ศูนย์พิงพักใจ
เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว หมอบางกอกมากระซิบบอกว่า “หมดหวังแล้ว” ลองปรึกษาพี่ๆน้องๆดูว่าจะตัดสินใจยังไง จะให้แม่ปลดปล่อยลมหายใจที่ห้องไอซียู หรือว่าจะเอาแม่กลับไปหมดลมที่บ้าน คำตอบสุดท้าย น่า จ ะ เ อ า แ ม่ ก ลั บ บ้ า น เ ร า ผมมีบ้านสร้างไว้ในตัวอำเภออยู่ว่างๆ ถ้าเอาแม่มาพักญาติพี่น้องจะมาเยี่ยมยามสะดวก แต่มาคิดสาระตะแล้วสู้เอาแม่กลับบ้านสวนดีกว่า ผมเตรียมสร้างบ้านไว้รองรับเรื่องนี้อยู่แล้ว ท่านไปสวนป่าจะเห็นบ้านหลังเล็กๆที่มีบันไดลาดเรียบเหมือนของโรงพยาบาล คนแก่คนป่วยไม่ต้องเดินขึ้นขั้นบันได
แม่มีอาการขั้นโคม่า
หน้าตาบวมนัยน์ตาเป็นวุ้นน้ำข้าวหายใจแผ่วเบา
หมอไม่ได้ให้ยาหรือแนะนำการรักษาใดๆ
เพราะบอกแล้วว่าให้มาปลดปลงที่บ้าน
ผมเห็นแม่นอนไม่ไหวติงไม่ได้กินอะไร ก็นึกเอาเองว่าแม่คงจะหิว..แต่ไม่รู้จะทำประการใด ยอมรับว่าจนแต้มจริงๆ แค่คำที่หมอแจ้งอาการมาก็หมดสิ้นกำลังใจที่จะทำอะไรแล้ว แต่จะให้นั่งรอดูแม่จากเราไปเฉยๆอย่างนั้นรึ ผมให้คนงานไปหารังผึ้งมิ้มมา2รัง เอาช้อนกดไปที่ลูกผึ้ง ได้น้ำขาวๆเหมือนน้ำนมสัก4-5ช้อน เอาน้ำผึ้งผสมลงไป แต่ก็ยังข้นมากไม่เหมาะที่จะป้อนคนป่วยหนัก ผมจึงเอายอดตำลึงมาต้มเอาน้ำผสมลงไปให้หายเหนียว พยุงแม่นั่งเอนแล้วเปิดปากค่อยๆหยอดน้ำลูกผึ้งลงไปทีละช้อนชา อาหารค่อยซึมลงไปช้ามาก แต่ก็อดทนป้อนต่อไป วันแรกได้3ช้อน มื้อหลังๆก็ป้อนเพิ่มได้ 3-4-5-6 ช้อน
ทำไปอย่างนั้นเอง
ไม่ได้หวังว่าแม่จะหายหรือจะฟื้นอะไร
เพียงแต่ห่วงว่าแม่จะหิวก็เท่านั้นนน
ปาฎิหารย์มีจริง หลังจากนั้นแม่ค่อยๆฟื้นตัวทีละนิด หน้าตามีเลือดฝาด อาการบวมลดลง การขับถ่ายกลับคืนมา ผมบอกให้คนงานไปมองหารังมิ้มเอาไว้ มิ้มจะแก่อ่อนไม่พร้อมกัน รังเล็กๆจะค่อยๆโตขึ้นพร้อมกับอายุของลูกผึ้งที่พอเหมาะทำอาหารพิเศษ บังเอิญปีนั้นมิ้มมาทำรังตามต้นไม้รอบบ้านสวนจำนวนมาก จึงไม่ขาดแคลนลูกผึ้งแต่อย่างใด ประกอบกับเมื่อแม่รับประทานของเหลวได้มากขึ้น เราก็ใช้น้ำข้าวใหม่ข้าวหอมมะลิและน้ำผักเป็นหลัก แม่รักษาตัวแบบตามมีตามเกิด 6 เดือน ก็ลุกขึ้นมาหัดเดิน ฝึกเดินฝึกออกกำลังกายอีก 6 เดือน
แม่ก็แข็งแรงพอที่จะพากลับไปหาคุณหมอที่บางกอก
