤดูกาล เช้า-สาย-บ่าย-คล้อยทุกอย่างไม่เคลื่อนไหวแตกต่างกันมากนัก เช้ามีสายหมอก บ่ายมีลมเย็น ค่ำคืนมีน้ำค้างมาทำหน้าที่ดูแลบรรยากาศให้ร่มรื่น เสียงฟ้าร้องครืนๆ เมฆลอยต่ำ จากนั้นไม่นานเทวดาก็ปล่อยเม็ดฝนให้ทำไร่ทำสวน นอนดูหยาดน้ำรวมตัวกันไหลลงผ่านชายคาสู่โอ่งใบใหญ่ ถึงจะสีออกชาๆแต่ก็สะอาดทีเดียวแหละ อึ่งอ่างคางคกออกมาเริงร่าสายฝน ขณะที่ไส้เดือนอุ้มลูกจูงหลานอพยพขึ้นสู่ที่สูง ต้นไม้ใช้ใบและรากซึมซับน้ำเก็บไว้ในลำต้น

ทุกสิ่งจัดไว้เป็นระบบที่สมบูรณ์ยิ่ง

ไม่มีของเสีย ของตกค้าง และไม่รู้จักมลภาวะ

ป่าเล็กๆแห่งนี้ปลอดภัย ปกติสุข เกาะเกี่ยวกันไว้อย่างอื้ออาทร

ไม้เล็กอาศัยไม้ใหญ่ อยู่ด้วยกันพึ่งพากันอย่างญาติ

ลูกสุกของผลไม้ป่าเป็นอาหารของนกและสัตว์เคี้ยวเอื้องนานาชนิด

โชคดียิ่งกว่าเด็กสมัยนี้ที่มีร้านเซเว่นอยู่ทุกหัวมุมถนน

ไม่มีความแร้นแค้น ความหิวโซ ความสับสนอลหม่านใดๆ

ป่าจริงๆ คือถิ่นพำนักของความปกติสุข ความสงบ ความร่มเย็น ความพอดีและความเพียงพอ

ไม่มาก ไม่น้อย พอดีๆ ด้วยกฎเกณฑ์ทางธรรมชาติ

สิ่งที่นอกเหนือจากความสมดุลจะปรับตัวจนเนียนเป็นเนื้อเดียวกัน

ก็ลองนึกดูเถิดเธอ ..เจ้าเด็กน้อยคนหนึ่งได้ซึมซับสภาพสวรรค์บนดิน สวรรค์ที่ไม่ต้องฝันไม่ต้องเรียกหา ทุกสิ่งทุกอย่างมีพร้อมสรรพเต็มตาเต็มใจ ถามว่าเด็กบ้านป่าเหงาไหม? โธ่..วิ่งเล่นทั้งวันและได้เพื่อนเล่นมากมาย..ยามลูกยางหล่นไล่เรียงตามแรงลม หมุนติ้วละลิ่วลงมาจากยอดยางสูง มีฝูงนกแขกเต้าบินโฉบตามเจี๊ยวจ๊าว ..ทิ้งตัวลงนอนกับผืนพรมหญ้า ดูการลีลายิมนาสติกที่แสดงโดยฝูงนกกับลูกยางพลิ้วไสว ดูฟรีด้วยนะเธอ หลายครั้งที่เผลองีบอย่างอิ่มเอม

นี่คือความปรกติสุขที่เคยได้รับเมื่อครั้งกระโน้น

ตั้งแต่กระนั้นมาจนกระทั้งบัดนี้ ชีวิตของมานพน้อยได้เห็นความเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วแบบกระชากลากถู ภายในเวลาไม่นานปีเท่าใดนัก สวรรค์ก็หายไปในพริบตา มีภาพนรกบนดินโผล่ขึ้นมาแทน มีอสูรกายในรูปร่างต่างๆพากันมาเรื้อทึ้งสวรรค์อย่างเอาเป็นเอาตาย

โอ้โห นี่ป่าไม้ต้นโตๆทั้งนั้น สภาพเนื้อดินอุดมสมบูรณ์แสนโอชะของพืชไร่พืชผล แต่เกษตรกรไม่ดูตาม้าตาเรือว่าธรรมชาติสะสมไว้เลี้ยงตัวเอง พวกตาบอดสีมองเห็นว่า..ของดีๆฟรีๆที่เห็นอยู่โทนโท่นี้จะเก็บไว้ป่าทำไม? พากันมาจับจองหักร้างถางพงเปลี่ยนให้เป็นพื้นที่เพาะปลูกไม่ดีกว่าหรือ? เมื่อมีเหตุและผลกำกับเช่นนี้ การโค่นป่าที่มีต้นไม้ใหญ่หลายคนโอบขึ้นเรียงรายเหมือนนิ้วมือ ถูกตัดเผาเรื้อความรกร้างมาเป็นผืนดินเปล่าเปลือย

· เพื่อจะปลูกพืชต้นเล็กๆกะจ้อยร่อยแทนต้นไม้ใหญ่

· เพื่อจะปลูกพืชล้มลุก ให้ตัวเองล้มลุกคลุกคลานในภายหลัง

· เพื่อจะเปลี่ยนความยั่งยืนไปสู่ความยับเยินและยุ่งเหยิง

· เพื่อจะแสดงความรู้ความสามารถทางวิชาการ/เทคโนโลยีอวดแมลงเม่า

แทนที่จะเปลี่ยนของดีให้เป็นสิ่งดีๆยิ่งขึ้น ผลกลับตรงกันข้าม การทำมาหากินที่ผิดตัวผิดฝา..ปีนเกลียวกับธรรมชาติ ผลลัพธ์ช่างน่าสมเพชนัก

· มีเกษตรกรสักกี่คนที่กินอิ่มนอนอุ่น

· มีเกษตรกรสักกี่คนเข้าใจในวิถีชีวิตกับธรรมชาติ

· มีระบบเกษตรกรรมประเภทไหนที่ไม่สร้างความเสื่อมโทรมบ้าง

· มีวิชาความรู้อะไรที่ถ่ายทอดให้เห็นว่า คนเราอยู่ที่ไหนต้องทำให้พื้นที่ตรงนั้นดีขึ้น

· มีพื้นที่ตรงไหนละที่อุดมสมบูรณ์ที่เกิดจากน้ำมือมนุษย์

เมื่อไม่มีไม่ความหลากหลาย ผลผลิตมันก็ค่อยๆลดน้อยลงๆ จากหัวมันสำปะหลังโตเท่าโคนขา ก็ลดลงมาเท่าแขนเด็กเป็นโรคตานขโมย ทุกอย่างมีแต่ลดๆๆ คราวนี้ก็เป็นเสือติดจั่นสิครับ หันรีหันขวางมองหาประตูออกแทบไม่เจอ ได้ยินเสียง..โฆษณาชวนเชื่อ..เรื่องการเพิ่มผลผลิต อยากรวยมาก อยากได้มาก ก็บุกรุกขยายพื้นที่ให้มากขึ้น ทุ่มเทปัจจัยการผลิตกระหน่ำลงไป ห้ามพักยกด้วยนะ ถ้าไม่เดินหน้าตามเขาบอก ผลผลิตเกิดให้เห็นทันตา บ่งบอกว่ามันจะขาดทุนแน่ๆ เกรงว่าทุนหายกำไรหด แถมยังถูกผลักไสให้รุนไปข้างหน้าอย่างไม่ยั้งคิด ปุ๋ยรึไปเป็นหนี้มา ยารึไปซื้อมาฉีดฆ่าๆแมลงที่นับวันจะหัวแข็ง แม้แต่ควายไถนาอยู่ดีๆก็ดูขวางหูขวางตาไปหมด พากันขายควายทิ้งไปดาวน์ควายเหล็กมาใช้ ตกน้ำเมื่อไหร่ก็วิ่งตาตั้งไปหาร้านซ่อม ออกลูกก็ไม่ได้ ขี้ก็ไม่ได้ปุ๋ย แก่หง่อมไปเรื่อยๆจนเป็นเศษเหล็ก ลองพิจารณาหาจุดความเจริญดูสิ อยู่ที่ไหน ทำไมมันมีแต่เศษๆๆ สมบัติพัสถานแม้แต่ชีวิตก็กำลังเป็น-กะ-เศษ-ตระกร-อยู่รำมะร่อ

เออ วิถีเกษตรกรไทยมันหายไปไหนนะ

มันไม่ทันสมัยไม่ทันกินจริงหรือ

มันเสียหายจนเอามาปัดฝุ่นขึ้นมาใหม่ไม่ได้หรือ

รึ ว่ามันหมดน้ำยาจนไม่น่าสนใจไปเหลียวแล

เอาละไม่ว่ากัน..ถ้าวิถีไท-ปัญญาไทยมันตกต่ำถึงเพียงนั้น

ไหนลองบอกสิว่า..จะไปทำการเกษตรแบบไหนที่มันดีกว่าของดั่งเดิม

บอกได้ไหมพ่อมหาจำเริญ..ว่ า ข ณ ะ นี้ อ ยู่ กั บ ค ว า ม รู้ อ ะ ไ ร ?

มีความรู้เพียงพอที่ตนเองจะดูแลชีวิตและครอบครัวได้จริงหรือ

ที่แสดงบทเกษตรกรพันธุ์ทางมาตลอด..ได้คำตอบว่าอย่างไร?

ร่ำ ร ว ย ผิ ด ป ก ติ ห รื อ ย า ก จ น ผิ ด ป ก ติ กั น แ น่

เงินกองทุนต่างๆที่เขาหยิบยื่นให้ มีมูลค่ามากกว่าป่าไม้ที่ไปโค่นทิ้งจริงหรือ?

เรื่องวิถีการเกษตรตกอ่างกะปินี่ ผมไม่รู้ว่าใครเป็นโจทย์เป็นจำเลย แยกแยะไม่ออกจริง ภายในเวลา50ปีที่เราทิ้งความเป็นไทย ทิ้งทักษะชีวิตที่บรรพบุรุษสะสมไว้ให้ ทิ้งๆๆ จนไม่เหลืออะไร ถามว่าจะเดินหน้าต่อไปได้จริงหรือ ถ้าไปไม่ได้เกียร์­ถอยมีหรือเปล่า แม่แรงสำหรับยกชะตากรรมมีไว้แล้วรึยัง ได้ศึกษาลู่ทางที่จะผลิกกลับมาสู่ความเป็นไทบ้างแล้วหรือยัง

คงเคยได้ยินคำว่า “เศรษฐกิจพอเพียง” จนเหม็นเบื่อแล้วใช่ไหม ?

เข้าใจว่าอย่างไร ไหนลองเล่าให้ฟังทีสิ

ไปสมคบคิดเรียนกันที่ไหนๆ จึงพากันถอดแบบทำ “เศษ-ฐ-กิจ-ไม่พอเพียง”

ชะลอหลังยาวเอ๋ย..มีโอกาสที่จะหันกลับมาเข้าลู่แห่งความดีงามอยู่แล้ว

ทำไมพากันเล่นตลกนักเล่า

หรือจะเปลี่ยนอาชีพไปเล่นจำอวดหน้าม่านแทนการทำไร่ทำนา

มีการเกษตรที่ไหนบ้างที่ทำแล้วบริเวณทำมาหากินมีสภาพแวดล้อมดีขึ้นเจริญขึ้น ความหลากหลายพลิกฟื้นกลับตามลำดับ น้ำหมอกน้ำค้างกลับคืนมา สายลมแสงแดดฟ้าฝนพร่างพรมตามระบบนิเวศเป็นปกติ นกหนูแมลงกับมาอยู่ร่วมผืนดินเดียวกันได้ ต้นหญ้าต้นไม้มีสิทธิในการหยั่งรากหยั่งต้นขึ้นมาได้ สิ่งที่ล้างผลาญเพื่อนร่วมโลกได้รับการเหยี่ยวยา

จะเกิดสิ่งเหล่านี้ได้

เกษตรกรต้องเป็นคนที่ยอมรับว่าเราเพียงแค่มาอาศัยอยู่บนโลกใบนี้ช่วงสั้นๆเท่านั้น

ไม่ใช่มายึดครอง มาสะสมความชั่วร้าย มาสร้างภัยพิบัติไม่ยี่ร่าใดๆ

ควรตระหนักว่า..เพื่อนร่วมโลกทุกชีวิตเกิดมาย่อมมีสิทธิเสมอภาพเท่าเทียมกัน

จะเบียดเบียนใครก็บอกว่า..จะทำความเข้าใจ จะรับผิดชอบอย่างไร?

ละ ลด เลิก เป็นฆาตกรหมู่ล้างผลาญชีวิตเพื่อนร่วมยุคสมัยได้ไหมละ

จากโจทย์ที่รำพึงรำพันสะทกสะท้อนจนสะท้านข้างต้น ไม่ได้นึกสนุกมาเขียนขับลำนำเล่นๆหรอกนะเธอ อยากจะบอกว่า เมื่อเห็นกองทุกข์นั้นแล้ว ผมพยายามคลี่คลายทุกข์สถานะเกษตรกรพันธุ์แท้ของตนเอง จะต้องตอบโจทย์..โยนหินถามทางให้กระจ่าง ไม่อย่างนั้นมันก็จะดีแต่เป็นไอ้ขี้โม้คนหนึ่ง

ถามว่า..ผมเจ๋งนักรึ

ที่จะมาเสนอทฤษฎีการทำมาหากินวิถีไทที่ใส่ใจและพยายามทำความเข้าใจกับธรรมชาติ

เธอว่าเป็นไปได้ไหม ที่มนุษย์จะทำมาหากินทางด้านการเกษตร ที่ส่งผลกระทบต่อสภาพแวดล้อมให้น้อยที่สุด พลิกฟื้นความแห้งแล้งดินเลว ให้กลับมาเป็นพื้นที่แห่งความชุ่มชื่นร่มเย็นอีกครั้งหนึ่ง ทุกสิ่งที่ทำกำลังเป็นตัวบวกตัวคูณของกันและกัน

เปลี่ยนจากเกษตรเชิงเดี่ยว ม า เ ป็ น เ ก ษ ต ร แ ก ง โ ฮ ะ !

เปลี่ยนจากการเกษตรล้างผลาญ ม า เ ป็ น ก า ร เ ก ษ ต ร ที่ เ อื้ อ อ า ท ร

เปลี่ยนจากความมืดบอดทางปัญญา ม า เ ป็ น ผู้ เ รี ย น ที่ พ ร้ อ ม เ ปิ ด ต า เ ปิ ด ใ จ

เปลี่ยนจากการเกษตรแบบถูกมัดมือชก ม า เ ป็ น เ ก ษ ต ร ก ร ที่ มี ลำ หั ก ลำ โ ค่ น

เปลี่ยนจากการเกษตรเชิงรับ ม า เ ป็ น ก า ร รุ ก คื บ ที่ จ ะ เ อ า ธ ร ร ม ช า ติ ก ลั บ คื น ม า

โมเดลบุรีรัมย์ ..ผมทำอย่างนี้ครับ

ผมเอาภาพสวนป่าในอดีตมาตั้ง แล้วค่อยๆใส่ความหลากหลายที่อุดมสมบูรณ์ทางธรรมชาติ ด้วยการปลูกหน่ออ่อนของความหลากหลายให้แพร่ไปทั่วสวน หลังจากนั้นไม้ยืนต้นนานาชนิดก็เปลี่ยนหน้าตาที่ดินที่เสื่อมโทรม ให้พลิกฟื้นมาเป็นพื้นที่ๆธรรมชาติสามารถหยั่งรากลงไปได้ พลังของธรรมชาตินั้นน่าพิศวงนัก เพียงเวลาผ่านไปไม่ถึง10ปี ผมก็แน่ใจว่าอีสานบ้านเราสามารถเรียกธรรมชาติให้กลับมาเป็นทุนทางธรรมชาติได้ ทำอย่างที่ผมปลูกป่านี่แหละ สามารถตอบโจทย์ความยั่งยืน ความเพียงพอ ความเป็นเศรษฐกิจพอเพียงอย่างแท้จริง การที่มีต้นไม้เต็มสวน..ก็เหมือนมีทุกสิ่งทุกอย่างที่จำเป็นต่อการดำรงชีพของมนุษย์

