ลานสวนป่า

สวัสดีครับคุณพยาบาล

วันนี้ผมมีความลับจะมาบอก

ความลับมี 2 ประเภท

1 ความลับที่เปิดเผยได้

2 ความลับที่บีบคอให้ตายก็บอกใครบ่ได้

นับตั้งแต่เกิดมาตีนเท่าฝาหอย แถมคลอดก่อนกำหนดเสียอีก ไม่มีหรอกนะตู้อบตู้แอ๊บเด็กอ่อนแอในยุคสงครามโลกครั้งที่2 แต่ผมก็หัวแข็งปะทะปะทังมาได้ เพราะนางผดุงครรภ์ที่สุขศาลาทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยม จำได้ว่าเคยฉีดยาครั้งแรกตอนอยู่ชั้นประถม ครูเรียกไปเข้าแถวฉีดวัคซิน ต่อมาเล่นซนหัวทิ่มลงคูน้ำข้างบ้าน คงจะฟาดน้ำสกปรกไปหลายอึก ทำให้เจ็บป่วยเรื้อรังทางเดินหายใจ ไอกระเสาะกระแสะตั้งแต่เยาว์วัย ต้องให้นางพยาบาลฉีดยาสะเต็ปโตไมซินวันเว้นวันติดต่อกันนับ 100 เข็ม เปิดก้นให้พยาบาลดูจนคล่องแคล่ว แต่ก็ไม่หายขาดหรอกนะ ต้องตัดต่อมทอมซิน ต่อมาตัดปอดออกกลีบหนึ่งที่โรงพยาบาลจุฬาฯ ไม่เคยรู้ว่าคนแข็งแรงเขามีพละกำลังเต็มที่กันอย่างไร แต่ก็ถูไถใช้ชีวิตเข้าๆออกๆสถานพยาบาลเรื่อยมา

มันมาหนักเอาอีตอนวัยกลางคนนี่สิ เจออุบัติเหตุเข้าโครมเบ้อเร่อ นั่งรถไปด้วยกัน 4 คน คนขับหลับใน รถตีลังกาหลายตระหลบ พวกเรากระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ผมนั่งคู่คนขับ กระเด็นออกไปสลบอยู่ในแอ่งควายนอน ก้นกบหัก ซี่โครงหัก เลือดตกใน ไข้เพ้อไม่รู้เรื่อง ร่างกายบวม หน้าเหลืองซีด หมอเอาเข็มเท่าหอกโมกศักดิ์ปักฉึกข้างหน้าอกเข้าปอดดูดเลือดเสียออก..ใครมาเยี่ยมก็ทำหน้าซีด เราก็นึกในใจว่าอาการตูนี่คงจะบักโกรกมากละสิ เพิ่งมารู้ที่หลังว่าเพื่อนๆกลับบ้านเก่าสบายไปหมดแล้ว เหลือรอดเจ้าหมอนี่แหละ จะถูกหามไปรับบัตรคิวยมโลกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

จะเป็นเพราะผมยังใช้กรรมไม่หมด มีคนเป็นห่วงเป็นใยไม่อยากให้รีบกลับไปสวรรค์ จัดแจงหอบหิ้วขึ้นรถหวอบึ่งมาที่โรงพยาบาลหัวเฉียว แล้วหาหมอผู้เชี่ยวชาญด้านต่างๆมาสะสางสังขารให้ หมอบอกว่ามาช้าครึ่งชั่วโมงเสร็จแน่ หลังจากเข้าห้องไอซียูแล้วก็โดนจับหักคอ เอาท่อยัดทางปากไปกระตุ้นปอดให้หายแฟบ ช่วงนั้นทรมานสุดชีวิต ปวดมากจะสลบก็ไม่สลบ ฟื้นขึ้นมารู้แต่ว่าทรมานเหลือเกิน วันถัดมาร่างกายรู้สึกเหมือนมีใครเอาก้อนน้ำแข็งมาวางทับทั้งตัวแล้วไม่ยกออก นึกดูเถิดว่ามันสุดโหดสักเพียงไหน

