ไปเที่ยวเมือง2แคว***
ไม่มีความคิดเห็น
โดย sutthinun เมื่อ 26 สิงหาคม 2012 เวลา 6:42 ในหมวดหมู่ การบริหารจัดการ การจัดการความรู้, การเสริมสร้างสังคมสันติสุข #
อ่าน: 2824 คนเรานี่นะเธอ บทจะไปไหนก็ไม่ยากหรอก จู่ๆขาใหญ่โทรมาบอกว่าจะบวชวันพรุ่งนี้ อ้าว! ทำไมมาบอกตอนนี้ แสดงว่า..ยากที่จะตัดสินใจบอก ..หรือว่า..โทรมาบอกลาตามธรรมเนียมของการบวช..มันมาแปลกตรงที่บวชในระหว่างเข้าพรรษานี่แหละ เป็นชนวนดึงดูดใจให้ต้องไปท้าพิสูจน์ แถมยังบอกว่า..จะไปบวชที่อำเภอพรมพิรามจังหวัดพิษณุโลก อ้าว! อยู่บางกอก ทำไมถึงต้องมาบวชที่นี่ ..ถามว่าที่ไหนแน่? วัดไหน? เจ้าตัวบอกว่า..ยังไม่รู้เหมือนกัน ถ้าสนใจก็โทรถามเรื่อยๆก็แล้วกัน
ให้มันได้อย่างนี้..บางคนก็คิดเร็วทำเร็วจนเราตามแทบไม่ทัน
แต่ไม่แปลกหรอก..ผมเจอกรณีเร็วสายฟ้าแลบอย่างนี้จนรู้ทางกัน
ทำงานกับคนที่ทำอะไรเร็วๆ..เ ร า จ ะ ชั ก ช้ า ไ ม่ ไ ด้ ห ร อ ก
ผมรีบโทรฯถามรถทัวร์วิ่งเชียงใหม่-อุบล-ผ่านบุรีรัมย์
วั น พ รุ่ ง นี้ ร ถ อ อ ก กี่ โ ม ง จะไปด้วย2คน มีที่ว่างไหม?
ทุกอย่างเรียบโร้ย!..ภายใน10นาที ไปจ่ายค่าตั๋วที่ร้าน-7ใกล้บ้าน
ปัจจุบันนี้นะเธอ..ร้าน-7กลายเป็นปัจจัยที่7 ไปแล้วนะเธอ งานบริการก้าวไกลไฉไลทันสมัยเสมอ จะมาอืดเช้าชามเย็นชามไม่ได้หรอก ต้องการอะไรไม่ต้องถือชามไปรอ-7จัดให้ จะหิว จะหา จะจอง จะจ่าย จะอะไรๆๆ แทบจะจัดให้24ชั่วโมงเธอคอยจับตาดูเถิด..เร็วๆนี้-7จะเพิ่มบริการอะไรอีก
ถ้าถึงกับจองวัดสวดอธิธรรมได้ด้วย จะเจ๋งขนาดไหนก็ลองนึกดู
บ่าย3โมงเศษโฉมยงบึ่งรถไปส่งเราที่สถานีขนส่งบุรีรัมย์ ไปช้ากว่ากำหนดประมาณ2นาที วิ่งเท้อเร่อเท้อร่าไปถามพนักงานฯ..เขาบอกว่ารถกำลังเข้าพอดี หลังจากขึ้นนั่งเรียบร้อยล้อก็เคลื่อน การประสานงานก็เคลื่อนไหวเช่นกัน
โทรไปบอกตาหวาน..พ่อจะไปพิษณุโลกนะเว๊ยยย
หลังจากนั้นหูแทบแตก จากการรัวประเด็นคำถาม แม่คุณเอ๋ย..ไม่ถามก็บอกอยู่แล้วใจเย็นๆ..คาดว่าจะไปถึงประมาณตี1 ท่านรองนายกเทศมนตรีนครพิษณุโลกกรุณาเมตตาแต่ไม่อุเบกขา ส่งหนูเมี๊ยงมารับที่สถานีปลายทางเข้าโรงแรมที่ตาหวานจองไว้ ง่วงจนไม่อาบน้ำ เอนหลังได้..ก็หลับตามสภาพสังขารหนุ่มเหลือน้อย เช้ามืดรีบอาบน้ำคว้าโทรศัพท์มาสอบถาม ตำแหน่งหนคนที่จะไปบวช คุณหมอสุธีส่งรถตู้มาคอยรับแต่เช้า รีบเผยอปากถามหาโจ๊กเจ้าอร่อยรองท้อง ก่อนจะร้องจ๊อกๆ และแล้วก็สมหวัง..โธ่มีเจ้าถิ่นกำกับดูแลเรื่องร้านอร่อยขี้ผงจะตาย
โชเฟอร์ใจดีพาไปนั่งร้านขายโจ๊กที่ลือลั่น..ไม่อร่อยไม่ต้องจ่ายตังค์
เมือง2แควเขาประกันกันถึงลูกถึงคน ซึ่งโจ๊กเจ้านี้เขามีจุดขายตรงข้าวต้มน้ำข้น รสชาติกำลังดี ใส่ขิงซอยเพิ่มความซู่ซ่าให้อาหาร อิ่มแล้วก็ถามทาง ได้ความว่าไปตรงไปวัดอธิฐานบารมี ตำบลหนองตม บ้านดงประคำ โชเฟอร์บอกพอรู้จัก..รู้แล้วรถก็บึ่งไปเรื่อยๆ ไปถึงตัวตำบลหนองตม โอ้โห!ทำไมมันใหญ่โตยังงี้ โชเฟอร์บอกว่าเป็นตำบลที่เจริญกว่าตัวอำเภอเสียอีก เมืองนี้เขามีของแปลกยังงี้แหละ เหมือนอำเภอหาดใหญ่ ใหญ่สมชื่อ คนไม่ประสีประสาเรียกว่าจังหวัดหาดใหญ่
เราวิ่งผ่านทุ่งนายามเช้าตรู่ มองเห็นทุ่งข้าวเขียวไสว มีนกกระยางสีขาวสีดำสีตุ่นๆย่างเยื้องหากินในท้องทุ่งจำนวนมาก ภาพอย่างนี้ไม่มีให้ดูที่อีสานหรอกนะเธอ พวกตายอดตายอยากเห็นอะไรก็ไล่ยิงไปกินจนหมด ทั้งๆที่เนื้อนกพวกนี้เหม็นคาวแถมเหนียวด้วย ผู้คนที่นี่เขาเข้าใจเรื่องธรรมชาติ ปล่อยนกนานาชนิดให้อยู่อาศัยในธรรมชาติ ช่วยกำจัดหอย หนอน ปู ศัตรูพืชในนาข้าวได้อย่างยอดเยี่ยม เรื่องวิธีคิดและความรู้พื้นฐานเหล่านี้มันสำคัญนะเธอ..มันเป็นตัวชี้วัดถึงคุณภาพภูมิปัญญาทางด้านสภาพแวดล้อมของถิ่นฐานนั้นๆ ถ้าพิจารณารายละเอียดต่อไป เราก็จะเป็นรูปแบบการทำนา การปลูกต้นไม้ในนา การรักษาสวนหลังบ้านแบบโบราณ มีต้นหมากต้นมะพร้าวมะม่วงกล้วย พืชอาหารพืชสมุนไพรปลูกไว้ให้พึ่งพาในวิถีของชุมชน
ถ้ า เ ร า ใ ส่ ใ จ เ ก็ บ ร า ย ล ะ เ อี ย ด ต า ม เ ส้ น ท า ง
เราก็จะได้เรียนวิชาเศรษฐกิจพอเพียงจากโจทย์ในพื้นถิ่นสดๆ
ถ้าเธอเป็นผู้เรียน..ไม่ว่าอยู่ในสถานะใดสภาพใดเธอก็ย่อมเปิดการเรียนได้ ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะสนใจเรียนหรือพอใจจะนั่งสัปหงก ไม่อินังขังขอบกับสิ่งที่ผ่านไป ความเปลี่ยนแปลงมีให้พิจารณาทุกหนทุกแห่ง บ ริ บ ท ภ า ค สั ง ค ม กำ ลั ง ข ยั บ ตั ว . . ถ้าเธอใช้ ตา หู ปาก เป็นเครื่องมือในการเรียน