ธารปัญญา

พักนี้มีโอกาสได้ดูชมความงามแห่งชีวิต…ตลอดสองฝั่งแม่น้ำโขง

ต้องยอมรับ…ถือเป็นการท่องเที่ยวทางลัดที่ให้ผลคุ้มค่าส่งวิสัยทัศน์ให้กว้างไกลออกไปอีก

กับการคล้องช้างที่อ่านแล้วอ่านอีกในนิทานโบราณคดี เมื่อได้มาดูของจริงจากคุณลุงชาวกูยและลูกทีมแสดงให้ดูว่าการคล้องช้างป่าต้องทำอย่างไรบ้าง… สเต็ปบายสเต็ป

ต้องขอบอกว่า ยิ่งใหญ่ น่าทึ่ง น่าทึ่ง และน่าทึ่ง… จนต้องเข้าอินเตอร์เน็ทหาความเป็นจริงที่น่าชื่นชมด้านอื่นอีก…ถ้ามี

แล้วก็พบเรื่องราวหนึ่งที่มีความเรียบง่ายคลาสสิคอย่างบังเอิญที่ผู้อยู่ในเหตุการณ์ทุกท่านก็ไม่เคยคาดคิดถึงผลลัพธ์มาก่อน…

 

—

 

เมื่อปี ๒๔๙๘

ชาวกูยได้ทราบข่าวว่ามีเฮลิคอปเตอร์มาลงที่บ้านตากลาง…หมู่บ้านของชาวกูย ที่ทุกบ้านเลี้ยงช้างเป็นสมาชิกของครอบครัว

ก็จึงชักชวนกันออกไปดู

โดยที่แต่ละคนแต่ละครอบครัวต่างพากันนั่งช้างออกไปดูเฮลิคอปเตอร์ !

พอไปถึงจุดที่เฮลิคอปเตอร์จอด ปรากฏว่าช้างที่ไปรวมกันอยู่ณ.ที่นั้นนับได้กว่า ๓๐๐ เชือก

ทำเอาคนที่มากับเฮลิคอปเตอร์ตกใจและแปลกใจมากกว่าชาวบ้านเสียอีก

 

เช้านี้อากาศยังคงสดใสเฉกเช่นเมื่อวานเช้า

ท่ามกลางความสงบเงียบ เราเดินดูต้นไม้ใบหญ้ารอบบ้านแหงนมองท้องฟ้าแจ่มกระจ่างไร้เมฆไร้หมอกสูดโอโซนบริสุทธิ์ และนึกอยู่ในใจ… เหลืออีกอาทิตย์เดียวก็เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

 

.

.

 

เราจะไม่พบกับความอบอุ่นถึงร้อนในบางวันอย่างนี้ไปอีกราว ๑๐ เดือน

 

 

.

 

เมื่อจัดการอาหารเช้าใกล้เที่ยงเสร็จแล้วเราเข้าป่าหาผลไม้ฟังเสียงนกเสียงน้ำน่าจะดีกว่า

 

 

 

แบล็คเบอรี่…ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาของบรรดาตระกูลเบอรี่ทั้งหลาย

 

 

 

แอ๊ปเปิ้ลป่า…อ้าวมีที่นี่กะเขาด้วย

 

 

 

และก็แอบภาวนาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงต้นกล้วยที่เพิร์ธทางทีวีเมื่อคืนก่อน ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้…ขอเจอสักต้นเถอะ

 

 

 

เพราะที่นี่เวลานี้กล้วยหอมจากควีนส์แลนด์ราคากิโลละ ๖ เหรียญ ๙๕ เซ็นต์เข้าไปแล้ว

ทั้งนี้ก็เพราะเจ้าพายุ Yasi นั่นทีเดียว 

 

 

 

 

ขณะกำลังเก็บแบล็คเบอรี่เพลินๆ…ใส่ปากบ้างใส่ตะกร้าบ้าง

 

 

 

เสียงมือถือก็ปลุกจากภวังค์

 

