ลานสวนป่า

(ปากน้ำเจ้าพระยาไหลลงอ่าวไทย)

ตื่นตั้งแต่ไก่โห่โผล่ไปสุวรรณภูมิ ด้วยความรวดเร็วกว่าที่คาดไว้ ไม่มีบัตรประชาชน เอาบัตรสมาชิกนกแอร์ไปยื่น พนักงานก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังใจดีถามว่าจะนั่งติดหน้าต่างหรือทางเดิน รับบอดี้พาสต์เสร็จไปสะแกนกระเป๋าเข้าไปนั่งรอ ยังนึกในใจว่าง่ายกว่าที่คิด แต่อีตอนขึ้นเครื่องนี่สิ เขาถามหาบัตรประชาชน บอกลืมไว้ที่บ้าน เขาทำหน้างงๆ!!! อะไรฟ่ะ..อีตานี่ มีบัตรอื่นไหมครับ มหกรรมการล้วงก็เกิดขึ้น เทกระเป๋าออกให้ดู ใบขับขี่ก็ไม่มี พาสปอตส์ก็ไม่มี ไม่มีใบอะไรเลยที่มีรูปแสดงว่าเป็นเรา บังเอิญค้นไปค้นมาเจอนามบัตรที่ออตทำให้ นามบัตรรุ่นนี้สะแกนรูปไว้ด้วย จึงได้ผ่านพิธีการมีบัตรประชาชนไหม?

ถึงขอนแก่น6โมงเช้า กรรมการมหาวิทยาลัยมารับพร้อมๆกับเล่าฮูแสวง เลยชวนกันไปดวลเลือดหมูตามที่ตั้งใจไว้ ไม่ไปไม่ได้ไม่งั้นไม่ถึงขอนแก่น อิอิ..ระหว่างนั้นออตโทรเข้ามา จะไปสารคามด้วย จึงโฉบไปเกี่ยวขึ้นรถไปด้วยกัน ออตได้เอาหนังสือที่พิมพ์เสร็จสดๆร้อนๆมาฝาก1เล่ม โอ้!พิมพ์ได้ในระดับอินเตอร์เชียวแหละ อยากให้พวกเราได้เห็นและอ่าน มีภาพพิเศษๆที่เป็นกระจกส่องวัฒนธรรมอีสานได้อย่างเอกอุ

(ปกหนังสือ และภาพข้างใน ที่ออตจัดพิมพ์ เป็นตำราและตำนานอีสานได้อย่างสมบูรณ์ด้านศิลปวัฒนธรรมพื้นถิ่น)

ไปถึงมหาวิทยาลัย เข้าห้องน้ำเสร็จ ถอนใจเฮือกหนึ่งก็เข้าสู่รายการเสวนา “เศรษฐกิจพอเพียงกับนวัตกรรมการพัฒนาชนบท” ผมได้รับความรู้อย่างมากจากผู้อำนวยการศูนย์พัฒนาภูพาน ท่านเล่าว่ามีกิจกรรมมากมายล้วนโดนใจทั้งนั้น โดยเฉพาะวัวขุนพันธุ์อะไรจำชื่อไม่ได้แล้ว กิๆแกะๆอะไรสักอย่าง ที่ประเทศญี่ปุ่นถวายสมเด็จพระเทพฯ เป็นวัวขุนชั้นยอด ให้กินเบียร์แถมยังต้องนวดให้เป็นบางเวลา ฟังแล้วอิจฉาวัวเป็นบ้า เห็นบอกว่าเนื้อราคากิโลละเป็นหมื่น มีน้ำเชื้อผสมเทียมขายด้วยนะ เห็นทีจะต้องไปเยี่ยมศูนย์พัฒนาภูพานเสียแล้ว ส่วนท่านผู้อำนวยการสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ก็ให้ความรู้เรื่องทิศทางการพัฒนาในแผนฉบับที่10-11 ท่านสะท้อนมุมมองภาคสังคมชนบทอีสานได้จะแจ้ง เป็นโอกาสดีมากที่ได้รับรู้เรื่องพิเศษๆ

มาถึงผม ผมขายความคิดเรื่องการงานอาชีพ

มีงานอะไรไหมที่ไม่ต้องเตรียมดิน

ไม่ต้องซื้อปุ๋ย-ยา และหัวอาหาร

ไม่ต้องเสี่ยงกับความแห้งแล้ง

ไม่ต้องง้อปัจจัยการผลิต

ไม่ต้องว่างงาน

แถมยังมีรายได้เร็ว

นั่นก็คือการเอาใบไม้รอบบ้านมาเลี้ยงโค หลักการนี้แหละที่ชี้ว่ามันคือนวัตกรรมที่จะนำไปพัฒนาครัวเรือนเกษตรกรอีสาน เอาไม่เอา ทำไม่ทำ ไม่ง้อนะ เอาไปคิดดู ปรากฏว่าหลังจากจบการโม้ มีอาจารย์มารุมล้อม จะเอานักศึกษามาฝึก จะจัดนักศึกษามาเข้าค่าย จะๆๆๆ..ก็ยินดีนะ อะไรที่จะช่วยคนอีสานบ้านเฮาได้ ผมทุ่มสุดตัว ขอบอก

ตอนบ่ายไปเยี่ยมร้านค้าชุมชนที่มาแสดงในงาน ไปเยี่ยมบู๊ทของการศึกษาพิเศษ อาจารย์หัวหน้าโครงการฯเชิญให้จับรางวัลแจกโคแจกลูกหมู แฮปปี้กันทั่วหน้าในทุกอบต.ที่มาร่วมงาน เสียดายไม่มีเวลาเดินไปชมนิทรรศการต่างๆที่จัดไว้ตามห้องต่างๆ ดร.ศักดิ์พงษ์อาสาขับรถมาส่งที่สวนป่า ออตติดรถมานอนสวนป่าด้วย พรุ่งนี้พระอาจารย์JJจะเอาทีมทำงานKM.ของคณะแพทย์มาคุยและกินข้าวเที่ยงด้วย หลังจากนั้นจะรับไปเลี้ยงข้าวเย็นที่ขอนแก่น คืนพรุ่งนี้>>นอนบนขอนหรือจะสู้นอนบนฟูก เช้าวันที่ 20 จะโม้ที่คณะแพทย์ เสียดายที่ไม่ได้เจอป้าหวาน ตอนบ่ายจะกลับสวนป่า มาเอาใบไม้สับให้วัวกินเมี๊ยนเดิม..ก็แค่นี้แหละ บอกเฉยๆ..

« « Prev : ใกล้เกลือกินน้ำปลา

Next : ฉันคือประชาชน สู้ทนทุกเช้าค่ำ » »