ใช้ใจเป็นตัวคัดกรองสิ่งที่รับ เธอก็จะมีต้นทุนมิติทางสังคมใหม่ๆสะสมอยู่ตลอดเวลา วิชาชีวิตเป็นสิ่งที่เธอควรจะตระหนัก ไม่อย่างงั้นจะตระหนกในภายหลัง งงงันอยู่กับความไม่รู้ไม่ชี้ของตนเอง สุดท้ายก็จะไปเข้าสังกัดกลุ่มพวกชี้โบ้ชี้เบ้ที่ชอบชี้ออกนอกตัว ไม่ยอมชี้มาที่ตัวเอง ..ให้รู้ว่าไอ้ตัวรับความรู้มันอยู่ที่นี่ ถ้ารับลักกะปิดลักกะเปิด มันก็ไอ่แค่นั้นแหละต๋อย
พูดมากไปก็จวนเข้าบริเวณวัดแล้ว
ได้ยินเสียงพระเทศน์ก้องกังวานผ่านเครื่องเสียง
มองไปเห็นญาติโยมนั่งยกมือแต้อยู่ด้านนอก ส่วนข้างในมีพระบวชใหม่ปลงผมนุ่งขาวรับโอวาทย์จากท่านเจ้าอาวาส ระหว่างเดินทางเข้าไปก็ถ่ายภาพรอบๆบริเวณวัด แล้วเข้าไปนั่งฟังพระท่านกำลังเคาะกิเลศอยู่ห่างๆ ถึงจะเคยฟังมาบ้าง แต่มันไม่โดนใจ
..ท่านบอกว่าคนสมัยนี้บ้าวัตถุ แย่งชิงกันหาทรัพย์ไม่บันยะบันยัง ลืมตัวไม่รู้ว่า..มีแค่ไหนก็เอาไปด้วยไม่ได้ ทรัพย์สมบัติของของโลก ไม่มีใครเอาไปได้สักแดงเดียว การหาการเก็บก็ควรพอประมาณ อย่าเบียดเบียนโลกเบียดๆๆทุกสิ่งทุกอย่างจนบี้แบน ผมชอบตรงที่ท่านชวนคิดบวก..
“..สิ่งที่ยากที่สุดก็คือสอนให้คนคิด คนสมัยนี้ไม่ค่อยคิด ฟ้าดินจึงกำหนดให้มีความทุกข์ ถ้ามีความทุกข์คนถึงจะค่อยๆเริ่มคิด คิด และคิด ..ดังนั้นความทุกข์จึงเป็นสิ่งที่ดี มีปะโยชน์ตรงทำให้เราฉุกคิด..จริงไหมละเธอ..”
“..ความตายเป็นสิ่งที่ดี ลองนึกดูสิเธอ ถ้าชีวิตเธอเป็นอมตะ ตอนเธออายุ300ปี หน้าตารูปร่างจะเป็นยังไง ไม่แห้งเหี่ยวกรอบเกรียบไปทั้งตัวรึ แล้วคนที่เกิดใหม่จะไปอยู่ที่ไหนละ ในเมื่อคนรุ่นเก่าไม่ตาย ยืนซากซึมกะทือเต็มไปหมด โลกใบนี้จะมีทางเดินรึ ไม่เต็มไปด้วยมนุษย์หลากสภาพโกโรโกโสรึ เมื่อคิดประเด็นนี้..จะเห็นว่าความตายเป็นสิ่งที่เหมาะสมและสมควรแล้ว ทุกอย่างจะได้Deleteอย่างเป็นระบบ”
ฟังไปก็ยิ่งชอบ จึงบอก ดร.ฝนว่าไปถ่ายรูปท่านมาให้หน่อย
หลังจากคณะบวชใหม่แวบไปฉันอาหารเช้า
ผมมีโอกาสแว๊บไปกราบท่านเจ้าอาวาส
ด้วยเวลากระชั้นชิด..ได้รับศีลรับพรก็เหลือล้นแล้ว
จึงย่องออกมาทักทายเพื่อนที่เข้ามาร่วมละวางกิจกามกิจกรรมในครั้งนี้
บอกว่าวันที่ 5 ถึงจะสึก ก็ ไ ด้ แ ต่ อ นุ โ ม ท น า ด้ ว ย ..
ผมน่ะบวชไม่ได้หร๊อกกก..คิดถึงคนสวยในเฟส..อยู่เรื่อย ศีลก็กระจุยสิครับ..
ระหว่างเดินออกจากวัด ..คณะผู้บวชกำลังเดินสวดรอบอุโบสถ
มีทั้งหมด30กว่ารูป มีพระฝรั่งมาบวชด้วยนะเธอ
เดินไปเจอป้ายคติธรรมหลายแผ่นที่โดนใจ
“อย่าขวนขวายจะเป็นคนที่ประสบผลสำเร็จ แต่พยายามเป็นคนที่มีคุณค่า”
ผมก็มานั่งคิดว่า..เอ๊ะ!..ถ้าจะเป็นทั้ง2อย่างมันเสียหายตรงไหนวะ
พวกบาปหนามักจะคิดแย้งยังงี้ละเธอ กวนใจนรกเปล่าๆ..เข้าเมืองกันดีกว่า
ร ะ ห ว่ า ง นั่ ง ร ถ ก ลั บ . . พระอาจารย์ไร้กรอบ
ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญส่งข้อความมาถามว่า
ไ ป ชิ ม เ ลื อ ด ห มู ผั ด ก ร ะ เ พ ร า ห มู ท อ ด แล้วยัง
แหม..ข่ า ว ป ร ะ เ ทื อ ง ก ร ะ เ พ า ะ อ ย่ า ง นี้ จ ะ เ ว้ น ว ร ร ค ไ ด้ รึ !
จึงชวนโชเฟ่อร์กิตติมศักดิ์แว๊บไปฉลองจนบรรลุวัตถุประสงค์ทุกประการ
จากนั้นไอ่ตาหวานลูกสาวชาวเฮก็มารับไม้ต่อ ก่อนหน้านี้ก็โทรฯชวนยิกๆให้มาพิษณุโลก ก่อนหน้านี้คุณพ่อตาหวานป่วยตามสภาพผู้สูงอายุ ผมก็อยากมาเยี่ยมยามถามไถ่อาการ ส่วนคุณแม่กับคุณน้องนั้นเก่งเรื่องทำอาหารอินเดียอย่างหาตัวจับยาก พวกเราเคยยกโขยงมาชิมโรตี สลัด บาเยีย พิซซ่า ทุกอย่างอร่อยจนยกมาแทบไม่ทันพวกชูชก
ส่วนคุณหลาน2คนฝากไปเรียนที่สัตยาไสกับดร.อาจอง ชุมสาน ณ อยุธยา
จึงไม่เจอเด็กตาแป๋วถักเปียที่ชื่อนีน่ากับเอ็มมี
ตาหวานชวนชิมอาหารที่บ้านเธอถึง2มื้อ..ได้คุยกับคุณแม่ถึงเรื่องการประกอบอาหารบ้าง คุณแม่บอกว่า..สนใจและชอบเอาน้ำเต้าอ่อนมาแกงแบบชมพูทวีป ไอ่ผมก็ไม่รู้มาก่อน เก็บแต่พริก-มะเขือ-คื่นไช่-มะกรูดไปฝาก จึงฉายภาพแปลงปลูกน้ำเต้าให้คุณแม่ชม โธ่..ผมนี่แหละบ้าปลูกน้ำเต้าขนานแท้นะจิบอกไห่
หลังจากอิ่มแล้วก็พากันตระเวนเที่ยวสิครับ ทริปนี้เที่ยวอบ่างเดียวที่ไหนเล่า เที่ยวไปกินไป..เมือง2แควนี่นะเธอ ถ้าพูดถึงแหล่งท่องเที่ยวไม่เป็นที่2รองใครหรอกหนา หลวงพ่อใหญ่พระพุทธชินราชซ่อมแซมเสร็จแล้วงดงามมาก จุดพิเศษของพระพุทธรูปที่สวยที่สุดในโลกองค์นี้ อยู่ที่มองพระพักตร์ จะรู้สึกสงบใจทันที ไม่เชื่อก็ลองเข้าไปพิจารณาดูเถิด ไม่มีพระพุทธรูปองค์ไหนเปล่งรัศมีแผ่ความสงบแห่งจิตใจได้เท่าเทียม พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพระพุทธชินราชก็น่าสนใจยิ่งนัก ไปชื่นชมกันเถิด เดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่บอก
