ลานสวนป่า

ผมมีเรื่องที่งดงามและน่าชื่นชมมาเล่าให้ฟังครับพี่น้อง เป็นเรื่องภายในแวดวงการศึกษาของอีสานบ้านเฮา มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม นำทีมโดย ดร.ทองม้วน นาเสงี่ยม รองอธิการบดี ดร.ศักดิ์พงศ์ หอมหวล อาจารย์ศศิธร เชาวรัตน์ อ.ไปรมา เฮียงราช อ.วิจิตร เชาว์วันกลาง อ.เขมิกา แสนโสม อ.กาญจนา คำสมบัติ อ.นลินรัตน์ อภิชาติ อ.พิราภรณ์ พันธุ์มณี อ.พัชรี บูระพันธ์ อ.พวงผกา คุณาสิทธิ์ ฯลฯ ได้ชี้ชวนคณาจารย์คณะต่างๆจำนวน 50 ชีวิต มาอยู่กินนอนตะลุมบอนความรู้ ความคิดในสวนป่ามหาชีวาลัยอีสาน มาจับเข่าสังคายนา หารือวิธียกระดับการทำงานของบุคลากรในองค์กร ให้เกิดการรวมพลังร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ลงเรือลำเดียวกัน ช่วยกันจ้วงพายลำนาวาฝ่ากระแสคลื่นลมของความเปลี่ยนแปลงแห่งยุคสมัย

..ไปสู่การพัฒนาเครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาระบบงานประกันคุณภาพการจัดการศึกษาโดยการจัดการความรู้

(คณาจารย์ ม.ราชภัฏสารคามบุกสวนป่า)

มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสวนป่ามากนัก นั่งรถ 2 ชั่วโมงผ่านทุ่งกุลาร้องไห้ ข้ามสะพานแม่น้ำมูลเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขาว 2-3 ครั้งก็ถึงแล้ว ด้วยความสัมพันธ์กันฉันท์เครือญาติ จึงขอต้อนรับแบบสบาย ๆ คล้ายกับว่าเรามาฉลองปีใหม่ร่วมกัน ขอให้วางกฎเกณฑ์ที่รุงรังไว้นิ่ง ๆ สักพัก ทำใจให้ว่างมาช่วยกันมองตัวเอง เพื่อให้เห็นกำลังภายในของสถาบันแห่งนี้ว่ามันไม่ธรรมดาหรอกนะ ทุกคนมีความสามารถ มีศักยภาพมากมาย เพียงแต่ที่ผ่านมาการเชื่อมโยงข้อต่อของแต่ละหน่วยงานอาจจะยังไม่แข็งแรงเท่าที่ควร การผนึกกำลังแบบร่วมด้วยช่วยกันยังน้อยไปหน่อย ผมจึงชี้ให้เห็นว่าไม่ต้องไปพึ่งพาใครที่ไหนหรอก ความรู้ความคิดดี ๆ มีอยู่ในตัวของทุกท่านอยู่แล้ว  ไม่เชื่อก็ลองแบ่งกลุ่มแล้วลองเล่าเรื่องดี ๆ ของตัวเองให้เพื่อน ๆ ฟัง

(ศึกษากระบวนการ เปิดใจ จับเข่า เว้ากันแบบพึ่งพากันฉันท์ญาติมิตรช่วยกันพิชิตปัญหา)

ผมย่องไปฟังกลุ่มนั้นกลุ่มนี้ โอ้โห! ล้วนน่าทึ่งอึ้งกิมกี่ทั้งนั้นเลย มาลงล็อกเดียวกันยังกะเรื่อง “เจ้าเป็นไผ” ของคนตระกูลเฮ นี่เป็นเพียงการเจ๊าะแจ๊ะขั้นพื้นฐาน ถ้าหันหน้าเข้าหากัน ด้วยประจุแห่งพลังของนักจัดการการศึกษา วิชาความรู้บวกความสามารถที่มีอยู่  มาหลอมรวมพลังช่วยกันคิดช่วยกันทำอย่างตั้งสติและตั้งใจภายในช่วงหนึ่งวันที่ผ่านมา ผมเห็นแววความคิดความตั้งใจดีที่งดงามมากมาย นอกจากให้สร้างความคุ้นเคยผ่านการเล่า แล้วมานำเสนอโดยให้ออกแบบกันเอง ละครย่อยของแต่ละกลุ่มที่ผ่านการแสดงรอบกองไฟเมื่อคืนนี้ เป็นความหมดจด งดงามมาก อาจารย์อาวุโสไม่มีว่างเว้นแม้แต่ท่านเดียว ได้ร่วมกิจกรรมที่เนียนเป็นเนื้อเดียวกันได้ขนาดนี้ โจทย์ต่างๆตั้งมา 3-4 ข้อที่เป็นวัตถุประสงค์ในการมาครั้งนี้ ผมโล่งอกเพราะมั่นใจว่าสบายมาก ในการที่จะตอบตัวเองเรื่องอัตลักษณ์ การประเมินตนเอง การวิจัย หรือแม้แต่เรื่องสิ่งแวดล้อม

