คนเราไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใดอาชีพอะไรย่อมมีปัญหามาตอแยให้แก้ไขอยู่เสมอ การคลี่คลายปัญหาในหน้าที่การงาน เป็นส่วนสำคัญที่จะบอกว่าเราสอบได้หรือสอบตกกับสิ่งเผชิญในชีวิต ผมเป็นเกษตรกรก็มีปัญหาในส่วนของกลุ่มรากหญ้า ที่จะต้องแสวงหาวิธีลืมตาอ้าปากให้ได้ ดังนั้นวิธีค้นหาคำตอบในแต่ละเรื่องจึงมีความสำคัญ ภาษาชาวบ้านเรียกว่าภูมิปัญญา ถ้าภาษาทางราชการเรียกว่าองค์ความรู้หรือทฤษฎีต่างๆ ในชั้นนี้ผมขออนุญาตสรุปตัวความรู้เพื่อตอบปัญหาที่ขลุกขลิกมานาน
:: ประเด็นแมลง-ยุง รบกวนสัตว์เลี้ยงในหน้าฝน
พอบอกว่าเปิดห้องเรียน งานก็เข้ามาทันที ปลายเดือนนี้ คณะวิจัยของมหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร ชวนไปมองเรื่องการศึกษา ถามว่าจะให้ไปทำอะไรบ้าง ท่านตอบว่าให้มองการศึกษา ว่าประชาชนต้องการบัณฑิตลักษณะใด ชาวบ้านคาดหวังกับบัณฑิตอย่างไรบ้าง จบไปแล้วจะทำงานร่วมกับชุมชนได้ไหม แนวโน้มจะเป็นอย่างไร ให้ขอเสนอแนะได้ไม่อั้น แหม เจ้าประคุณเอ๋ย
มองการศึกษาต้องให้เห็นมุมที่สวยและขี้เหร่
มองการศึกษาต้องมองด้วยความเข้าใจ
มองการศึกษาต้องมองให้เห็นหน้าเห็นหลัง
มองการศึกษาต้องมองเบื้องหน้าเบื้องหลัง
ความเกรงใจนอกจากจะเป็นสมบัติของคนดีแล้ว คุณสมบัติของความเกรงใจก็ไม่ธรรมดา ถ้าใครมีสิ่งนี้อยู่กับตัวเหมือนมีพระคุ้มครอง ไปตกหล่นที่ไหนก็มีเทวดาเห็นใจและเลี้ยงดู เหมือนที่เขาบอกว่า คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟบ่ไหม้ ถึงจะบาดเจ็บบ้างก็ไม่ถึงกับเสียหายอะไรมากนัก ใครมาเห็นก็สงสารสงเคราะห์ช่วยเหลือ ประเทศไหนที่มีวัฒนธรรมสงบเสงี่ยมเจียมตัว ประเทศนั้นมักจะมีวิถีที่เอื้ออาทรระหว่างกัน มีอะไรก็ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน เมื่อไม่ก้าวร้าวไม่บิดเบือน คิดมิดีมิร้าย บรรยากาศย่อมอบอุ่นเป็นกันเอง
“ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง”
มาบางกอกคราวนี้ เห็นวิกฤติเรื่องจราจรสาหัสสากรรจ์เข้าทุกที ถึงจะนั่งแทกซี่ไปไหนมาไหนซึ่งคล่องกว่าเอารถส่วนตัวไปอยู่แล้ว ก็ยังตุ๊บๆต้อมๆอยู่ดี จึงมองหาทางเลือกทางรอด นั่นคือต้องเผ่นมากอดเอวมอเตอร์ไซด้รับจ้าง ไม่งั้นไม่มีทางไปถึงที่ประชุมได้ทัน ทั้งๆที่กะเวลาเผื่อไว้แล้ว หัวอกของพวกบ้าประชุมก็เป็นอย่างนี้แหละ ผมไปถึงกระทรวงศึกษาธิการทันเวลา กวาดตามองในห้องประชุม พบว่าผู้เข้าร่วมประชุมหรอมแหรม แม้แต่รัฐมนตรีก็ยังมาไม่ถึง สุดท้ายก็ทราบว่ามาไม่ได้ แสดงว่าเจอปัญหา
บางมุมถนน ตำรวจจะคอยโบกมือไล่..
“อย่าเข้ามา”
มีม๊อบพันธมิตรปักหลักอยู่มุมสี่แยกของกระทรวงศึกษาธิการ มาก่อหวอดอยู่ตั้งแต่ครั้งที่มาประชุมคราวก่อนโน่น นึกว่าจะเลิกราไปแล้ว..ยึดถนนสายหนึ่งไปเรียบร้อย ทำตัวไม่น่ารักเลย..บนเวทีมีพวกผีเจาะปากขึ้นไปพ่นอะไรก็ไม่รู้ ข้างล่างมีคนฟังแบบซังกะตายสัก 50 คนได้ เห็นแล้วสงสารประเทศไทยเป็นบ้า นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ..ทั้งๆที่เหม็นเบื่อตัวเองเต็มทน การมาอยู่กินนอนบนถนนนั้นมันไม่สนุกตรงไหนหรอก ไม่เข้าใจว่าวิธีนี้จะมีประโยชน์หรือกดดันอะไรได้ คนกรุงหรือคนไหนๆเบื่อเต็มทีแล้วกับการแสดงประชาธิปไตยแบบห่วยแตก เอะก็ม๊อบ! อะก็ม๊อบ! ลูกอีช่างม๊อบ แบบนี้น่าจะจับมาเรียน “วิชาพอหอมปากหอมคอ” แทน “วิชาดื้อตาไสหัวใจกระด้าง”
แน่จริงก็อย่าเลิกร้างไปละ
แกร่วอยู่ทุเรศทุรังกวนประสาทคนบางกอกไปเรื่อยๆ
ถ้าคิดได้แค่นี้..จะมาชี้นำอะไรให้แก่สังคมไทย!
อิโธ่อิถังกะละมังแลกหมา..
วันนี้จะต้องเข้าบางกอก มีประชุมกรรมการสภาการศึกษาแห่งชาติช่วงบ่าย มีไฟล์ออกจากสนามบินข้างบ้านช่วงบ่ายแก่ๆ ไม่ทันประชุม จึงต้องจรลีไปขึ้นเครื่องที่ร้อยเอ็ด โฉมยงต้องขับรถข้ามท่าข้ามทุ่งกุลาร้องไห้ เครื่องออก 9.30 น. จึงควรออกจากบ้านประมาณ7.00 น. ชีวิตที่วนเวียนอยู่กับการประชุม ถ้าอยู่บางกอกก็ไม่กระไรนัก แต่อยู่บ้านนอกต้องถ่อสังขารไปประชุม ถ้าทำประโยชน์อะไรไม่คุ้มค่าก็ควรจะลาออก หลีกให้ท่านอื่นที่มีความเหมาะสมมากกว่ามารับไม้แทน ถึงเวลานอนเกาพุงอยู่บ้านแล้วละครับ ใครมาชวนไปเป็นกรรมการโน่นนี่ก็จะขอยกธงขาว ขออยู่ในตำแหน่ง”กฎแห่งกรรม” ก็พอแล้ว
พรรคพวกทราบข่าวจะนัดหมอนวดมาตรวจสอบกระดูกกระเดี้ยวให้
ผมดูเวลาแล้วไม่สะดวก
ขอนอนอ่านเอกสารเตรียมประชุมอีกรายการหนึ่งวันที่ 7
บ่ายวันที่ 8 มีไฟล์ลงบุรีรัมย์จึงสะดวกกว่าขาไป.. อ่านต่อ »