ไป2แควเที่ยวนี้ตาหวานพาชิมก้วยเตี๋ยวปากหม้อที่ลือลั่น บอกว่าร้านนี้ผมไม่ไปไม่ได้แล้ว ฟังตอนแรกก็งั้นๆ..แต่พอไปนั่งปุ๊กลงสิเธอ บอกตัวเองว่าวาสนาอักเสบแน่ถ้าไม่ได้มาชิม อิ่มทั้งอาหารตาอาหารท้อง ได้แนวคิดต่างๆกับไปพะเรอ
ขอขอบคุณเครือญาติชาวเฮสายเหนือตอนใต้
เอาไว้วาสนามีโอกาสจะมารบกวนใช้บริการอีก
และอยากจะเชิญชวน..พี่น้องสองแควมาสมทบรายการเฮที่สวนป่า
วันที่ 31-2 กันยายน นี้
ถ้ามาได้ก็โปรดประสานกับอุ้ย น้าอึ่งดู
ไม่ต้องขับรถมาให้เมื่อยตุ้ม
หม้อกระทะจะมาทำอาหารประชันไม่ต้องขนมา
อย่าลืมยิ้มหวานกับหัวใจพองโต..สิ่งนี้ขาดได้
สองมือถือกระเป๋าก้าวเดินขึ้นรถทัวร์นครชัยแอร์มาลงที่บุรีรัมย์
รีบๆพิจารณาดูนะตาหวาน ก่อนที่โอกาสจะบูดๆๆๆและบูด!!
เดี๋ยวจะหาว่าพ่อไม่บอก ไม่รักเจ้า มีความลำเอียงต่อเจ้า
เมืองพิษณุโลกนั้นผมมีญาติแซ่เฮที่เก่งเรื่องโปรแกรมคอมพิวเตอร์ชั้นเทพเลยละครับ ไปทีไรก็ได้รับการสะสางความรู้ ได้เรียนรู้เรื่องใหม่ๆแปลกๆ โปรแกรมเด็ดๆ เช่น การลงภาพเป็นกลุ่มแบบง่ายๆ ครูสุ เป็นชื่อโปรแกรมเมอร์ที่มีใจเต็มร้อย เ ธ อ ตั้ ง อ ก ตั้ ง ใ จ ที่ จ ะ ผ ลั ก ดั น ค ว า ม รู้ ต่ า ง ๆ เ ข้ า ม า ใ น หั ว ขี้ เ ลื้ อ ย ข อ ง ผ ม อย่างเต็มความสามารถ ไม่ว่าจะนั่งรถนั่งร้านอาหารผมจะต้องเรียนๆๆและเรียนเรื่องโปรแกรมใหม่ๆอย่างรวบรัด
เรียนแบบลองผิดลองถูก..มันจะจดจำได้ดี
กว่าจะรู้ได้ ..เราต้องผ่านความไม่เอาไหนของตัวเองมาอย่างทุลักทุเล
พอทำได้..ก็เฮในใจสิครับ+++!!
ดังนั้น..ต่ อ ไ ป นี้ น ะ คุ ณ ค น ส ว ย
เธอก็จะได้เห็นภาพประกอบการอ่านหลายแง่มุม
แต่ถ้าจะให้ลึกซึ้งควรอ่านหนังสือ”โมเดลบุรีรัมย์”ไปด้วย
และ อย่าลืมคอมเมนท์เสียล่ะ
ทั้งนี้ ก็ เ พื่ อ รั ก ษ า ค ว า ม น่ า รั ก ข อ ง เ ธ อ เ อ ง นั่ น แ ห ล ะ
คิ คิ ..
