ลานสวนป่า

ก่อนหน้านี้เราจะเคยได้ยินเพลง รักเมืองไทย ชูชาติไทย ทนุบำรุงให้รุ่งเรือง >>
แต่ในที่สุดเราก็ยังไม่รุ่งไม่เรืองกลับเป็นเมืองตะลุ่มตุ้มปุ้ย
การบ้านของเมืองไทยข้อใหญ่ที่สุดน่าจะเป็นการศึกษา
ที่ทำท่าชักหน้าไม่ถึงหลังมากขึ้นทุกที
พวกเราชาวแซ่เฮต่างก็มีส่วนร่วมรับรู้และร่วมด้วยช่วยกันทุกคน
หลายท่านมีบทบาทหน้าที่ทั้งทางตรงและทางอ้อม
พวกเราได้นำเสนอ-แลกเปลี่ยน-ปรับปรุง-เข้าไปขลุกวงในและวงนอก
ไม่ได้นั่งป๋อหลองอมืองอเข่า
แต่เราก็ทำได้เท่าที่ศักยภาพและโอกาสจะอำนวย

ผมพยายามยุให้ชาวเราประมวลผลงานที่เขียนในลานปัญญาออกมาเป็นหนังสือเล่มเล็ก
คุณหมอจอมป่วน ตลุยเปิดทางในหนังสือ จอมป่วน>>>
ท่านบางทรายกำลังรวบรวมต้นฉบับ >>>
ต่อๆไปชาวเราก็จะทยอยพิมพ์หนังสืออกมามากขึ้นๆ
การเขียนในลานปัญญาเริ่มพัฒนาไปสู่การขยายปัญญาสู่ประชาคมมากขึ้น

กอร์ดอนมัวร์ (Gordon M00re) อดีตซีอีโอและผู้ร่วมก่อตั้งบริษัทอินเทล ได้ทำนายเทคโนโลยีในอนาคตไว้ตั้งแต่ปี 2508 ได้ใกล้เคียงกับความเป็นจริงในปัจจุบันมาก ดังที่รู้จักกันดีในนาม “กฎของมัวร์” (Moore Law) นั่นคือคอมพิวเตอร์และระบบสื่อสารจะพัฒนาก้าวหน้าเป็น2เท่าทุก18เดือน ความจุของฮาร์ดีสก็จะเพิ่มเป็น2เท่าทุกๆ3ปี สารสนเทศที่แปลงเป็นความรู้จึงมีมากขึ้นเป็นเงาตามตัว รูปแบบของการศึกษาในยุคนี้จึงค่อยๆเปลี่ยนไปสู่การเรียนรู้ไร้พรมแดน ไม่ยึดติดกับเวลาและสถานที่ ทำให้ผู้เรียนสามารถเข้าถึงแหล่งความรู้จากทั่วทุกมุมโลก โดยไม่ต้องเคลื่อนย้ายตัวเองไปไหน แต่ใช้การสำรวจ สืบค้นข้อมูลผ่านเครือข่ายโยงใยที่เรียกว่าอินเทอร์เน็ต

เมื่อหัวใจของการปฎิรูปการศึกษา อยู่ที่การเปลี่ยนจากครูที่เป็นศูนย์กลางมาสู่ผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง และการทำให้ผู้เรียนเป็นเจ้าของการเรียนรู้ การศึกษายุคนี้จึงไม่ใช่การเรียนเพื่อจดจำตัวความรู้อีกต่อไป แต่ตัวความรู้จะยิ่งมีบทบาทสำคัญและผูกพันอยู่กับการใช้เทคโนโลยี เพื่อสร้างการเรียนรู้ให้เกิดขึ้นได้ในทุกหนทุกแห่ง ทุกที่ทุกเวลา ด้วยเหตุนี้ระบบการเรียนการสอนจึงต้องพัฒนาไปเพื่อให้ผู้เรียนสามารถเชื่อมโยงความรู้ วิเคราะห์ สังเคราะห์ และสามารถที่จะสร้างความรู้ใหม่จากการแสวงหา และเข้าถึงแหล่งเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง โดยอาศัยเทคโนโลยีเป็นสื่อกลาง เพื่อให้เท่าทันความรู้ใหม่ที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่สิ่งที่ยากยิ่่งสำหรับการให้การศึกษาก็คือ
การช่วยให้ผู้เรียนอยู่กับโลกเสมือนจริงอย่างรู้เท่า
และช่วยให้คนในสังคมเป็นไทต่อพลังอำนาจของข้อมูลข่าวสาร
โดยไม่ตกเข้าไปอยู่วังวนของมายาที่มนุษย์ช่วยกันสร้างขึ้นจากความไม่รู้
ความเสมือนจริงที่สื่อเหล่านี้ได้ครองใจและเป็นเจ้าของเวลาส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวันของเด็กๆไปมากกว่าครึ่ง
แล้วเราจะทำอย่างไรกับปัญหาจริงที่กำลังเกิดขึ้น “นอกจอ”

เราจะเปลี่ยนปัญหาให้เป็นปัญญาได้อย่างไร
คงไม่มีข้อสรุปที่โป๊ะเช๊ะ
คำตอบอยู่ในบทบาทหน้าที่ของแต่ละคน
อยู่อย่างไร ทำอะไร ก็ย่อมเป็นไปตามสาระประจำวันของเรา
ในขณะที่มีผู้พูดว่าเทคโนโลยีก้าวล้ำอย่างนั้นอย่างนี้
คนที่ใช้หรืออยู่กับเทคโนโลยีก็ต้องขยับทักษะให้สอดรับกับสิ่งใหม่ให้กลมกลืน

ตรงจุดนี้ชาวแซ่เฮได้เรียนรู้จากการปฏิบัติภายใต้ชายคาของลานปัญญา
ปลายเดือนนี้จะชวนครูอาชีวะไปเล่าเรื่องชาวเฮที่กระทรวงศึกษาธิการ
และมอบหนังสือที่ครูอาชีวะคนหนึ่งเขียน>>
กรณีการแก้ปัญหาในสถานศึกษาแบบกัดไม่ปล่อย
แต่อ่านแล้วปลดปล่อย ก๊ากส์ หลายๆก๊ากส์ เลยละขอรับ
โปรดติดตามด้วยความระทึกระทวยใจ อิ อิ

« « Prev : วิพุทธิยาจารย์

Next : R-ชีวะ » »