ลานสวนป่า

นอนกับแม่แตงที่ระวีวารีรีสอร์ท…เจ้าภาพจัดห้องพักให้สะดวกสบาย แต่ก็ไม่ได้เอนหลังสักเท่าไหร่หรอกนะ ลุกมาทำ Power Point จวบจนอรุโณทัยสว่างไสว มองออกไปเห็นเมฆหมอกปกคลุมยอดเขา อุณหภูมิสบาย ๆ สดชื่นเหมือนหยดน้ำค้างที่พร่างพรมยอดหญ้า อาณาบริเวณถูกจัดสรรไว้อย่างเหมาะเจาะโดนใจมาก เชื่อว่าจะเป็นรีสอร์ทระดับโลกได้ไม่ยาก อยูู่ติดกับปางช้างแม่แตงที่มีช้างแท็กซี่บริการนักท่องเที่ยวร้อยกว่าเชือก ยังมีเกวียนทัวร์ให้นั่งออดแอดชมทิวทัศน์ด้วยนะ

น้าอึ่งกับอุ้ยมาปลุก

คว้ากล้องได้ก็กดชัตเตอร์ฉับ ๆ

ไม่ว่ามุมไหนก็สวย

เจอคุณหมอจอมป่วนวิ่งออกกำลังกายผ่านมาคนเดียว

โบกมือบ๊ายบาย มุมานะเยาะ ๆ ต่อไป

นับว่ามีวินัยในตัวเองสูงมาก วันไหน ๆ ก็วิ่ง วันไหน ๆ ก็ป่วน>>

เราเดินชมความงามท่ามกลางป่าเขา โดยไม่ต้องนั่งรถกอล์ฟซึ่งมีบริการ เดินชมชื่นไปเรื่อย ๆ ก็มาถึงอาคารบริการอาหารเช้า จัดใกล้สระว่ายน้ำ ท่ามกลางภูมิทัศน์ชุ่มฉ่ำ มีเมนูให้เลือกตามใจชอบ คณะเราแต่งตัวแล้วทยอยออกมา คุณหมอจอมป่วนบอกว่า..ให้ครูบาขึ้นเวทีก่อนในเช้านี้ ระหว่างเจี๊ยะไปก็ยังทำสื่อไปด้วย เพราะต้องการเอาคลิปวีดีโอสถานที่ที่เรามาเสวนาเสนอ ให้เห็นว่าการจัดการความรู้ คือการที่ต้องมีความรู้ที่เหมาะสมใส่เข้าไปในที่ใด เพื่อให้เกิดผลในด้านใด การหยิบยกเอาเรื่องสด ๆ ใกล้ตัว ทำให้ทุกคนเข้าใจร่วมกันและเข้าใจตรงกันได้ง่ายขึ้น จริงหรือเปล่าไม่รู้นะ

การนำเสนอแนวคิด สะท้อนให้เห็นสภาพการณ์ต่าง ๆ ในระบบราชการที่รกเรื้อไปด้วยกฎเกณฑ์ที่ทับถมกันมานาน ทำให้ไม่คล่องตัว และแฝงข้อจำกัดที่ลำบากใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ประกอบกับความเปลี่ยนแปลงทางสังคมแห่งยุคสมัย ทำให้บุคลากรในสถาบันของรัฐฯ เผลอเอาสถานภาพขององค์กรไปเปรียบเทียบกับภาคเอกชน รายการสมองไหลจึงยากจะบรรเทา ความรักในอาชีพราชการน้อยลงๆ ไม่ภูมิใจในเครื่องแบบเหมือนในอดีต เห็นว่ารัฐสวัสดิการก้าวหน้าเชื่องช้า เมื่อโดนข้อเสนอดี ๆ จึงมีใจให้กับที่อื่น ทำให้ทรัพยากรบุคคลที่มีความชำนาญการหลุดลอยไปทีละคนสองคน เขาเหล่านี้ใช้ว่าจะสร้างขึ้นมาได้ง่ายๆ แต่จะทำยังไงได้ “สร้างบ้านตามใจผู้อยู่ แขวนอู่ตามใจผู้นอน” แต่คนที่อยู่ที่นอนเริ่มกังวลใจ เพราะมีข้อเปรียบเทียบที่ยากจะทำใจ ไม่เข้าใจและเห็นว่าราชการไม่พัฒนา ไม่โดนใจ จึงเกิดสภาวการณ์ขึ้นดังที่ทราบกัน

คำถาม >> รัฐฯควรจะทำอย่างไร?

