ลานสวนป่า

เมื่อวาน กระโดดลงเตียงตื่นตูมตั้งแต่ตี4ครึ่ง จรลีไปดอนเมือง เจอคนรู้จักมากหน้าหลายตาต่างเดินทางไปคนละทิศละทาง ทักทายยังไม่ครบก็ต้องออกเดินทาง บังเอิญนั่งติดหน้าต่าง จึงเห็นดวงอาทิตย์ค่อยๆโผล่มาส่องแสงไล่ความขมุกขมัวท้องฟ้าเหนือเมืองกรุง ดูขะมุกขะมอมไม่แพ้สถานการณ์บนท้องถนน อากาศที่สนามบินอุบล26องศา ไฟล์นี้มีท่านประธานสงฆ์ของสำนักสันติอโศกเดินทางมาด้วย ญาติโยมจำนวนหนึ่งมานั่งพับเพียบเรียบร้อยเข้าแถวรอรับ หลังจากกราบคารวะแล้ว ยุวชนตัวจ้อยวิ่งรับบาตไปแบกจนไหล่ลู่ ได้ภาพที่ประทับใจตั้งแต่เช้า

เจ้าหน้าที่พาไปรับประทานอาหารที่ร้านผู้ว่าชวนชิม สั่งโจ๊กถั่วเขียวกับซุปหมากจองมาชิม อิ่มแล้วก็เข้ามหาวิทยาลัยอุบลราชธานี เข้าประชุมคณะกรรมการวิจัยของสถาบัน มีท่านนายกสภามหาวิทยาลัยเป็นประธาน ผมเป็นรองทำหน้าที่เสี่ยวเอ้อ มีคณบดี 2-3 ท่านและกรรมการส่วนมหาวิทยาลัยร่วมเป็นคณะกรรมการ พิจารณานโยบายการวิจัย มีรายละเอียดเยอะ ขออนุญาตเล่าตรงจุดที่จะขับเคลื่อนเชิงรูปธรรมกันดีกว่า ประเด็นที่ยกมาพิจารณาก็คือ จะเอาความรู้ในสถาบันอุดมศึกษาที่มีอยู่ในแต่ละคณะ ออกไปบริการไปพัฒนาวิถีชุมชนอย่างมีส่วนร่วมได้อย่างไร เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมขององค์กรด้วย สไตล์ของสถาบันการศึกษานั้นเปรียบเสมือนเพลงลูกกรุง ส่วนวิถีชุมชนเปรียบเสมือนเพลงลูกทุ่ง ถ้าไม่มีการปรับโน้ตและท่วงทำนองให้คล้องจองกัน มันก็จะอิหลักอิเหลื่อ สุดท้ายก็จะเบื่อ ๆ กันไป ความรู้ที่มีมากมายก็ขายไม่ออก คนที่ต้องการความรู้ก็ได้แบบกระท่อนกระแท่น ผมจึงเสนอกระบวนการประสานวิธีทำงานในรูปแบบของการสร้างกระบวนการลงขันแบบเครือข่าย

นับเป็นความโชคดีที่มีเค้าเรื่องนี้อยู่พอสมควร คุณอดิศร พวงชมพู เจ้าของเสื้อแตงโมอันลือเลื่อง ซึ่งเป็นลูกหลานคนอุบล มีความคิดที่จะกลับมารักบ้านเกิด อยากจะช่วยชาวไร่ชาวนาให้ลืมตาอ้าปาก ลงไปจัดประชุมในพื้นที่ไปแล้ว 1 ครั้ง และจัดประชุมเครือข่ายเกษตรกร 5-6 จังหวัดในภาคอีสานไปเมื่อวันที่ 29 พ.ค.53 ในนาม”โครงการทำนา1ไร่ให้ได้เงินแสน” ในสายตาของนักธุรกิจมืออาชีพที่มีประสบการณ์ มองว่าถ้าขายข้าวคุณภาพดีในรูปของยาบำรุงหรืออาหารเพื่อสุขภาพ ที่พัฒนาคุณภาพของข้าวให้มีคุณสมบัติดังกล่าว แทนที่จะขายข้าวได้ก.ก. 40 บาท ก็อาจจะขายได้ ก.ก.ละหลายร้อยบาท ที่เจ้าพ่อเอ๊าเลตส์เสนอคงไม่ใช่เรื่องลม ๆ แล้ง ๆ แน่ ผมจึงต่อยอดจากเรื่องนี้ เอาเรื่องการปลูกต้นไม้ในไร่นา การจัดการกิจกรรมแบบประณีตเข้าสมทบ เสนอจัดประชุมสัมมนาพัฒนาเครือข่ายกระบวนการวิจัยขึ้น โดยมีมหาวิทยาลัยอุบลราชธานีเป็นเจ้าภาพ ส่วนจะเป็นเดือนไหนนั้น ท่านนายกสภาฯเห็นชอบแล้ว ขอเอาเรื่องเข้าที่ประชุมสภามหาวิทยาลัยในปลายเดือนพฤษภาคมก่อน ผมวางตัวที่จะไปทาบทามแนวร่วมดังนี้ครับ

1 ตัวแทนฝ่ายธุรกิจเอกชน คุณอดิศร คุณอัมรา พวงชมพู

2 ตัวแทนฝ่ายราชการ คุณวิทูรย์ เหลืองวิริยะแสง และคณะ จากกรมป่าไม้

3 ตัวแทนฝ่ายเครือข่ายชุมชน คุณนิกร วีสเพ็ญ จอมยุทุธกองทุนซิป

4 ตัวแทนฝ่าย NGO. คุณไพศาล ช่วงฉ่ำ

5 ตัวแทนฝ่ายสภาวิจัยแห่งชาติ ดร.จินตนาภา โสภณ

6 ตัวแทนฝ่ายมหาวิทยาลัย นักวิจัยในคณะต่างของมหาวิทยาลัยอุบลฯ

7 ตัวแทนฝ่ายเกษตรกร ผู้นำเครือข่ายในจังหวัดต่างๆ

8 ตัวแทนฝ่ายองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น น.พ.สุธี ฮุนตระกูล

9 ตัวแทนฝ่ายสังเกตการณ์ สมาชิกชาวเฮ (อาจจะจัดเฮที่อุบลฯ)

10 ตัวแทนฝ่ายนโยบายชาติ ศ.ดร.กนก วงค์ตระหง่าน

11 ประธานกล่าวนำ ท่านองคมนตรี ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล

ตอนบ่ายไปเยี่ยมชมโรงแรมที่มหาวิทยาลัยก่อสร้างใกล้จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว อยู่ในระหว่างส่งงานตำรับงวดสุดท้าย เป็นกลุ่มอาคารขนาดย่อม มีห้องประชุม ห้องสัมมนา ห้องจัดกิจกรรม ห้องพัก 50 ห้อง คาดว่าเดือนหน้าคงจะเสร็จเรียบร้อย ต่อด้วยการไปดูการเตรียมเปิดงาน “กันเกราเกมส์” การแข่งขันกีฬาบุคลากร สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา ครั้งที่ 29 ระหว่างวันที่ 1-8 พฤษภาคม 2553 นักกีฬาและเจ้าหน้าที่จากมหาวิทยาลัยทั่วประเทศทยอยเดินทางมา อุบลช่วงนี้จึงคึกคักด้วยอาคันตุกะมาเยือนประมาณ 6,000 คน

แว๊บออกจากมหาวิทยาลัยไปเยี่ยมชมอาคารศิลปวัฒนธรรม ที่กรมศิลปากรซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว จะยกให้มหาวิทยาลัยอุบลฯ บริหาร ผมตั้งใจจะเอาอาคารกลุ่มนี้จัดสัมมนางานวิจัยดังที่กล่าวแล้ว แต่ติดขัดตรงที่รั้วยังสร้างไม่เสร็จ ถ้าจะจัดสัมมนาภายใน 2-3 เดือนข้างหน้า อาจจะต้องเลือกโรงแรมของมหาวิทยาลัยเป็นที่จัดงาน

