ลานสวนป่า

#1 จอมป่วน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 ตุลาคม 2011 เวลา 17:09

ไฟไหม้ก็ดับไฟก่อน เรื่องอื่นทีหลัง อิอิ

#3 มิสเตอร์สะตอฯ ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 ตุลาคม 2011 เวลา 17:38

น้ำไม่ใช่มาแค่ผิวดินนะครับ ใต้ดินก็มีนะครับ ปรับตัว เข้าใจ เห็นใจ ทำใจ เอาใจช่วย เราอยู่สะดวกสบายกันมานาน ทุกคนควรจะยอมรับครับ น้ำต้องการที่อยู่เช่นกัน น้ำมีที่มา ต้องการที่อยู่ และต้องการที่ไป หากน้ำไม่มีที่ไป อย่างไรน้ำก็ต้องการที่อยู่ ถามว่าเราจะอยู่กับน้ำหรือเราจะไปกับน้ำครับ

เอาใจช่วยทุกพื้นที่น้ำท่วม ปรับใจอยู่กับน้ำในยามที่ต้องเจอน้ำครับ ไม่ท่วมเองไม่รู้ครับ แต่เมื่อท่วมแล้วรู้แล้วก็ทำความเข้าใจให้มากๆ ครับ เพราะภัยก็เกิดจากการต่อสู้ของ ดิน น้ำ ลม ไฟ และใจคน นี่ละครับ ธาตุทั้งห้านี้แหละคือต้องทำความเข้าใจครับ

ผมกำลังจำลองให้น้ำไหลตามระบบธรรมชาติดูอยู่ว่า น้ำจะไหลลงทะเลอย่างไร นอกจากจะไหลลองออกทางแม่น้ำ จะมีพื้นที่รอดน้ำท่วม พื้นที่น้ำท่วมขังยาวนาน

กำแพงกั้นน้ำคงต้องทบทวนให้ดีนะครับว่าจะทำอย่างไรหากน้ำทะลักแล้วกำแพงกั้นพังลงมา เราจะเจอกับคำว่า สึนามิ มาแล้ว สึนามิป่า ต่อไปอาจจะมีสึนามิเมืองก็ได้ เพราะพลังน้ำจะส่งผลแตกต่างกันระหว่างน้ำค่อยๆ ไหลไป หรือกำแพงพังขึ้นมาน้ำจะไหลแรงขนาดไหนครับ ไม่ผิดครับที่จะตั้งกำแพงกั้น แต่หากพังจะรับมืออย่างไร เพราะเห็นบางทีบอกว่ากำแพงสูง 5-6 เมตร ลองจินตนาการดูนะครับ ผมไม่อยากจะขัดคอนะครับ แต่ให้คิดไว้ด้วยว่าเรากำลังสร้างอะไร หากผิดพลาดเราจะรับมืออย่างไรไว้ด้วยครับกับชีวิตที่อยู่ใกล้ๆ กำแพงกั้นเหล่านั้น

น้ำเป็นตัวกลางในการส่งผ่านพลังงานที่มากระทบกับน้ำ เช่นเป็นคลื่นที่เกิดจากลม คลื่นที่เกิดจากเรือวิ่งในแม่น้ำ คลื่นที่เกิดจากการไหลของน้ำ และอื่นๆ ครับ ลองจินตนาการดูครับ หากพลังงานเหล่านี้ไปชนกระทบกับอาคารหรือกำแพงกั้นทั้งหลาย ตอนนี้ทรายขาดต้องไปขุดทรายที่อื่น เกิดการเคลื่อนคล้ายมวลทรายจากที่นึงไปยังที่นึง ปริมาณน้ำที่ยังอยู่บนฟ้าก็ยังมีครับ น้ำที่ต้องไหลมาจากทางส่วนเหลือ กทม.ก็ยังมีอยู่มากครับ หลายๆ ภาคส่วนคนต้องทำงานร่วมกันแล้วละครับ ในเชิงหลักการกับการปฏิบัติจริง เราเห็นธรรมชาติบังคับควบคุมยากเหมือนกันครับ

ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ผมจะช่วยในบริบทที่พอจะช่วยได้

#5 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 ตุลาคม 2011 เวลา 20:58

อาจารย์เม้ง มองว่าคนไม่เข้าใจธรรมชาติ ทำอะไรตามอำเภอใจ เมื่อสภาพธรรมชาติเปลี่ยนไป ด้วยความไม่เข้าใจ ยิ่งทำก็ยิ่งสร้างความปกติซับซ้อนมากขึ้น ภัยพิบัติเป็นสัญญาณเตือน แต่มนุษย์ก็ยังปีนเกลียวธรรมชาติมากขึ้น จึงยากที่จะทำความเข้าใจให้มนุษย์ขี้เหม็น เคียวเข็ญเทวดา อิ

#7 สาวตา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 ตุลาคม 2011 เวลา 23:09

เติมความเห็นพี่บู๊ดอีกหน่อย บริการสำคัญที่ขาดไม่ได้ คือ บริการถ่ายภาพบ้านและสภาพที่เสียหายเอาไว้ เพื่อเป็นหลักฐาน ส่วนนี้สำคัญมากๆสำหรับการใช้เป็นหลักฐานขอรับความช่วยเหลือ

การจัดทำฐานข้อมูลที่ทางการเคยใช้ที่กระบี่ จะให้ผู้นำชุมชนเป็นพื้นที่ลงทะเบียนแสดงตัวผู้ประสบภัย การแจกแจงหน่วยลงทะเบียนให้ชาวบ้านเข้าใจว่่า ใครต้องไปลงทะเบียนที่ไหน และปชส.เหมือนหน่วยเลือกตั้งจะช่วยได้เยอะ

ที่สำคัญเมืองค้าขายมีผู้ประสบภัยที่ไม่ได้มีภูมิลำเนาในพื้นที่ก็มี ยานพาหนะหรืออุปกรณ์ทำมาหากินหรืออุปกรณ์เครื่องใช้ในบ้านอะไรเสียหายบ้าง ทำทะเบียนไว้ก็ดี ผู้มาให้ความช่วยเหลือจะได้สะดวกในการจัดหามาสนับสนุนได้เหมาะใจ

ในยามนี้เรื่องของการเจ็บป่วยเป็นรองสำหรับชาวบ้าน การได้รับรู้ความเสียหายของที่อยู่อาศัยและการคงอยู่ของทรัพย์สินเป็นอะไรที่ทำให้เขามีความสุขกว่า

บางคนได้สิ่งของชดเชยมา แต่ก่อนน้ำท่วมมีภาระให้แบกรับอยู่ ผู้คนเหล่านี้ควรได้รับการช่วยเหลือด้วย เพราะนี่เป็นต้นเหตุหนึ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังของการทำร้ายตัวเองจากภาวะซึมเศร้าที่ไม่ใคร่ได้สนใจกัน

#9 มิสเตอร์สะตอฯ ให้ความคิดเห็นเมื่อ 12 ตุลาคม 2011 เวลา 7:01

การใช้หลักการ 2P2R (Preparation + Preention + Respond + Recovery (รีบประคบกันเร็วรี่)) ผมเปลี่ยนเป็น กขล หรือ ไก่ไข่ลิง
ก. คือ ก่อนภัยมา
ข. คือ ขณะภัยเกิด
ล. คือ หลังภัยผ่าน

ตอนนี้น้ำท่วมที่เกิดอยู่มีทั้ง กขล. ขึ้นกับว่าพื้นที่ไหน กำลังจะท่วม หรือกำลังท่วม หรือ ท่วมไปแล้ว น้ำท่วมบางที่น้ำมาโดยไม่รู้ตัวแต่อย่างไรก็ตามยังมีเวลาเตรียมตัวได้มากกว่าแผ่นดินไหวครับ
อย่าง กทม. เรารู้ก่อนตั้งแต่น้ำตกถึงพื้นที่ภาคเหนืออีสานนั่นละว่าหากน้ำมากๆ แบบนี้ กทม.โดน แต่การเตรียมการ เตรียมคน ทำอะไรกันไปบ้าง ตอนนี้ผมว่าคนพร้อมกันหรือไม่ที่จะคิดว่าอะไร
ควรอะไรปล่อย เราทำให้คนเห็นค่าของชีวิตสำคัญกว่าข้าวของได้ไหม หากชีวิตไม่อยู่ข้าวของยังอยู่เราจะใช้ข้าวของนั้นอย่างไร ควรดูบริบทกันด้วยครับ เมื่อวานชาวบ้านที่สทิงพระ จ.สงขลา โทรมาถามผม
ว่าตอนนี้มีข่าวมั่วไปหมดแล้วว่าพายุกี่ลูก จะเข้าที่นั่นที่นี่ ผมไม่แน่ใจว่าข่าวจากไหนกัน ผมเลยบอกว่าหากมีอะไรจะเกิดขึ้นเช่นพายุผมจะโทรไปบอกพี่น้องก่อน เพราะชาวบ้านแถวนั้นไม่ได้กลัวฝนตกหนักใช่ไหม
น้ำท่วมชาวบ้านไม่ได้กลัวใช่ไหม แต่ชาวบ้านกลัวลมพายุ เพราะเค้าอยู่กับน้ำกันมาก่อนแล้วครับ

เตรียมความรู้คนแล้ว ทำให้คนไม่ตระหนกตกใจ แต่คนมีสติตระหนักในภัยที่กำลังจะมาครับ จะเตรียมตัวป้องกันระดับตน ครัวเรือน ชุมชนกันอย่างไร แผนก็จะชัดแต่ละระดับ

ฐานข้อมูลนั้นสำคัญมากๆ แต่ต้องทำในตอนที่ปกติ แต่ปกติเราจะทำตอนเกิดภัยกัน เราก็จะมีฐานข้อมูลชุดต่างๆ เช่น ฐานคน ฐานทรัพยากร ฐานภัยพิบัติ ฐานความช่วยเหลือ สี่ฐานนี้ชัดเจนสำหรับการจัดการภัยพิบัติ แต่
หากให้ครอบคลุมจะมีจำนวนสิบกว่าฐานข้อมูล ที่เชื่อมโยงกัน มันจะเป็นระบบมากกว่านี้ครับ ทำให้เราทำงานเชิงรุกได้ครับ

หลังจากนี้ลองถอดบทเรียนกันดูครับ จะทำให้เราทราบว่า ในยามที่ กขล. นั้น เราขาดอะไรไปบ้าง อะไรจำเป็น ไม่จำเป็น

อีกอย่างฝากสร้างบุคลากรทางด้าน อุตุนิยมวิทยา การคำนวณ จำลอง พยากรณ์ใส่ไว้ในประเทศเยอะๆ หน่อยนะ ตอนนี้พอยามเกิดเหตุนักวิจัยเงินล้านหายไปไหนกันหมด จะเหลือแต่คนโม้ใช้ I Think Model ช่วยชาติไม่ได้ครับ
อยากให้กลุ่ม I DO Model มากๆ หน่อยครับ จะได้ให้คำแนะนำกลุ่มคนบริหารประเทศได้ไม่ผิดที่ผิดทางหรือผิดเวลาครับ

คนไทยมีน้ำใจ ตรงนี้จะช่วยได้ระดับหนึ่งครับ ผมว่านี่แค่บททดสอบสำหรับ กทม.ครับ

#11 ออต ให้ความคิดเห็นเมื่อ 12 ตุลาคม 2011 เวลา 10:40

ย้ายเมืองหลวงมาอีสานเถอะครับ
เมืองบางกอกจะเจอปัญหาอีกเยอะในอนาคต
น้ำท่วม น้ำทะเล แผ่นดินไหว แผ่นดินทรุด

