ลานสวนป่า

(บังเก้อร์ก่อสร้างให้เห็นทั่วไปในโรงเรียน/สถานที่สำคัญ)

สถานการณ์ชายแดนไทย-เขมร อยากที่จะฟันธง แต่ไหนๆไปแล้วก็พยายามจะเข้าไปให้ถึงเนื้อข่าวของจริงมากที่สุด ผมพอพูดเขมรได้บ้าง ไม่ได้ใช้นานความชำนาญก็เลยหนีลงหม้อ กว่าจะคิดประโยคได้ก็เอ๋อไปเหมือนกัน ต้องหันมาพูดภาษาผสม แปลเขมรเป็นไทย แปลไทยเป็นเขมร ..

ในวันนี้ถ้าเรากล้าหาญชาญชัยพอ

ก็อาจจะไปขอนอนในหมู่บ้านติดชายแดน

นอนใกล้ๆขนาดหายใจรดต้นคอกันนั่นแหละ

ทหารเขมร-ทหารไทย ยังอยู่ใกล้ๆกัน เผลอๆยังพูดคุยกัน ส่วนชาวบ้านริมชายแดนนเขาเป็นญาติกันอยู่แล้ว หลายคนเป็นเขมรก็ได้ เป็นไทยก็ดี ไม่มีใครต้องการให้สู้รบกัน อยากอยู่อย่างปกติสุข อยู่อย่างญาติ พึ่งพากันตามทำนองคลองธรรม  ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงื่อนไขข้างล่าง ทหารในพื้นที่ ประชากรในพื้นถิ่นจะมีความสัมพันธ์สันติสุขกันอย่างไรฉันไม่เกี่ยว จุดเปิดฉากมาจากผู้นำจะเอายังไง คนไม่กี่คนหรอกนะที่ป่วนประเทศ ป่วนโลกอยู่ในเวลานี้ ..

เจรจาก็ว่ากันปากเปียกปากแฉะไป..

ยิงถล่มก็ยิงใส่กันอุตลุดไป..

ประชาชนรอยตะเข็บชายแดนจะทำอะไรได้

วันดีคืนดีจรวดก็วืดบรึมส์ ระเบิด กรัมๆ ๆ

สงคราม ..ไม่ได้อยู่ไกลตัวเลย นึกจะมาก็มา..บรึมส์ ๆๆๆ

บางลูกข้ามหลังคาบ้านไปแบบเฉียดฉิว

หลายลูกไปตกในสวนยางพาราข้างบ้าน หลุมเบ่อเร่อเบ้อร้า..

เป็นเราๆท่านๆ..ก็ลองใคร่ครวญดูเถิด

หัวใจจะวิ่งขึ้นลงตาตุ่มวันละกี่รอบ..

(พืชผลทางการเกษตรอยู่ในขั้นดี)

พื้นที่บริเวณชายแดนวันนี้ เขียวชะอุ่มไปด้วยสวนยางพารา อ้อย ปลูกไม้โตเร็ว ปาล์มน้ำมันกำลังทดลองปลูก มันสำปะหลัง เป็นแหล่งผลิตผลไม้ หอมกระเทียมเจ้าใหญ่ในไทย พื้นที่อุดมสมบูรณ์มาก ฝนตกสม่ำเสมอ ปลูกอะไรก็งาม หน้าตาที่ดินจึงเปลี่ยนแปลงไปในทางยกระดับพืชผลทางการเกษตรแห่งหนึ่งของประเทศ จากความพยายามเจ้าหน้าที่ส่งเสริมของรัฐฯ กับความตั้งใจทำมาหากินของชาวบ้าน เผลอๆนึกว่าเรานั่งรถผ่านแถววังน้ำเขียว เราจะเห็นซุ้มวางขายผลผลิตของชาวบ้านเป็นระยะๆ มีโรงงานขนาดใหญ่กำลังก่อสร้างรองรับวัตถุดิบจากมันสำปะหลัง สรุปว่าเป็นพื้นที่ๆน่ารุกรานอย่างยิ่ง โจทย์มันยั่วใจอย่างนี้ เห็นทีจะสงบยาก..สงครามแบบอีแอบจะพัฒนาการต่อไปอย่างไรก็ต้องติดตาม..

ข้าวโพดต้ม

เงาะ-ทุเรียน-มะม่วง-แตงโม-สับปะรด

หอม-กระเทียม-พืชผัก

เครื่องจักสานไม้ไผ่ ของใช้ในครัวเรือน

:: แต่รสชาติของมะม่วงน้ำดอกไม้ลูกโตกับเงาะออกรสเปรี้ยว

:: ขนาดชิมครึ่งลูกต้องวางไว้ดูนั่นแหละครับ

:: แสดงว่ามีการบ้านต้องทำอีกต่อๆไป..

โดยเฉพาะสวนยางพารา เผลอๆนึกว่ากำลังแล่นรถอยู่ในจังหวัดนครศรีธรรมราช-ตรัง-หรือสุราษฎร์ธานี ถ้าพื้นที่สงบเรียบร้อย บริเวณชายแดนตั้งแต่อุบล-ศีรสะกษ-สุรินทร์-บุรีรัมย์ จะเป็นพื้นที่เศรษฐกิจที่สำคัญ สถิติที่บอกว่า “จังหวัดศีรสะเกษ”ยากจนที่สุดในประเทศไทย ควรจะเปลี่ยนไปได้แล้ว แต่ก็นั่นแหละระบบสารสนเทศของประเทศนี้โหล่ยโท้ยอย่างไรก็รู้ๆกันอยู่ บางทีหน่วยงานหลักก็ดื้อตาใส เฉยไว้ ปล่อยให้มันค้างคาไว้อย่างนั้น จะได้ของบประมาณด้านความขัดสนได้สะดวกและมากขึ้น ทั้งๆที่อู้ฟู่เหลือหลายแล้วในวันนี้ถ้าไม่มีระเบิดมาหล่นใกล้ๆ..