(เขื่อมแม่งัด กับ วัดหลวงพ่อเทือง)

ในเมื่อจะขยับอะไรที่เกี่ยวข้องกับงบประมาณ มันเป็นเรื่องใหญ่และซับซ้อน ทุกวันนี้ก็โดนนินทาแล้วว่า>>งบประมาณแผ่นดินไปจมอยู่กับหมวดเงินเดือนถึง70-80% นั่นก็แสดงว่า เราใช้ข้าราชการเปลืองมากกว่าประเทศอื่น แสดงถึงประสิทธิภาพของคนไทย แสดงถึงประสิทธิผลของการบริหารระบบ มีดินพอกหางหมูก้อนมหึมาพอกพูนขึ้นเรื่อย ๆ จนยากจะสะบัดให้หลุด ยังไม่มีคำตอบ มีแต่เสียงเรียกร้อง รัฐฯ ต้องอย่างนั้นอย่างนี้ รัฐที่ชักหน้าไม่ถึงหลังง่อนแง่น ทุกรัฐบาลจำเป็นต้องทำแบบแก้ผ้าเอาหน้ารอด ซึ่งก็ปะทะปะทังไปท่ามกลางแรงกดดันแบบพูดไม่ได้ไอไม่ดังมากขึ้น ๆ ต้องปล่อยให้หน่วยงานและสถาบันต่าง ๆ ถูลู่ถูกังกันไปแบบสไตล์พี่ไทยนี่แหละ มันไม่เหมือนประเทศญี่ปุ่นสมัยแพ้สงครามโลกครั้งที่2ที่สามารถล้มกระดานการบริหารงานราชการใหม่ทั้งหมด “ประเทศแพ้ แต่สติปัญญาของชาวทิศอุทัยไม่ยอมแพ้ เปลี่ยนวิกฤติเ็นโอกาส” นักบริหารประเทศช่วยกันจำจัดจุดอ่อนทุกแง่ทุกมุม ยกร่างกฎหมายและระบบระเบียบที่ดีๆขึ้น ตั้งแต่นั้นมาญี่ปุ่นก็สามารถฟื้นคืนสภาพเจริญก้าวหน้าได้ในเวลาไม่นาน

(เณรน้อยเจ้าปัญญา)

ถ้าเราเป็นวิทยากรในเรื่องอย่างนี้ แม่คุณเอ๋ย จะทำยังไง?

ประเด็นต่าง ๆ เหมือนเดินชนกำแพงเมืองจีน

ถ้าราชการไม่หันมามองใจของตนเอง

ไม่คิดใคร่ครวญในมุมกลับ

เราจะช่วยอะไรราชการได้บ้าง

ถ้าข้าราชการไม่รักความเป็นราชการ

ปัญหาที่โอดกาเหว่านี้จะทำยังไง?

