ลานสวนป่า

การจัดงานรวมพลคนแซ่เฮแต่ละครั้ง

มีจุดพิเศษที่ควรค่าแก่การจดจำไม่ซ้ำรอยใจ

เกิดความประทับใจเชิงเอกลักษณ์ที่นอนอยู่ในก้นบึ้งนิจนิรันดร์

ย้อนคิดครั้งใดก็จำได้ จำทน จำแม่น จดจารไว้ความคิดคำนึง

นึกถึงคราใดก็ยังวาบวับแวม

• แป๊ดอุ้มลูกอีนุงตุงนังมาจากภาคใต้โน้น เจ้าตัวเล็กนอนละเมอตกจากที่นอนชั้นบน รฟท.
• หมอจอมป่วนทำสารพัด ลงทุนไปพิมพ์รูปเราลงกระป๋องแมลง
• เบิร์ดพาไปชมพิพิธภัณท์อูบคำ นั่งชิมชาจักรพรรดิ์ในมุมที่สวยสงบสะอาดมีเพลงพื้นเมืองคลอเบา ๆ
• อัยการชาวเกาะ บอกข่าวเพื่อนว่าพวกเราไป ชาวภูเก็ตแบกหมูย่างทั้งตัวมาออกร้าน เอากันให้อ้าปากค้่าง
• ไปนอนดงหลวง อ้ายปา-ลี-ยอน กับท่านบางทราย นัดสหายจะดับหัวกะทิมาล้อมวงสนทนาจนดึกดื่น

ขืนเล่าทั้งคืนก็ไม่จบ

หัวใจของการจัดงานอยู่ที่เราได้พบหน้าสนทนาฉันท์ญาติสนิท

เรื่องแซวกันนั้นแค่น้ำจิ้ม

ไล่กอดกันกลางเมืองก็ทำมาแล้ว

ทุกคนมีค่าต่อมิตรภาพเสมอ

ความดีใจที่บอกไม่ได้

ความหวังดีที่นับไม่ได้

ความสุขที่ประเมินไม่ได้

ความเป็นพิเศษไม่รู้จะอธิบายว่าอย่างไร

อย่างจัดงานตีแตกอีสานคราวนี้

ทำไปทำมาคณาญาติทั้งเก่าใหม่เตรียมตัวลุยกันอย่างสบึม

ผมคิดหนัก กี่กิโลก็ช่างเถอะนะ

ผมอยากเอาตัวอาจารย์หลินฮุ่ยไปนอนที่สวนสัก 1 คืน

เป็นสิริมงคลและเป็นจุดศูนย์รวมของงานครั้งนี้

การเอาญาติผู้ใหญ่มาเจอพวกเราได้นั้นมันปลื้มยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม

พวกเราจะได้รุมกอด ถามสารทุกข์สุกดิบกัน แย่งกันคุยแย่งกันถาม แย่งกันเล่า

ปัญหาอยู่ที่ว่า..ทำอย่างไรอาจารย์จะเปิดโอกาสทองให้ลูกหลานได้นอนคุยด้วย

เราจะนอนใกล้ คุยกัน ยิ้มกัน เป็นวันประวัติศาสตร์ของชาวเฮ

กว่าที่ทุกคนจะเดินทางฝ่าด่านทองคำมาได้

แสนลำบากนัก..จะหายเหนื่อยก็ตรงที่ได้ใกล้ชิดกับอาจารย์หลินฮุ่ยนี่แหละ

ทำอย่างไรหนาเราจะมีวาสนาถึงเพียงนั้น

ใครช่วยได้ โทรมาภายใน 10 นาที จะให้กอดคอนดรัคเตอร์ทั้งคืน อิอิ

« « Prev : ประกาศ ๆ

Next : ใกล้เข้ามาอีกนิด ชิดๆเข้ามาอีกหน่อย » »