ลานสวนป่า

#1 สร้อย ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 มกราคม 2009 เวลา 10:35

คิดว่าจะช่วยคิดได้ไม่มากนักค่ะ

แต่อยากเล่าเรื่องนี้ให้ฟังค่ะ ว่าเช้านี้คิดอะไร

วันนี้ขับรถมาธุระในเมือง
เจอเรื่องประหลาดใจนิดหน่อย เพราะเป็นรถจำนวนหนึ่งจอดข้างบึงริมทาง
บึงนี้เดิมเป็นทางน้ำสาธารณะสำหรับชักน้ำเข้านา
แต่พอถูกถมที่ทำบ้านจัดสรร
ทางน้ำก็ถูกกั้นกลายเป็นบึงริมทางรถไฟ

ระยะหนึ่งมีหญ้าขึ้นรกริมบึง
นานๆจะเห็นคนลงไปดักปลา
นานๆจะเห็นคนลงไปเก็บดอกบัว

แต่เช้านี้ รถหลากชนิดจอดริมบึง
มีคนตัดหญ้าใส่กระสอบจนริมบึงโล่ง

มีคนจากรถเก๋งคันโก้ลงไปดักปลา
มีคนพายเรือไปเก็บดอกบัว

ภาพอย่างนี้อาจจะยังได้เห็นสักพัก..จนกว่าบัวหมด จนกว่ามีคนมาดักปลามากขึ้น
และคงมีคนมากางกระต๊อบย่างปลาขายริมบึง
อาจจะมีการขยายพื้นที่ลงในบึง

ล้วนเพราะต้องการหารายได้

ปรากฏการณ์เมื่อเช้าทำให้ตั้งคำถามกับตัวเองว่าคนไทยอับจนวิธีคิดหางานหารายได้หรือ
คงไม่ใช่เสียทีเดียวค่ะ
เพราะยังสามารถสร้างงานบนฐานธรรมชาติ
แต่ส่วนมากมักไปตามมีตามเกิด

จนสิ่งที่จะหาได้หมดเป็นแหล่งๆไป

ถ้าหากว่าจะมีทั่นผู้นำ หยุดดูวิถีแบบนี้สักนิด
ก็อยากให้ลองคิดว่า จะสนับสนุนให้คนไทยสามารถสร้างแหล่งธรรมชาติที่มีผลผลิตอย่างต่อเนื่องในระยะยาวให้อย่างไร…จะดีไหม

ไม่ช่วยคิดแต่ชวนคิดค่ะครูบา

#3 สาวตา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 มกราคม 2009 เวลา 12:32

ที่คนตกงานนะมีหลายมุมมองค่ะพ่อครู หนึ่งตกงานเพราะทำเป็นแต่เลือกงานทำ หนึ่งตกงานเพราะทำเป็นแต่ไม่มีงานให้ทำ หนึ่งตกงานเพราะอยากทำแต่ทำไม่เป็น  หนึ่งตกงานเพราะทำไม่เป็น แล้วก็ไม่อยากทำ

แล้วที่รัฐอบรมอาชีพให้นะ รัฐดูแลคนพวกไหนกันนะพ่อ ที่เคยไปนะถึงพวกไหนเท่าไรรู้บ้างมั๊ยนะ ช่วยเหลือแบบสะเปะสะปะ แก้ไปร้อยปีมันก็ปัญหาเดิมๆ

เข้าใจค่ะว่าเป็นเรื่องด่วน แต่มองเห็นว่า ทำแบบสุกเอาเผากินซะมากกว่า

ที่กระบี่นะมีปัญหาตรงที่ มีงานให้ทำแต่คนไม่อยากทำ มีงานให้ทำแต่คนให้ทำเลือกรับคนเก่งเท่านั้น  มีงานให้ทำแต่คนทำไม่เป็นคนให้ทำจึงรับไว้ไม่ได้ 

โจทย์ที่ตั้งขึ้นเรื่อง ฝึกอาชีพอะไร มันปลายเหตุมากๆ  รัฐตั้งโจทย์ผิดรึเปล่าค่ะนี่ สำหรับหน้าที่แลประชาชน

โจทย์ที่ตั้งมา เป็นการพัฒนาคนเป็นระยะสั้นสำหรับภาวะฉุกเฉิน ที่ใช้แบบเหมาโหล สุกเอาเผากินไปหน่อยนะพ่อครู  การช่วยแบบนี้จึงหวือหวาเหมือนแฟชั่น ที่ให้ผลแบบปล่อยโคมลอยที่เชียงราย ปล่อยแล้วถือว่าจบกัน โคมจะลอยไปถึงไหนก็ช่างมัน