ถ้าใจเธอนิ่งพอ ที่จะให้ความรักและความรู้วิ่งออกข้างหน้าเรื่องการแสวงหาเงินทอง เธอจะค่อยๆเข้าใจสิ่งที่งอกเงยขึ้นในการครุ่นคิดคำนึง แล้วแปรมาเป็นแผนที่การลงมือเพาะปลูกความมั่นคงอย่างยั่งยืนให้งอกงาม ดุจเช่นระบบของธรรมชาติ ทำความเข้าใจแล้วพัฒนาเป็นความตั้งใจ ผลลัพธ์สิ่งที่ได้รับจะครบเครื่องเรื่องของหน้าที่ชีวิต

คนเรานี่นะครับถ้าช่วยกันทำหน้าที่มนุษย์ 3ด้าน คือ

1 ทำหน้าที่การงานของตนเองให้ดี ทำให้เต็มความสามรถ

2 ทำหน้าที่ดูแลสังคม เลิกลอยเพสังคม

3 ทำหน้าที่ฟื้นฟูสภาพแวดล้อมของธรรมชาติ เป็นเจ้าภาพร่วมกันในระดับครัวเรือน ชุมชน หมู่บ้าน ฯลฯ

ถ้าคนไทยทำหน้าที่ของตนเองให้ครบถ้วนทั้ง3ข้อนี้แล้ว เราก็จะได้คำตอบกลับมาว่า ประเทศไทยควรจะพัฒนาหลุดออกจากความสับสนอลหม่านในสังคมได้อย่างไร โดยการชูประเด็นบทบาทหน้าที่ของแต่ละคน ที่มีธงอยู่ในหัวใจ แล้วช่วยกันยกธงนั้นขึ้นชูยังบ้าน ชุมชน ของตนเอง

ผมทึกทักเอาเองว่า ขณะนี้เรากำลังปวดหัวกับความเป็นไปในแผนภูมิของประเทศชาติ ที่ต่างฝ่ายต่างก็ยืนอยู่ในมุมของตัวเอง แล้วพยายามใช้กลอุบายต่างๆ ทั้งรุกและรับเพื่อเรียกร้องให้ฝ่ายต่างๆเข้ามารวมศูนย์ของตัวเอง เพื่อรวบยอดให้มีอำนาจแข็งแกร่งพอที่จะบันดาลอะไรๆให้ได้ดั่งใจตนเอง ถามว่า ทำอย่างนี้ผิดไหม ไม่ผิดหรอกนะครับ ถ้ามีอำนาจวาสนาแล้ว ชี้ชวนคนไทยทุกหมู่เหล่าให้ช่วยกันทะนุบำรุงประเทศตาม3ข้อที่กล่าวข้างบน ก็จะเป็นการใช้พลังทางสังคมให้ถูกทิศถูกทาง

เธอก็ลองนึกดูสิว่า ถ้าทุกถิ่นฐานของเรามีสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติฟื้นคืนมา พลังของธรรมชาติก็จะสะท้อนกลไกของธรรมชาติออกมา กลไกของธรรมชาตินั้นสามารถเหยี่ยวยาตัวมันเองได้ จากที่เคยบุกรุกป่า มนุษย์ก็ค่อยๆถอยร่นออกมา ในขณะที่ถอยก็ซ่อมแซมความสึกหรอให้ธรรมชาติด้วย จัดสรรแบ่งโซนเสียให้เรียนร้อย จุดไหนเป็นพื้นที่อยู่อาศัย จุดไหนเป็นที่ตั้งอุตสาหกรรม จุดไหนเป็นพื้นที่เกษตรกรรม ทำให้สมบูรณ์กระชับๆอย่างเป็นระบบ หมายความว่า จัดคนให้เข้าอยู่ในกรอบให้เป็นที่เป็นทาง เลิกสะเปะสะปะทำมือยาวสาวได้สาวเอา ต้องแสดงให้เห็นพลังของประชาธิปไตย จากการเรียนรู้เรื่องสิทธิหน้าที่พลเมืองไทย ผ่านแผนภูมิของการทำหน้าที่ของคนไทย ที่แตกแถวนอกลู่นอกรอยก็ค่อยๆตะล่อมกันเข้ามา ขอให้ตระหนักว่า ..ธรรมชาติคือแหล่งผลิตธรรมมะ เนื้อในแท้ที่เป็นแก่นสารของธรรมชาติก็คือธรรมะนั่นเอง ติดตามดูร่องรอยการเกิดอารยะธรรมและศาสนาต่างๆดูเถิด ทุกแนวคิดล้วนให้ความสำคัญของธรรมชาติ โลกใบนี้เป็นของมวลมนุษยชาติอย่างเท่าเทียมกัน ทุกคนควรเป็นเจ้าภาพร่วมของโลกใบนี้ ทำให้เกิดกระแสวัฒนธรรมประเพณีของชาติ ที่เข้าใจให้ตรงกันว่า..เราเกิดมาใช้ชีวิตมาพักพิงอยู่อาศัยชั่วครั้งชั่วคราวแล้วก็จากโลกนี้ไปกันทุกคน ซึ่งต่างก็รู้ๆเห็นๆกันอยู่แล้วนี่..ไม่มีใครเอาอะไรจากโลกนี้ไปได้แม้แต่ปีกริ้น แล้วเรายังจะสั่งสอนวิชากอบโกยกันอย่างอึงคะนึงไปทำไมเล่า เกิดมาเสียโอกาสทำดีทดแทนบุญคุณแก่โลก สูญเปล่าความที่น่าจะเป็นของชีวิตไปอย่างน่าเสียดาย ทำไม่ไม่เกิดมาเรียนให้รู้ว่าจะดำรงชีพให้มีความสงบอย่างแท้จริงได้อย่างไร เรียนวิชาค้นหาตัวเองให้เจอ เรียนวิชาสัมพันธภาพชีวิตกับสิ่งแวดล้อม

เ ลิ ก เ รี ย น ท า ง โ ล ภ หั น ม า เ รี ย น ท า ง ทำ

คนยุคนี้มีความรู้ครึ่งเดียว

ยกตัวอย่างซื้อรถมาขับ พอรถเสียไม่มีความรู้พอที่จะซ่อมเอง

เราอ่อนแอจนสระผมตัวเองไม่ได้

หน้าตาตัวเองก็ต้องไปให้ร้านแต่งตัวให้ ..

เรื่องภายในของตนเองแท้ๆก็ต้องพึ่งพาภายนอกมากขึ้นๆ

ระบบการเกษตรที่อิงธรรมชาติและฟื้นฟูสภาพแวดล้อม

เสนอวิธีทำมาหากินที่ไม่ทำลายต้นทุนธรรมชาติ

ถ้าเราเบิ่งตาแลพื้นที่ทำการเกษตรของประเทศ

เราก็จะได้พบเห็นพื้นที่เตียนโล่งยาวสุดลูกหูลูกตา

เห็นภูเขากระดำกระด่าง

เห็นพื้นที่แห้งแล้งดินเลว

เห็นพื้นที่เสื่อมโทรม

เห็นระบบการเกษตรที่ผิดตัวผิดฝาอยู่ทั่วไป

ทุกกรณีที่กระทำกันล้วนเป็นเรื่องคาบลูกคาบดอกทั้งสิ้น

· ทำมาหากินกันวิธีไหนครับ ถึงต้องลงทุนเรื่องปัจจัยการผลิตมากขึ้นๆทุกปี

· ทำมาหากินอย่างไรครับ ต้องซื้อปุ๋ยซื้อยาฆ่าแมลงอยู่ในอันดับต้นๆของโลก

· ทำมาหากินอย่างไรครับ ถึงเกิดความเสี่ยงความไม่แน่นอนตลอดมา

· ทำมาหากินอย่างไรครับ ถึงบ้านแตกสาแหรกขาด ไม่พออยู่พอกิน

· ทำมาหากินอย่างไรครับ ลูกหลานมันถึงไม่เห็นดีเห็นงามยอมรับงานต่อจากบรรพบุษ

· สอนกันมาอย่างไรครับ วิชาทางด้านการเกษตรจึงตกอยู่ในอันดับบ๊วยของการเลือกศึกษาต่อ

