ลานสวนป่า

ปลายฝนต้นหนาวปีนี้ได้รับหนังสือที่ถูกใจมาก อุปลมณี เป็นหนังสือเล่มหนาหนักเป็นกิโล เนื้อหาภายในเป็นเรื่องราวละเอียดของหลวงปู่ชา (พระโพธิญาณเถระ) แห่งวัดหนองป่าพง อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี ท่านอาจารย์สุรีย์ ธรรมิกบวร คณบดีคณะพยาบาลศาสตร์ มอบหนังสือสำคัญให้เมื่อคราวไปปลูกป่าไม่กี่วันมานี้

ไปอุบล2-3วัน

ได้รู้จักอุบลในแง่มุมต่างๆ

ได้ไปเยี่ยมญาติธรรม

ได้รับหนังสือเล่มนี่

นึกในใจว่านี่ไงละผลบุญ

มันช่างเร็วทันตาเห็นจริงๆนะเธอ

ผมเป็นคนกิเลศหนา ใครจะบอกเล่าเรื่องหลวงพ่อเรื่องวัดก็จะอือๆออๆไปอย่างนั้น ไม่กระตือรือร้นอะไร คิดแต่เพียงว่า-ไม่ว่าจะเป็นคน-วัด-หรือสถานที่ต่างๆ ถ้าบุญเราถึง-วาสนาเรามีจริง ก็คงจะมีสักวันที่จะได้ไปถึงไปเยือนจนได้ กาละต่างๆก็จะอยู่ประมาณนี้มาแต่ไหนแต่ไร แล้วมันก็เป็นเช่นนั้นเสียด้วย มีบางคราวที่ขับรถหลงทาง กลับพบว่าเป็นเรื่องโชคดีโดยบังเอิญ ได้พบเรื่องมหัศจรรย์ต่างๆ คนนอกคอกอย่างผมเจอบ่อยเสียด้วยสิครับ ยกตัวอย่าง เช่น ใครๆขึ้นดอยอินทนนท์จะต้องเตรียมเสื้อหนาวกันเต็มอัตรา แต่วันที่เราไปท้องฟ้าเปิดอ้าซ่าให้ถ่ายรูปสวยๆได้ แถมอุณหภูมิยังเย็นสบาย จึงถอดเสื้ออาบแดดถ่ายรูปโชว์เสียเลย เดินไปดูมาตรวัดอุณหภูมิ ก็ยังบ่งบอกว่าช่วงเช้านี้ความหนาวเย็นยังอยู่ที่ 9-10 องศา สงสัยว่าพวกร้อนวิชา จะมาทำให้มาตรฐานของดอยอินทนนท์เปลี่ยนไป๋!

นี่แหละหนาที่เขาบอกว่า

อะไรก็ไม่แน่ไม่นอนสักกะอย่างหรอกนะเธอ

ส่วนมาก ถ้าคนอุบลมาดูงานที่สวนป่า ก็มักจะเอาภาพเอาหนังสือและซีดี เกี่ยวกับหลวงปูชามาฝาก ส่วนหนึ่งก็อ่านในนิตยสารหรือข่าวสาร จากการบอกเล่า หรือที่สมาชิกชาวลานค้นคว้ามาเขียนถึง ผมไปอุบลบ่อยแต่ไม่มีโอกาสไปกราบท่านสักที จนกระทั้งวันหนึ่งคณะเราตั้งใจที่จะวัดหนองป่าพง ถามทางจากคนที่รู้จัก ขับรถไปหน่อยเดียวก็ถึงแล้ว ไม่เหมือนสมัยที่ท่านมาบุกเบิก จะไปไหนมาไหนต้องอาศัย 2 ขา เป็นพาหนะพึ่งแรงกายแรงใจตัวเองล้วนๆ

จริตผมคงจะพ้องกันกับสไตล์ของวัดหนองป่าพง ไม่ว่าจะอ่านจะพิจารณาคำสอนอะไรดูมันลื่นไหลเข้าใจง่าย ตระหนักรู้ตามภาษาของคนข้างวัด ที่ไม่ได้บวชเรียนอะไร ความรู้ด้านธรรมะธรรมโมจึงโย้เย้ ไม่ได้มีหลักแน่นโป๊กเหมือนท่านผู้เจริญธรรมทั้งหลาย เรื่องนี้หลวงพี่ติ๊กรู้ดี ว่าผมนี่ไม่ประสีประสาเรื่องวัตรปฏิบัติใดๆเอาเสียเลย แถมยังมาทะลึ่งเรียกตัวเองว่าครูบา ผมกราบเรียนท่านว่า จริงๆแล้วผมเป็นคนบ้ามากกว่า จะใช้คำว่าครูก็ดูจะอาจเอื้อมด้วยซ้ำ แต่เมื่อมันลมพัดลมเพมาอย่างนี้แล้ว ก็ปล่อยเลยตามเลยไปก่อน จนกว่าจะหาวิธีคลี่คลายหรือบำบัดให้มีสละสลวยได้ ท่านเห็นด้วยอย่างยิ่ง ได้มอบพระพุทธรูปปางลีลาให้ บอกว่าองค์นี้น่าจะเหมาะกับผม เพราะเห็นเต๊ดไปเต๊ดมาทั้งปี อิ อิ