คณะฯเราวนเวียนอยู่เส้นเขตชายแดนที่ระเบิดโค้งข้ามไปประปราย

เราจอดรถลงไปคุยกับชาวบ้านเป็นระยะๆ

แม่ใหญ่บอกว่า..ตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะทำยังไงกับอนาคตที่ตุ๊บๆต้อมๆ

เพิ่งกลับจากการขนลูกหลานออกจากค่ายอพยพ ลำบากมาก..

ตอนนี้เปลี่ยนหมู่บ้านมาเป็นค่ายอพยพเฉพาะกิจกันแล้ว

สถานที่ต่างๆ วัด-สถานีอนามัย-โรงเรียน-ล้วนมีบังเก้อ์สร้างไว้แน่นหนา

เกิดอะไรขึ้นมาก็หิ้วกันไปสั่นงันงกอยู่ในอุโมงค์

เด็กๆไทยตามชายแดนต้องหันมาฝึกวิชา..รีๆข้าวสาร..

ครูอาจารย์ต้องมาฝึกวิธี..วิ่งลงหลุมหลบภัย

ต้องเปิดวิชาใหม่ ..ภาควิชาวิ่งขาขวิดหนีระเบิด ดีไหมครับ?

(อุปกรณ์/สื่อการสอน ในโรงเรียนริมชายแดนเขมร)

ชาวบ้านเล่าว่า ช่วงที่สงบสุข คนเขมรจะต้อนวัวควายขึ้นมาขายตามด่านที่นัดกันไว้ โรงเรือนที่เรามองเห็นเป็นที่เก็บฟาง ที่แท้ที่เห็นเป็นก้อนๆเหมือนฟางอัดนั้น เป็นก้อน “กัญชา” กี่รถสิบก็ไม่รู้ ..พร้อมแอบลำเลียงผ่านเข้ามาแผ่นดินไทย กัญชาดังกล่าวถึงจะเห็นตั้งโชว์อยู่โทนโท่ แต่ก็อยู่ในเขตชายแดนเขา เราทำได้แค่ทำตาปริบๆ. ส่วนของหนีภาษีอย่างอื่นขออนุญาติเว้นวรรคไว้ในฐานที่เข้าใจ..ของแพงจะขนประเจิดประเจ้ออย่างไรได้ ที่ส่งมาเปิดเผยมีอย่างเดียว ลูกระเบิดๆๆๆ ครับผ๊ม..

ผู้สันทัดกรณีท้าว่า ..ถ้าแน่จริงคืนนี้นอนในหมู่บ้านนี้ไหมละ

..รับรองว่าได้วิ่งกันป่าราบแน่..ซึ่งก็จริงของเขา

(เราจะเอาแม่ใหญ่และลูกหลานที่หวาดกลัวใกล้สิ้นสติไปวางไว้ตรงไหน)

หลังจากเรากลับอออกมาได้ไม่กี่ชั่วโมง

เขมรก็ยิงถล่ม..ทหารพลีชีพและบาดเจ็บไม่น้อย

เสียงระเบิดจากเขมรมาสูงเขย่าประสาทที่ระทึกมากแล้ว

เสียงที่เรายิงตอบโต้ไป นี่สิ เสียงมันดังกระชากใจ..ไปไกลถึง 20-30 กม.

คนไทยในพื้นที่รับรู้เสียงก้องกังวาลสะท้านสะทือนมากกว่าจรวดเขมรหลายเท่า

ไกด์ขาใหญ่ท้าว่า..

ครูบา..นอนฟังเสียงระเบิดสักคืนไหมละ

โธ่ ..ผมมันระดับ..หลวงพ่อโกย ไม่มีน้ำยาอะไรหรอก

จึงเลือก โกย มากกว่าที่จะ ก้าว ไปกอดระเบิด

อ่านถึงตรงนี้..นึกถึงหัวอกทหารไทยบ้างไหม..

ภัยพิบัติชายแดนด้านนี้ไม่แพ้วิกฤติในพื้นที่ภาคใต้หรอกนะเธอ

ชาวบ้านวิ่งขายสวนยาง ที่ไร่ที่นา คล้ายๆกัน ..

ลูกน้องที่อยู่ด้วยมากอดขา..ขอยืมเงินไปให้ญาติที่อยู่ชายแดน

บอกว่า..หมดเนื้อหมดตัวไม่มีเงินซื้อข้าวกิน

ทำไงได้ละ ช่วยกันไปตามีตามเกิด

ขอ 1 หมื่น มีให้ ห้าพัน เอาไปปะทะประทังยามประสายาก..เฮ้อๆๆๆ

ไทยนี้รักสงบ.. แต่ถึงรบไม่ขลาด

ทหารทำหน้าที่ทหารแล้ว

เราคนไทยทำหน้าที่คนไทยแล้วหรือยัง !

จะเป็นจริงได้แค่ไหน คนไทยทุกคนต้องเป็นผู้ตอบโจทย์

อิ อิ

« « Prev : ขอลาไปน้องไปชายแดน

Next : อิ อิ..หนุ่มน้อยคนนี้ ท่านได้แต่ใดมา.. » »