ลานถัง

ก่อนกลับจาก กทม. พ่อแบ่งเมล็ดมะรุมให้ 4-5 เมล็ด  บอกว่าลองเอาไปปลูกดู  พ่อซื้อมากินเป็นยาสมุนไพร

พ่อรู้ว่าดิฉันชอบปลูกต้นไม้  ทั้งที่ดิฉันปลูกต้นไม้ไม่เก่ง

ตอนนี้มะรุม กำลังดัง

แล้วอีกอย่าง 

ต้นไม้ที่บ้านดิฉัน ทุกคนต่างแซวว่า กินไม่ได้สักอย่าง  ปลูกแต่ไม้ดอก

OK  ดิฉันก็แค่ขุดหลุมตื้นๆ  โปรยเมล็ดไว้อย่างไม่ยี่หระ  บริเวณริมรั้ว  รดน้ำอย่างไม่มีความหวังเลยว่า ต้นมะรุมจะงอกได้

เพียงแค่ 2 สัปดาห์  หลังจากนั้น คือวันนี้  ดิฉันสังเกตเห็นต้นอ่อนเล็กๆ 2 ต้นงอกออกมา

          เอ…..จะใช่มะรุมไม๊น้อ……

          อะไร….จะปลูกง่ายปานนั้น

          แล้วจะโตเร็วด้วยรึเปล่านะ…..

          ชักตื่นเต้นแล้วสิเรา…………

————————————————————————————–

ไหนๆ ก็ถ่ายรูปต้นจิ๋ว….ที่คาดว่าจะเป็นมะรุมแล้ว  แถมรูปดอกไม้ในบ้านเก็บไว้ดูด้วยดีกว่า

ช่างเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่มีความสุขจริงๆ    

ดิฉันชอบปลูกต้นไม้

ตอนมาอยู่ที่พิษณุโลกใหม่ๆ  ได้อยู่หอพักอาจารย์ของมหาวิทยาลัย  มีระเบียงทั้งหน้าห้องและหลังห้อง

ดิฉันก็ค่อยๆ เอากระถางต้นไม้มาเรียงไว้ทั้งหน้าห้องและหลังห้องเต็มไปหมด

ทุกวันก็ขยันรดน้ำ ตัดแต่งไปเรื่อย มีความสุขกับการจัดแต่งให้สวยงามตามทัศนะของตนเอง

อิตอนย้ายสถานที่ทำงานไปที่หน่วยประกันคุณภาพ ที่เป็นตึก มีแต่ห้อง ไม่มีระเบียง หน้าต่าง  ก็สู้อุตสาห์ไปหาซื้อต้นไม้ในร่มมาจัด office

พอซื้อบ้านเอง….โชคดีได้ที่ริม 

มีพื้นที่พอปลูกต้นไม้ได้  ก็บ้าเอาต้นไม้มาลงเต็มไปหมด  อยู่มาแล้ว 3 ปี ก็ยังไม่ร่มครึ้มสมใจเลย  เพราะส่วนใหญ่จะเลี้ยงต้อย ตั้งแต่ต้นยังเล็กๆ

เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ต้องดูแลบ้านหลังใหญ่ (คณะสหเวชฯ) งานแรกเลย ก็คือทำสวนในอาคาร…..บริเวณนี้…ดิฉันชอบมาก  เพราะทำให้ร่มรื่น  เย็นสบาย

แต่โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน……..

และโลกนี้ก็ไม่ได้มีแต่คนรักต้นไม้……..

ดิฉันไม่เห็นต้นไม้ที่ระเบียงหน้าห้องพักที่เคยอยู่อาศัยอีกเลยตั้งแต่ย้ายไปอยู่บ้านตัวเอง (เดี๋ยวนี้ แม่บ้านคงชอบใจพื้นหน้าห้องพักคงสะอาด เช็ดถูง่ายกว่าแต่เดิม)

ดิฉันไม่เห็นไม้ในร่มที่หน้า Office QAU อีกเช่นกัน

และสวนในโถงอาคารสหเวชฯ ตอนนี้ มลายหายไปแล้ว กลายเป็นลานโล่งทาสีเหลืองอร่าม (ยุงซักตัวก็ไม่มี)

สุดท้าย……….ก็เหลือแต่สวนที่บ้านที่ยังเป็น “ของดิฉัน” อยู่

ใช่….มันเป็น “ของดิฉัน” แต่เพียงผู้เดียว  ซื้อต้นไม้มาปลูกเอง รดน้ำเอง ถอนหญ้าเอง ใส่ปุ๋ยเอง….

ประสบการณ์ก็คือ…..คนรักต้นไม้…..ในสังคมที่รายล้อมดัวดิฉันอยู่มีน้อยเหลือเกิน……..

แม้ดิฉันจะเข้าใจได้ว่า….คนเราย่อมรักชอบไม่เหมือนกันได้   เป็นธรรมดา

แต่ดิฉันก็เข้าใจผิดไปนาน…..ว่า อย่างไรเสีย คนรักต้นไม้ ย่อมมีจำนวนมากกว่าแน่นอน

มิน่า………โลกถึงได้ร้อน……อย่างนี้……..