ลานสวนป่า

(คุณแม่มาส่ง ก่อนกลับ กอดๆๆๆๆ)

ช่วงสายๆได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์สุรีย์ ธรรมมิกบวร คณบดีคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ที่ติดต่อล่วงหน้าว่าจะพาลูกชายคนเล็กมาสมัครเป็นลูกศิษย์บ้านนี้ แจ้งว่าหลงทางเข้าสวนป่าไม่ถูก อิอิ..แต่ก็มาถึงจนได้..คุณแม่บอกว่า ตอนแรกจะให้ไป บ ว ช ป ฏิ บั ติ ธ ร ร ม .. แต่จังหวะไม่อำนวย จึงขอส่งม า ป ฏิ บั ติ ทำ กับแม่หวีก่อน กะว่าจะอยู่ในช่วงแรกถึงวันที่ 7 หลังจากนั้นถ้าสนใจหรือพอใจจะมาอีก ก็ย่องมาได้อีกทุกเมื่อ ในเมื่อรู้วิธีเข้าตามตรอกออกตามประตูแล้วนี่ ..

การรับนักศึกษาฝึกงานไม่ใช่เรื่องที่จะทำเอาสนุก เราคงต้องการให้เห็นคุณค่าของเวลาในแต่ละช่วงชีวิต ยิ่งในวัยแสวงหาคำตอบให้กับตัวเองด้วยแล้ว จำเป็นที่จะต้องออกแบบวางแผนร่วมกัน ระหว่างผู้ส่งเสริมกับเจ้าสำนัก ถ้าจูนสาระประโยชน์ให้เด็กไม่ได้ แทนที่จะสนุกเบิกบานกับการเรียนรู้ก็กลายเป็นทุกข์ ..เด็กสมัยใหม่จะไม่ชอบมาอยู่ท่ามกลางป่าที่ไม่มีอะไรเหมือนในชีวิตประจำวัน จะต้องมาเรียนรู้ใหม่แทบทั้งสิ้น ถ้าเป็นเด็กในกรุงจ๋าทั้งแท่ง เป็นเรื่องไม่เสบยนักหรอก จะต้องจูงใจไปเรื่อยๆ ทำยังไงวันที่หิ้วกระเป๋ากลับไป..เขาจะเป็นเด็กหนุ่มที่สู้สิ่งยาก..ไม่ใช่ทำแต่เรื่องกระจิดริด ห นั ก ก็ ไ ม่ เ อ า   เ บ า ก็ ไ ม่ สู้   เ ห ยี ย บ ขี้ ไ ก่ ไ ม่ ฝ่ อ อะไรไม่ๆๆๆๆทั้งน๊านนน  เอะอะจ้องแต่จะหยิบกระจกมาผัดหน้าทาปาก จะเกรงใจอาจารย์สอนสักนิดก็ไม่มี โอ้แม่คุณหนอ..ใจคอจะสวยแต่ภายนอก ไม่สนใจสวยภายในกันบ้างเลย

..ส ว ย แ ต่ รู ป จู บ ไ ม่ ห อ ม ..

อนิจจาน่าเสียดาย ความสวยหล่นหายไปกึ่งหนึ่ง

ฝันแต่จะเป็นผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดิน

ไม่รู้ว่าเหนื่อยเป็นอย่างไร

ลำบากเป็นอย่างไร

วิ่งชนปังตอเป็นอย่างไร

อะไรคืองาน อะไรคือการเรียนรู้งาน

หลักสูตรนี้ชื่อ “สุกรไม่กลัวน้ำร้อน”

เท่ห์..หนุ่มหน้ามลคนรูปหล่อ เป็นหัวหน้าชั้นคณะวิศวกรรมศาสตร์ ลาดกระบัง ปี 1 สนใจเรียนทางด้านวิศวไฟฟ้ากำลังและเทคโนโลยีไอที  แหมเข้าทางโก๋แก่ดังเป๊าะ! เป็นโอกาสนี้ผมก็จะได้เป็นผู้เรียนด้วยสิ ให้ลูกหลานสอนการใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ต่างๆ ผสมผสานกับการทำงานในภาคสนาม เท่าที่ดูหน่วยก้าน ถึงจะมองภายนอกว่าอ้อนแอ้น แต่ข้างในอาจจะแกร่งกล้าโป๊กๆก็ได้นะเธอ คนเราถ้าใจสู้เสียอย่าง บางทีไอ้ที่ตัวโตยังกะตึกแต่ใจเหมือนปลาซิวปลาสร้อยก็เยอะไป มันบ่แน่หรอกนาย ..

(ไวน์หวดข่าเป็นพะยานรับหลานรักเข้าบ้าน)

อาจารย์สุรีย์มีบุตร 2 คน คนโตเป็นผู้หญิง เรียนทางด้านสถาปัตย์กรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยศิลปากรปี 3 ตอนนี้ไปฝึกงานที่ต่างประเทศ ลูกคนเล็กก็คือพระเอกของผมนี่แหละ .. หลังจากสนทนาพาทีกินข้าวกินปลากันแล้ว คุณแม่ทำพิธีมอบลูกชายให้เป็นกรรมสิทธิ์ของมหาชีวาลัยอีสาน 7 วัน จ ะ ดู แ ล ยุ ง ไ ม่ ใ ห้ ไ ต่ ส า ว ๆ ไ ม่ ใ ห้ ต อ ม .. โฉมยงงัดเอาไวน์บักหวดข่ามาเลี้ยงฉลอง ชื่นมื่นกันทั้งโต๊ะเลยละเธอเอ๋ย ถึงดีกรีไม่มากนัก ..แต่ก็เล่นเอาครึ้มๆเหมือนกัน คุยกันเล่่นๆว่า..

นี่ไงละไวน์ประจำตระกูลคนแซ่เฮ

ตอนนี้แจกบัตรคิวให้ใครอยากจะมาชิมแล้วนะ

(คณะพยาบาลจะเปิดร้านอาหารสุขภาพ

จึงพาดูผลน้ำเต้าที่จะไปทำเป็นภาชนะจัดอาหารบนโต๊ะแบบป้าหวาน)

ระหว่างทำพิธีรับเจ้าหลานรัก

ฟ้าที่เคยสงบเงียบร้องครวญครางส่งสัญญาณว่าฟ้าดินรับรู้แล้ว

ฝนทำท่าตกปรอยๆ

แล้วล้อรถของบุพการีก็ค่อยๆเคลื่อนจากไป

ผลการฝึกงานฝึกใจเป็นอย่างไร

พี่ป้าน้าอาโปรดติดตามอ่านได้ทางบล็อกที่พระเอกของเราจะร่ายปากกา

อ ย่ า ลื ม ม า จ๊ ะ จ๋ า รั บ น้ อ ง ใ ห ม่ ด้ ว ย น ะ ตั ว เ อ ง

ชิมิ ชิมิ ..

« « Prev : ลูกเล่น ลูกจริง

Next : วิธีเรียนของเท่ » »