หลังจากนั้นคุณนิกร วีสเพ็ญ พาไปชิมกาแฟลาว ที่หอมฉุยภายใต้บรรยากาศที่จัดไว้ดีมาก อิ่มอร่อยแล้วรถมาส่งผมที่สนามบิน ก่อนเครื่องจะร่อนลงดอนเมือง มองไปที่หน้าต่างเห็นดวงจันทร์สีแสงดวงเล็กโผล่ขึ้นท่ามกลางมลภาวะ มาถึงเตียงนอนอ่อนระโหย 3 ทุ่มเศษ นอนพลิกไปพลิกมาคว้าหนังสือที่ค้างอ่าน เจอข้อชี้แนะที่กระแซะสติดีเหลือเกิน คืนนี้ไม่มีอะไรมาฝาก ก็ขออนุญาตเอาธรรมมะของท่าน ว.วชิรเมธี มาธรรมโม นะโยม..

(หาดคูเดื่อแหล่งท่องเที่ยวริมหาดทรายแม่น้ำมูลเมืองอุบล)

ฆ่าเวลา บาปยิ่งกว่าฆ่าคน

..ประเด็นนี้จึงโทรหาญาติโยมให้ควั่ก เพราะพรุ่งนี้บรรยายเสร็จเที่ยง มีเวลาว่างครึ่งวันกับครึ่งคืน แป๊ดเพิ่งโทรมาจะรับไปเที่ยงสงขลา นอกจากจะมี 2 สาวน้อยจอมซ่าส์แล้ว ครู Poo ยังกรุณาชวนหนูแอมแปร์กับคุณแม่มาเข้าขบวนไปเฮด้วย

ควรทำวันนี้ให้ดีที่สุด อยู่ให้เหมือนวันสุดท้าย

ตายให้เหมือนกับยังคงอยู่

..ประเด็นนี้ นอกจากจะเตรียมการบ้านแล้ว จะออกไปซื้อของ ป่านฉะนี้แห้วศรียังไม่กริ๊งมา ด้วยว่างานของมนุษย์คนนี้นั้นอลเวงได้ทุกนาที แต่คาดว่าอีกหน่อยคงตาลีตาเหลือกมาซก ๆ

หากวันนี้ถูก วันพรุ่งนี้ก็ไม่ผิด

..กำปั้นทุบดินเลยละครับ ถ้าตั้งไข่ดี อะไร ๆ ก็น่าจะดี เอาเวลาดี ๆ มาคิดมาทำเรื่องดี ๆ ก็จะดีที่ซู๊ดไหมล่ะครับ ถ้าเอาเวลาไปจัดสรรให้กับความเว่อร์ของตัวเอง มันก็ยุ่งยิ่งกว่าม็อบตอนนี้เสียอีก

จงเป็นคนดี อย่ามัวแสดงตนว่าเป็นคนดี

..เออ..ประเด็นนี้แจ่มจริง ๆ ส่วนมากเรามักจะไปเสียเวลาประชาสัมพันธ์ตัวเองจนเกินงาม ดีไม่ดีไม่มีใครมาแย่งเอาจากตัวเราได้หรอกนะต๋อย

ครอบครองสิ่งใดระวังจะเสียใจเพราะสิ่งนั้น แค่ปล่อย ก็ลอยตัว ลดความอยากให้น้อยลง แล้วความสุขจะเพิ่มขึ้น ความอยากไร้ขีดจำกัดเหมือนเส้นขอบฟ้า แต่ชีวาแสนสั้นเหมือนหยดน้ำค้าง