ผมยังมองไม่เห็นวิธีแก้เชิงนโยบายที่เป็นรูปธรรม เข้าประชุมคณะกรรมการด้านกำลังพลกระทรวงสาธารณะสุข ก็เห็นข้อจำกัดจำเขี่ยอย่างที่รู้ๆกันอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องหนักหน่วงสะสมมานาน รัฐบาลไทยก้าวไม่ทันกับความเปลี่ยนแปลงจริงหรือ แผนพัฒนาการทรัพยากรมนุษย์ที่ไม่เป็นไปตามกำหนด จะเป็นโรคร้ายเกาะกุมที่รอวันปะทุ นโยบายให้องค์กรของรัฐฯย้ายองคาพยพออกนอกระบบ ก็ทำแบบสไตล์พี่ไทย ลูบหน้าปะจมูก ออกก็ได้! แต่อัตราความก้าวหน้าและสวัสดิการต่างๆต้องไม่น้อยกว่าเดิม แล้วจะแก้ไปทำซากอะไรถ้าเป็นอย่างนี้ ตรงจุดนี้แหละครับที่น่าเห็นใจทั้ง 2 ฝ่าย และยากที่จะสะสางภายใต้กระแส>> รัฐฯต้องดูแลฉันให้ดีให้พอไม่ให้น้อยหน้าภาคเอกชน ถามว่าคิดอย่างนี้ผิดไหม >> ไม่ผิดหรอก แต่>> เป็นการคิดในมุมที่ไม่เข้าใจภาพรวมของอนาคตของประเทศ ถ้าเอาแต่ได้ ไม่ได้เอาประสิทธิภาพที่ดีและรัดกุมเข้าแลก มันก็ยากที่จะสะสาง พูดให้ตายอธิบายให้คอแตกก็ยากจะรู้เรื่อง เพราะแกล้งไม่รู้อยู่แล้ว นี่แหละปัญหาโลกแตกในยุคปฏิรูประบบราชการ บอกเงินไม่มีงบประมาณไม่พอ แต่คอรัปชั่นกันโครมๆ ใครที่มาเกี่ยวข้องล้วนสมองบวม ผู้ที่มีตำแหน่งบริหารจากเล็กไปหาใหญ่ ก็จะโดนกระหน่ำจากข้อเรียกร้องเข้ามาอย่างกระชั้น หนักข้อและหนักหน่วง แล้วจะทำยังไง เอาอย่างนี้ดีไหม?

Ø มาเรียนรู้วิธีทำงานบนฐานความไม่พร้อมดีไหม?

เรียนที่ไหนละ

แนะนำให้ไปถามเครือข่ายเฮฮาศาสตร์

เข้าไปค้นข้อมูลในลานปัญญา

มาเรียนวิชาปัดกวาดองค์กรของตนเองให้สะอาด สงบ เรียบร้อย ผู้บริหารใช้ความรักความเมตตา ใช้ใจเข้าแลกใจ สร้างบรรยากาศให้อบอุ่น ร่วมด้วยช่วยกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน มองตาก็รู้ใจ จับเข่าคุยกันใหม่ บอกไปเล๊ย>> ไม่มีผู้บริหารคนไหนหรอกไม่อยากจัดสวัสดิการตามที่เรียกร้อง ถ้าทำได้จะนั่งบื้อทำไมล่ะ เรื่องนี้ควรจัดสรรเวลาคุยกันเองอย่างพี่อย่างน้อง ผู้บริหารไม่ควรตะบิดตะบอย เปิดอกคุยกันเรื่อย ๆ ชวนพิเคราะห์สภาพการณ์การบริหารงานมันเป็นอย่างนี้ ๆๆ นะ.. เอาตัวเลขมาให้ดูรับรู้กันทั้งหมด แล้วย้อนถามกลับไปว่า..ถ้าเป็นเธอมาอยู่ในบทบาทหน้าที่ตรงนี้ เธอจะทำอย่างไร? ช่วยแนะนำหน่อย จะช่วยกันคิดช่วยกันผ่อนปรนอย่างไร? การบริการยุคแห่งความเปลี่ยนแปลง จำเป็นต้องมีความโปร่งใส มีน้ำใจต่อกัน และรักกันให้ได้ ลงเรือลำเดียวกันแล้วจะมานั่งหันข้างกอดอกบ่น ๆๆ โทษนั่นโทษนี่ จะเอาแต่ใจฝ่ายเดียว ไม่ได้หรอก!!! ถ้าข้าราชการ>>

· รักประเทศไทยไม่เป็น

· รักองค์กรของตนเองไม่เป็น

· รักคณะของตนเองไม่เป็น

· รักตำแหน่งหน้าที่ตนเองไม่เป็น

· รักเพื่อนร่วมงานไม่เป็น

· รักตนเองไม่เป็น

ไปหลงรักสิ่งเสมือนจริง ปลื้มไปกับกระแสเถื่อนที่มากวักมือเรียก สุดท้ายเรือลำนี้ก็จะอยู่ไม่ได้ แล้วคุณเธอทั้งหลายก็จะลอยคอ เพราะเธอช่วยกันลอยเพองค์กรของตนเอง เรามีความพยายามลอยคอเหมือนพระมหาชนกไหมละ เตรียมฝึกหัดว่ายน้ำไว้ก็ดีนะ

Ø ข้าราชการไทยทุกวันนี้ป่วยด้วยโรคขาดแคลนความรัก

Ø ป่วยด้วยโรครักใครไม่เป็น

Ø ป่วยด้วยโรคอกหักจากระบบฯ

Ø ป่วยด้วยรักไม่ถูก

Ø ป่วยด้วยโรครักเผื่อเลือก

Ø ป่วยด้วยโรครอความรักจากแดนไกล

Ø ป่วยด้วยโรคไม่เคยคิดจะรักใคร

Ø ป่วยด้วยโรคหวาดระแวงในรัก

จะทำยังไงละทีนี้ >> ถ้าเหตุเกิดที่ใจป่วย ก็ต้องให้โอสถบำรุงน้ำใจ ให้ความรักความเมตตา ให้ความปรารถนาดี ใครที่ทำเรื่องความสามัคคีของคนในชาติ อย่าลืมเรื่องที่ต้องเยี่ยวยาใจให้แข็งแรงเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคนป่วยอาจจะชักคาเข็มได้ถ้าให้ยาแรงเกินกำลัง ควรจะมีสถาบันที่ปรึกษารับบริบาลใจ ทำเหมือน จ.ส.100 ทางใจดีไหมละ จัดผู้รู้เดินทางไปทะนุบำรุง แนะนำให้รู้จักความรักที่แท้จริง อย่าไปบ้าทำแต่เรื่องกฎระเบียบตะหวักตะบวยมากดดันข้าราชการ KPI. ห่วยแตก เลิกเสียเถอะ บ้านเมืองนี้ไม่ควรบริการด้วยกฎจำอวด เพราะเราไม่ได้เล่นละครตลก สถานการณ์ที่กดดันหนักขึ้น ๆ เป็นห่วงว่ามันจะระเบิดตูมใหญ่ขึ้นในระบบราชการ

(อาหารอร่อยแค่ไหนดูได้ที่แก้มตุ่ย)

รึ!! บางทีมันจะเดินทางไปถึงตรงนั้น

ตรงที่จะต้องผ่าตัดระบบราชการแบบถอนรากถอนโคน

ในการบรรยายให้อาจารย์พยาบาลเชียงใหม่ ผมใช้ประเด็นความรักเป็นเป้าหมาย สะท้อนวิธีมองให้เห็นความงาม ความดีงาม ที่ซ่อนแฝงอยู่รอบ ๆ ตัว ความงดงามในจิตใจที่มีอยู่แล้ว ทักษะชีวิตก็อัดแน่นอยู่ในสมองซีกซ้ายและซีกขวา หัวใจที่เต็มไปด้วยข้อบาดหมางต่างๆโล๊ะออกเสียบ้าง เพื่อเปิดพื้นที่ว่างหัวใจ จะได้รับความสุขที่แท้จริงได้ เกิดเป็นคนถ้าทำอะไรไม่ได้รับความสุข จะบ้าปีนเกลียวทำไปทำไมล่ะครับ เพื่อเงินอย่างนั้นรึ ต้องมีเงินมาก ๆ ถึงจะมีความสุขอย่างนั้นรึ มันบ่แน่ดอกอีนางเอ๊ย

