ลานสวนป่า

ผมกอร่อกอติกกับวงการศึกษามาพอสมควร

แต่ก็ไม่สามารถบำบัดบรรเทามูลเหตุและสาเหตุอะไรได้เลย

เป็นแต่เพียงรับรู้..และสู่รู้บ้างตามเหตุและปัจจัย

บางทีก็มีโอกาสได้ลองยาไปบางขนานและหลายเม็ด

มันก็ยังไม่ถูกโรคสักที

เคยหันไปลองยาผีบอก

ผีมันก็บอกเดาสุ่มโบ้ยๆไปอย่างนั้นแหละ

รึ ! เรื่องนี้มันจะอึ้งกิมกี่ถาวรไปเสียแล้ว

คนที่อยู่บ้านนอกคอกนาอย่างผม แน่นอน ย่อมเกี่ยวข้องกับเครื่องมือเครื่องใช้ประจำวัน รวมทั้งเครื่องมือทำมหาหากิน พวกรถไถ รถยนต์ เครื่องตัดหญ้า เลื่อย เครื่องอัดอิฐดินซีเมนต์ เครื่องสับไม้ ปัมน้ำ และเรื่องที่เกี่ยวข้องกับระบบไฟฟ้า มีสาเหตุที่ต้องแก้ไขซ่อมแซมอยู่เป็นประจำ ความรู้ผมและคนงานก็มีจำกัด เพราะเป็นชุดความรุ้แบบงูๆปลาๆไม่รู้จริง เมื่อเกิดความบกพร่องเสียหายมากๆก็ยากจะตัดสินใจ ต้องวิ่งโร่ไปหาช่างในตัวอำเภอ ช่างระดับตำบล-หมู่บ้านยังขาดแคลน ทำให้เกิดข้อกังขาว่า เรามีโรงเรียนสอนช่างมาก็ไม่นานแล้วนะ และมีหลายแห่ง -วิทยาลัยเทคนิค -วิทยาลัยสารพัดช่าง -วิทยาลัยเกษตร-กศน.-วิทยาลัยชุมชน -วิทยาลัยการอาชีพ เด็กเหล่านี้เรียนจบแล้วหายไปไหนหมด ทราบว่าความต้องการพนักงานช่างมีเป็นจำนวนมาก โรงงาน-บริษัทรับไม่อั้น ทำให้เด็กช่างตกหล่นอยู่ในหมู่บ้านน้อยมาก จะเห็นบ้างวับๆแวมๆตอนเศรษฐกิจตกสะเก็ด เถ้าแก่เจ๊ง! เด็กถูกลอยเพ ทำให้มีเวลากลับมาพักผ่อนบ้านเกิด แต่นิสัยที่ติดคนเมือง ทำให้ดิ้นรนกลับไป

ในเมืองก็ต้องการแรงงานช่าง ในชนบทก็โหยหา แต่ทำไมการศึกษาไทยขานรับตรงจุดนี้ไม่ได้ ปล่อยให้ลูกหลานไทยไปเรียนวิชาสามัญกันจนล้นทะลัก รับปริญญามาแล้วก็เซ่อบ้อง ไม่มีงานรองรับ เตะฝุ่น แบมือขอเงินแม่ใช้ต่อไป หรือไม่ก็เข้าสู่วงโคจรมืดสลัว ไปต่อยตีสังคมให้มันชีช้ำกะหล่ำปลียิ่งขึ้น อลวลอลเวงกันอยู่อย่างนี้ เพราะนโยบายการศึกษาของชาติทุกระัดับชั้นลูบหน้าปะจมูก คนไทยไปยกการศึกษาให้กับกระทรวงศึกษาธิการทั้งดุ้น ไม่ดึงการศึกษาให้มาอยู่กับคนไทยทุกหมู่เหล่า หรือวางระบบการมีส่วนร่วมอย่างแข็งขัน ถ้าประชาชนคนไทยพูดไม่ได้ไอไม่ดัง มันก็ยังตกอยู่ในสภาพนี้แหละ ในเมื่อทุกคนต่างคิดแก้ปัญหาเอาหน้ารอดของตัวเอง ยอมแบกปัญหาจนหน้าเหี่ยว เป็นทุกข์กับการศึกษาจนแล้วจนรอด รอส่ายหน้าน้ำตาเล็ดกันปีแล้วปีเล่า..

ผมเสียดายเด็กหนุ่มสาวจำนวนมาก ที่เรียนในสายอาชีวะในสภาพสับสนอลม่าน ยังนึกสงสัยว่าทำไมเด็กมีเวลาว่างมานั่งคิดแต่เรื่องอาฆาตมาดร้าย หาเรื่องทะเลาะกัน ตีรันฟันแทงและยิงกันยิ่งกว่าในหนังคาว์บอย วิชาเหล่านี้มีสอนในหลักสูตรด้วยหรือ เด็กอาชีวะควรจะเป็นพระเอกนางเอก แต่ระบบและสังคมมาตีตราไว้ให้เป็นพระรอง เป็นเสี่ยวเอ้อ อันนี้ถือเป็นความอยุติธรรมจากสังคมอย่างร้ายแรง ศักดิ์ศรีของมนุษย์ถ้าไม่วัดกันที่ความเสมอภาพของความเป็นคน มันก็เลื่อนเปื้อนมหาเฮงซวยเลยละขอรับ

ในระยะเวลาอันใกล้นี้ ถ้ารัฐบาลไทยเห็นด้วยกับโครงการยกเครื่องเรื่องการศึกษาไทยแบบพิเศษ  วิทยาลัยอาชีวะที่มีแววจะรวมพลังกันสร้างชีวิตใหม่ให้เป็นแบบอย่าง อาจจะเป็นจุดคลิกที่จะนำพาขบวนอาชีวะฝ่าวิกฤติไปก็เป็นได้ เร็วๆนี้ก็จะมีครูอาชีวะตัวเล็กๆเขียนเรื่องราวที่สะท้อนให้เห็นว่า สถานศึกษาึ-ครูบาอาจารย์ได้พยายามแก้ไขแก้ขัดปัญหานี้ไปพลางๆ อ่านแล้วแทบหัวเราะทั้งน้ำตา พบว่าปัญหาส่วนหนึ่งมาจากผู้ปกครองนี่เอง ที่เป็นตัวเจ้ากี้เจ้าการให้ลูกๆสร้างนิสัยห่วยแตก โอ๋เอาใจกันในเรื่องผิดๆ ถ้าเกิดกรณีอย่างนี้มากๆ ทางวิทยาลัยน่าจะจัดอบรมผู้ปกครองอย่างเอาจริงเอาจังก็น่าจะดี วิทยาลัยไหนเข้าโครงการฯ อย่าลืมบรรจุกรณีตีแตกผู้ปกครองเข้าไปด้วยนะครับ เรื่องนี้ผมเจอเข้ากับตัวเองเสียด้วยสิ จึงซาบซึ้งและซาบซ่านถึงใจเหลือเกิน

เมื่อไหร่หนอคนไทยจะมีสายตาเป็นธรรมให้กับลูกหลานไทยทุกคน

เมื่อไหร่หนอการจัดการศึกษาจะให้ความเท่าเทียมกันแก่ลูกหลานและเยาวชนไทย

เมื่อไหร่หนอจะมีคนรักและตระหนักในความสำคัญพิเศษของระบบอาชีวะศึกษา

เมื่อไหร่หนอเด็กอาชีวะจะได้ใช้ชีวิตการเรียนรู้ตามศักยภาพของหลักสูตรอาชีวะอย่างเต็มมาตรฐาน

เมื่อไหร่หนอครูอาจารย์จะสอนสนุกและน่าสนใจกว่าการยกพวกตีกัน

เมื่อไหร่หนอ..จะถึงเมื่อนั้น เสียที

« « Prev : การบ้านของเมืองไทย

Next : ครูพิจิตรบุกประชิดสวนป่า » »