· พัฒนาทางด้านการเกษตรอย่างไรครับ ปัญหามันจึงเป็นวัวพันหลัก

· มีความรู้แค่ไหนครับ ที่จะมาสะสาง/ฟื้นฟูระบบการเกษตรให้ยั่งยืนคืนสภาพเป็นปกติ

พี่น้องครับ เมืองไทยเป็นเมืองเกษตรกรรมโดยพื้นฐาน ถ้าคนไทยตระหนักและเข้าใจถึงศักยภาพประเทศของตนเอง ผืนแผ่นดินไทยไม่แค่เป็นเป็นครัวโลก แต่จะเป็นแผ่นดินธรรมเป็นดินทองที่เป็นตัวอย่างของโลกได้ แต่ก็นั่นแหละ ..วาสนาของประเทศไทย ทำไมคนที่อยู่อาศัยจึงตาบอดใสใจบอดสีก็ไม่ทราบได้ แทนที่จะตระหนักในคุณค่าของจารีตประเพณีและวัฒนาธรรมไทย ที่สะสมความเชี่ยวชาญด้านการเกษตรมายาวนาน คนยุคใหม่กลับไม่แยแส ทิ้งมรดกที่เป็นหัวใจหลักของชาติ ไปไขว้คว้าอะไรมาทำก็ไม่รู้

ตลอดเวลา30ปีที่ผมเฝ้ามองดูพี่น้องทำมาหากินโดยการเพาะปลูกทำไร่ทำนา เห็นแต่ปัญหาที่สะสมมากขึ้นๆทุกปี พื้นที่ทำกินก็เสื่อมโทรม ปลูกอะไรก็ไม่งาม เกษตรกรต้องเสี่ยงสารพัดอย่าง โรคแมลงรุกราน ปุ๋ยราคาแพง พืชผลราคาตก ถ้าเป็นนักมวยก็คงต่อยไม่ครบยก โบกมือลา ทิ้งคำว่าเกษตรกร ไปเป็นกรรมกร สอนลูกสอนหลาน มึ ง อ ย่ า ม า ทำ ก า ร เ ก ษ ต ร น ะ.. ไปเรียนไปพ้นๆอย่าหวนกลับมาอีก อย่ามาลำบากตกทุกข์ได้ยากเหมือนที่พ่อแม่โดนอยู่นี้ ทำงานกลางแดดกลางลม เ ห นื่ อ ย ส า ย ตั ว แ ท บ ข า ด สิ่งที่ได้รับกลับเป็นหนี้ก้อนโต

ที่มันเกิดวิกฤติในสังคมบ้าๆบอๆ

ความรู้สึกส่วนลึกไม่ได้ศรัทธาไอ้หมาน้อยตัวไหนหรอก

แต่อัดอั้นตันใจ..ที่ถูกเอาเปรียบถูกระทำสารพัดอย่างจากพวกหน้าไหว้หลังหลอก

พวกที่ทำมาหากินบนหลังของชาวไร่ชาวนา

พวกที่กินเล็กกินน้อยในงานส่งเสริมเกษตรกร

และพวกหาเงินทอนคืนจากทุกโครงการของรัฐบาล

ความทุกขเวทนาที่สะสมมานาน

เมื่อมีกระแสรวมตัวกันให้เกิดพลังรากหญ้าขึ้นมา

ขนวนการมันจึงกระเหี้ยนกระหือจนคนนอกยากจะเข้าใจ

พอจะเข้าใจบ้างไหม? ที่พูดมานี้

มันถึงเวลาแล้วที่ชาวไร่ชาวนาหมดความอดทน

ต้องการความชอบธรรมที่คุ้มค่ากับหยาดเหงื่อแรงงานที่ทุ่มลงไป

ไม่ใช้ทำงานแทบเป็นแทบตาย ยังมาถูกโขกสับเรื่องราคาและเงื่อนไขเถื่อนอิงระบบ

การแก้ไข ..ลูบหน้าปะจมูกไปวันๆ เลี้ยงไข้ด้วยการโฆษณาชวนเชื่อ เรื่องเงินกองทุน เงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ เงินห่าเหวอะไรอีกมากมาย แต่หัวใจทั้งหมด มันอยู่ที่เกษตรกรความรู้ไม่พอใช้ ผู้ที่เกี่ยวข้องกับระบบการเกษตรเอาเปรียบจนผู้ผลิตหมดตัว ความรู้ด้านทำมาหากินที่ปลอดภัย กินอิ่มนอนอุ่น มีชีวิตที่เรียบง่าย ปลอดอบาย ไม่ขายผ้าเอาหน้ารอดอยู่ที่ไหน? อยู่กับใคร? ทุกวันนี้ส่งเสริมให้ทำอะไรเลี้ยงชีพ นโยบายที่หวังผลได้มีไหม? ฮ่วย!

อาชีพหดหายไปทีละอย่างสองอย่าง เพราะสภาพแวดล้อมมันติดลบจนไม่คุ้มกับค่าเสี่ยงลงทุน ชีวิตเกษตรกรนั้นแขวนอยู่ด้วยเส้นด้าย หนี้สินสะสมไว้ก้อนโตขึ้นเรื่อยๆ ถ้าปีไหนเกิดภัยพิบัติก็เท่ากับซ้ำเติมเคราะห์กรรมกระหน่ำจนหงายเก๋ง ทยอยหมดเนื้อหมดตัวไปตามๆกัน

ทุกวันนี้หาคนรุ่นใหม่มาทำไร่ทำนาน้อยลงทุกที

แม้แต่แรงงานในภาคการเกษตรก็หลบเข้าโรงงานหมด

ที่ตื้อเลี้ยงหมูเลี้ยงปลาเลี้ยงไก่ก็ต้องไปสู้ราคากับขาใหญ่ที่ครองระบบการผลิตการตลาด

ระบบอุตสาหกรรมการเกษตรกำลังกลืนกินเกษตรกรรายย่อยใกล้จะสูญพันธุ์

คำว่าเกษตรกรต่อไปนี้ จะมีนิยามใหม่หมายถึงใคร?

ถามว่า คนไทยควรเรียนรู้อย่างไร ก็เรียนอย่างที่พี่น้องชาวFB.กำลังเรียนนี่แหละ ใครมีความรู้ในตัวก็เอามาแชร์กัน ยกตัวอย่างตอนผมเป็นงูสวัด ก็มีพี่น้องห่วงใยส่งคำแนะนำมาให้ ฝากยามาให้ สวนมนต์แผ่พลังจิตให้ ผมได้ความรู้เรื่องโรคนี้อย่างสมบูรณ์ หรือแม้แต่กำลังจะสร้างหมู่บ้านโลกสร้างอาศรมอยู่ในขณะนี้ ก็มีญาติที่ใจดีค้นคว้าแบบบ้านดีๆแปลกๆมาให้พิจารณา ..สิ่งนี้จะเรียกว่าสังคมแห่งการเรียนรู้ได้ไหมครับ ผมรู้สึกตัวว่าได้เป็นผู้เรียนตลอดเวลา มีความรู้มากขึ้น กว้างขวางขึ้น จึงเป็นความโชคดีอย่างมากที่ตกมาอยู่ในวงล้อมของญาติพี่น้องชาวFB.

