ลานสวนป่า

ลูกๆ..เอย

วันนี้ เป็นประวัติศาสตร์แห่งชีวิตลูกหลานอีสานหลายพันคน ที่ฝ่าฝันอุปสรรคนานัปการ จนเดินผ่านเข้ามาสู่พิธีรับพระราชทานปริญญาบัตร จากพระหัตถ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามบรมราชกุมารี ที่เหล่านิสิตนักศึกษาควรยึดถือเอาพระราชกิจจาวัตรพระองค์ท่านเป็นพิมพ์เขียวแห่งชีวิต โดยเฉพาะด้านความอุตสาหะพยายามฝักใฝ่ฝึกฝนการเรียนรู้ จนเป็นที่เลื่องลือยอมรับในหมู่เหล่านักการศึกษาทั่วโลก ดังนั้น..บัณฑิตใหม่ของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี จึงเริ่มต้นในฐานะบัณฑิตได้งดงาม

มื้อเย็นนั่งทานข้าวต้มกับท่านนายกสภามหาวิทยาลัย ศ.จอมจิน จันทรสกุล ยังตุ๊บ ๆ ต๊อม ๆจะเรียนท่านว่า..พ่อจะไม่ขอเข้าร่วมพิธีพระราชทานปริญญาได้ไหม จะขอร่วมประชุมกรรมการสภาฯ ช่วงบ่ายอย่างเดียว ยังไม่ทันไรท่านก็รวบรัดบอกว่า ครูบา…พรุ่งนี้ต้องเข้าร่วมโต๊ะเสวยนะ เอาละสิ..เรายิ่งไอค๊อก ๆ แค๊ก ๆ อยู่ด้วย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วจึงปล่อยเลยตามเลย

เมื่อเช้านี้โดนเจ้าหน้าที่มาปลุกแต่เช้า ไปถึงมหาวิทยาลัยเขาจับแต่งตัวใส่เสื้อครุย หลังจากนั้นพ่อก็เดินไปถ่ายรูปตามความเคยชิน ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่ขออนุญาตเก็บกล้อง เขาบอกเป็นระเบียบหรือรู้ว่าเราบ้ากล้องก็ไม่รู้นะ เขาไม่ไว้ใจละมั๊ง ก็เลยไม่มีรูปจ๊าบ ๆ มาฝาก แต่ก็บอกเจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยให้ส่งภาพมาภายหลัง หลังจากเสร็จพิธีฯ พระองค์ท่านพระราชทานให้กรรมการสภาร่วมถ่ายรูปด้วย 6 ท่าน คาดว่าภาพนี้คงได้รับแน่ ๆ

ปีนี้นักศึกษามีเพียงพันเศษ พิธีพระราชทานปริญญาจึงเสร็จเร็ว ประจวบกับพระองค์ท่านมีเวลาว่างด้วย จึงมีหมายกำหนดการเสวยพระกระยาหารร่วมกับกรรมการสภามหาวิทยาลัย เจ้าหน้าที่ต้อนเราไปยังห้องพระราชทานเลี้ยง ในห้องมีโต๊ะอาหารอยู่ชุดหนึ่ง พระองค์ท่านเปลี่ยนฉลองพระองค์ครุยออก แล้วเสด็จออกมาประทับหัวโต๊ะ มีผู้เข้าร่วมข้างละ 4 ท่าน ฝ่ายตรงข้ามพ่อนั่งมีผู้ว่าราชการจังหวัดอุบล นายทหารเรือ ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ดูเหมือนจะชื่อกฤษดา พันธุ์คงชื่น และศ.พิเศษยุวัฒน์ วุฒิเมธี อุปนายกสภามหาวิทยาลัย ด้านพ่อนั่งมี นายกสภาฯ อธิการบดี คุณหญิงสุมณฑา พรหมบุญ แล้วก็พ่อ

เจ้าหน้าที่เริ่มเสริฟอาหารทีละอย่าง มีขนมเบื้องเวียดนาม กุ้งแม่น้ำมูล เครื่องเคียง ขนมถ้วยญวน หมูย่าง เฝอเนื้อ ไก่ย่างตะไคร้ สัมตำ ข้าวเหนียวทอด ของหวานมีข้าวเหนียวเปียกข้าวโพดมะพร้าวอ่อน น้ำส้มคั้น น้ำชา ชาเขียวเย็น พระองค์ท่านดูทรงพระสำราญมาก คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ตลอดเวลา เช่น เรื่องครูให้เด็กแต่งโครงสี่สุภาพ แต่ให้แต่งด้วยคำหยาบ ปรากฏว่าเด็กแต่งได้ เรื่องเด็กพิการของหนูหนิงสารคาม เรื่องเด็กเรียนดีที่ส่งไปเยอรมัน ฯลฯ

ฝ่ายผู้ใหญ่ก็คุยกับพระองค์ท่านบ้าง ส่วนพ่อเจ้านั่งเจี๊ยะเงียบๆฟังอย่างเดียว ไม่กล้าพูดอะไร ไม่ไอแค๊ก ๆ อย่างทุกวันก็บุญเท่าไหร่แล้ว..จนกระทั้งเสวยเรียบร้อย พวกเราลุกเตรียมตัวส่งเสด็จ พระองค์ท่านเสด็จพระราชดำเนินฉับ ๆ มาอยู่ตรงหน้าพ่อ ..เอาละสิ.. เจ้าประคุณจะรอดไหมนี่ ราชาศัพท์วิ่งเข้าป่าหมด ก็เลยคุยกับท่านแบบประชาชนธรรมดา ล่อครับผม นี่แหละ นึกอะไรไม่ออกแล้ว พระองค์ท่านทรงเมตตามาก ยิ้มไปคุยไป

พระองค์ท่านถามท่านนายกสภาว่า พ่อเป็นใคร?