ผมชี้ชวนให้ไปศึกษากลุ่มเฮฮาศาสตร์ ทำไมเขาอยู่คนละหนละแห่ง แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงทางกายภาพและสถานภาพ แต่เขาก็ยังเอาใจมาแนบใจกันได้ ระบบเฮฮาศาสตร์เป็นกระบวนการคัดกรองน้ำจิตน้ำใจหลายชั้น สมาชิกคนไหนไม่เข้าใจ จะเลือกทำตามอำเภอใจไม่ได้หรอก ทุกคนลงทุนด้วยใจ ถ้าจะมาแยกใจ จะโดนเป๊กไว้! ให้กลับไปศึกษาบทบาทและท่าทีใหม่ให้ทะลุปรุโปร่ง เรื่องดื้อตาใสอาจจะมีบ้าง แต่ด้วยความรักที่มั่นยืนต่อกัน จะช่วยให้หัวใจของเราแข็งแรงพอที่จะแบกรับน้ำหนักความรักของชาวเราได้ เรามีกระบวนการวิเคราะห์รักหลอก ๆ และรักหลวม ๆ แบบกระชับพื้นที่หัวใจอยู่เรื่อย ๆ ครับผ๊ม! อิ อิ..

ถ้าท่านใดสนใจ มีวิธีการง่ายๆ

1. เข้าไปศึกษาในลานปัญญา

2. ซื้อหนังสือเจ้าเป็นไผ

3. ซื้อหนังสือป่วนกระบวนกร

ถ้าอ่านคนละ 3 รอบไม่เข้าใจ ยินดีส่งคุณหมอจอมป่วนไปเคาะสนิมใจ

ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ใคร ๆ ก้ต้องการที่จะรู้เรื่องผลประโยชน์ ที่กำลังเก็บตกทุกเม็ดทุกหน่วย อีตานี่จะมาพร่ำเพ้อเรื่องความรัก มันจะบ้าเรอะ บ้าไม่บ้าผมก็ไม่รู้หรอกนะ แต่มองไม่เห็นสิ่งที่ควรจะทำเฉพาะหน้ามากกว่าเรื่องนี้ เรื่องอื่น ๆ เขาคงทำกันมากแล้วในระบบราชการ แต่กระบวนการอิงระบบยังทำน้อย ยังทำเรื่องธรรมดา ๆ ให้เป็นเรื่องพิเศษไม่เป็น เริ่มทำอะไรที่ทำเล็ก ๆ น้อย ๆไม่เป็น พยายามหว่านล้อมว่า “เรามาเป็นตัวคูณของกันและกันเกิดนะ” และฝากเรื่อง

• ถ้าเธอทิ้งชนบท ชนบทก็จะทิ้งเธอ

• ถ้าเธอทิ้งสังคม สังคมก็จะทิ้งเธอ

• ถ้าเธอทิ้งประเทศ ประเทศก็จะทิ้งเธอ

• ถ้าเธอยังชอบทิ้งๆขว้าง

• ระวังเธอจะโดนขว้างทิ้งเข้าสักวัน

อาจารย์พยาบาลน่ารักทุกคน เรื่องที่จะไปแจกแจงแบ่งปันรักให้กันคงจะไม่ยาก เพียงเพิ่มวิชาพยาบาลใจเข้าไป ก็น่าจะเรียบร้อยได้ เติมรอยยิ้มให้กัน ยอมเหนื่อยยากเท่า ๆ กัน เฉลี่ยทุกข์สุขฉันท์พี่น้อง แล้วทุกคนจะได้รับประโยชน์สุขอย่างแท้จริง

ภาคบ่าย คุณหมอจอมป่วน น.พ.สุธี ฮั่นตระกูล กับ น้าอึ่งอ็อบ คุณสมพร พวงประทุม แห่งคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ กับหนูอ้อเข้ามาดำเนินการ”ป่วนกระบวนกร” จัดล้อมวงแล้วทุกคนเปลือยใจ ถ่ายเทความรู้สึกในวงสนทนา แชร์กันพูดแชร์กันฟัง ทำให้ผมพลอยได้รับฟังสิ่งดี ๆ จากอาจารย์หลายท่าน มีเสียงหัวเราะมีรอยยิ้ม เสียงเฮและฮากัน ถ้าจัดแบบนี้ต่อไป ชวนอาจารย์ที่ไม่ได้มาได้มาร่วมกันทั้งหมด นั่งเคาะสนิมใจเพื่อที่จะผสานใจกัน ความฝันก็จะเป็นจริง คณะพยาบาลศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ก็จะเป็นต้นแบบนำร่องให้คณะพยาบาลอื่นทั่วประเทศได้มาศึกษารูปแบบและกระบวนการได้ว่า วิธีให้พยาบาลใจทั้งคณะนั้นทำฉันท์ใด เข้าทำนอง “รักกันไว้เกิด เราเกิดมาเป็นพยาบาล”

หนังสือคุณหมอจอมป่วนจำหน่ายดีเป็นเทน้ำเทท่า

นั่งเซ็นชื่อจนมือหงิกแต่หัวใจเบิกบาน ยิ้มหวานปานจะหยด

มีเท่าไหร่? เหมาหมด

แล้วจะไม่ อิ.อิ ได้จะได๋

แต่หนังสือเหล่านี้ต้องอ่านประกอบกันกับเจ้าเป็นไผถึงจะสมบูรณ์สุข

น่านน่ะสิ..แล้วจะทำจะไดผ้อง

หลังจากจบรายการสัมนาใจ คณะแซ่เฮยกโขยงไปเที่ยวเขื่อนแม่งัดกัน น้ำยังแห้งอย่างน่าเป็นห่วง มีน้ำเข้าเขื่อนมานิดเดียว ที่บอกว่าน้ำท่วมที่โน่นที่นี่ ทำไมไม่ไหลมาลงแม่งัดก็ไม่รู้นะ ขากลับเราไปแวะวัดหลวงเทือง โอ้โหยิ่งใหญ่อลังการณ์ จนอึ้งกิมกี่ไปตาม ๆ กัน บรรยากาศเย็นสบาย นั่งคุยกันแทบจะหลับพับอยู่ตรงนั้น ก่อนกลับเข้าเมือง มื้อค่ำอุ้ยพาไปร้านอาหารเชลล์ชวนชิม ชื่อบ้านสวนแม่ริม สั่งเมนูที่ชอบ ๆ ทั้งน๊านมาเต็มโต๊ะ แกงเแคกบ แกงผักเซียงดา ปลาช่อนทอดกรอบ ลาบ ผัดวุ้นเส้น อีก3-4 อย่าง จำไม่ได้แต่กินได้เกลี้ยง อร่อยจริง ๆ ขอบอก ร้านนี้อยู่ห่างจากเชียงใหม่ 10 กม.เศษ ถ้ายังไม่เคยไปชิมอย่าเพิ่งคุยว่ามาถึงเชียงใหม่เน้อเจ๊า ขอขอบคุณเจ้าภาพทุกรายการ ที่เลี้ยงดูอิ่มหนำสำราญเหลือเกิน น้ำหนักลดไม่ลงหรอกป้าหวาน “ท้องแตกดีกว่าของเหลือ” อิอิ

เราแยกกันที่ร้านอาหาร ครูอึ่งกับอารามไปลำพูน คุณหมอจอมป่วนแวะมาส่งผมกับน้าอึ่งลงบ้าน อุ้ยกับหนูอ้อ ..ติดรถไปอีกทอดหนึ่ง ผมนอนห้องปืนโตเจ้าประจำ หลับไม่รู้เรื่อง น้ำก็ไม่ได้อาบ ตื่นมาตี 5 ฝนมาพรำๆ วันนี้อุ้ยนัดจะพาลุยสถานีฮ่องไคร้ แล้วกลับมากินมื้อเที่ยงที่ผู้บริหารคณะพยาบาลเป็นเจ้ามือ ตอนเย็น ๆ ก็โผกลับมาผึ่งพุงที่มารวย พรุ่งนี้จะไปบรรยายที่จุฬาช่วงเที่ยงถึงบ่าย แห้วศรีทำหน้าที่รับไม้ต่อไป

จบข่าว อิ อิ

« « Prev : ค่ายจอมยุทธ TT&T รุ่นที่ 3

Next : ย่ำเชียงใหม่ยามชุ่มฉ่ำ » »