หมอทำหน้าอย่างกับเห็นผีหลอก
ต๊กกะใจ..ไม่เชื่อว่าคนไข้ที่บอกว่าให้กลับไปบ้านเพราะหมดวิธีรักษาแล้วนั้น
จะมายืนทนโท่ และอยู่ต่อมาได้อีก 7-8 ปี
หมอจะชวนแม่ไปอวดเพื่อนแพทย์ที่อเมริกา
แม่สั่นหน้าบอกว่าไม่ไป
ทำไมรึ
แม่บอกว่า..ก ลั ว ไ ม่ ไ ด้ กิ น ห ม า ก อิ อิ
หลังจากพ่อแม่กลับบ้านเก่าไปแล้ว ผมก็ไม่เหลือญาติผู้ใหญ่ที่ไหนอีกแล้ว อ้อ ยังมีแม่ยายอยู่อีกคน ช่วงก่อนหน้านี้เราก็พูดเรื่องหมู่บ้านเฮ ผมไม่รีรออะไร พยายามทำเรื่องที่น่าจะเป็นการเตรียมตัวไว้ในอนาคต ปลูกต้นไม้ ปลูกผักยืนต้น ปลูกผลไม้ ปลูกสมุนไพร ปลูกพืชพวกหัว พวกดอก พวกใบ ปีนี้ค้นพบการปลูกพืชที่สะดวกและจบในครั้งเดียว “เอาสว่านยนต์มาเจาะ แล้วใส่ขี้วัวลงไปที่ก้นหลุม” ปลูกกล้วย ปลูกผักต่างๆ ส่วนต้นที่โตแล้วเราก็เจาะใส่ปุ๋ยด้วยวิธีนี้ คาดว่าฝนหน้าพืชผักพืชผลเพื่ออนาคตคงจะเติบโตงามดี
ถึงตอนนี้ก็เถอะ กล้วย มะละกอ เสาวรส ผักยืนต้นพื้นเมือง ยอดมะรุม ยอดมะกล่ำ
มีให้เก็บอย่างเพียงพอทุกมื้อ
มะละกอ กล้วยมีมากหน่อยเจี๊ยะไม่ทัน
ต้องมานั่งคิดเมนูถนอมอาหารทุกวัน
น้ำฝนเก็บไว้เต็มทุกแท็งค์
:; ช่วงนี้อาการกำลังย่างเข้าสู่หน้าหนาวเย็นสบายๆ
ไม่ต้องเปิดแอร์ก็สบาย
7วันอาบน้ำหนเดียวยังได้เลย
สงบ อบอุ่น ด้วยแดดอ่อนยามเช้า
ด้ ว ย ค ว า ม พ ร้ อ ม ป ร ะ ม า ณ นี้
อ ย า ก จ ะ ช ว น ท่ า น ร อ ก อ ด ว่ า อ พ ย พ ม า พั ก ผ่ อ น ที่ นี่ ไ ห ม
ที่ พำ นั ก ที่ พั ก ผ่ อ น ป รั บ นิ ด ห น่ อ ย ก็ ส ะ ด ว ก พ อ ค ว ร
เราจะได้ทดลองมาสอบซ้อมด้วยกัน
ก่อนที่วิกฤติใหญ่จะมาให้ทำข้อสอบจริง
เ รื่ อ ง นี้ แ ห้ ว ยื น ยั น ไ ด้
สวดมนต์ทุกวันให้โรงเรียนประกาศปิดนานๆ
จะได้ลดหุ่นให้เช็งวับ
เรียนทำอาหารที่อร่อยๆ
สนุกกับการไปซื้อเสื้อโหลตัวละ5บาทมาใส่โชว์แพะ
กิจกรรมของผู้อพยพรุ่นแรก
โทรประสานงาน คุยกับใครต่อใครเป็นระวิงทั้งวัน
ถ้าไม่มา ป่านนี้แห้วกลายเป็นมนุษย์ครึ่งบกครึ่งน้ำเน่าไปแล้ว
บอกให้เขียนอะไรๆลงบล็อกบ้าง
แห้ว บอกว่าไม่อ๊าววว
เสียเวลาเจี๊ยะ เอาก็แห้วสิ
ยังมีคิวแกงสับนก หุงข้าวหม้อดิน ทำอาหารและขนมแปลกๆ
พรุ่งนี้จะไล่ไปเอาตาข่ายล้อมแปลงหญ้าเลี้ยงแพะทำงานแลกข้าว..