ท่านอาจารย์จอมจิน กราบทูลว่าพ่อเป็นกรรมการสภาฯ มาจากที่บุรีรัมย์

มาช่วยงานด้านการปรับปรุงพื้นที่ว่างเปล่าในมหาวิทยาลัยด้วย

ท่านรับสั่งถามพ่อว่า อีสานนี่จะพัฒนายังไงดี

พ่อกราบทูลว่า คงต้องปลูกต้นไม้กันมากๆ

ท่านบอกว่า ต้นไม้ปลูกยังไงไม่เห็นป่าไม้

จึงกราบทูลว่า ถ้าปลูกแบบราชการคงยาก

เพราะไม่ได้อธิบายให้ชาวบ้านทราบถึงวิธีได้ประโยชน์ระยะสั้น ระยะกลาง ระยะยาว

พ่อเลยเล่าเรื่องเอกมหาชัย ท่านสนพระทัยซักถาม

พ่อก็จำชื่อภาษาอังกฤษของต้นนี้ไม่ได้ เลยเรียกเอกมหาชัย

ท่านถามว่าทำอะไรได้บ้าง

ก็ถวายข้อมูล..ทำเนยเทียม ทำน้ำผลไม้ น้ำหมักชีวภาพ

ท่านบอกว่าคงต้องหามาปลูกบ้างแล้ว

..หลังจากนั้นก็คุยเรื่องเลี้ยงแพะ ท่านเล่าว่าที่ภาคใต้เลี้ยงแพะในสวนยาง แพะแทะกินเปลือกจนต้นไม้ตาย พ่อบอกว่าเคยเลี้ยงแพะ แพะไม่มีต่อมเผ็ด ต่อมเค็ม มันกินพริกหมดเป็นแปลงๆ หลังจากนั้นก็คุยเรื่องลิง เรื่องเด็ก ป.3 โตขึ้นอยากเป็นผู้ร้าย…

พ่อบอกว่าเราเพิ่งไปจีนมา จีนปลูกยางพาราเยอะมาก พระองค์ท่านทรงเล่าว่า..เคยขึ้นเครื่องบินผ่านเห็นจีนปลูกยาพาราบนภูเขาเป็นลูกๆ..ท่านเป็นนักการศึกษาที่ลึกซึ้งในทุกเรื่องทุกด้าน แต่ละเรื่องที่เล่าพระราชทานล้วนอึ้งกิมกี่ทั้งน๊าน

ระหว่างที่พระองค์ท่านเสด็จพระราชดำเนินไปชมนิทรรศการ กรรมการสภามายืนเข้าแถวรอส่งเสด็จ พ่อยืนด้านประตูรถ พระองค์ท่านเสด็จพระราชดำเนินตรงฉับ ๆ มาอีกแล้ว ทรงทักทายพ่อเสียงดัง..ครูบา..ไปอ่านดูในบล็อกแล้วนะ คำว่าครูบาเน้นเสียง พระองค์ท่านคงสนพระทัย เจออะไรในเฮฮาศาสตร์เราก็ไม่ทราบ ..หายตะลึงเพิ่งนึกได้ คุณหญิงมณาช่วยสะกิด จึงกราบทูลว่าจะถวายต้นเอกมหาชัย ท่านแย้มพระโอษฐ์ให้แล้วขึ้นรถ

ช่วงที่นั่งเครื่องกลับกรุงเทพฯ พ่อยังตื่นเต้นไม่หาย คิดถึงลูก ๆ ทุกคน ถ้าเล่าเรื่องนี้ให้ฟังพวกเราคงจะดีใจ ในขณะเดียวกันเราก็เสียว ๆ นะ เพราะเขียนอะไรต่อมิอะไรกันเปิดเปิง พระองค์ท่านอ่านเจอจะเป็นยังไง พวกเรา อิ อิ ..กันเต็มบล็อก ..ทั้งดีใจ ..หวาดหวั่น และอาย..ด้วยสิ เราแต่ละคนประเภทไผเป็นไผกันทั้งนั้น

คืนนี้ตื่นเต้นจนเขียนไม่ถูก ผู้สันทัดกรณีแก้คำผิด ขัดเกลาให้ด้วยก็แล้วกัน ไม่เคยเขียนเรื่องที่เกี่ยวข้องกับราชาศัพท์ แต่ก็ดีใจที่ได้เล่าให้ลูกทั้งหลายฟัง จะได้มีกำลังใจทำงาน ทำความดี และขยันเขียนบล็อกกันมากขึ้นๆ..

อิ อิ..พะยะค่ะ

« « Prev : เบิ่งมองจีน ตอนลงเรือล่องแม่โขง

Next : ตื่นนอนมาหาเรื่อง » »