ลานสวนป่า

โลกเราทุกวันนี้นับวันจะผิดปกติมากขึ้น

การเมืองภายในภายนอกประเทศต่างมุทะลุดุดัน

แรงงานต่างชาติหาทางหนีกลับจ้าละหวั่น

สงสารแต่คนในชาตินั้นๆ >> ไม่รู้จะอพยพไปไหนได้ ?

คงตกอยู่กับสภาพลุ้นระทึกที่เต็มไปด้วยความโกลาหล

บางคนจมอยู่ใต้ซากตึกยิ่งน่าระทดใจ

มีเรื่องทำให้จนมุมจนใจเกิดขึ้นทุกวัน

(ถ้าสังคมเผ็ดร้อนเหมือนพริก100ครก เธอเอ๋ย..)

เรื่องของสังคม ถ้านั่งนิ่งดูดาย พากันลอยเพสังคม สุดท้ายวิกฤติก็ตีกลับมาลอยเพคนในชาตินั้นๆ ช่วงบ้านเมืองปกติก็นับว่าแย่แล้ว เมื่อเกิดความโกลาหลอย่างลิเบีย กว่าจะสะสางให้เข้ารูปเข้ารอยคงต้องนั่งเลียแผลไปอีกนาน ความเสียหายที่หาเจ้าภาพไม่เจอ คนในชาติหนีความรับผิดชอบไม่ออก ทุกคนจึงเฉลี่ยกรรมเท่าเทียมกัน ถ้ารับผิดชอบการบ้านการเมืองแต่ต้น ก็คงไม่ต้องมาแบกกรรมในภายหลังเช่นนี้

โรคของมนุษยชาติในยุคนี้

อาจจะเกิดการระบอบการเมืองการปกครองทั่วโลกหรือเปล่า

ในอดีตศาสนาเป็นตัวกำกับวินัยทางสังคม

มายุคนี้ไม่ว่าศาสนาไหนก็ต้านกิเลศไม่อยู่

จึงสงสัยและเข้าใจไม่ได้ว่า>>

จากนี้ไปแต่ละประเทศจะบริหารบ้านเมืองด้วยวิธีใด

วงจรอุบาทว์มันจึงไม่บั่นทอนความเป็นมนุษย์

วิกฤติการเมืองที่เริ่มถลำไปสู่ความแตกแยกของคนในชาติต่างๆ ประเทศที่ยังไม่จุดระเบิดก็นั่งทับขี้ไว้ด้วยกันทั้งนั้น เริ่มมีกระบวนการก่อหวอดยุแยงตะแคงรั่วบานปลายออกไปเรื่อย จุดยืนที่แตกต่างกัน ทำให้ยืนอยู่คนละขั้ว คิดต่างมากขึ้น ยังไม่มีศูนย์สังเคราะห์ความรักสามัคคีที่ยอมรับกันทุกฝ่าย เรื่องสังคมจึงบิดตะกูดหน่ายแหนงกันมากขึ้น เอาเรื่องส่วนตัวเรื่องของพรรคพวกเป็นเป้าหมายหลัก เอาเรื่องชนะคะคานกันมาเป็นกิจการทางการเมือง ยังมองไม่เห็นว่าจะดับกลียุคนี้ได้อย่างไร ถ้าทุกคนไม่เอาเรื่องนี้มาเป็นการบ้านของตัวเอง

ผมเฝ้าดูฝ่ายก่อการดีคิดเรื่องการป้องกันภัยพิบัติทางธรรมชาติต่างๆ ถ้าจะชวนให้คิดล่วงไปถึงการบรรเทาภัยทางการเมืองและสังคมด้วยจะได้ไหม ภัยจากธรรมชาตินับวันจะกระชั้นและรุนแรงมากขึ้น พยาบาลสาวไทยไปจมอยู่ส่วนไหนของประเทศนิวซีแลนด์ก็ไม่รู้ ภัยที่เกิดขึ้นตามปกติทุกฤดูกาลยังไม่พอ ยังจะมีเภทภัยใหม่ๆแปลกๆมาให้เผชิญกันอีก

นอกจากจะทำใจแล้วต้องทำอะไรอีก ?

มี ข้ อ แ น ะ นำ ไ ห ม ค รั บ > >

วันนี้ คนไทยควรจะวางตัวอยู่ในสังคมที่ผิดปกตินี้อย่างไร?

อิ อิ

« « Prev : คนแก้มบุ๋ม

Next : วันของอู๊ด » »