ลานสวนป่า

เรื่องของการเรียนมีสารพัดวิธี ทุกวิธีมีเหตุผลในตัวเอง ไม่มีวิธีไหนดีกว่าวิธีไหน ขึ้นอยู่กับสภาพการเรียนการสอนในช่วงนั้นๆ ยกตัวอย่าง เช่น การเรียนอิงระบบของสวนป่าก็ว่าไปเรื่อย อะไรโผล่ขึ้นมาก็จับมาเข้าคิวเรียน เอาธรรมชาติเป็นตัวตั้ง วันไหนฝนตกก็เรียนเรื่องที่เกี่ยวข้องกับฝน และยังแตกย่อยอีกนะครับ ฝนตกหนักก็อย่างหนึ่ง ฝนปรอยๆก็อย่างหนึ่ง บางกรณีอาจจะเตรียมเรื่องเกี่ยวข้องกับฝน เช่น ปัดกวดทำความสะอาดรางน้ำ ล้างภาชนะใส่น้ำ หรือ ถ้าฝนตกมาระยะหนึ่ง มีความชื้นเพียงพอ ก็จะมีวิชายายฉิมเก็บเห็ด ยายฉิมเก็บดอกกระเจียว ยายฉิมขุดแมงกุดจี่ ดังนั้น..สถานที่เปิดเรียนที่แตกต่างกัน เนื้อหาสาระ ประเด็นก็ย่อมแตกต่างกันไปด้วย การจัดการเรียนการสอนแบบอิงระบบ..จึงแตกต่างจากการสอนในห้องในส่วนกระบวนการ แต่หลักการก็คงต้องยึดหลักเดียวกัน ก็เลือกเอานะครับ ว่าจะจัดอย่างไรถึงจะเหมาะกับการสอนของภาควิชานั้นๆ คนนอกจะมารู้ดีกว่าคนในอย่างไร แต่..ถ้าเข้าใจและยอมเหนื่อยยากเพื่อลูกศิษย์ ก็จะตระหนักว่า..

เรียนในห้องได้ความรู้

เรียนนอกห้องได้ความจริง

เอาความรู้+ความจริง = ความรู้จริง

ผมไม่ได้เหมาโหลว่าการเรียนในห้องในสถาบันไม่มีการฝึกปฏิบัตินะครับ หลายคณะวิชาจำต้องฝึกปฏิบัติกันอย่างเข้มข้นอยู่แล้ว แต่ยังมีกลุ่มคณะวิชาที่ควรจะฝึกปฏิบัติ กลับละเลยส่วนนี้ไปอย่างน่าเสียดาย >>ดังที่เป็นข่าวเรื่องการฝึกสอนของนักศึกษาหลักสูตร ป.บัณฑิต ที่หลักสูตรกำหนดไว้ให้ต้องทำการ ฝึ ก ส อ น จ ริ ง แต่อาจารย์กับนักศึกษาก็ฮั๊วกัน ฝึ ก ส อ น ป ล อ ม นอกจากไม่ทำแล้วยังเบี่ยงเบนเบี้ยวหน้าตาเฉย ถ้าตามข่าวต่อไปก็จะเห็นว่าเรื่องนี้จะมีการช่วยกันแก้ผ้าเอาหน้ารอด ทั้ง ๆ ค ว ร จ ะ ยุ บ ม ห า วิ ท ย า ลั ย เ ฮ ง ซ ว ย แ ห่ ง อี ส า น ไ ด้ แ ล้ ว เพื่อจะบ่งบอกว่าประเทศนี้มี ก า ร ป ฏิ รู ป ก า ร ศึ ก ษ า มากกว่า ก า ร ป ฏิ ลู บ ก า ร ศึ ก ษ า พวกหัวหลักหัวตอที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็ช่างกระไร น่า จ ะ เ อ า ปิ๊ บ ม า ค ลุ ม หั ว แ ท น ห ม ว ก กั น น็ อ ค ไ ด้ แ ล้ ว ! !

ถามว่า..มีผู้ปกครองคนไหนต้องการให้ลูกเรียนกับคุณครูเถื่อนพวกนี้บ้าง

นอกจากไม่มีจิตวิญญาณครูแล้ว

ยังจะมาสร้างนิสัยอีแอบในสถาบันและลูกศิษย์

ประเทศนี้มีครูอีแอบก็คนครับ !

(เด็กสวนป่าเรียนวิชาช่วยปลูกหญ้า)

ถ้าเราติดตามอ่านบล็อกหนูเสื้อสีส้ม จะเห็นว่าเด็กเล็กเด็กใหญ่ต้องการแสดงออก ต้องการเรียนจากสื่อสดๆสนุกๆ ทำให้วิถีการเรียนไม่กระโดดกระโดกกระเดก แยกบ้านแยกโรงเรียนเบ็ดเสร็จเด็ดขาด สามารถเชื่อมประสานหลักสูตรเข้ากับวิชาชีวิตได้เนียนอย่างยิ่ง ไม่ใช่จะเอาแต่สอนๆๆในตำราไม่ดูตาม้าตาเรือว่า..เด็กมีความสุขกับการเรียนหรือไม่  ไม่ค่อยจะคำนึง ฉันสอนๆๆให้ครบจำนวนเวลาที่กำหนดก็แทบตายแล้ว วิชาครูงัดเอาออกมาใช้ตอนไหนก็ม่ายรู้ เรื่องนี้ไม่โทษครูหรือโทษใคร แต่มองว่าหลักสูตรที่เป็นกรอบบังคับขณะนี้มีปัญหาในตัวมันเอง บีบเด็กและครูให้ตกอยู่ในอาการ เอ๋อ ! ผลการประเมินทั่วประเทศจึงติดลบอยู่ทุกวิชา ประกอบกับสังคมกำลังฉีกตัวขาดกระจุย เรื่่องมันจึงเละตุ้มเป๊ะจนอยากจะบริบาล

คำที่ขอถาม

เรากำลังอยู่กับความรู้อะไร

เราอยู่ในสังคมวิปริตนี้อย่างไร

เราคาดหวังกับอนาคตของประเทศนี้อย่างไร

เราจะเอาตัวเองไปวางไว้ในสังคมที่ผิดปกตินี้อย่างไร

สังคมสับสนมากขึ้นๆๆ..

พี่ๆ..ลูกของคุณพี่กับลูกของน้อง..รังแกลูกของเรา ..

« « Prev : ความมุ่งหมายการเรียนของเท่

Next : คนยิ้มแป้น » »