ลานสวนป่า

(บ้านเมืองเรายังปกติ แต่มีผู้ก่อกวนให้มันผิดปกติ)

เข้าบางกอกเที่ยวนี้ ไปประชุมบ้าง นอนดูข่าว-เรือ-รถยนต์-เครื่องบิน บ้าน-ญี่ปุ่นลอยไปตามน้ำบ้าง เห็นชะตากรรมเพื่อนร่วมโลกแล้วก็ได้แต่อึ้งกิมกี่ น่าสงสารจนไม่รู้จะว่ายังไง นี่แหละหนาอินิจจังไม่เที่ยงหนอ..อย่าบ้าบอกันให้มากเลยหนอ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายกันทั้งนั้น อะไรที่ยังไม่ได้ทำก็รีบๆทำซะ ต่ อ นี้ ไ ป ธ ร ร ม ช า ติ เ ช็ ค บิ ล เ อ า คื น    อ ะไ ร ๆ ก็ เ กิ ด ขึ้ น ไ ด้ ทั้ ง นั้ น

ผมมีรายการประชุมวันเว้นเว้น จึงบอกพรรคพวกล่วงหน้าว่า..วันว่างอยากจะไปหาหมอตามที่เขาเคยชี้ชวนไว้ เช้าวันนี้หลังจากย่องไปชิมข้าวสุกรแดงหน้าโรงแรม เราก็นั่งรถข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาไปฝั่งธน เพื่อไปพบหมอนวดจับเส้นมือฉมังที่นัดไว้ คุณหมอท่านนี้อยู่ต่างจังหวัด จะเข้ามารักษาคนไข้ขาประจำเดือนละครั้งสองครั้งตามเหตุและปัจจัย

ผมเป็นโรคไอเลิฟยู โรคภูมิแพ้คนสวย โรคหายใจไม่ทั่วท้อง มึนชาที่ปลายเท้า บางคืนมีแถมตะคิวที่ขาเป็นครั้งคราว มันน่าเจ็บใจอีตอนที่กำลังฝันหวาน สะดุ้งตื่นมาร้องโอดโอยเพราะปวดตะคิวที่ขา ต่อให้ฝันหวานยังไงก็ต้องสละเวลามาครวญคราง..ไปถึงคอนโดสูงที่คุณหมอท่านนี้มาพำนัก ไปถึงเจอป่วยกระย่องกระแย่งรออยู่หลายราย พอถึงคิวผม หมอถามว่าเป็นยังไงบ้าง ก็บอกอาการอย่างที่เล่าข้างบน

หมอให้นั่งบนเก้าอี้หันหลัง

เอานิ้วจี้กดไปตามจุดที่ก้านคอ2-3แห่ง

เอากำปั้นทุบตามไหล่ไล่ลงมาสันหลัง

แล้วบอกกลับหลังหันให้หมอจี้จุดที่กระดูกหน้าอก

หมอจับยกไหลดัดค่อนข้างแรง

โยกไปซ้ายที-ขวาที ดัดหน้าอกลั่นดังเป๊าะ

หมอให้ลองหายใจลึกๆ

อ้าว ! มันหายใจโล่งหายใจอิ่มไม่ฟืดฟาดเหมือนเมื่อก่อน

หมอบอกว่าเส้นตรงหน้าอกมันถูกกดทับทางลมไว้

พอเส้นใจเป็นอิสระทางเดินลมปราณก็โล่งโจ้งตลอด

หมอถามว่าเป็นตรงไหนอีก บอกว่าขาทั้ง2ข้างชอบเป็นเหน็บ บางวันปลายเท้าจะมีรู้สึกเย็นเป็นเหมือนลมไม่ทะลวงตลอด กลางคืนชอบเป็นตะคิว หมอเริ่มจับที่หัวเข่ากดไปรอบๆ ไล่ลงไปตามเส้นหน้าแข้งลงไปถึงตาตุ่ม กดจี้จุดค่อนข้างแรง เจ็บเอาการเหมือนกันแทบจะร้องลั่น หมอกดขาทั้ง2ข้าง แล้วก็ไล่ให้เราลุกเดินไปมา ถามว่าเป็นยังไงบ้าง เดินคล่องขึ้นไหม มันก็รู้สึกดีนะ หายใจก็โล่ง แข้งขาก็ไม่เย็นชาที่ปลายเท้า ตอนจบคุณหมอยังชวนทำพิธีอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร ปล่อยปะละวางเรื่องต่างๆ ..

เพื่อนทักว่า แหม..หน้าแดงเชียว

สงสัยเลือดลมจะเดินทะลุทะลวงปรุโปร่งแล้วใช่ไหม?

โธ่..จะ ไ ม่ ห น้ า แ ด ง ยั ง ไ ง

ในเมื่อเจ็บปานนั้น

ไ ม่ ห น้ า เ ขี ย ว ก็ ดี เ ท่ า ไ ห ร่ แ ล้ ว ใ ช่ ไ ห ม เ ธ อ

..

« « Prev : ปลูกมะละกอกับพี่ไหมน้อง

Next : สิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำ » »