ลานสวนป่า

(ถังหมักเศษอาหารทำปุ๋ยขนาดย่อมที่ตลาด อตก.)

ลงมาถึงสุวรรรภูมิ ขาใหญ่มาจอดรถรับ บอกว่าสนใจเครื่องหยอดเมล็ดถั่วลิสง เมล็ดพันธุ์สั่งให้แล้วผ่านอาจารย์แป๋ว แห่งคณะเกษตร มข.ที่ทำการวิจัยเรื่องถั่วลิสงจนโด่งดัง ได้พันธุ์ กข.6 ไปตันเศษ คนอยากจะปลุกไม่เคยปลูกมาก่อน ก็ต้องไล่ต้อนความรู้กันจ้าละหวั่น ผมมีงานนัดคุยกับคณะวิจัยของกรมป่าไม้ซึ่งอยู่ในบริเวณเดียวกัน จึงเหมาโหลรวบยอดเอาคนละเรื่องเดียวกันมาอยู่ด้วยกัน อันดับแรกไปแวะตลาด อตก. ซื้อของ กินข้าว หิ้วของฝากขึ้นรถ ไปยังสถานีวิจัยผลิตภัณฑ์ไม้ ในกรมป่าไม้ ไปถึงเจอคณะผู้ทรงคุณวุฒิด้านต่างๆคุยกันรออยู่แล้ว ประจวบกับมีช่างจากโรงงานมาซ่อมเครื่องจักรที่ชำรุดอยู่ในสถานที่นั้นด้วย

(นัดหมายการฝึกอบรม/ชมสิ่งประดิษฐ์จากไม้กระถินณรงค์)

ผมต้องการยกเครื่องโรงเลื่อย

ได้รับการแนะนำว่าช่างที่มาซ่อมเครื่องนี้แหละเป็นจอมยุทธด้านโรงเลื่อยโดยเฉพาะ

จึงกันนัดหมายว่าจะลงไปดูโรงเลื่อยโกโรโกโสของผม

ก่อนที่จะถอยออกมา คุณเบ็ญจวรรณ เจ้าหน้าที่อาวุโสที่จะลงไปทำการฝึกอบรมชาวบ้านเรื่องการกลั่นน้ำมันยูคาลิปตัส เรื่องการกลั่นและทำผลิตภัณฑ์จากน้ำมันยูคาลิปตัส ท่านมีตัวอย่างมาให้ชมด้วย แลกเปลี่ยนสาระที่จะลงไปต่อยอดให้กับเกษตรกร ได้วันเวลาที่แน่นอนว่า วันที่17-18 มิถุนายน เราจะเปิดการอบรมดังกล่าวให้กับเกษตรกรที่สนใจประมาณ 30 ครัวเรือน จบเรื่องนี้ก็มาต่อด้วยการหารือที่จะเขียนโครงการเสนอสภาวิจัยแห่งชาติ ทีมส่วนกลางกรมป่าไม้ได้เค้าเรื่องแล้วว่า จะเล่นเรื่องการสร้างบ้านจากไม้ที่เกษตรกรปลูกสร้างสวนป่า หรือปลูกตามหัวไร่ปลายตา เมื่อต้นไม้โตก็ตัดหมุนเวียนมาใช้ประโยชน์ มาสร้างมูลค่าเพิ่ม เน้นเรื่องการทำบ้านไม้เก๋ๆขนาดย่อม

(เก้าอี้ตัวอย่างจากไม้กระถินณรงค์)

จบจากกรมป่าไม้ไปกรมวิชาการเกษตร

ไปชมศูนย์เครื่องมือจักรกลการเกษตร

เจ้าหน้าที่ต้อนรับอำนวยความสะดวกดีมาก

เปิดใจให้ความรู้ พาไปดูต้นแบบสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ

ได้ข้อมูลมาพะเรอเลยละครับ

(เจ้าหน้าที่อธิบายระบบการทำงานอย่างละเอียด)

บ่ายแก่ๆคุณหมอจอมป่วนโทรศัพท์มาชวนไปกินข้าว ผมบอกให้ไปรอที่โรงแรมก็แล้วกัน เสร็จการดูงานทางนี้จะบึ่งไปพบ นั่งคิดระหว่างรถติด ทำไมเราไม่ไปกินข้าวเย็นที่อำเภอวิเศษไชยชาญ จังหวัดอ่างทอง คุณหมอมีรถ มีคนขับ โห ฟ้าบันดาลเลยนะครับ ถ้าแห้วว่าจะไปด้วยไหม แห้วบอกขอเวลาตัดสินใจ5นาที ระหว่างนั้นเราก็ออกเดินทาง แห้วจะตอบอย่างไรเราก็ไปอยู่แล้ว ท้ายที่สุดแห้วก็แต่งตัวรอหน้าโรงเรียน หลังจากนั้นเราก็แอ่นแอ้นวิ่งบนถนนสายเอเซีย ไปถึงวิเศษไชยชาญเอาบ่ายแก่ๆ สอบถามแม่ค้าร้านถิ่นว่าร้านอาหารอร่อยที่สุดในจังหวัดอ่างทองอยู่ที่ใด คำตอบคือ

(มุมอาหารเปลี่ยนมาเป็นมุมกล้อง)

ร้ า น นิ ร มิ ต ร

ร้านอาหารในสังกัดเชลชวนชิมตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ

บรรยากาศร่มรื่นอาหารอร่อยสมใจนึก

เป็นร้านที่สะอาดสงบซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มไม้ครื้ม

จัดบริเวณได้อย่างมีศิลปะ

ชูเด่นเอกลักษณ์ไทยทั้งรสอาหารและขนมอร่อยม๊าก..

.ถ้าไปวิเศษไชยชาญไม่ได้แวะร้านนี้อย่าเพิ่งคุย ขอบอก

(ร่วมอาลัยผู้ล่วงลับ ร่วมเห็นใจผู้ที่ยังอยู่)

ขับรถต่อไปอีก 4 กม.ก็ถึงวัดที่เราต้องการมาเคารพท่านอาวุโสผู้ล่วงลับ จอดรถปุ๊บก็เจอท่านบางทราย ทักทายกันแล้วก็จูงนางขึ้นศาลา เราจุดธูปเทียนกราบเคารพคุณแม่สาคร แล้วมานั่งด้านหลังรอฟังพระสวด ในระหว่างนั้นก็สังเกตุประเพณีจัดงานแบบภาคกลาง เป็นโฮกาสอันดีที่ได้อยู่ท่ามกลางบรรยากาศวัฒนธรรมพื้นถิ่นภาคกลาง ผู้คนมาร่วมงานจนแน่นศาลา ญาติโกโหติกาและเพื่อนร่วมรุ่นของท่านบางทรายนั้นธรรมดาที่ไหนเล่า มีทั้งขาใหญ่-ขากลาง-ขาเล็ก-นับไม่ถ้วน คณะแซ่เฮด้ร่วมพิธีจนลุล่วงทุกกระบวนการ นั่งคุยกันเป็นชุดสุดท้าย จึงอำลากลับบางกอก

ฝนตกเป็นช่วงๆตลอดทาง

ผมนั่งหลับตามจังหวะฝนเหมือนกัน

หลับๆตื่นๆไม่กี่งีบก็ถึงเตียงนอน

อ่านหนังสือได้ไม่กี่หน้าก็ดำดิ่งสู่ห้วงนิทรา

หมดแรงที่จะลุกขึ้นมาเขียนบล็อก

ยา โ ด๊ ป ก็ บ่ มี ..มี แ ต่ ย า บ่ โ ด๊ ป  อิ  อิ..

« « Prev : วิจัยใต้ได้ความรู้ความคิดความประทับใจ

Next : ราชภัฎพอกะเทิน » »