เรื่องสัมพันธไมตรีคงจะไม่จบลงแต่เพียงนี้ ในเมื่อใจรู้ใจ มีแต่จะถอดใจมาวางเดิมพันลงขันทำอะไรดีๆให้แก่สังคม คนดีนั่งๆนอนๆอึดอัดกับสภาพสังคมที่เปลี่ยนแปลงมานานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะหย่อนขาไปยืนที่ไหน ไปพูดไปคุยไปร่วมกิจกรรมกับใคร มันถึงจะรู้สึกดีและเป็นไปตามความประสงค์ของเรา ผมเริ่มเห็นสะพานที่จะนำเราไปสู่สังคมอุดมปัญญาบ้างแล้ว แสงเรืองๆที่ปลายอุโมงค์กำลังขยายม่านตาเราแล้ว ถ้าเรามาระดมลงขันความรู้ความคิดให้กันกระชับมากขึ้น คงไม่ต้องใช้ศัพท์กระชับพื้นที่แบบทหารหรอกนะ คนสกุลสวนป่าควรจะใช้คำว่า”กระชับใจ” ดีไหมเล่าเธอ ..

30 ปี มีอะไรเป็นคำตอบ

ตื่นเช้ามา จัดการอาบน้ำให้แปลงผักข้างบ้าน แล้วค่อยมาอาบน้ำแปรงฟัน ระหว่างนั้นก็ทอดสายตาไปดูความเขียวสดใสของต้นผักใบไม้ใบหญ้า ก็จะทราบว่าการใส่ใจต่อสรรพสิ่งที่อยู่รอบตัวนั้นเราได้อะไร

เราจะทำหน้าที่อะไรเล่า ที่มีผลดีต่อตัวเอง-สังคม-ประเทศชาติ และของโลก

คงไม่มีสูตรสำเร็จหรอกนะเธอ เพียงแต่เธอควรมีพันธกิจเพื่อชีวิตกับสังคมเพื่อคืนดอกเบี้ยให้กับโลกใบนี้

ใช้อ็อกซิเจนฟรีกันมาทุกคนมิใช่หรือ?

เอาเป็นว่าจะสารภาพบาปว่าภายใน30ปีที่ผ่านมานี้ ได้กระทำอะไรบนผืนพิภพนี้บ้าง ผมเริ่มจากจุดฉุกคิดที่ว่า เราควรจะทำการเกษตรแบบไหน ที่มันไม่ส่งผลกระทบต่อธรรมชาติมากนั้น ให้เราก็อยู่ได้สภาพแวดล้อมก็อยู่ร่วมกันได้ ตั้งแต่เด็กๆมาแล้ว ผมเห็นชาวไร่โค่นป่าดงดิบ จุดไฟเผาสิ่งที่รกเรื้อจากไม้ล้มที่ระเกะระกะ ไฟเข้าที่ไหนที่นั่นก็ราบเรียบเป็นหน้ากลอง เศษที่เหลือก็เอามากองสุมไว้แล้วก็เผาเผาควันโขมงในหน้าแล้ง เพียงไม่กี่ปีพื้นที่ตรงนั้นไม่เหลือแม้แต่ตอไม้ รถแทรกเตอร์ไถพรวนชนซ้ายชนขวาเดี๋ยวก็ตอก็สูญพันธุ์ หลังจากนั้นก็ทำการเพาะปลูกพืชไร่ตามฤดูกาล ทำนานเข้าๆดินก็แข็งกระด้าง แรงงานสัตว์ก็เข้ามาช่วย ปัจจุบันเปลี่ยนเป็นแรงเครื่องยนต์ มีวิทยาการใหม่ๆเข้ามา เช่น เรื่องสายพันธุ์พืช ปุ๋ย ยาฆ่าแมลง ระบบการให้น้ำ ระบบการเพาะปลูก และระบบการเก็บเกี่ยว ทุกอย่างถูกปรับปรุงให้สะดวกและเรียบง่าย

ชาวไร่ชาวนาดูน่าจะมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ

ราคาผลผลิตก็ดูดีมีสง่าราศีมีชาติตระกูล

มีเรื่องประกันราคา เรื่องจำนำ เรื่องส่งเสริมเข้ามาเพียบ

แต่สิ่งหนึ่งที่ใครๆต่างก็มองข้ามและไม่แยแส คือต้นทุนทางธรรมชาติที่สูญหายมากขึ้นทุกวัน จนถึงจุดที่ เกษตรกรจะต้องลงทุนทางด้านปัจจัยการผลิตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อทำหลายพื้นฐานหลักของการเกษตรจนย่อยยับไปแล้ว

ผมขออนุญาตโม้ได้ไหมครับ ว่าสิ่งที่ผมทำมาได้ตอบคำถามสำคัญๆอยู่หลายประการ เช่น สามารถเรียกความอุดมสมบูรณ์ของป่าไม้คืนมา ได้ปิดจุดอ่อนที่เป็นช่องโหว่ได้อย่างดีขึ้นตามลำดับ ทุกอย่างที่สะสมมาเป็นทุนของสังคมและเป็นทุนของธรรมชาติ เพื่อเราทุกคน และเพื่อเพื่อนร่วมโลกของเรา

การก่อเกิดใบไม้ใบเดียว ก็เป็นจุดก่อหวอดที่เป็นพลังบวกแล้วนะเธอ ..


วินัยแห่งรัก

2 ความคิดเห็น โดย sutthinun เมื่อ 7 มิถุนายน 2012 เวลา 5:38 ในหมวดหมู่ สวนป่าฮาเฮ #
อ่าน: 3236

ปีนี้สวนป่่าฟ้าฝนดีเหลือเกินเธอเอ๋ย พระพิรุณส่งลูกน้องมารดน้ำให้ทุกวัน อย่างวันนี้ฝนไม่น่าตกก็ตก ตอนขับรถออกไปซื้อของยังฟ้าแจ้งจ่างป่าง วิ่งกลับมาจวนจะถึงสวนอ้าว! ฝ น ต ก ถ น น ลื่ น .. ต้องค่อยๆคลานไม่งั้นตุปัดตุเป๋เอาได้ สาเหตุมาจากผมเอาดินไปถมทางเข้าหลายร้อยรถ ถมเฉยๆ..ไม่มีรถบดอัด ปล่อยให้ดินเกาะตัวตามยะถากรรม ซึ่งต้องใช้เวลานานพอสมควรถนนถึงจะอยู่ตัว ถ้าฝนไม่ตกก็เข้าออกสบาย แต่ถ้าฝนตกวันไหนพวกมอเตอร์ไซด์วัดถนนเอาง่ายๆ มีคนบ่นให้ฟังเสมอๆ2-3เรื่อง ก็คือผม..ไม่ติดป้ายเข้า-ออก-บอกกล่าวให้ชัดเจน

ใครมาไม่หลงถือว่าสอบวิชาแกะรอยลูกเสือผ่าน ส่วนมากจะ

”ห ล ง ท า ง เ สี ย เ ว ล า  ห ล ง ภ ร ร ย า บุ ต ร แ ย ะ ”

นอก จากป้ายแล้วก็เรื่องถนนเป็นหลุมเป็นบ่อนี้แหละ ผมนะอยากจะลาดยางหรือทำเป็นถนนคอนกรีต แต่เกรงว่าพี่น้องจะซิ่งเข้ามาแล้วแหกโค้งเข้าป่า จึงรักษาสภาพถนนให้เข้ามาแบบอ้อยอิ่ง จะได้ชมทัศนียภาพ2ข้างทางยังไงละเธอ แต่ก็มีคนแปลควาหมายเป็นอย่างอื่น

เขาบอกว่า..ใครมาหาครูบาสุทธินันท์ ต้ อ ง น อ บ น้ อ ม   ค่ อ ย ๆ ค ล า น เ ข้ า ม า ”

แหม  ก็แหง๋ละสิ ขืนขับรถซิ่งเหมือนทางไฮเวย์ดูสิ มีหวังตกหลุมคอหักตายเสียก่อนจะมาถึงจุดหมาย ผมก็ได้แต่นึกในใจว่า “อย่าบ่นไปเลยคนสวย เธอนานๆมาที พี่เข้าออกทุกวันยังไม่บ่นสักหน่อย”

วันนี้ไปรษณีย์มาส่งพัสดุภัณฑ์กล่องใหญ่

เป็นของฝากจากใจของพระอาจารย์เฮนดี้ แห่งเมืองไชยา

บุรุษไปรษณีย์เลอะเทอะเหมือนลูกหมาตกน้ำ

ถามว่าไปทำอะไรมา

แกกัดฟันตอบว่า..”ก็ ถ น น ส ว น ป่ า นี้ แ ห ล ะ มั น เ ล ะ สิ้ น ดี”

“เ ห วี่ ย ง ผ ม ต ก ถ น น ตั้ ง 2 ที

ครูบาน่ า จ ะ โ ร ย หิ น ห รื อ ล า ด ย า ง ไ ด้ แ ล้ ว

?๓๒๑+**W!HRRR ฮ่วย!

ผมไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร เรื่องถนนปลอดฝุ่นไม่ปลอดหลุม ที่คุณชายไปร่วมแสดงฝีมือกับชาวบ้านก็นับว่าฮือฮามากแล้ว ยังจะมีเชื้อติดตามมาถึงสวนป่าอีกรึนี่ เรื่องถนนเป็นความเดือดร้อนกว่าสมัยก่อนมาก.. ยุคที่ขี่เกวียน ถีบจักรยาน ไม่มีใครเขาบ่นเรื่องถนนสักราย สภาพแย่กว่าทุกวันนี้อีก เออหนอ แทนที่จะกลับหลังหันไปขี่เกวียน ก็มายั่วยุให้ผมลาดยาง..

ตอนเย็นผมแวะไปเยี่ยมบ้านคุณชาย เห็นแมลงเม่าไม่รู้กี่ล้านตัวกองอยู่ใต้แสงไฟ  จึงหาถังมากอบใส่ไปเลี้ยงปลาเลี้ยงไก่.. โยนแมลงเม่าลงไปในบ่อปลา ไม่มีเสียงฮุบแม้แต่น้อย แสดงว่าเมื่อคืนปลาก็คงกินไปแล้วจนท้องคราก คืนนี้แมลงเม่าก็แห่แหนกันมาอีก ผมต้องเปิดไฟล่อระยะไกล-ระยะกลาง-และระยะใกล้ เพื่อจะกระจายแมลงให้ห่างออกจากที่นอนเรา ตอนหัวค่ำจะเปิดไฟพร้อมกัน พอแมลงมาเล่นไฟก็ปิดดวงที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วไล่ปิดไฟตัวกลาง ต้อนให้แมลงไปรวมพลกันที่หลอดไฟระยะไกล

ผ ม แ ป ล ก ใ จ ม า ก ที่ แ ม ล ง เ ม่ า นั บ แ ส น ตั ว บิ น ฉ วั ด เ ฉ วี ย ง

แ ต่ ไ ม่ เ ห็ น ตั ว ไ ห น เ ล ย ที่ ช น กั น ก ล า ง อ า ก า ศ

แ ม ล ง เ ม่ า มั น มี ร ะ บ บ นำ ร่ อ ง อ ย่ า ง ไ รรึ

ถึงมีประสิทธิภาพยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้

ผ ม นึ ก ไ ป ถึ ง ก า ร จั ด ร ะ บ บ สั ญ จ ร ท า ง อ า ก า ศ ใ ห้ เ ค รื่ อ ง บิ น

จะทำได้ดีเท่าสักปลายเล็บของแมลงเม่าไหมนี่

แค่เครื่องบินขึ้นลงวันละไม่กี่พันลำก็ต้องรอกันจะแย่

แต่ที่เห็นโทนโท่อยู่นี้บินพร้อมกันเป็นหมื่นเป็นแสนตัวยังเฉยเลย

เทคโนโลยีที่มนุษย์คุยโอ้อวดกันนักกันหนา

บางทีก็โม้ไปข้างเดียวไม่ดูตาม้าตาเรือ

ถ้าแมลงเม่ารู้ มั น ค ง หั ว เ ร า ะ จ น เ ยี่ ย ว เ ล็ ด

มีคนเคยถามว่า  ทำ ไ ม แ ม ล ง เ ม่ า ถึ ง ม า เ ล่ น ไ ฟ

อ้าว! ผมจะไปรู้เรอะ

ค น เ ร า ยั ง มี นั ด มี เ ด ท กั น ไ ด้

ทำ ไ ม แ ม ล ง เ ม่ า มั น จ ะ นั ด กั น ม า จั บ คู่ กั น ไ ม่ ไ ด้

มันไม่ได้ทำลับๆล่อๆนะ

ชวนกันมาอย่างสง่าและเปิดเผย

ไหนๆจะร่วมหัวจมท้ายกันแล้วก็ขอดูหน้ากันชัดหน่อย

จะได้รู้เห็นหน้าค่าตากันว่าสวยปิ๊งตามที่ชอบที่ฝันไว้หรือเปล่า

แ ม ล ง เ ม่ า จ ะ ม า เ ล่ น ไ ฟ ต อ น หั ว ค่ำ ถึ ง 2 ทุ่ ม

หลังจากนั้นทุกตัวก็ยุติการบินลงไปกองกันอยู่ที่พื้น

เห็นไหมละเธอ..แ ม ล ง เ ม่ า ยั ง มี วิ นั ย

ไ ม่ ไ ด้ จี บ กั น พ ร่ำ เ พื่ อ แ บ บ ข้ า ม วั น ข้ า ม คื น หรอกนะ

เธอน่าจะเอาเป็นแบบอย่าง..

รัก ชอบ ก็ได้ นะ แต่ ต้ อ ง ภ า ย ใ น เ ว ล า   2  ชั่ ว โ ม ง

จะ ม า ก ะ ลิ้ ม ก ะ เ ลี่ ย เ ล ย เ ส้ น ค อ ร์ ฟิ ว ห า ไ ด้ ไ ม่

นี่ยังไงละที่เขาเรียกว่า..รั ก แ บ บ มี ข อ บ เ ข ต   อิ อิ..


ปลวก คำเดียวสั้นๆแต่กินบ้านหมดหลัง **

อ่าน: 2998

· เราๆท่านๆคงรู้จักปลวกกันบ้างแล้วละครับ เจ้าตัวเล็กๆรูปร่างคล้ายมดมีเขี้ยวโง้งคู่ใหญ่อ้าอยู่ที่หัว บางตัวหัวโตกว่ารูปร่างเสียอีก มีคนบอกเล่าว่ามันเป็นอันเดียวกันกับแมลงเม่า มันมีหลายสายพันธุ์เสียด้วยสิ พบเห็นทั่วๆไป แม้แต่ในบางที่ๆเราไม่คาดฝันมันก็เข้าไปแอบซุกซ่อนอยู่ได้ โดยเฉพาะห้องสมุดมันชอบมาก ทำให้เราสงสัยว่ามันกินอะไรเป็นอาหารกันแน่ มันชอบอะไร ดูๆมันตะกะตะกรามไปหมด

· ปลวกคลุกคลีกอยู่กับเรามาตั้งแต่ปีมะโว้แล้วละ ในเมื่ออยู่พื้นโลกเดียวกันมันก็หลบหลีกกันยาก หลายคนรังเกียจปลวกเพราะเห็นว่ามันเป็นตัวทำลายทรัพย์สินที่เป็นบ้านเรือนของเรา มนุษย์จึงพยายามกำจัดปลวก เรียกว่าสู้กันมาหลายยก จนกระทั้งเท่าทุกวันนี้ก็ยังหามีฝ่ายใดยกธงขาวไม่ เรายังไม่สามารถสู้ปลวกได้ ปลวกจึงยิ้มเยาะภูมิปัญญาและเทคโนโลยีของมนุษย์ เมื่อก่อนนี้มีคนบอกว่าปลวกไม่ขึ้นคอนกรีต จะยุ่งเกี่ยวกับวัสดุที่เป็นไม้เท่านั้น ข้อสัญนิฐานนี้ไม่จริงเสียแล้ว เสาตอหม้อที่ฝังดินไว้แล้วเอาเสาไม้มาต่อเพื่อหนีปลวก ยังโดนปลวกจัดการเสียเรียบวุธ ผมเอาแป๊บเหล็กมาอ๊อกทำขาตั้งกล่องผึ้ง ปลวกก็ยังหาวิธีต่อท่อลำเลียงพลไปฟาดกล่องผึ้งซะกระจุย