หนังสือเล่มนี้ สารบัญประกอบด้วย ชีวประวัติหลวงปู่-กำเนิดวัดหนองป่าพง-วัตถุธรรม-ความเป็นหลวงพ่อ-มุ่งสอนสัจ-ศีลของสงฆ์-การฝึกสมาธิเจริญปัญญา-สมณธรรม-สาขาวัดหนองป่าพง-หลวงพ่อกับชาวต่างประเทศ-สำนักชีวัดหนองป่าพง-ฆราวาสธรรม-จากรึกไปต่างประเทศ-ประวัติการอาพาธ-มรณภาพ

ผมอ่านไปไม่กี่เรื่อง อ้าปากหวอ..เอาแค่เรื่องหลวงปู่กลัวผีนี่ก็สนุกจนแทบตกเตียงแล้วละครับ อ่านแล้วรู้สึกเร้าระริกในบัดเดี๋ยวนั้น ตั้งใจว่าเราจะต้องไปกราบหลวงปู่อีกครั้งหนึ่ง คราวนี้จะไปอย่างผู้ที่เตรียมตัวเตรียมใจล่วงหน้า ศึกษาเรื่องราวต่างๆก่อนไป จะได้ไม่เหมือนคราวแรกที่ไปแบบคนตาบอด เป็นแต่ไปเดินต๊อกๆเจออะไรก็แวะเข้าไปกราบไปไหว้ เหมือนไก่ได้พลอย ไม่ได้ตระหนักถึงคุณค่าที่ซ่อนลึกซึ้ง ถึงกระนั้นก็ตาม ผมก็ยังทึกทักเข้าข้างตนเองว่าท่านรับทราบว่ามีคนบ้ามากราบ..

>> ระหว่างที่ผมเดินรอบพระธาตุของท่าน

ไม่มีคนพลุกพล่านลมโชยเย็นสบาย

แต่ทำไมมีเหงือเม็ดโป้งแตกพลั๊กๆขึ้นมาทั้งตัว

เปียกโชกถึงก้นกบ

ยังนึกงงงันกับตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น

ป่วยไข้ไม่สบายก็ไม่ใช่?

เรื่องนี้อุ้ยสร้อยช่วยเฉลยให้แล้ว

ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยความปลื้มสุข ไปไหนก็จะเอาไปด้วย ถึงแม้จะหนักกระเป๋า แต่มันคงไม่หนักเท่ากิเลศที่แบกโท้งๆอยู่นี้หรอกนะ อยากจะนอนอ่านทำไม่ได้ น้ำหนักทับหน้าอกพัง ต้องลุกมานั่งอ่านเงียบๆ โฉมยงเปิดทีวียังนึกค้อนในใจ..ต้องปลีกวิเวกไปหาที่สงบอ่านมันถึงจะได้อรรถรส อยากจะอ่านรวดเดียว ทำไม่ได้เช่นกัน บางทีหน้าเดียวยังต้องพลิกไปมาเป็นชั่วโมง ในเมื่อมีเรื่องให้ใคร่ครวญ คิดตาม และอยากจะบันทึกไว้ ยกตัวอย่างเช่น ในหน้าที่ 70

“การที่ได้ฉันทุกวัน ถึงจะเป็นข้าวเปล่าๆ ก็ยังดีกว่าไม่ได้ฉันอะไรเลย เวลาฉันข้าวเปล่าๆทำให้นึกถึงสุนัข สุนัขของชาวบ้านในถิ่นกันดาร เจ้าของให้มันกินข้าววันละปั้นเล็กๆเท่านั้น ไม่มีกับอะไร มีแต่ข้าวเปล่าเท่านั้น มันก็ยังไม่ตาย ยังอยู่ได้สบาย แถมยังเป็นสุนัขที่ขยันด้วย พอมีอะไรดังกรอบแกรบก็เห่าทันที ตื่นเร็ว เวลาเจ้าของพาไปไล่เนื้อก็วิ่งเร็วด้วย เพราะมันผอม แต่ถ้าสุนัขตัวไหนที่เจ้าของเลี้ยงดูอย่างดี สุนัขตัวนั้นจะขี้เกียจ มีอะไรมาใกล้ก็ไม่ยอมเห่า มีแต่นอนท่าเดียว แม้มีคนเดินมาใกล้จวนจะเหยียบหัวเอาก็ยังไม่ตื่น”

« « Prev : ขี้โม้เป็นบ้า

Next : ด้วยปัญญาและรอยยิ้ม » »