.. ถ้าลดอยากได้ ก็เท่ากับลดยากลงได้ ลดไม่ได้ก็เหมือนคนไข้ขึ้น ตัวร้อนผะผ่าว หัวใจบวมพอง มีเสียงปีศาจร่ำร้องอยู่ในใจ กดไว้มันก็จะเผลดันทะลุออกมา

ยิ่งรวย ยิ่งให้ ยิ่งได้ ยิ่งแบ่งปัน อยากได้ทุกอย่าง จะเสียทุกอย่าง อยากได้บางอย่าง จะได้ทุกอย่าง ชีวิตที่วิ่งตามความอยาก ไม่ต่างอะไรกับคนโง่เพียรตักน้ำไปเติมทะเล

..มิน่าละตักน้ำตาไปเติมน้ำใจ ตักไวตักช้าก็ไม่เต็มสักที เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มเพราะเหตุนี้เอง

อยู่กับปัจจุบัน จึงไม่ทันได้เป็นทุกข์

อดีตผ่านไปไม่ใส่ใจก็ไม่เจ็บ อดีตผ่านไป ถ้าใส่ใจก็ยิ่งเจ็บ

เบิกบานกับลมหายใจ ยิ่งใหญ่กับการปล่อยวาง

รู้ลมหายใจ ยิ่งใหญ่กว่ารู้ครอบจักรวาล

รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยคราว

รู้ลมหายใจเข้า รู้ลมหายใจออก ไม่รบก็ชนะ

อัตตาเป็นเพียงมายา อนัตตาเป็นความจริง

เราเกิดทุกครั้งที่สร้างอัตตา เราตายทุกครั้งที่วางอัตตา

อัตตามี ทุกข์ก็มา อัตตาหมดทุกข์ก็ม้วย

องคุลิมานยังกลับใจ คุณเป็นใครไม่กลับตัว

กฎแห่งกรรมทำงานไม่มีวันหยุด

ทุกเรื่องที่คิด ทุกกิจที่ทำ ทุกคำที่พูด

ทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ขอให้ รู้

ชนะเขาก็อหังการ แพ้คนอื่นก็ผูกพยาบาท

วางแพ้วางชนะ ชีวิตจึงจะมีความสุข

ทุกข์กระทบ ธรรมกระเทือน

โกรธแล้วกัด คือสัตว์สองเท้า โกรธแล้ววาง คือทางโพธิสัตว์

สรรพสิ่งคือของใช้ อย่าเข้าใจว่าเป็นของฉัน

มนุษย์นั่นแหละเป็นตัวธรรมชาติ ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของธรรมชาติ

บรรดาสิ่งที่งอกงาม ปัญญาประเสริฐที่สุด

ความคิดเห็นเป็นสิ่งวูบไหว สัจธรรมนั้นไซร้เป็นสิ่งเที่ยงแท้

อย่าใช้เงินสร้างสัมพันธภาพ เพราะผลผลิตคือมิตรเทียม

จงเปลี่ยนเงินเป็นคุณภาพชีวิต อย่าเปลี่ยนเงินเป็นยาพิษ

เงินทองเป็นของสมมุติ แต่ชีวิตมนุษย์เป็นของจริง

เงินคือเครื่องมืออำนวยความสุข ไม่ใช่ตัวความสุขโดยตรง

เงินอาจทำให้คุณซื้อบ้านได้ แต่จิตตวิญญาณของความเป็นบ้านคุณต้องสร้างเอง

เงินสำคัญที่รู้จักใช้ ไม่ได้สำคัญที่มีมากมายเป็นแสนล้าน

สิ่งที่สูงกว่าเงิน คือการเป็นคนที่มีสุขภาพจิตดีและมีชีวีอันเปี่ยมสุข

จงเปลี่ยนเงินเป็นบุญ จงเปลี่ยนทุนเป็นธรรม

ประชาธิปไตยที่ได้มาด้วยเงิน มักเป็นสินค้าที่ด้อยคุณภาพ

อามิตรพุทธ

« « Prev : โลกของคนบ้านป่า

Next : จุดไต้ไม่ตำตอ » »