>> พูดกับคุณพยาบาลว่า

..ถ้าจะทรมานอย่างนี้ไม่มีมนุษย์ไหนทนไหวหรอก

ช่วยบอกหมอที่เถอะ ..ผมขอตาย กรุณาทำให้ตายทีเถอะ

หมอไม่เชื่อไม่ฟังไม่ทำตาม ปะทะปะทังรักษาต่อมาจนอาการดีขึ้น ร่างกายค่อยๆฟื้นฟูแข็งแรง เริ่มหัดเดินกระย่องกระแย่ง ยังดีที่ไม่พิการส่วนหนึ่งส่วนใด สมอง ความจำยังเป็นปกติ เคยรักใครชอบใครก็ยังรู้สึกมั่นคงเหมือนเดิม แต่พอแก่ตัวเข้านี่สิ เจ้าเลือดที่เราเติมเข้าร่างกายสมัยนั้นมาอาละวาดสมัยนี้ ตรวจพบว่าเป็นไวรัสซี แหม..ครบครันเลยนะ เจอทั้งไวรัสคนและไวรัสคอมฯ ฉีดยาแต่ละเข็มเป็นไข้ร่างการอ่อนเพลียทรมาน เป็นบางคนนั่งรถเข็นแล้ว แต่ผมก็ยังไปงานเฮฮากับหมู่ญาติได้

หลายคนให้กำลังใจ จำได้อุ้ยจันตานี่แหละส่งหนังสือธรรมมะ แนะนำวิธีรักษาตัวและหัวใจมาให้ คุณน้าคุณลูกไปทำบุญตักบาตรที่ไหนก็บอกว่าแผ่บุญให้พ่อด้วยนะ ขอให้เจริญๆเถิดแม่คุณ ขอให้พระคุ้มครอง

>> คำบอกเล่าชุบชูใจเช่นนี้

ดีกว่าของขวัญมีค่าใดๆในโลกนี้จะมาเทียบได้

แม้จะเอาทองเส้นโตเท่าโซ่รถไฟก็ไม่อาจแลกได้ >>

ผมถามตัวเองว่า เรานี้นะน่าจะตายไปเมื่อ 20 กว่าปีสมัยรถคว่ำแล้ว ที่อยู่มานี่ก็กำไรพอแล้ว อายุอานามก็อยู่มาจนปลดเกษียณแล้ว ถ้าจะถึงวาระสังขารล่องก็สมควรแก่กาลเทศะ แต่แม่เพื่อนบุญธรรมผมนี่สิ ตั้งใจจะยื้อชะตากรรมสุดฤทธิ์สุดเดช จุนเจือทุกอย่างแบบกัดไม่ปล่อย นัดหมายหมอผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางฝีมือเยี่ยมให้การรักษา และถ้าไปรู้มาว่ามีหมอดีที่ไหนอีกก็จะขับรถบุกน้ำลุยโคลนดั้นด้นไปหา ขอแต่ใครบอกว่าอะไรดี ก็จะมีวิธีจัดการมาให้จนได้ ทุกวันนี้ก็กินยาสมุนไพร บอระเพ็ดพุงช้าง ขมิ้นชัน น้ำมะพร้าวไฟ พญามือเหล็ก ฟ้าทะลายโจร ข้าวปลาอาหาร เอามาให้แล้วยังแอบกำชับอีกนะว่ากินยาตามกำหนดรึเปล่า ถ้ารู้ว่าไม่พ่นยาหลอดลมตามหมอสั่ง ผมจะโดนดุทางอ้อม

..ป้าจุ๋มมีวีรกรรมกับผมเยอะ คราวหนึ่งหนามกระสังยาวนิ้วเศษแทงกลางฝ่าเท้า คุณแม่หมอ (ป้าจุ๋มมีลูกสาวเป็นแพทย์หญิง) จัดการเอาคีมดึงสดๆ เล่าฮูแสวงมาดูเห็นเลือดกระฉูดหวาดเสียวทำท่าจะเป็นลม ช่วงที่ผมไอบ่อยๆ คุณแม่หมอก็ใช้ชื่อตัวเองไปซื้อยาควบคุมพิเศษมาให้ สรุปว่าญาติๆแซ่เฮผมนี่นะ ทุ่มเทกันเหลือเกิน มิรู้ที่จะตอบแทนบุญคุณอย่างไร คงค้างคุณงามความดีไปนิรันดร ถ้าชาติหน้ามีจริงจะกลับมากอดและกอดอีก อิ อิ..

ที่เล่ามานี้จะเห็นว่าผมเป็นหนี้ชีวิตคุณพยาบาลมาก ดังนั้นวันนี้ได้มาพบปะคุณพยาบาล ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้จึงขอเกริ่นนำเสียยาวยืด และยังจะไม่จบลงง่ายๆ ความลับมีหลายตอนครับ ลองนึกดูเถิด

..ถ้าโลกนี้ไม่มีพยาบาล พวกเราจะอยู่กันยังไง

จึงขอเชิญชวนให้รักพยาบาล ให้กำลังใจ

อย่าให้พยาบาลน้อยใจเป็นอันขาด

ไม่อย่างนั้นใครจะคอยเปิดก้นฉีดยาให้เรา อิ อิ

« « Prev : เรื่องบ้านนอก : P2

Next : เพื่อนดีมีค่าอนันต์ » »