วันเอ๋ยวันนี้

โดย sutthinun เมื่อ 6 มีนาคม 2009 เวลา 23:55 ในหมวดหมู่ สวนป่าฮาเฮ, สังคม ครอบครัว ชุมชน เศรษฐกิจ, เรื่องทั่วไป #
อ่าน: 1638

คนบางคนมีวันนี้และวันต่อ ๆ ไป..

แต่ทุกคนต้องมีสักวันที่ไม่มีวันนี้และวันไหน ๆ ต่อไปอีกแล้ว

อนิจจังวัตสังขารา มาแล้วก็ไป ลาลับ ลาล่วงไป

เมื่อต้องไปทุกคน ไปแบบไม่มีอะไรเหลือเลย

ที่อุตส่าห์ดิ้นรนแลกมาด้วยความทะเยอทะยาน หรือด้วยกลอุบายร้อยแปด

  • สุดท้ายมันก็ไอ้แค่นั้นแหละ ไม่มีน้ำยาอะไรหรอก

มาน่านเที่ยวนี้ได้ทบทวนบาปบุญคุณโทษ

ฟังพระสวดช่วยให้คิดอะไร ๆ เยอะแยะ

จุ๊บแจงมาช่วยแม่รับแขก

  • ขบวนเฮฮาศาสตร์เริ่มต้นในตอนเย็น

รถรอกอดนำขบวน ตามด้วยรถคุณหมอจอมป่วน รถอาเหลียงปิดท้าย

รวมพลเมืองได้ 10 ชีวิต

กว่าจะมองหาร้านอร่อยเจอก็ชมซอกซอย 2-3 รอบ

ไปถึงยังเข้าผิดร้านอีก

ผมไปสั่งกับข้าวร้านข้าง ๆ  แต่พวกเราไปนั่งป๋อหลอที่ร้านข้าวต้ม

  • ยังดีที่ไม่สั่งอาหาร ต้องไปบอกให้เข้าร้านอร่อย

สั่งผัดผักฮาก ปลากระพงผัดพริก แกงป่า ผัดฉ่าปลาดุก ไข่เจียว หมูผัดน้ำพริกลาบ

ทุกคนลงความเห็นว่า.. ลำแต้ ๆ สมคำร่ำลือ

ใครมาที่หลังจะพาไปชิมอีก บ่ต้องห่วง

หลังจากอิ่มแล้วเราไปร่วมงานคุณแม่บัวเขียว  พระกำลังสวด พวกเราไปนั่งรอบนอก วันนี้คนมาร่วมงานจนล้นออกมาข้างนอก อาจจะเป็นคืนสุดท้ายแล้วที่จะมีพิธีบังสกุลที่บ้าน บ่ายพรุ่งนี้เราจะส่งคุณแม่บัวเขียวไปสวรรค์ จบพิธีสงฆ์พวกเราที่มาใหม่ไปเคารพศพ แล้วอำลาเจ้าภาพ พรุ่งนี้เที่ยงจะมาใหม่  ออกจากงานเราไปเข้าอีกงานหนึ่ง เป็นงานประจำปี ประเพณีหกเป็งวัดพระธาตุแช่แห้ง

เมื่อคืนก่อนผมกับตาหวานก็ไปกันมาแล้ว คืนนี้ไปอีก ไปซื้อขี้บักขี้เบ้าอีกหลายลูก จะเอาไปฝากคนอีสาน เพราะทางโน้นไม่เคยเห็นเคยมีอย่างนี้มาก่อน พวกเราไปไหว้พระทำบุญ ผมเสี่ยงเซียมซีได้เบอร์ 11 คำทำนายบอกว่าจะได้กอดคนอีกนับพัน เอ้อเน๊อะ..ทำนายเอาใจกันเหลือเกิน  ตอนนี้กลับมาถึงโรงแรมแล้ว คณะเราเหมายกขั้น จึงเฮฮากันได้เต็มที่ไม่มีแขกอื่นมาปะปน  นัดกันว่าจะตื่น 8.00 น.  ไปเที่ยวตลาดเช้า แล้วไปเที่ยวที่ือื่นๆอีก เอาไว้เล่าให้ฟังดีไหมครับ

น้าแห่งชาติจะมาถึง  04.00 น.

รอกอดอาสาไ ปรับ

หมอเบิร์ดน่าจะมาถึงก่อนเที่ยง

จบ

« « Prev : ถนนทุกสายมุ่งสู่น่าน

Next : ขี้เบ้า ของดีเมืองน่าน » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

4 ความคิดเห็น

  • #1 krupu ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 มีนาคม 2009 เวลา 8:04

    พ่อครูบา ฯ ทำให้ข้อความนี้มันก้องขึ้นมาอีกแล้ว

     

    คนเราตายไปแล้วก็มีแต่ความว่างเปล่า

    ความเป็นมนุษย์หยุดลงเพียงแต่ที่เรามีลมหายใจนี่แหละ

    จะคิดจะทำอะไรก็ควรลงมือในช่วงนี้

    พ้นขีดนี้ไปแล้ว จะทำอะไรไม่ได้เลย

    แม้แต่ลุกขึ้นมากอดใคร ยิ้มให้ใคร เป็นห่วงใคร และรักใคร

    วันนี้ คืนนี้ จึงขออนุญาต กอด คิดถึง และรัก

    จนสุดสายป่านสายใยเท่าที่มนุษย์จะมีให้กันได้

    (^_^)

     

  • #2 Lin Hui ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 มีนาคม 2009 เวลา 9:52

    ธรรมชาติของสิ่งมีชีวิต ก็แค่นี้เองค่ะ

  • #3 สาวตา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 มีนาคม 2009 เวลา 10:50

    ความตายของคุณแม่ทำให้เหล่าพี่น้องเพื่อนฝูงได้พบปะหน้ากันอีกครั้งหลังจากละจากกันไม่นาน…ความตายได้นำมาซึ่งสิ่งดีๆในสังคมเล็กๆของพวกเรา…..ฉะนั้น..ความตายในอีกมุมหนึ่งจึงไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวใช่มั๊ยพ่อครู…..

    ลมหายใจคือสัญญาณที่เป็นตัวเคาะระฆังให้รู้จักกับความตาย ลมหายใจกับความตายจึงเป็นเงาของกันและกัน ในเมื่อเรารักลมหายใจ ความตายจึงพึงได้รับความรักด้วย ไยจึงต้องกลัวความตายด้วยเล่า….ในเมื่อมันคือสายป่านที่ต่อเชื่อมกันและกันอยู่…..มรณานุสตินี่ดีอย่างนี้นี่เองเนอะพ่อครู

  • #4 ลานอุ๊ยจั๋นตา » Blog Archive » จดหมายถึงกิ๊ก ให้ความคิดเห็นเมื่อ 22 มีนาคม 2009 เวลา 8:57

    [...] ครอบครัวนี้ก็กิจกรรมเดินทางกันเยอะแยะ..บางกิจกรรมก็ไม่ได้ไปร่วมแต่ได้อ่านอย่างเช่นไปเป็นกำลังใจครูสุที่น่าน…กิจกรรมนั่งยิ้มให้ไอติมละลายที่ไก่ตะกร้า ฯลฯ [...]


แสดงความคิดเห็น

ท่านอยากจะเข้าระบบหรือไม่


*
To prove you're a person (not a spam script), type the security word shown in the picture. Click on the picture to hear an audio file of the word.
Click to hear an audio file of the anti-spam word


Main: 0.584223985672 sec
Sidebar: 0.12339997291565 sec