ผมเคยนอนฟังเสียงปลวกแทะฝาบ้าน

ไม่เห็นตัวมันหรอกนะ

ได้ยินแต่เสียง กร๊อดๆ กร๊อดๆ เบาๆ ระหว่างที่มันอร่อยกับบ้านของเรา

นอนฟังเพลินอยู่3ปี

ปรากฏกว่า..ได้เรื้อบ้านทิ้ง

· หลังจากนั้นผมก็เฝ้าสังเกตมันทุกครั้งที่ไปเจอะเจอ ยิ่งอยู่ในป่าอย่างนี้ด้วยแล้ว หลงฝนตกปลวกนับล้านๆตัวก็จะขึ้นมาแทะกินไม้ บางกลุ่มจะทำดินเคลือบท่อนไม้ไว้มิดชิด แล้วมันก็รุมมะตุ้มกินเนื้อไม้อย่างสุขารมณ์ มีผู้รู้กล่าวว่า..ปลวกมันมีผิวหนังบอบบาง มันเลยทำท่อหุ้มทางลำเลียงด้วยดินเป็นท่อคดเคียวตามเส้นทางสัญจรของมัน เรื่องเทคโนโลยีระบบขนส่งนี้ ผมเชื่อว่าปลวกเก่งกว่ามนุษย์เสียอีก ภายในรังปลวกจะมีระบบความคุมอุณหภูมิให้คงที่ เรียกว่าติดแอร์ทั้งรังว่างั้นเถอะ ในช่วงที่เกิดภัยพิบัติมากระทบกับรัง เช่น เปลือกนอกผิวรังเป็นรูโหว่ เจ้าพวกปลวกหัวโตจะรีบเอาหัวมาอุดรูที่ชำรุดไว้ แล้วเร่งให้ปลวกงานรีบซ่อมแซมรังส่วนที่เสียหาย

· นางพญาปลวกตัวใหญ่เท่านิ้วก้อย ตั ว ข า ว ๆ ขุ่ น ๆ เ นื้ อ ตั ว อ่ อ น นุ่ ม เ ห มื อ น ตั ว ห น อ น มี หั ว ข น า ด เ ท่ า ป ล ว ก ทั่ ว ไ ป แ ต่ ร่ า ง ก า ย ใ ห ญ่ ม า กว่าปกตินับร้ อยเท่า คงเดินไปไหนไม่ได้ มีหน้าที่เบ่งท้องวางไข่ให้มีปริมาณมากๆ ที่ ม หั ศ จ ร ร ย์ คื อ อ า ณ า เ ข ต ที่ น า ง พ ญ า ป ล ว ก พำ นั ก จะสร้างด้วย ดิ น แ ข็ ง พิ เ ศ ษ รู ป ร่ า ง ค ล้ า ย ๆ จ า น ข้ า ว จะฝังตัวอยู่กลางรังปลวก สมัยหนึ่งมีใครก็ไม่รู้มาโพทะนาว่า.. นางพญาปลวกเป็นยาโด๊ปชั้นยอด แค่นั้นแหละเธอเอ๋ย พ ว ก น ก เ ข า เ ห ง า ห ง๋ อ ย พ า กั น บุ ก ต ลุ ย ขุ ด ห า น า ง พ ญ า ป ล ว ก จ น รั ง ป ร ะ จุ ย ไ ป ทั้ ง ป่ า รังที่ไม่มีนางพญาก็จะร้าง พลเมืองที่เหลือคงอพยพไปสร้างรังแล้วบ่มเพาะนางพญาขึ้นมาทดแทน ส่วนการโด๊ปด้วยนางพญาปลวกได้ผลประการใด ไม่มีคนสรุปประเมินผล พักหลังสังเกตได้ว่า..เรื่องนี้ซาๆกันไป..

แสดงว่านกเขา..ค ง ต ก ค อ น เหมือนเดิม อิ อิ

แหม ถ้ า กิ น แ ล้ ว มั น ซู่ ซ่ า ส์ จ ริ ง

ผมนี่แหละ น่ า จ ะ ไ ด้ รั บ อ า นิ ส ง ส์ เ ป็ น ค น แ ร ก

เพราะผมเป็นเจ้าของรังปลวกเต็มป่า

สั่ง ค น ง า น ใ ห้ ขุ ด ม า กิ น วั น ล ะ 1 0 ตั ว ก็ ยั ง ไ ด้

จะ เ จี๊ ย ะ ใ ห้ ไ ว อ า ก้ า ..ตกกะป๋องไปเลยยย 5555

· สมัยหนึ่งผมเคยทำวิจัยแบบไทบ้าน แนวคิดก็คือ จะ จั บ เ อ า น า ง พ ญ า ม า อ ยู่ ร ว ม รังอยู่ใกล้ๆกัน เพื่อจะทำฟาร์มปลวก แล้วเอาปลวกนั้นมาเลี้ยงปลาเลี้ยงไก่อีกที ในจุดที่เลี้ยงปลา เราก็เอาภาชนะไปพวกพลาสติกแข็งไปสร้างรังเลี้ยงบนบ่อปลา แล้วขุดเอาจอมปลวกไปวาง เอาเศษไม้/กระดาษหนังสือพิมพ์ไปสุมไว้เยอะๆ รดน้ำ เพื่อให้ปลวกขยายพันธุ์ ได้ปริมาณมากๆก็แซะลงให้ปลากิน อีกวิธีหนึ่งทำบนดิน ไปขุดเอาจอมปลวกมาวางเรียงใกล้กัน แล้วเอาเศษไม้ เศษกระดาษ ฯลฯ ที่ปลวกชอบไปสุมไว้บนพื้นที่ฟาร์มปลวก ติดสะปริงเกอร์รดน้ำให้ความชื้น ผมเอาไก่ไปปล่อยไว้ในวงล้อมฟาร์มที่ว่านี้ หวังว่าถ้าเป็นผลสำเร็จจะไม่ต้องเสียค่าอาหารเลี้ยงไก่

ทำ ไ ป ทำ ม า ไ ม่ ค่ อ ย เ ข้ า ท่ า เ ท่ า ใ ด นั ก

ป ริ ม า ณ ป ล ว ก ไ ม่ ไ ด้ ข ย า ย ตั ว เ ร า เหมือนที่อยู่ตามธรรมชาติ

แนวคิดเรื่องเลี้ยงปลวกให้ปลาให้ไก่กินเพื่อประหยัดอาหารจึงเลิกรา

ป ล่ อ ย ไ ก่ ใ ห้ ห า กิ น เ อ ง แ บ บ บุ ฟ เ ฟ ต์ จ ะ ดี ก ว่ า

· จากบัดนั้นมาจนกระทั้งบัดนี้เธอเอ๋ย..เรื่องปลวกก็ยังค้างคาอยู่ในใจผมสม่ำเสมอ และก็ยังไม่รู้จะเอาสติปัญญาอะไรไปสู้กับปลวก ทุกครั้งที่โฉมยงโอดครวญเรื่องปลวกกัดกินโน่นนี้ ผมก็ได้แต่เอื้ออ้าทำหน้าจ๋อย..สุดท้ายเธอก็ไม่มาหวังพึ่งคำแนะนำอะไรอีกแล้ว ขับรถไปซื้อยาฆ่าปลวกมาฉีดๆๆๆ เอาเชลล์ไดร๊ท น้ำมันควันไม้ เอาอีเอ็ม เอาสารต่างๆไปรดไปราด ปลวกก็แค่ขยาดนิดๆหน่อยๆแล้วก็กลับมาอีก เล่นเอาเถิดเอาล่ออยู่อย่างนี้ จะแพ้ชนะก็ยังไม่ครบยก ไม่อาจตัดสินได้ เ ค ย มี ค น อ ว ด เ รื่ อ ง ผ ล วิ จั ย ก า ร กำ จั ด ป ล ว ก ไ ด้ สำ เ ร็ จ ผมไม่อยากจะเชื่อ.. ตอนแรกๆปลวกมันอันอาจจะถอยให้บ้าง ..แต่วันหลังมันก็รุกเข้ามาใหม่

