ลานสวนป่า

(ตระเวณชมสวนยางพาราในประเทศลาว)

เคยได้ยินคำว่าเสือนอนกินมาแล้วนะครับ

เออ ทำไมเสือถึงนอนกิน มันนั่งยองๆกินไม่ใช่หรือ เมื่อยังไม่มีข้อสรุป ก็แขวนปัญหาไว้ก่อนหมอจอมป่วนสอนไว้ เอาเป็นว่าผมมาดูทำเลเสือนอนกินว่างั้นเถอะ ทั้งๆที่ต้นเดือนก็มาเวียงจันทร์ทีหนึ่งแล้ว ห่างไม่กี่วันก็มาอีกแล่ว มีเที่ยวบินออกจากบ้านสตึกเวลา14.30น.มาถึงดอนเมือง15.30น. เครื่องต่อไปนครพนม16.00น.เกรงว่าเที่ยวบินจะไม่รับลูกกัน จึงอาศัยนั่งรถทัวร์มีเที่ยว9.30น.กับเที่ยว11.30น. บังเอิญหอบของฝากมาให้คนรักด้วย จึงเลือกมาเที่ยวเก้าโมงกว่า มาถึงบ่ายสองครึ่ง ทันส่งมอบแต่บ่ได้คุยกันทั้งๆที่คันปากยิบๆ

ผมตัดสินใจมาลาวเที่ยวนี้ ถือเป็นโอกาสทองที่จะได้เรียนกับจอมยุทธที่มีประสบการณ์ตรงผู้รู้ท่านหนึ่ง จัดอันดับให้อยู่ในระดับเซียนขี่นกกระเรียนว่างั้นเถอะ ท่านเป็นนักสู้ชีวิต-นักการค้า-นักการเกษตร-นักวิจัยไทบ้านฯลฯ ท่านมีเกล็ดเล็กเกล็ดน้อยที่เป็นตำนานที่ยากจะหาได้ที่ไหนมาสาธยายให้ฟังแบบไม่อั้น จุดพิเศษอยู่ที่ทำการงานอะไรก็จะค้นคิดสิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆมาสนับสนุนงานให้รวดเร็วยิ่งขึ้น สามารถแข่งขันการตลาดได้อย่างน่าทึ่ง ยกตัวอย่าง เช่น ในวงการพลาสติกเมืองไทย เอาแค่เรื่องปกหนังสือพลาสติก ต้องยกโป้ให้เป็นเดี่ยวมือหนึ่งของไทยแลนด์ ท่านสามารถคิดวีธีการผลิตได้รวดเร็วกว่าของคู่แข่งถึง3เท่าตัว กลุ่มบริษัทสิ่งพิมพ์ เช่น ร้านนายอินทร์ ซีเอ็ด บริษัทผลิตนิตยสาร ฯลฯ เป็นลูกค้าขาประจำกันทั้งนั้น

(ป่าไม้สมบูรณ์มากซ้ายมือ กำลังจะเปลี่ยนเป็นสวนยางพาราขวามือในเวลาอันใกล้นี้)

มาปีนี้ท่านชวนมาดูผลงานที่นครพนมและประเทศลาว หลังจากที่เคยมาชมไปเมื่อสิบปีที่แล้ว แต่ก็มีเรื่องคันหัวใจกับสายการบินนกแอร์อีกแหละ ได้เวลา16.20น.ก็เรียกเราไปนั่งป๋อหลอบนเครื่อง ผมได้ที่นั่งติดหน้าต่างเสียด้วย กะจะถ่ายรูประหว่างทางบางกอก-นครพนมมาฝากชาวเรา เป็นเครื่องบินใบพัดที่นั่ง2แถวๆละ2คน เมื่อผู้โดยสารขึ้นครบถ้วนแล้ว แทนที่จะรีบเหิรฟ้า แอร์สาวทำหน้าปูเลี่ยนๆเชิญลงเครื่องไปพักผ่อนที่ห้องผู้โดยสาร สาเหตุคงมาจากเครื่องบินเหลาเย่ทำท่าไม่ดี ขืนบินไปมีหวังเอวังด้วยประการทั้งปวง ระหว่างนั่งรอ..แอร์สาวที่เรียกตัวเองว่านกติ๋ม-นกหลิน-นกขวัญ-เอาอาหารว่างกับโค๊กมาแจก (ทำไมไม่มีชื่อนกฮูกนกกะปูดนกหัวขวานก็ไม่รู้เน๊อะ) ผมคิดใจในว่างานนี้เจอแจ็กพ๊อตอีกแล้ว ถามแอร์ก็ได้แต่บอกให้รอใจเย็นๆ เวลาผ่านไป1ชั่วโมง แอร์ชุดเหลืองมาแจกโพยคนละใบให้ขึ้นไปรับประทานอาหารมื้อเย็นที่ร้านข้างบน พร้อมกับบอกว่าต้องรอเครื่องที่บินไปนครศรีธรรมราชมาเปลี่ยน คงจะออกเดินทางได้ในเวลาประมาณ20.40น. โธ่ๆๆแทนที่จะแถมนิดๆหน่อยๆ สายการบินกแอ๋แถมให้5ชั่วโมงเต็มๆ ตอนบินขึ้นก็มืดตื๋อจะถ่ายรูปอะไรได้ ถึงโรงแรมซึมกะทือง่วงนอน แยกกันเข้าห้องอย่างเหงาๆเหมือนปลากระดี่ตกหม้อเกาเหลา อิ อิ

ทุกเรื่องมีร้ายมีดี ระหว่างรอผมก็ได้เรียนศาสตร์ต่างๆกับจอมยุทธตัวต่อตัว นานๆเจอกันทีมีเรื่องเล่าปะเลอะปะเต๋อ ได้ถามความเห็นของมืออาชีพระดับเซียนเรียกเฮีย ต้นตระกูลท่านทำเรื่องสิ่งทอมาก่อน>>ท่านผันตัวเองมาเป็นพ่อค้าที่สนใจงานทางด้านการเกษตร โดยเฉพาะทางด้านปลูกป่า ได้รู้จักกันเมื่อ20กว่าปีที่แล้วก็เพราะเรื่องปลูกป่านี่แหละ สวนท่านปลูกมังคุดกับยางพาราที่ภาคตะวันออกหลายพันไร่ แล้วหันมาปลูกยางพาราเลี้ยงปลาบึกที่จังหวัดนครพนมอีกหลายพันไร่ ตอนนี้ข้ามไปปลูกที่ลาวอีกไม่รู้จะกี่พันไร่ ท่านเล่าว่าปลูกมาตั้งแต่ราคายางพารา ก.ก.ละ30บาท ปีนี้ยางมีราคา ก.ก.ละ110บาท รับเละกระเป๋าตุงมาหลายปีแล้ว

เราถกกันเรื่องการปลูกสร้างอาชีพสวนป่า ไล่เรียงประสบการณ์มุมมองต่างๆ เปรียบเทียบการเลือกชนิดไม้ที่จะปลูกเป็นรายได้ของชาวบ้าน จอมยุทธฟันธงว่า>>ทุกวันนี้ใครมียางกรีด 100 ไร่ จะมีรายได้ 1 ล้านบาท/ปีเพียงพอที่จะสร้างงานให้ตนเองและมีรายได้เลี้ยงครอบครัวขนาดเล็กได้ ปีหนึ่งกรีดยาง 8 เดือน ยังมีเวลาให้ไปทำอาชีพเสริมต่างๆได้อีก

เฮียอายุก็มากแล้ว โรคประจำตัวก็เยอะ ลูกเต้าก็ไม่สนมารับช่วง

ทำไปทำไมมากมาย

ใจคอจะปลูกยางให้ได้หมื่นไร่ยังงั้นหรือ

จอมยุทธบอกว่า>>

ผมเห็นราคายางดีและผมมีวิธีปลูกยางที่พิเศษกว่าคนอื่น

เท่าที่ทำมาร่วม30ปี เห็นอนาคตของยางมันดีแบบก้าวกระโดดก็อดใจไม่ได้

ปลูกเล่นๆไปยังงั้นแหละอาจารย์ (ท่านเรียกยกหางผมว่าอาจารย์)

ทุกวันนี้ใครมีสวนยางพาราก็เป็นเสือนอนกิน

ผมนึกไปถึงต้นยางที่โค่นล้มเพราะพายุฝนนับแสนไร่ทางภาคใต้

แทนที่เสือจะนอนกินกลายเป็นเสือนอนกลุ้มก่ายหน้าผาก

นี่แหละหนาชะตาชีวิตคนเรา สู้ๆๆๆ>>

เงินชดเชยมันไม่สามารถชดใช้โชควาสนาได้หรอก

อิ อิ..

« « Prev : มังกรไสว

Next : แก้ผ้าเอาหน้ารอด » »