#13 อุ๊ยสร้อย ให้ความคิดเห็นเมื่อ 12 ตุลาคม 2011 เวลา 11:56

เฝ้ามองการจัดการด้วยความเห็นใจทุกฝ่ายเลยค่ะ

ทุกคนก็คงหวังดีต่อเพื่อนร่วมชาติ และต่อประเทศ เมื่อมีภัยพิบัติก็ช่วยกันตามกำลังสติปัญญา
ความจริงตัวเองก็เพิ่งผ่านเรื่องน้ำท่วมบ้านไปหมาดๆ แต่ได้รับความเสียหายน้อยเพราะคำนวณเวลาที่น้ำมาถึงได้จากการที่เป็นคนในพื้นที่ รู้ระดับน้ำและรู้ลักษณะดินของพื้นที่อยู่บ้าง เลยพอจะทำการป้องกันไว้ได้ก่อนบ้าง…(มีประสบการณ์จากน้ำท่วมเมื่อ 48 เป็นบทเรียนและจากการอ่านติดตามบล็อกคุณคอนที่เตือนให้เตรียมตัวอย่างไรๆๆ ไว้ก่อน)

มีแนวคิดและคำถามที่อาจจะมีคำตอบและมีการจัดกระทำไปแล้วนะคะ แต่ก็อยากให้ความเห็นอย่างนี้ค่ะว่า…

1 การประเมินน้ำท่วม..ตั้งแต่ก่อนน้ำท่วมนั้นประเมินค่อนข้างต่ำไปหรือเปล่า ในทุกพื้นที่นะคะ

2 เมื่อประเมินต่ำ การสื่อสารเลยน้อยไปในช่วงการเตือนให้ป้องกันหรือเปล่า..เดาว่าคงมีเตือนมั้งนะคะ แต่อาจจะไม่ได้ทั่วถึงจนเกิดความเข้าใจจริง (ที่เรียกว่ารู้ว่าอะไรเป็นอะไร)
เชื่อว่าคนไทยไม่ดื้อมากหรอกถ้ามีข้อมูลเหตุผลที่ทำให้เข้าใจได้ง่ายและให้เวลาตัดสินใจ ฟังข่าวที่ไม่สบายใจคือการไปประนามคนที่ไม่ยอมย้ายออกที่ว่าทำไมน้ำมาแล้วยังไม่ยอมย้ายนั้น….ถ้าตั้งใจฟังสิ่งที่เขาสื่อสารจากสัมภาษณ์แต่ละคนก็จะบอกว่า คาดไม่ถึงว่าน้ำจะมาเร็ว มามาก …แสดงว่าความเข้าใจเรื่องการเดินทางของน้ำคงยังไม่แม่นยำพอ

3 การวางแผนเป็นระยะ ไม่ทราบว่ามีอย่างไร เช่นระยะก่อนน้ำมา ….แผนที่หมู่บ้านมีรายละเอียดพอไหม ทั้งในแง่ของสา’สุข มหาดไทย เกษตร ฯลฯ เช่นเรื่องจำนวนคน การมีคนช่วยตัวเองได้ไม่ได้กี่คน ความจำเป็นเร่งด่วนเรื่องการนัดหมายรับบริการบางอย่างล่วงหน้าเช่นในกรณีคนป่วยได้นัดเอายาล่วงหน้ากี่เดือน เผื่อกรณีน้ำท่วมมายาหมด หรือมีคนต่างด้าวในพื้นที่อยู่บ้านเช่ากี่ราย เป็นต้น หรือระยะเมื่อน้ำมา หลังน้ำมา ….แผนคงต้องไปกับข้อมูลเรื่องน้ำ ระยะเวลาที่น้ำจะมา ….คิดว่าถ้านักคำนวณเวลาการเดินทางของน้ำ ความแรง ปริมาณ สามารถช่วยได้จะช่วยให้แผนรัดกุมขึ้น(หรือเปล่า)

4 มีแผนสำรองอย่างไร ในกรณีที่มีน้ำจากหลายแหล่ง เช่นจากเขื่อน จากฝน จากทะเล ….คิดว่าผู้เชี่ยวชาญเรื่องน้ำคงมีข้อมูลคำนวณแล้ว ในทุกกรณี แต่ไม่ค่อยปรากฎตัวอธิบายกันชัดๆเจนๆ ในระยะที่น้ำยังลงไปไม่ถึงภาคกลาง ….ที่จริงถ้านับระยะน้ำท่วมทางเหนือก่อนถึงภาคกลางมีเวลากว่าเดือน ในการเตรียมการณ์เรื่องแผนสำรอง …ฟังจากข่าวสัมภาษณ์ผู้ว่าการ กทม. ท่านก็กล่าวว่าได้เตรียมการณ์ล่วงหน้าแล้ว ก็น่าจะแสดงว่าที่ต่างๆ ก็คงมีการเตรียมล่วงหน้าด้วยข้อมูลที่ชัดเจนเหมือนกัน ….แต่อาจจะเพราะข่าวที่ปรากฎไม่ค่อยกล่าวถึงเลยไม่ได้รับทราบ

5 คนที่เคยน้ำท่วมมาก่อนจะไม่กลัวน้ำท่วมมาก และจะค่อนข้างรู้ว่าควรเตรียมตัวเองอย่างไร ประสบการณ์ช่วยได้มาก ส่วนหนึ่งเมื่อรู้ก็จะตั้งมั่นในพื้นที่เฝ้ามองและหาทางจัดการตามกำลังตัวเอง ….แต่ที่เป็นปัญหาคงเรื่องแผนสำรองว่าเมื่อน้ำสูงจนอยู่ไม่ได้ตัวเองจะจัดการตัวเองอย่างไรดี …ถึงจุดนั้นแล้วขอความช่วยเหลือมันยากกว่าเพราะเกือบทุกคนต้องการความช่วยเหลือ…คนจะช่วยมักมาจากคนนอกพื้นที่ซึ่งก็ช่วยแบบประคับประคอง และมีข้อมูลเท่าที่มี

6 แผนในข้อ 3 4 และ 5 ได้วางร่วมกันและลงความเห็นร่วมกันหรือเปล่า….ถ้าหากว่าได้ร่วมกันตั้งแต่ต้น ปัญหาความอิหลักอิเหลื่อในการจัดการคงบรรเทาลงบ้าง

6 ข้อก็คิดวิเคราะห์ต่อเหตุการณ์นะคะ ….แต่ที่ตัวเองมองอย่างห่วงใยคือ เมื่อน้ำท่วมคือภัยพิบัติระดับชาติ เป็นวาระแห่งชาติ ….องค์กรต่างๆรวมภาครัฐได้ดำเนินการให้เป็นวาระชาติที่ทุกคนต้องร่วมกันอย่างไร