ไม่ว่าองค์กรใดถ้าถามใจตัวเอง

หลอมหัวใจกันเอง

ช่วยกันตีแตกเรื่องของตนเอง

เรื่องที่หนักอกหนักใจจะค่อย ๆ เบาใจไปในที่สุด

ไม่่มีเหตุผมที่ผมจะพูดเอาใจอาคันตุกะที่มาเยือน เพราะผมเห็นประกายแห่งศรัทธาที่เขาทั้งหลายเริ่มมีใจและเปิดใจให้กัน เริ่มคิดที่จะทุ่มเทช่วยเหลือกันยกระดับของการคลี่คลายปัญหาทุกอย่างที่นำหน้าด้วยใจ ถ้าคนอีสานใจใหญ่ ฮึดขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมเชื่อแน่ว่าบุคลากรแห่งนี้จะเป็นพระเอกได้ไม่ยากนัก คำว่า มีใจนำ มาด้วยใจ ใจสู้ ใจทำ ทุ่มเทใจ ตั้งต้นที่จุดนี้อย่างเป็นรูปธรรม

(รศ.ดร.สมเจตน์ ภูศรี อธิการบดีมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ตามมาเติมกำลังใจ)

นอกจากที่ผมเล่าเรื่องท่านรองอธิการบดีเผ่นมาถึงก่อนใครเพื่อน และเมื่อคืนนี้ท่านอธิการบดีที่มีพันธกิจมากมาย ก็ยังบึ่งรถมาร่วมให้กำลังใจชาวค่ายเมื่อคืนนี้ นอกจากท่านให้โอวาทแล้ว สิ่งที่สำคัญคือการให้ใจกันนี้เอง ถ้าสถาบันไหนมีผู้บริหารที่ให้ใจเป็น เราก็จะได้เห็นพลังใจขององค์กรนั้น ๆ

ความงดงามเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ในระหว่างเดินดูแปลงผัก เรายืนคุยกันใต้ต้นกล้วย นิทานกล้วย ๆ ก็ยังแลกเปลี่ยนกันได้ ความรู้สึกนึกคิดวิ่งเข้าวิ่งออกจากตัวคนโน้นเข้าสู่คนนี้ ตรงกับคำว่าที่ว่า ..ที่ไหน ๆ ก็แลกเปลี่ยนเรียนรู้่ได้ เพียงแต่ถ้าเกิดขึ้นในบรรยากาศแบบกันเอง มันมีเสน่ห์มากนะขอรับ มันตรงจริตกับชาวเฮฮาศาสตร์อีกแล้วนะสิครับ “ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง” เมื่อคุ้นเคยกันแล้ว ชอบพอกันแล้ว การช่วยเหลือกิจการใด ๆ ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง จุดใหญ่อยู่ตรงนี้ ปัญหาภายในองค์กรเป็นเรื่องธรรมดาไปทันที

(คำตอบอยู่ในภาพนี้)

ช่วยกันคนละไม้ละมือ ต่างจากมือไม่พายยังเอาเท้าราน้ำมากนัก

ผมไม่ควรต้องตอบปัญหาใด ๆ เพราะถึงตอบให้วิเศษอย่างไร

ก็ไม่ได้เท่ากระพี้ที่ชาวสถาบันจะช่วยกันตอบตัวเอง

จะมีใครรู้เรื่องของเราดีเท่ากับตัวเราเอง

ถ้าความเห็นอกเห็นใจเกิดขึ้น ความมั่นใจก็จะตามมา

ท่านตีแตกโจทย์ที่แบกผ่านทุ่งกุลาร้องไห้สำเร็จแล้วละขอรับ

ผมขออนุญาตแสดงความชื่นชมยินดีล่วงหน้าไว้ที่นี่ก็แล้วกัน

ที่นี่ไม่มีคำตอบ

มีแต่วิธีให้หาคำตอบ (เอาเอง) อิ อิ..

« « Prev : คนตกงานพักบ้านนี้

Next : ใครจะไปกระบี่ยกมือขึ้น! » »