สำหรับการช่วยเหลือฉุกเฉิน เสนอให้สำรวจอาชีพที่มีงานทำแต่ขาดคนทำงานก่อนซิค่ะพ่อครู  ส่วนตัวเชื่อว่าทั้งภาคธุรกิจและภาครัฐ ยังมีงานที่ต้องการคนทำอยู่ ซึ่งถูกซ่อนอยู่โดยรัฐไม่รู้ 

หากจะช่วยให้มีอาชีพจริง  รัฐควรจะมีมาตรการเสริมเรื่องจัดตลาดหางานให้ทำไปด้วยเลย มันก็จะสมน้ำสมเนื้อกับทั้งสองฝ่าย คือ ฝ่ายทำงานและฝ่ายอยากได้คนทำงาน อบรมแล้วปล่อยไปตามยถากรรมแบบเดิมๆ  คนที่ตกงาน 4 กลุ่มข้างบนก็ยังมีอยู่เหมือนเดิม ลดกลุ่มใดลงก็ไม่ได้เลยสักกะกลุ่ม  อบรมแล้วควรสามารถลดกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งลงไปได้ ถึงแม้ไม่หมดก็ยังดีกว่าเพิ่มขึ้น

ยิ่งถ้านำแนวคิดของพี่หลิน ฮุ่ย น้องสร้อย ไปเติมใส่ด้วย ยิ่งแจ๋วเลยพ่อกับการจัดกลุ่มผู้ขอมีอาชีพ

#5 Logos ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 มกราคม 2009 เวลา 16:16

ผมคิดว่ามีเรื่องที่สำคัญและเร่งด่วนสองเรื่องครับ คือ (1) ทำอย่างไรจึงทำให้คนมีชีวิตอยู่ได้ แม้จะไม่เถิดเทิงเหมือนกับตอนที่มีเงินจับจ่ายใช้สอย และ (2) การจัดการกับหนี้สิน และทุนรอนสำหรับสร้างอนาคต รวมถึงหลักประกันสุขภาพ การศึกษา การลงทุนสำหรับอนาคต ฯลฯ

ในเมื่อมีการเปลี่ยนแปลง เราก็ต้องเข้าใจอยู่ว่าจะให้ทุกอย่างเหมือนเดิม กลับไปเป็นอย่างเดิมนั้น ไม่ได้หรอกครับ; สิ่งที่เคยทำมาก็เห็นอยู่แล้วว่าไม่ยั่งยืน พึ่งตนเองไม่ได้ แค่โดนเลิกจ้างชีวิตเหมือนจะแตกสลาย

ชีวิตเกิดจากดิน ดำเนินไปเพื่อรอเวลากลับสู่ดิน ในระหว่างช่วงเวลาสั้นๆ ของชีวิตนั้น บางทีเราอาจจะขอยืมวัตถุดิบของชีวิตจากลูกหลานเหลนโหลน แล้วคืนให้เขาก่อนเราจากไป โดยใช้ประโยชน์จากพื้นที่ให้ดีกว่าที่เราทำกันอยู่ในปัจจุบันได้ ไม่ปล่อยให้พื้นดินรกร้างว่างเปล่า ใช้ประโยชน์ให้เต็มที่

บันทึกและความคิดเห็นในเรื่องข้าน้อยขอสนองรับสั่ง… ของพี่บางทราย น่าจะเป็นแนวทางที่จะช่วยหาทางออกให้กับเรื่องเร่งด่วนทั้งสองได้ดีครับ

ผมใช้คำว่าแนวทาง เพราะว่าปัญหาที่ไม่เหมือนกัน จะใช้คำตอบเดียวกันไปแก้ไข มักจะใช้ไม่ได้ครับ ดังนั้นในส่วนของการอบรม จึงน่าจะให้แง่คิดเพื่อที่แต่ละคนนำไปปรับใช้ มากกว่าการบอกว่าทำอย่างนี้อย่างนั้น

#7 น้องจิ ให้ความคิดเห็นเมื่อ 12 มกราคม 2009 เวลา 19:57

ตกงานไม่เท่าไหร่ ….ตกในห้วงกิเลสแห่งหัวใจนี่สิน่ากลัวค่ะพ่อ