จะได้รู้ว่าชีวิตเกษตรกรนั้น..เป็นฉันใด
จ๋อม จ๋อม จ๋อม
4 ความคิดเห็น
กราบขอบพระคุณครูบาที่กรุณาครับ มีข้อติดขัดหลายประการ ที่จริงก็เล็งสวนป่าไว้ทำหมู่บ้านเฮ แต่ที่ยังไม่ได้พูดกับครูบาเพราะว่าเกรงใจมากครับ มีแผนจะทำหมู่บ้านโลก เป็นแหล่งความรู้เกี่ยวกับเครื่องจักรกลที่ผ่อนแรงให้ช่วยตัวเองได้ในยามขัดสนขาดแคลน และเป็นที่หลบภัยฝึกฝนสร้างคนขึ้นมากอบกู้ความเละเทะที่กำลังจะมา ติดว่าต้องดูความพร้อมของทุกๆ คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยครับ ถ้าผมตัวคนเดียว ตัดสินใจได้ไปนานแล้ว
งานสร้างคนที่ตระหนักถึงอนาคต น้อยนักจะมีคนคิดคำนึง รอไว้ถึงวันน้ำท่วมเมฆ จะโยกเยกกันอย่างไร?
ตอนนี้แห้วกำลังเป็นหนูลองยา มาสอนผมใช้โปรแกรมในโทรศัพท์ เป็นการเรียนวันว่างๆที่เต็มไปด้วยความคิดความคัน
ดูบ้านของลุงเอกแล้ว https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150367023564361&set=a.317796514360.141774.578079360&type=1&theater เห็นความสูญเสียมหาศาลที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นหากเรามีการจัดการที่ดีกว่านี้ หมายถึงการจัดการในภาพรวม ผมว่ามีคนตั้งใจคิดและอยากทำมานานแล้ว แต่ความที่สัวคมเรามุ่งแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตนส่วนพวกพ้องมากกว่าประเทศชาติ มันก็ต้องมาเผชิญแบบนี้ และจะหนักกว่านี้อีกหลายเท่าตัวนัก
“ทางรอดทางเลือก” คืออะไร อย่างไร ต้องตีแตกออกมา แล้วโยนไปให้สังคมเลือก หากคุณเลือกทางรอด คุณต้องปรับระบบชีวิตของคุณเป็น “แบบ 1″ หากคุณยังพึงพอใจกับระบบแบบปัจจุบัน ก็เดินหน้าตามปกติต่อไป จริงๆเรามีแบบอย่างทางรอดทางเลือกอยู่แล้ว แต่เราไม่เลือก เรากลับเดินตามต้อยๆๆๆๆไปกับสังคมเมืองที่สุ่มเสี่ยง ความจริงสังคมเมืองไม่ได้เลวร้ายเพียงแต่สุ่มเสี่ยงมากกว่าหลายเท่าตั้วต่อการพึ่งตัวเองได้
ระบบ “อโศก” เหมือนระบบ คิบบุช ของอิสราเอล ที่ผลิตเองเกือบทั้งหมด ใช้เอง สั่งสมเองเพียงเพื่อพึ่งตัวเองให้มากที่สุด แต่นอนไม่มีใครพึ่งตัวเองได้ร้อยเปอร์เซนต์ แต่ต้องพึ่งตัวเองให้มากที่สุด ใครพึ่งตัวเองได้มาก นั่นคือความยั่งยืน มั่นคงมากกว่าในมุมการอยู่รอด
วุ้ย มีแต่เรื่องใหญ่ๆทั้งนั้นเลย..นะครับ
ดูบ้านลุงเอกแล้วต๊กกะใจ เราเคยไปอาศัยประชุม -เจี๊ยะอาหาร ที่เต็มไปด้วยน้ำใจไมตรี
บ้านลุงเอกอยู่ติดตีนสะพานแขวน ยามแล้งบรรยากาศดีมาก แต่ยามน้ำท่วม ก็อ่วมนะสิครับ
อยู่ในจุดโดดเต็มๆๆ เต็มก้นจ้ำเบ้าเลยละครับ
อาจจะหาเวลาไปปลอบลุงเอก เอาน้ำใบบัวบกไปฝาก เฮ้อๆๆๆๆ