 

 

เป็นน้องเราโทรมาจากเมืองลอดช่องนั่นเอง

 

 

 ก็จึงพาไปนั่งฟังเสียงน้ำตกด้วยกันซะเลยจนกระทั่งแบตฯหมด

 

วันนี้หนุ่มสาวคู่หนึ่งน่าจะมีความสุขด้วยเป็นวันมงคลของคนทั้งสอง

หากไม่เกิดโศกนาฏกรรมโดยอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียก่อน

 

กว่าที่ทั้งสองจะรู้สึกตัวอีกที ก็พบว่า ได้ไปนั่งรอท่านเซนต์ปีเตอร์ ตรงประตูสู่สรวงสวรรค์เสียแล้ว 

ขณะที่กำลังรอ และรอ อยู่นั้น..

ทั้งสองก็รู้สึกฉงนว่า…

จะยังคงทำพิธีแต่งงานกันบนสรวงสวรรค์นี้ได้หรือไม่

 

ดังนั้น เมื่อท่านเซนต์ปีเตอร์มาปรากฏตัวตรงหน้า ทั้งคู่จึงไม่รอช้า รีบเรียนปรึกษาท่านทันที 

“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ถามขึ้นมาเลยนะ เอาอย่างนี้เถิด เดี๋ยวพ่อจะไปหาคำตอบให้ก็แล้วกัน”

 

ว่าแล้วท่านเซนต์ปีเตอร์ก็จากไป..

 

 

หนุ่มสาวทั้งสองนั่งรอคำตอบอย่างกระวนกระวายใจ…เป็นเวลาสองเดือน 

และในขณะที่รออยู่นั้น ทั้งคู่ก็ถกความเป็นไปได้ต่างๆนานา…

-         ถ้าคนทั้งคู่ได้รับอนุญาตให้แต่งงานกันได้บนสรวงสวรรค์แห่งนี้ พวกเขาควรจะเข้าพิธีนั้นไหม

-         และการครองคู่ด้วยกันหลังจากนั้นจะยืนยาวเพียงใด จะถึงนิจนิรันดร์หนือไม่

-         แล้วถ้าการแต่งงานเกิดมีปัญหาจะทำอย่างไร ทั้งสองมิต้องติดแหงกทนอยู่ด้วยกันไปตลอดกาลหรอกหรือ

 

หลังจากเวลาผ่านไปอีกเดือนหนึ่ง

ในที่สุดท่านเซนต์ปีเตอร์ก็กลับมาด้วยท่าทางค่อนข้างเหนื่อยล้า 

“ได้ไม่มีปัญหา” ท่านบอกกล่าวแก่หนุ่มสาวทั้งสอง “พวกเจ้าแต่งงานกันบนสวรรค์นี้ได้”

 

“วิเศษสุดเลย” ทั้งสองส่งเสียงออกมาอย่างสุดแสนยินดี 

“แต่… พวกเราก็ยังสงสัยกันว่าถ้าหากชีวิตคู่ของเราบนสรวงสวรรค์ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ เราจะหย่ากันบนนี้ได้ไหมเจ้าคะ”

 

ท่านเซนต์ปีเตอร์โยนแฟ้มประวัติในมือลงพื้นอย่างแรงทันที สีหน้าท่านแดงก่ำด้วยความโกรธ พลางตะโกนถามหนุ่มสาวทั้งคู่ที่กำลังตัวสั่นงันงกว่า “ก็แล้วมันจะมีปัญหาอะไรล่ะ” 

 

“โอ ได้โปรดเถิด” ท่านครางเสียงดังเมื่อสงบใจได้บ้างแล้ว

 

 .

 

.

 

“ข้าใช้เวลาถึง ๓ เดือน กว่าจะหาพระคุณเจ้าพบสักรูปหนึ่งบนนี้ให้พวกเจ้า แล้วพวกเจ้ารู้ไหมว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่กว่าจะหาทนายความพบบนนี้นี่น่ะ”