แหม ถ้าใครพบวิธีกำจัดปลวกได้จริงๆคงรวยเละแน่ๆ

· เธอทราบไหม? สินทรัพย์ทั่วโลกเสียหายเพราะปลวกปีละไม่รู้กี่แสนล้านบาท ถ้าจะประเมินแบบเข้าข้างมนุษย์ด้วยกัน ผมคิดว่า..เราแค่ค้นหาวิธีป้องกันปลวกได้บ้างเท่านั้น แต่จะกำจัดปลวกแบบถอนรากถอนโคน..มนุษย์ยังไม่มีน้ำยา อย่างเก่งก็แหกตาโฆษณาชวนเชื่อขายยากัน

· ระยะนี้พวกเราฮิตเรื่องการสร้างบ้านดินกัน ผมไม่ทราบว่าประสบปัญหาเรื่องปลวกบ้างหรือเปล่า สมัยที่ไปดูงานที่อินเดีย ในเขตชนบทของอินเดียล้วนปลูกสร้างบ้านเรือนด้วยดินกันทั้งนั้น บ้านดินอินเดียก็ตั้งอยู่บนพื้น แถมบางแห่งยังเอาใบอ้อยและทางมะพร้าวมาเป็นวัสดุมุงครอบหลังคาไว้ชั้นหนึ่ง ถ้าบ้านเราก่อบ้านดินติดพื้นอย่างนี้ คงโดนปลวกเล่นงานกระเจิงแน่ ..ผมพยายาม ถ า ม ผ่ า น ล่ า ม ว่ า ..ชาวภาระตะ มี วิ ธี ป้ อ ง กั น ป ล ว ก อ ย่ า ง ไ ร ก็ได้คำตอบแบบคลุมเครือ สรุปไม่ได้ว่า แ ข ก ใ ช้ ภู มิ ปั ญ ญ า อ ะ ไ ร ไ ป สู้ ป ล ว ก

ม เ อ ง ก็ พู ด ภ า ษ า ข อ ง เ ข า ไ ม่ ไ ด้

ไม่งั้นจะจู้จี้เจาะใจให้รู้เรื่องไปเลย

เสียดายก่อนไป น่ า จ ะ ห า แ ฟ น เ ป็ น ช า ว อิ น เ ดี ย สั ก ค น

ฝึกพูดพอรู้เรื่อง..ก็คงจะไม่ต้องมานั่งจิตตกอย่างนี้

· เรื่องของปลวกมีหลายมุมมอง ถ้าเรามองในแง่ดีก็จะเห็นคุณประโยชน์ของปลวกมหาศาล ลองคิดดูสิเธอ ถ้าไม่มีปลวกโลกใบนี้จะรกรุงรังขนาดไหน การที่ปลวกเข้าไปอยู่ในห่วงโซ่อาหารในธรรมชาติ ทำให้มีอาหารเลี้ยงดูแมลง/สัตว์เลื้อยคลาน/นกเขา/หรือนกอื่นๆก็ได้อาศัยปลวกเป็นอาหาร . .ป ล ว ก ไ ด้ เ ล ว ร้ า ย อ ะ ไ ร ปลวกเป็นเพื่อนร่วมโลกที่น่ารักมาก ขยันขันแข็งทำหน้าที่ปัดกวาดโลกใบนี้ให้ดูสวยงาม แถมยังบรรณาการเห็ดอร่อยๆให้เราได้รับประทาน ผู้สันทัดกรณีเล่าว่า..เห็ดโคนที่แสนอร่อย เกิดจากปลวกคาบเอาสปอร์ไปกักตุนไว้เป็นอาหาร ในรังปลวกบางแห่งเคยขุดไปเจอตุ่มเห็ดเล็กๆขาวๆมามายในรังปลวกชั้นบน เมื่อสปอร์ติดขาปลวกขึ้นสู่ผิวดิน ในวาระที่ความชื้นเหมาะสม สปอร์ก็จะขยายตัวโผล่ดินขึ้นมาเป็นกลุ่มดอกเห็ดให้ฉายฉิมได้ไปเก็บ ประโยชน์ของปลวกคงมีมายมากกว่านี้ แต่กึ๋นมนุษย์ยังเจาะเข้าไปไม่ถึง เรื่องปลวกก็เลยคาราคาซังยังหาพระเอกไม่พบ

· เช้านี้ ผ ม เ ห็ น ป ล ว ก กำ ลั ง ก่ อ ห ว อ ด ขึ้ น ใ ต้ บ้ า น ห ลั ง ใ ห ม่

· บ้านที่เราเพิ่งยกโครงมาตั้งได้วันเดียว

· ปลวกก็พากันมาจับจองสร้างรังเล็กๆ2-3แห่งเสียแล้ว

· ผมมานั่งๆนอนๆคิดจะเอายังไงดี

· ก็เลยคิดวิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง

· ผ ม จ ะ เ อ า ต า ข่ า ย ต า สี่ เ ห ลี่ ย ม เ ล็ ก ม า ล้ อ ม ไ ว้ ใ ต้ ถุ น บ้ า น

· แ ล้ ว เ อ า ลู ก ไ ก่ ตั ว เ ท่ า กำ ปั้ น ม า ป ล่ อ ย ไ ว้ 2 ตั ว

· เ อ า น้ำ ไ ป ว า ง ไ ว้ ใ ห้

· ส่ ว น อ า ห า ร ก็ ใ ห้ คุ ณ ไ ก่ คุ้ ย เ ขี่ ย ป ล ว ก ตั ว อ้ ว น ๆ กิ น เ อ า เ อ ง

· แล้วเฝ้าสังเกตดู ..ถ้าปลวกหมดหรือไม่ขึ้นมาให้ไก่เจี๊ยะอีก

· ผมก็จะย้ายลูกไก่ไปยังบ้านหลังอื่นๆไปเรื่อยๆ

· เ ร า อ า จ ะ ทำ ป ร ะ ตู ก ล ใ ห้ ไ ก่ เดินไปหาปลวกใต้ถุนกลุ่มบ้านใกล้เคียงได้ด้วย

· แบบนี้..ท่าจะสนุกแน่

· เอาไว้ผมทำเรียบร้อยแล้ว จะ ถ่ า ย ภ า พ ม า ใ ห้ ดู น ะ ค รั บ

ตะกี้นี้..คุณชายมาลากเอาเครื่องตบอัดดินไปออกกำลังกาย

บอกว่าจะเอาไปทดลองบดดินข้างถนนให้แน่นกันน้ำเซาะพัง

คุณชาย..ถามว่า ครูบากำลังทำอะไร?

ผมก็กำลังเขียนเรื่องปลวกนะสิ

แล้วนี่คุณชายเอาเครื่องบดดินสั่นสะเทือนไป ตบ ตบ..ดิน อยู่บนหัวปลวก

ปลวกมันไม่ได้ใส่หมวกกันน๊อก !

ไม่รู้ว่าชาวปลวกจะหัวสั่นหัวคลอนเพราะฝีมือคุณชายรึเปล่า..

ตอนนี้ท่านอ่าน อ่าน ..แล้ว ก รุ ณ า ค อ ม เ ม น ท์ เ รื่ อ ง นี้ ด้ ว ย นะ จ๊ะ

· ข อ บ ใ จ ล่ ว ง ห น้ า น ะ ค น ส ว ย .. คิ คิ



Main: 2.0302271842957 sec
Sidebar: 0.27214789390564 sec