ลานข้าวปลายนา

วันนี้ไปร้านหนังสือซี-เอ็ด ในยามที่มืดมากแล้ว เลยตรงไปที่เคาร์เตอร์ให้น้องแคชเชียร์ช่วยหน่อย หาหนังสือให้ 2 เล่ม สุขได้อีก กับ ลูกอีสาน เพื่อจะช่วยลดระยะเวลาการค้นหา

น้องคนรู้จัก ทักว่า ทำไม ชื่อหนังสือ น่าสนใจจัง “ยังสุขไม่พอ…หรือคะ”

“เปล่าหรอก ช่วยอุดหนุน หนังสืออาจารย์น่ะ” อุอุอุ  ตอบน้องไปแบบปากไม่เบี้ยว คือ ปากกับใจตรงกัน

คนขายหามาได้แต่ “ลูกอีสาน” ส่วนสุขได้อีก ต้องบอกว่า ของ อาจารย์ ดร.วรภัทร์  ก็ต้องค้นอยู่เป็นนาน นี่ถ้าเป็นร้านหนังสือในเมือง หนังสืออาจารย์จะโชว์อยู่หน้าแผงเลยทีเดียว อิอิอิ  (บ้านนอกน่ะค่ะ  ต้องเอาดูโหร ดูดวง ปีใหม่มาขึ้นโชว์) (ว่าตัวเองมากไป ป่ะเนี่ยเรา)

หนังสือ “ลูกอีสาน” ตั้งใจจะเอามาอ้างอิง ไว้เขียนนิทาน/นิยาย เกี่ยวเรื่องราวของคนอิสานที่วัฒนธรรม ประเพณีกำลังจะหายไป และลูกหลานจะไม่รู้จักหรือคงไม่สืบสานกันต่อ

ส่วนหนังสือ “สุขได้อีก” เอามาอ่านให้ประเทืองปัญญา ให้รู้จักการสร้างสุข เหมือนหนังสือ “ฉลาดได้อีก” คงต้องกลับไปอ่านอีกรอบ ครานี้ต้องทำได้ทั้งสุขและรู้จักฉลาดแน่เลย (เห็นหน้าปกหนังสือ แต่ละเล่ม ดีใจทุกครั้งว่าได้รับรางวัลที่  แต่เปล่าหรอก เป็ฯการพิมพ์ครั้งที่  แต่เลข  ตัวโตไปนิด เลยสกิดให้น่ายินดี )

แต่……….ยังไม่ได้เปิดอ่านอย่างละเอียด   ส่วนรูป พ่อครูบา ที่น้องมะเดี๋ยวโฆษณาน่ะ ได้เห็นแล้ว แถมมี ตัวอย่างนิทานให้อ่านด้วย “น่าสนใจๆๆๆๆๆ”

ปีใหม่ปีนี้ ได้อ่านหนังสือดี สองเล่ม ในต้นปี คงทำให้ชีวิตลูกอิสาน สุขได้อีกเยอะเล้ย

ก่อนวันคริสต์มาส อยากกินลาบเนื้อ(วัว) แต่คิดในใจว่า ไปงานดองน้องที่ร้อยเอ็ดต้องได้กินลาบเนื้อ(วัว) แน่ๆ ก็เลยต้องอดใจไว้ก่อน

คนอิสานส่วนใหญ่จะติดทานเนื้อวัวกัน เมื่อก่อนก็ทานเนื้อควายเดี๋ยวนี้หาทานไม่ได้ แถมไม่อร่อยเท่าเนื้อวัวโพนยางคำ อิอิอิ

เนื้อวัว……น่าจะเป็นอาหารประจำของคนอิสานเลยก็ว่าได้ เพราะหลานสาวกลับมาเยี่ยมบ้านที่ไร ก็ต้องมีการทำสเต็กลาว(เนื้อย่าง) แจ่วเพลี้ย ลาบเนื้อ ต้มเนื้อ กินก้ันอย่างเอร็ดอร่อย แถมกินตุนไว้หลายๆวันก่อนกลับภาึคกลาง เอาจนเบื่อกันไปตามๆกัน

หลังกลับจากงานแต่งงาน หลานสาว ถามว่า ได้กิน “ลาบร้อยเอ็ด..มั้ย” ไม่เลย เลี้ยงโต๊ะจีน ผิดหวังมาก เลยต้องพากันมาแวะกิน สารพัดทำที่กาฬสินธุ์ เล่นเอาแสบท้องไม่หาย ไม่เพราะกินไปซำมะปิ(สารพัด)ตำ ตามชื่อร้าน ไม่ว่าจะ เป็นส้่มตำปูปลาร้า ส้มตำไข่เค็ม ตำกล้วย ตำปลี ตำผลไม้ ตำซกเล็ก จำมาได้ไม่หมด  กินเสร็จต้องวิ่งยาธาตุน้ำขาวตรากระต่ายบิน มาช่วยผสมกรดให้เจือจาง

วัฒนธรรมงานเลี้ยงงานแต่งงานเริ่มเปลี่ยนไปตามยุดยามสมัย ที่ดูโก้เก๋ และสะดวกสบาย

เมื่อหลายเดือนก่อน ทำบุญร้อยวันพ่อ ด้วยความที่วัฒนธรรมการช่วยเหลือกันและกันของเพื่อนบ้านในยามที่เพื่อนบ้านมีงานบุญงานเลี้ยงเริ่มหายไป เพราะต่างคนต่างมีภารกิจที่ทิ้งไม่ได้ จึงคิดจะเหมาร้านโต๊ะจีนมาเหมือนกัน แต่เนื่องจากว่า คน(ลาว)เราส่วนใหญ่เริ่มเบื่ออาหารโต๊ะจีน จึงอยากเปลี่ยน เป็นโต๊ะลาวบ้าง

“โต๊ะลาว  เราก็ทำ” อ๊ะ…เจ้าของร้านบอก คล้ายจะหาว่าเราเชยนะ “เรามีบริการมานาน ตามควารมนิยมของเจ้าของงาน” เหมือนเราจะบ้านนอกอีกแระ  อยากเลี้ยงโต๊ะลาว

ที่ๆๆบ่น ก็ใช่ว่าอะไร แค่…อยากให้วัฒนธรรมประเพณีอิสาน ยังคนอยู่ต่อๆไปให้ลูกให้หลานได้ชื่นชมกับความเป็นเอกลักษณ์ของบรรพบุรุษของตน ก็เท่านั้นเอง