ลานสวนป่า

 

มาระยองเที่ยวนี้

เห็นอะไรต่อมิอะไรมากมายในมุมกว้าง

2ข้างถนนหนทางเต็มไปด้วยท่อขนาดใหญ่เกาะกันเป็นขั้นๆวางขนานถนนยาวสุดสายตา

ยื่นลงไปในทะเล เสาไฟฟ้าขนาดใหญ่ตั้งอยูบนตอม้อ เพื่อลำเลียงกระแสไฟฟ้ามาให้พวกเราใช้

มองไปบนอากาศ จะเห็นปล่องต่อขนาดใหญ่นับร้อยนับพัน โผล่ขึ้นตามจำนวนโรงงานอุตสาหกรรมนับพันแห่ง

เต็มไปด้วยถังบรรจุสารเคมี น้ำมัน ทั้งรูปกลม รูปแบบ เต็มพื้นที่นิคมอุตสาหกรรม

ที่แปลกมากๆ..คือภูเขาขยะขนาดมหึมา

เป็นอย่างไรรึ? มันคือเศษขยะกองเท่าภูเขามีพลาสติกคลุมไว้

มันเป็นเมืองแห่งการอุตสาหกรรมที่เป็นต้นตอของสินค้านับร้อยนับพันอย่าง

ราคาที่ดินขึ้นไปถึงไร่ละ 5-10 ล้านบาท

แต่ตอนเวนคืนที่ดินชาวบ้านเมื่อครั้งก่อตั้งนิคม รัฐตีราคาให้ไล่ละ8,000-20,000บาท

อ้างว่าจะนำมาสร้างโรงงานอุตสาหกรรม โรงงานผลิตไฟฟ้า ทำเรือน้ำลึกขนส่งสินค้า

รายได้ประชากรต่อหัวสูงที่สุดในประเทศ

การลงทุนสูงมาก มีเม็ดเงินเป็นล้าน ล้าน บาท

บริหารงานระดับอินเตอร์

เร่งทำรายได้ตัวเลขทั้งกลางวันกลางคืน

กำลังจะมีรายการขยายโรงงานระยะที่3-4ตามมาอีก

เราได้ลงไปเยี่ยมชุมชนหลายแห่ง

ชาวบ้านโอดโอยว่า..ระยองกลายเป็นนรกแล้ว!!

มาบตาพุด เปลี่ยนเป็นมาบตาพิษ

สารเคมีมันลอยมาในอากาศ

วันดีคืนไม่ดีสารพวกนี้ทำให้ชาวบ้านที่สูดดมอาเจียนหายใจไม่ออก

เกิดผื่นผวามร่างกาย เป็นโรคภูมิแพ้ที่ชุมชน

หลายชีวิตเป็นมะเร็ง ระยะต้น ระยะกลาง และระยะสุดท้าย

มลภาวะเกิดขึ้นสารพัดพิษ

น้ำผิวดิน น้ำฝนบนฟ้าตกลงมาใช้ไม่ได้

น้ำตามลำคลองเต็มไปด้วยสารมหาภัย

น้ำทะเลระยะชายขอบดำปี๋ หาอาหารทะเลกุ้ง-หอย-ปู-คนที่นี่เขาไม่กินกัน

ตามชายหาดตายซาก การท่องเที่ยว จบ เจ๊ง สนืท

น้ำตาแห้งขอด น้ำใจก็กระปลกกะเปลี้ยเต็มที

มลภาวะด้านเสียงนั้นของตายอยู่แล้ว

เรื่องอื่นๆปั่นป่วนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก