แว๊บนึง

โดย จอมป่วน เมื่อ 19 กุมภาพันธ 2010 เวลา 0:38 ในหมวดหมู่ จอมป่วน #
อ่าน: 1439

ระยะนี้ เย็นๆมักจะไปออกกำลังกายที่สโมสรสุขภาพ(Fitness Center) ของเทศบาลนครพิษณุโลก ขณะวิ่งบนลู่วิ่งจะมองเห็นสาวๆ(มี สว. บ้าง อิอิ ) เต้นแอโรบิก และที่อยู่ตรงหน้าเลยจะเป็นสนามเด็กเล่นที่มีผู้ปกครองพาเด็กเล็กๆมาเล่นเครื่องเล่นต่างๆ ก็เพลิดเพลินดีครับ

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่วิ่งออกกำลังกายบนลู่วิ่ง ก็เห็นแม่ลูกคู่หนึ่งนั่งที่ม้านั่งในสนามเด็กเล่น เด็กหญิงคงอายุประมาณ 8-9 ขวบ ค่อนข้างจะโตกว่าเด็กๆที่มาเล่นเครื่องเล่น เพราะเป็นเครื่องเล่นสำหรับเด็กเล็ก ส่วนคุณแม่ก็ยังสาว อายุคงยี่สิบปลายๆหรือสามสิบต้นๆ

ทั้งคู่นั่งพูดคุยกัน กินลูกชิ้นและขนมกันอยู่ ลักษณะที่นั่งอยู่ด้วยกัน รู้สึกได้ถึงความรัก ความสนิทสนม ความเป็นธรรมชาติ ความห่วงใย เอื้ออาทรต่อกัน นั่งดูไปก็มีความสุขไปด้วย มีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้น แต่ก็มีความคิดแว๊บนึงเกิดขึ้นในใจ

ความรู้สึกแว๊บนึงที่ว่านี้ก็คือ คิดถึงเรื่องราวของตัวเองว่าสมัยก่อนนั้นจำได้ว่าตัวเองเป็นคนที่ดุมาก เอาแต่ใจตัวเอง ตอนที่ลูกๆยังเล็กอยู่ไม่เคยมีความรู้สึกแบบที่แม่ลูกคู่นี้มีต่อกัน บางครั้งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแปลกหน้ากับครอบครัว เข้ากับครอบครัวไม่ค่อยได้ บางครั้งอยากพาครอบครัวไปเที่ยว ไปทานข้าว ฯ ไปน่ะได้ไปอยู่หรอก แต่ไม่เกิดความรู้สึกดีๆขึ้นเลย เพราะนิสัยที่ไม่ดีของตัวเองแท้ๆ

จำไม่ได้เหมือนกันว่าเริ่มเปลี่ยนแปลงตั้งแต่เมื่อไหร่ อะไรเป็นเหตุหรือแรงบันดาลใจให้เกิดการเปลี่ยนแปลง แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว กับครอบครัวรู้สึกดีมากๆที่ได้อยู่ด้วยกัน ได้คุยกัน ทำกิจกรรมต่างๆร่วมกัน หรือแม้แต่อยู่หรือทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นใคร (แฮ่ๆๆๆๆ อย่าคิดอะไรๆเหมือนผมคิดนะครับ)

เคยไปช่วยพัฒนาบุคลากรให้หน่วยงานหนึ่ง หัวหน้าหน่วยงานพูดในวงสนทนากับทีมงานว่า เสียใจที่รู้จักเรื่องจิตวิวัฒน์ช้าไป ไม่งั้นก็คงไม่ต้องเสียครอบครัวไป แต่ก็ยังดีใจที่ยังไม่สายเกินไป เพราะรู้สึกตัวและปรับปรุงตัวเองเลยได้ลูกสาวที่ไม่เคยพูดกันรู้เรื่องกลับคืนมา ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีมากๆ

ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่แว๊บเดียวเท่านั้น ก็เลยมีเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง

หมายเหตุ

อยากตั้งชื่อบันทึกว่า บันทึกของโจรกลับใจ (ยืมชื่อนี้มาจากแก่นจังเจ้าของลานจอมแก่น) แต่ก็เคยเรื่องโจรกลับใจไว้แล้ว

ตอนนี้อยากเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือแล้ว เพราะที่ใช้อยู่กล้องถ่ายรูปใช้ไม่ได้ เลยอดถ่ายภาพที่ดีๆน่าประทับใจไว้อวดเพื่อนๆมาหลายครั้งแล้ว

Post to Facebook Facebook

« « Prev : ฝีมือคนไทย

Next : B2B - Blog to Book » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

5 ความคิดเห็น

  • #1 Logos ให้ความคิดเห็นเมื่อ 19 กุมภาพันธ 2010 เวลา 0:55

    ผมไม่ได้คิดว่าเป็นผู้ชำนาญการเรื่องครอบครัวหรอกนะครับ แต่คิดว่าครอบครัวเป็นสิ่งใกล้ตัว บางทีอยู่ใกล้เกินไป ก็มองไม่เห็น เหมือนอ่านหนังสือติดลูกนัยน์ตา ยังไงก็อ่านไม่ออกใช่ไหมครับ คนไกล ระอาคนใกล้ ของตาย ?!?

    บางทีหากยังคิดว่าสิ่งภายนอกเป็นสิ่งจำเป็นมากกว่าที่จะทำให้ชีวิตรอดอยู่ ก็อาจจะให้ลำดับความสำคัญแบบหนึ่ง  แต่วันใดฉุกคิดได้ วันนั้นคนรอบตัวทั้งหมด ก็จะได้อานิสงส์ของความเปลี่ยนแปลงถ้วนทั่วกัน

    เรื่องอย่างนี้อธิบายลำบาก ไม่เวิร์คถ้าเอาแต่พูด ต่อให้(บอกว่า)เข้าใจแต่ไม่ทำ ก็เหมือนกันไม่เข้าใจ ไม่สนใจ; Soft-side ใช้สัมผัสเอา ไม่ใช้คิดว่าเป็น

    ยินดีกับจอมป่วน ครอบครัว และคนรอบตัวทุกๆ คนด้วยนะครับ

    นึกไม่ออกเลยว่าจอมป่วน สมัยที่ยังป่วนอยู่เนี่ย จะเป็นยังไงนะ

  • #2 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 19 กุมภาพันธ 2010 เวลา 1:56

    เปลี่ยนเป็นโจรหิ้วปินโตกับกระติ๊กน้ำนั้นสุดยอดแล้ว แคว๊กๆ

  • #3 อุ๊ยสร้อย ให้ความคิดเห็นเมื่อ 19 กุมภาพันธ 2010 เวลา 6:01

    บันทึกนี้ดีจริงๆ มีโจรอีกคนกำลังจะกลับใจค่ะ

  • #4 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 19 กุมภาพันธ 2010 เวลา 9:58

    อ้าว…วนมาเจอกัน..ป้าหวานไปอ่าน  มีโจรอีกคนกำลังจะกลับใจค่ะ มาแล้วค่ะ เพิ่งมาตรงนี้….ป้าหวานคิดว่า ( ไม่ใช่ผู้เก่งกล้า สามารถ เพียงแต่ขอแสดงความคิด =  เปล่าซ่า..แต่ซื่อ..อิอิ ) เกิดจากการติดความสมบูรณ์แบบค่ะ  ในวัยหนึ่งเรากำลังไฟแรง เราทำทุกสิ่งด้วยความมุ่งมั่น เราตั้งเป้าหมายอยู่ที่ ดีที่สุด(ในความคิดเราเอง) นั่นคือ เราให้ความสำคัญอย่างอื่น  น้อยกว่า ความสมบูรณ์ที่เราคิด โดยเราไม่รู้ตัว ว่าเรานั่นแหละตัวปัญหา ความสมบูรณ์ที่เราตั้งไว้นั่นแหละ ที่ทำให้เกิด ความไม่สมบูรณ์ ที่คิดอย่างนี้เพราะป้าหวานก็เป็น  ยกตัวอย่างเรื่องการเลี้ยงลูก ป้าหวานก็เลี้ยงตามตำรา และมองว่าอะไรที่ไม่เข้าเกณฑ์ ดูต่ำกว่ามาตรฐานในใจเรา  ปรากฎว่าลูกสาว  ท้องเสียง่าย  เพราะเราให้เขาสะอาดเกินไป เขาขาดภูมิ  การตามใจเด็ก  ตามใจมากไป เด็กขาดภูมิเรื่องความผิดหวัง  ไม่ให้ทำงาน เด็กขาดภูมิเรื่องความอดทน ทัศนคติต่อการทำงานไม่กว้าง  นี่จากประสบการณ์ต้วเองค่ะ แต่ก่อนเข้มงวด  บ้านต้องสะอาด ต้องระเบียบ  ความสุขก็ลดลงทั้งเรา ทั้งคนอื่นๆ  เดี๋ยวนี้ ไม่รู้เป็นยังไง  อะไรก็ได้..5555  สุกไม่พร้อมกัน
    ไม่จำเป็นต้องให้ทุกอย่างสุกพร้อมกัน …

  • #5 สุวรรณา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 19 กุมภาพันธ 2010 เวลา 14:16

    การดูแลลูกเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์นะคะ ภาษากายก็สื่อได้จากใจถึงใจค่ะ  มีความสุขค่ะได้อ่านบันทึกนี้ของจอมป่วน


แสดงความคิดเห็น

ท่านอยากจะเข้าระบบหรือไม่


*
To prove you're a person (not a spam script), type the security word shown in the picture. Click on the picture to hear an audio file of the word.
Click to hear an audio file of the anti-spam word


Main: 0.59029603004456 sec
Sidebar: 0.051707029342651 sec