ภัยคราวนี้ต้องการความช่วยเหลือทุกภาคส่วน …เช่นตอนนี้แรงงานที่ขาด…เช่นการช่วยคน การทำครัว การใส่กระสอบทราย การเคลื่อนย้ายต่างๆ …ยังอยู่ในระดับจิตอาสาเฉพาะบุคคลอยู่หรือเปล่า หรือว่าเป็นระดับหน่วยงาน อย่างที่เห็นหน่วยราชการก็มุ่งที่ทหารเป็นหลัก ….รัฐและองค์กรใหญ่ๆ รวมทั้งห้างสรรพสินค้าต่างๆ ที่มีกำลังคน ได้พิจารณาการจัดการเป็นระบบ อย่างไร เช่น หน่วยงานรัฐนอกพื้นที่น้ำท่วมควรจัดแรงงานภาครัฐไปช่วยโดยถือเป็นเวลาทำงาน มีเบื้ยเลี้ยงตามสมควรหรือไม่อย่างไร หน่วยงานเอกชนนอกพื้นที่น้ำท่วมควรจัดเจ้าหน้าที่ที่มีขีดความสามารถในงานต่างๆเหล่านั้นไปทำงานโดยถือเป็นการทำงานและมีโบนัสสำหรับคนที่ไปอย่างไร สถานศึกษาระดับอุดมศึกษาทั้งประเทศถือเป็นเรื่องรับผิดชอบของตัวเองที่จะต้องใช้ความรู้ความสามารถของคณาจารย์ เจ้าหน้าที่ และแรงจากนักศึกษาไปทำงานแหล่านั้นโดยถือเป็นพันธกิจที่ต้องทำต่อประเทศชาติอย่างไร

เสียใจกับผู้ประสบภัยและให้กำลังใจทั้งผู้ประสบภัยและผู้ที่เหน็ดเหนื่อยกับการดูแลช่วยเหลือทุกๆคนค่ะ

#15 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 13 ตุลาคม 2011 เวลา 0:18

ยินดีครับพ่อครู หลังงานด่วนผมเสร็จแล้วจะมาลองขยับดูครับ

ปัญหาที่ผมพบคือ เครื่องมือการเข้าถึงผู้เดือดร้อน นี่จีนส่งเรือมาให้ นับหลายสิบลำ นี่หากพี่น้องที่มาชุมนุมกันที่ราชประสงค์ ที่สนามหลวง ที่มัฆวาลออดมาเดินขวนอีกครั้งแต่ไปช่วยเหลือกันนะ โลกจะปรบมือให้ว่าคนไทยรักกันยามวิกฤติ ยามปรกติก็ค่อยตีกันใหม่ ห้า ห้า เงินที่จะทำบ้านหลังแรก รถคันแรกที่พ่อครูว่า เอาไปให้วิทยาับยเทคนิคสร้างเรือ ผมว่าได้เป็นพันๆลำเลย น้องชายผมเป็นอาจารย์ที่เทคนิคอ่างทองก็ทำมาแล้ว แต่ไม่มีใครมาสนุบสนุนงบประมาณ ชาวบ้านด็เลยช่วยตัวเองตามที่หลายท่านเสนอความคิดสร้างยานพาหนะแบบง่ายๆเพื่อช่วยตัวเอง

เอ…ต่อไปแผนชาติอาจจะต้อง มีปัจจับเตรียมพร้อมในการสร้าวเรือไว้ที่วิทยาลัยเทคนิค หรือคณะวิศวกรรมศาสตร์ในภูมิภาคต่างๆ คณะโภชนาการ ก้าวลงมาทำอาหารแจกชาวบ้านแบบง่ายๆที่ไม่บูดง่าย ฯลฯ หากน้ำท่วมคราวหน้า ภายใน 3 วันวิทยาัลยเทคนิคสามารถผลิตเรือนับร้อยลำส่งไปให้ผู้เดือดร้อน อะไรทำนองนี้ ไม่ใช่มีความรู้ ความสามารถ เมื่อยามต้องการกลับทำอะไรไม่ได้ ไปร้องขอบริจาคอย่างเดียวไม่ได้ ออกทีวีพันครั้งก็ไม่ได้เรือมาสักลำหรอกครับ

งบประชานิยมน่ะ เอาเลย เทเอามาเลย นี่แหละประชาจะนิยมโดยแท้เพราะมาใช้ประโยชน์จริงๆ เห็นๆ เนื้อๆ ยามวิกฤติ อ้าว บ่นซะแล้ว…