ลานสวนป่า

ตอน :: เงื่อนไขหรือเงื่อนงำ

ช่วงนี้มีข่าวให้สะดุ้งอยู่เรื่อยๆ ปุ๋ย-น้ำมัน-น้ำตาล-ไข่ไก่-ทำท่าจะแพงแซงคิวกันเป็นหางว่าว ผู้ประโคมเรื่องแจ้งว่า..ต้นทุนการผลิตสูงขึ้น ค่าการตลาดยังไม่จุใจ จำเป็นต้องขึ้นราคา ไม่งั้นบริษัทขาดทุน อิ..ขาดอะไรก็ไม่รู้นะ.. ขาดทุนกำไรหรือขาดทุนความละโมบ ลงทุนด้วยการเรียกร้องให้รัฐบาลชดเชยมันสะดวกจะตาย ..คนไทยอกอีแป้นแตกไม่รู้ครั้งที่ร้อยที่พันแล้วนะเธอ

นายทุนขาดทุนไม่ได้ เสียชื่อป่นปี้

รัฐบาลต้องชดใช้ ชดเชย กำไร กำเริบ กำขี้ ดีกว่ากำตด

วางแผนสร้างเงื่อนไขแย่รังแตน..แสนสบาย

ปั่นเรื่องนิดหน่อยแต่ได้กำรี้กำไรเป็นกอบเป็นกำ

สังคมมนุษย์บนฐานปลาใหญ่กินปลาเล็ก เขาล่อกันยังงี้แหละ

สร้างสถานการณ์สร้างภาพให้ดูน่าพรั่นพรึง แล้วก็ซูเอี๊ยรับเน๊าะๆ

ข้อเท็จจริง จะแค่ไหนอย่างไรยากที่ใครจะไปอาจเอื้อมล่วงรู้ได้

มืออาชีพด้านปั้นน้ำเป็นตัวลื่นยิ่งกว่าปลาไหลทาน้ำมันหมู

เมื่อเรายอมอยู่กับการข่มโคกินหญ้าเหี่ยวมันก็เป็นอย่างนี้ละพี่น้อง

มาดูพวกชาวไร่ชาวนาอย่างโก๋แก่บ้าง ทำมาหากินตัวเป็นเกลียว สุ่มเสี่ยงทุกย่างก้าว ยังมิวายถูกกระทำทุกอย่าง ขาดทุนมาก็รับสภาพหนี้อย่างไม่มีเงื่อนไข ต่อรองอะไรก็ไม่ได้ ไปกู้เงินมาแก้ปัญหาก็โดนอัตราดอกเบี้ยเถื่อนโขกจนงอมพระราม บ้างก็ถูกยึดโฉนดขายทอดตลาด บ้างก็ทิ้งที่ไร่ที่นาพากันดิ้นตายเอาดาบหน้า บ้างก็ไถลไปอยู่ในคุกตะราง ข้อหา โง่ เซ่อ ไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่พัฒนา ไม่ทำเศรษฐกิจพอเพียง ชีวิตจึงหม่นไหม้

ความสามัคคีในชาติเขากระทำกันเยี่ยงนี้หรือเธอ

ความรักชาติลับๆล่อๆเป็นอย่างนี้หรือเธอ

ความเป็นธรรมในสังคมอยู่ตรงไหนละเธอ

ใจคอจะแหกตาแหกอกกันอยู่อย่างนี้ละสิ

จะพัฒนาชาติโดยคนส่วนใหญ่ไส้เป็นน้ำเหลืองนะรึ

นั่งทับขี้ไปเรื่อยๆจนกว่าความยากจนจะเหม็นโฉ่

ถาม ยุบสภาแก้ปัญหาได้ไหม?

ตอบ ไม่รู้สิ ถ้ายุบกิเลศให้เบาบางไม่ได้ มันก็ไอ้แค่นั้นแหละต๋อย !

พูดไปทำไมมี

ปัญหามา ปัญญาเกิด จริงแค่ไหน

กว่าปัญญาจะมา ถั่วงาก็ไหม้ควันโขมง

พิจารณาดูบ่อเกิดแห่งปัญญาของผู้คนในชาตินี้สิ

เมื่อระบบการศึกษาชาติถูกคุมกำเนิด สติปัญญาก็สิ้นไร้ไม้ตอก ช่วยกันวิจารณ์ วิจัย วิเคราะห์ กะเทาะหน้าแว่นอย่างจริงจังทำเป็นไหม? คิดครึ่งเดียว ทำครึ่งเดียว ผลลัพธ์โหลๆมันออกมาก็อย่างนี้แหละ

เธอก็ดีแต่พูด ดีแต่กล่าวหา พูดเอามันส์

เธอทำอะไรบ้างละ

นั่นนะสิ ทำอะไรบ้าง

เออ ไม่ได้ทำอะไรจริงๆด้วย

แม้แต่อ่านบล็อก..ก็ขี้เกียจคอมเมนท์ เบื่อๆๆ..

รู้ไหม ?

รู้สิ ..การต่อยอดความรู้ความคิด มันก็จบ ก็จอด ด้วนๆห้วนๆนะสิ

แทนที่จะเป็นสังคมอุดมปัญญา ก็กลายเป็นอุดมปัญหา หาเหาใส่หัวทีละตัว ละตัว ละตัว ไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายนะหล่อน รู้หรอกน่าว่าเข้าร้านเสริมสวยเช้งอยู่เสมอ ตอนนี้ฝนตก โลกเริ่มเขียวสะพรั่งขึ้นมาแล้ว แต่..จิตใจคนต่างหากที่เหี่ยวเฉาเหมือนเอายางมะตอยร้อนๆราด

ใครหัวใจเหนียวหนึบ ยกมือขึ้น !

ไม่มีแฮะ ..

ทำไมรึ ..ขี้เกียจชูจักกะแร้ นะสิ

ไม่ ไม่ อะไรทั้งนั้น เซ็ง เซ็ง โว้ย! กวนใจอยู่ได้

เดี๋ยวก็ปั๊ด! บักหมอนี่ ..

ฉันอยากนั่งตาลอยเฉยๆมีอะไรรึเปล่า..

โรคสังคมเส็งเค็งอาการมันเป็นเช่นนี้เองละหนอ

จะตัวใครตัวมัน รึจะตัวมันตัวใคร

ยิ้ ม ที่ เ ค ย ใ ห้ ก อ ด ที่ มี สิ่งดีๆทั้งนั้น

มันน่าเสียดาย น่าเสียใจ อาลัยอาวรณ์

ยังไงๆ..ก็อย่าส่งแฟกซ์มาลาออกทางทีวีนะเธอ..

« « Prev : โอ้ยดีใจ โจ๊ะ พรึม พรึม..

Next : ลูกชายเลี้ยวป้ายนี้ » »