ลานสวนป่า

(บัดเดี๋ยวนี้ เทวดามีลูกล่อลูกชนให้คนสนใจฮาตรึมเชียวแหละ”

ช่วงบ่ายระหว่างรอเดินทางเข้าบางกอก ให้ยินเสียงใสๆเย็นๆจากอุ้ย บอกว่าท่านรองคณบดีคณะพยาบาลศาสตร์จะคุยด้วย หลังจากเจรจาต้าอ้วยก็ทราบว่าคณะจะจัดกิจกรรมประสานสุขให้แก่คณาจารย์และบุคคลากรในองค์ ทราบว่าจะจัดนอกสถานที่แต่ไม่ไกลจากตัวเมืองเวียงพิงค์มากนัก เพื่อที่จะให้ชาวพยาบาลให้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันสักคืนหนึ่ง

ท่านอยากจะได้กิจกรรมที่คลี่คลายความเหนื่อยอกเหนื่อยใจ อยากจะหาแม่แรงมายกกำลังใจให้เด้งดึ๋งๆ ผมเรียนท่านว่า..ผมนั้นบ่มิไก๋อะไรหรอก อยากให้มองคนแซ่เฮ คนแซ่นี้เป็นผ้าขี้ริ้วห่อทองนะจ๊ะ แถมยังอยู่รอบๆตัวท่านนั้นแหละ จะเอากี่กระบวนท่าก็บอกมา ไม่ว่าจะ-อุ๊ย-ครูอึ่ง-น้าอึ่ง-ครูอาราม มีทีเด็ดเต็มพกเต็มห่อพร้อมที่จะช่วยจรรโลงใจ เขาเหล่านี้ไปเฮฮามาทั่วราชอาณาจักร แถมยังอู้คำเมืองกันเองอีกต่างหาก ถ้ายกเอาความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่งมาเป็นฐานคิด ก็จะพบประกายอะไรๆที่แสวงหาได้ไม่ยาก แปลกตรงที่ทำไมเราเอาความสนิทสนมมาใช้กับเรื่องอย่างนี้ไม่ได้ วิถีไทในอดีตให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก แต่สมัยนี้เป็นอะไรก็บ่ฮู้เน้อ เรื่องนี้ที่โรงเรียนมงคลวิทยาทำอย่างเข้าใจมานานแล้ว

ทุกวันนี้เราจึงเสมือนใกล้เกลือกินด่าง หรือไม่ก็ตาบอดสี ไม่ยอมรับคุณความดีซึ่งกันและกัน อยู่ใกล้กันแทนที่จะกอดก็ศรศิลป์ไม่กินกันเสียนี่ วัฒนธรรมที่ไม่ยอมรับกันนี่แหละที่เป็นโรคแสลงของสังคมไทย ชื่อสยามอยู่ดีๆไปเปลี่ยนเป็นThailand ต้องการจะเป็นลูกครึ่งมากกว่าที่จะดำรงความเป็นไทยล้วนๆ ไปเชื่อฝรั่งยกย่องฝรั่งยอมเดินตามก้นฝรั่ง ทั้งๆที่ฝรั่งมันไม่ยอมให้มาเดินเสมอหรอก ขนาดเป็นเมีย ยังไม่ยอมให้มาเดินเคียงคู่เลย โน่น! ไล่ไปเดินหอบลูกหอบของพะรุงพะรังไม่ต่างกับคนใช้..ทำไมไม่แสวงหาความรักจากคนใกล้ แทนที่จะไปเรียกร้องหารักจากแดนไกล เห็นที่จะต้องทำเรื่องใกล้ๆให้เป็นเรื่องพิเศษเสียแล้ว

คนไทยมีนิสัยอาณานิคมติดตัวมาจนเท่าเดี๋ยวนี้ ถ้าแก้ไขเรื่องนี้ได้ ประเทศไทยก้าวหน้าแซงญี่ปุ่นไปแล้ว ชาติที่เจริญเขามีวัฒนธรรมยกย่องคนทำดีใกล้ตัว ไปไหนใครทำอะไรดี ปรบมือให้ ชื่นชม ถ้าไม่กลัวดอกพิกุลร่วง ..ก็ถามสักคำ “เหนื่อยไหมคนดี”

อาการอย่างนี้เกิดขึ้นกับมหาวิทยาลัยทุกแห่ง

นั่งเครื่องบินเจอกัน

อ้าว! อาจารย์ไปไหน “เขาเชิญไปสอนไปบรรยาย..%$*+@!~^”บุรีรัมย์

แล้วครูบาละไปไหน? “ผมก็ไปอย่างเดียวกับอาจารย์นั่นแหละ@*&^%+”กรุงเทพ

ว่าแล้วก็หัวเราะ มันอะไรกันฟ่ะ ..

รายการนี้ถ้าเป็นผมจัดนะ..ผมจะเชิญอาปาของอุ้ยไปคุยให้ฟัง อุ้มอาปาไปคนเดียวก็สมบูรณ์เต็มพิกัดแล้ว หรือถ้าอยากจะได้ความหลากหลาย ก็ลองทาบทามรอกอดกับลูกสาวผม-เจ้าแห้ว-อีกคนไปช่วยเพิ่มรสซ่าส์ จะสลายม๊อบในใจให้บรรเจิดแค่ไหนก็ได้ ผมมีความลับจะบอก พวกแซ่เฮนี่บ้ายอนะจ๊ะ พูดถูกใจดำค่าตั๋วไม่ต้องจ่ายหาทางไปกันเอง ส่วนค่าตัวจ่ายเป็นกอดก็แล้วกัน ถ้าช่วยซื้อหนังสือเจ้าเป็นไผถึงไหนถึงกัน แจกลายเซ็นแถมกอดอีกต่างหาก จิบอกไห่ อิ อิ..

ถ้าจะให้ผมไป-วันที่ 27 ผมปิดค่ายTT&T บ่าย

แล้วนั่งรถเข้ากทม.กับคณะ

มาต่อเครื่องที่ดอนเมืองไฟล์1-2ทุ่ม คงไปถึงประมาณ 3 ทุ่ม

วันที่ 28 มีเวลาทั้งวัน จะใช้ให้ทำอะไรก็ย่อมได้

วันที่ 29 ว่าง-จะกลับบ่ายๆหรือไฟล์ค่ำก็ได้

วันที่ 30 มีรายการสอนพิเศษที่จุฬา เต็มบ่าย

วันที่ 31 ปิ๊กสวนป่า

อ้าว! งานเข้า>>เทวดาส่งข่าว

เครือข่ายพลังบวกเรียนเชิญครูบา มาเป็น Igniter งาน #IgniteTH ที่ลุมพินีสถาน (ที่เดิม)

คืนวันที่ 31 สิงหาคม 1800-2100 นี้ครับ ผมบอกไปแล้วว่าจะเรียนครูบาให้

ไหนๆก็อยู่กรุงเทพฯอยู่แล้ว อยากจะโม้เรื่องวัวกินใบไม้ ส่วนคนให้ไปกินรำ อิ อิ..

“ควรเอาเรือดีๆมาขี่ข้าม

อย่าเอาเรือรั่วน้ำมาข้ามขี่

ช่วยกันพายเรือไปให้ดีดี

อย่าพายงัดคนละทีมันเหนื่อยใจ”

« « Prev : ใบไม้เป็นอะไรมากกว่าที่คิด

Next : ครบรอบ 80 ปี มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม » »