ลานสวนป่า

จรัล มโนเพชร ร้องเพลงมอเตอร์ไซจีบอีน้องคนงาม..ดูจะเข้ากับเนื้อเรื่องนี้มาก..ชีวิตคนเราสมัยนี้ ต้องประยุกต์วิถีการทำงานให้เข้ากับความเปลี่ยนแปลงแห่งยุคสมัย เข้าบางกอกเที่ยวนี้เจอเรื่องสนุกๆจนเละ นี่ถ้าไม่มีมือที่มองไม่เห็นคอยปิดทองก้นพระมีหวังอ่วมอรทัย นับตั้งแต่ลงรถทัวร์ หนูสิบล้อยิ้มแป้นรอรับ ตอนแรกแห้วจะให้แวะไปวัดตัว เพื่อเช่าชุดใส่ไปงานรับใบประกาศฯที่โรงเรียนแห้ว ..เป็นช่วงที่ช่างมาจัดการเรื่องเสื้อผ้าบุคลากรในโรงเรียน ระหว่างยังไม่เจอตัวก็โทรศัพท์ถามกัน “พ่อแวะมาที่โรงเรียนหนูก่อนได้ไหม” “พ่อเอวเท่าไหร่” ผมคลับคล้ายคลับคลาว่า “38 นิ้ว” คนถามแย้งว่าเป็นไปได้ไง ก็ยืนยันไปว่า”น่าจะ” มาลงเอยตรงที่ทางร้านยังหากางเกงขนาดนี้ไม่ได้ จึงไม่ต้องแวะไปลองชุด แต่ก็กำชับให้หนูสิบล้อวัดรอบพุงดูสิ ว่ามันเป็นเท่าไหร่แน่ หนูสิบล้อบึ่งมาส่งที่โรงแรมมารวย ชวนกันไปกินข้าวหมูแดงเจ้าประจำ แล้วบึ่งไปส่งผมที่สถานีรถไฟฟ้าจตุจักร เพราะจวนจะถึงเวลาประชุมกรรมการนโยบายยกเครื่องการศึกษา

ก่อนที่จะไปเรื่องอื่น ขออนุญาตแวะเข้ามาเรื่องรอบพุง เจ้าหนูสิบล้อนี่สุดยอดจริงๆ โทรมาบอกว่าหาซื้อสายวัดพุงแบบพกพามาฝากไว้ที่โรงแรมให้แล้ว กลับมาผมลองวัดพุง 38นิ้วจริงๆนะแห้วเอ๋ย ก่อนขึ้นรถทัวร์ก็ลองชั่งน้ำหนักตัว พบว่าไขมันพอกพูนกลับมาอยู่ที่65ก.ก.เมี๊ยนเดิม จึงถามไปที่หมอเจ๊คนสวยแซ่เฮ ที่กรุณาอ่านค่าผลเลือดที่คุณป้าหวานเมตตาส่งให้ กลับมาเปิดอ่านในเมล์พบข้อควรระทึกใจที่หมอเจ๊ชี้แนะ พักหลัง..ปล่อยตัวปล่อยใจตามปาก น้ำหนักกลับคืนมา ไม่ค่อยได้นอนได้พัก รู้สึกเหนื่อยและอ่อนแอ ไม่ไอแต่ก็มีอาการภูมิแพ้ น้ำมูกเยอะ ถ้าอยู่บ้านรับประทาน2มื้อ แต่มากรุงเทพที่ไรนิสัยเสีย สวาปามไปเรื่อย ภักษาหารที่เคยหม่ำที่บ้าน ก็มาเปลี่ยนเป็นเมนูขยะคนกรุง ที่มาเลือกพักโรงแรมมารวยก็เพราะมีร้านข้าวหมูแดงเจ้าอร่อยนี่แหละป้าหวาน กลับไปคงรีดตือฮวนยกใหญ่ จะตัดกิจนิมนต์ให้เหลือน้อยที่สุด จะได้อยู่กับเหย้าเฝ้าอยู่กับเรือน แต่ปลายเดือนนี้ชนต้นเดือนหน้าก็มีคิววิ่งรอกแบบบินเช้า-เย็นกลับติดต่อกันอยู่2-3รายการ

กลับมาตะลุยบางกอก ชักติดใจรถไฟฟ้ามาหานะเธอเสียแล้ว นอกจากเร็วแล้วประหยัดเงินประหยัดเวลาด้วย เป็นทางเลือกใหม่ที่ไม่ทำไม่ได้ของคนกรุง เป็นเหมือนไฟล์บังคับอัตโนมัติถ้าจะบริหารเวลา ผมขึ้นจากสถานีจตุจักรไปลงสถานีชิดลมแป๊บเดียว พอลงรถเจ้าประคุณเอ๋ย ฝนตกยังกับฟ้ารั่ว ดีว่าหนูสิบล้อรอบคอบเอาร่มใส่กระเป๋ามาให้ กางร่มลุยน้ำไปถามจราจรแถวนั้น โรงแรมอะเดรียติก พลาซ่า อยู่ตรงไหน? เขาก็บอกอย่างที่เคยดูในแผนที่เทวดาส่งให้ น้ำเจิ่งนองเต็มถนนเพชรบุรี เรียกแท็กซี่ขึ้นไปนั่งติดแหงกเหมือนคนบ้า เต่าเดินยังเร็วกว่ารถแท็กซี่ยามนี้ น้ำท่วมสูงจนกระฉอกเข้ามาในรถ นั่งทรมานใจจวนใกล้เวลาประชุมเต็มที จึงตัดสินใจลงรถ เดินไปคุยกับมอเตอร์ไซ

“ลูกพี่ผมจะไปโรงแรมชื่อบ้าๆเรียกยากๆนี่เท่าไหร่”

“ขอ50บาท” แล้วกัน

ผมกระโดดกอดเอวแกเผ่นแน๊บ!

เกิดมาก็เพิ่งได้ซิ่งมอเตอร์ไซกลางกรุงกับเขานี่แหล่ะเทวดาเอ๋ย

ได้ทั้งโอกาสและบรรยากาศ

เจอนักซิ่ง2ล้อด้วยกันหัวเทียนบอดกลางถนน

ขาซิ่งก็แซวกันคลายเครียด..

เป็นวิถีไทยแท้ล้วนๆที่สุดแสนประทับใจ

เมื่อก่อนนึกว่าจะมีแต่มอเตอร์ไซทำหล่นที่บ้านนอก

เดี๋ยวนี้มีซิ่ง2ล้อเกลื่อนกรุงเป็นทางเลือกสุดท้าย

เดินกระปรกกระเปลี้ยเข้าห้องเสวนา แต่ละคนมาแบบตุปัดตุเป๋กันทั้งนั้น ผมยังงงว่าทำไมเขาถึงมาเลือกประชุมกลางกรุงที่จ๊อกแจ๊กจอแจอย่างนี้ เดินทางมาก็ยากเรียกชื่อก็ยากแถมยังดูประหลาดๆ คำแรกที่บอกทีมงาน..”การศึกษามันก็มีอาการเหมือนฝนท่วมกรุงยามนี้แหละ ช่างชุลมุนสิ้นดี” วันนี้ที่ประชุมตั้งธงไปที่ตัวเด็ก ระบบการศึกษาควรจะแก้ไขจุดไหนบ้าง ถึงจะทำให้ลูกหลานไทยมีสุขภาวะทางการเรียนดีขึ้น ก็มีผู้สันทัดกรณีให้ความเห็นกันอย่างคับคั่ง ผมฟังไปก็แอบต่อล้อต่อเถียงในใจ เช่น

ครูมีจิตใจเมตตาผูกพันศิษย์..จริง

จะไปหาที่ไหนละ เห็นมีแต่-ครูอึ่ง-ครูอาราม-ครูอุ้ย-ครูแห้ว

ครูค้นจุดอ่อนจุดแข็งลูกศิษย์..พบ

แหมตัวครูเองก็อ่อนอกอ่อนใจเต็มที มีบริการเสริมจุดแข็งให้ครูก่อนไหมละ

ครูสร้างแรงบันดาลใจให้ศิษย์..ได้

ใครจะสร้างแรงบันดาลใจให้ครู ครูบ่มีแฮง จะส่งแรงบันดาลใจได้ยังไง

ครูแนะนำการเรียน..เก่ง

แหมวิธีแนะนำให้เก่งไม่พอหรอก มันต้องแนะทำมากๆ?

กิจกรรมการสอน..เหมาะ

หลักสูตร-กฎหมาย-ระเบียบต่างๆ มันเหมาะแล้วงั้นรึ!

ผู้บริหารสถานศึกษา..เข้มแข็ง

อ๋อ..เข้มแข็งแน่..วิ่งไขว้คว้าตำแหน่งกันจนขาขวิด

หลักสูตรตอบศักยภาพเด็ก..ชัด

สอนให้เป็นใบ้-ไม่อ่าน-ไม่เขียน-ไม่ถาม-ท่องๆจำๆๆลอกๆชัดไหมละ

สิ่งสนับสนุนการเรียนการสอน..ใช่

ช่วยสนับสนุนให้ครูดีมีกำลังใจหน่อยเถอะ ดีกว่าสนับสนุนอย่างอื่น

บรรยากาศแลกเปลี่ยนเทคนิคการสอน..มี

มีเทคนิคสอนให้เด็กอาชีวะไม่ตีรันฟันแทงกันไหมละ

เด็กด้อยโอกาสได้รับสิทธิ์ดูแล..เท่าเทียม

เด็กไทยก็ด้อยโอกาสทุกคนนั่นแหละ ถ้าบริหารบริการการศึกษาอย่างนี้

เส้นทางก้าวหน้าผู้บริหารและครู..ส่งเสริม

ส่งส่วย-ส่งเดช-ส่งเสีย เกิดความก้าวหลังแทนการก้าวหน้าจะทำยังไง

: ครูมืออาชีพมีน้อย ครูตัวลีบมีเยอะ !

การประชุมดำเนินไปอย่างเข้มข้น มีผู้เสนอภาพย่อยภายในสถานศึกษาที่อยากเห็น เช่น โรงเรียนด้อยคุณภาพถูกปล่อยตามยะถากรรม ครูออกไปหาผลประโยชน์ตนเวลาไหนก็ทำได้ ผู้บริหารสถานศึกษาลืมภารกิจหลัก โรงเรียนแห้งแล้งทรุดโทรม ความสามารถนักเรียนถูกลบเลือน ถูกแทรกแซงบทบาทหน้าที่โดยผู้ไม่มีส่วนได้ส่วนเสีย โรงเรียนไม่แทรกแซงพิเศษต่อปัญหาเด็กเป็นรายบุคคล

ประเด็นของอาชีวะ ม.ต้นไม่มีแรงเสริมอาชีวะ อาชีวะไม่มีพลังพอ มาตรการเสริมจากผู้ประกอบการต่ำ คุณลักษณะเด็กไทยไม่ถูกปลูกฝังให้สู้งาน คนไทยหลงกับดักค่านิยม ธุรกิจก้าวหน้าการศึกษาตามไม่ทัน >>>

· ยังมีเรื่องความยาวสาวความยืดไปอีกหลายขยัก

· คุณภาพครูคืออะไร? เก่งอย่างไร? พัฒนาอะไร? ประกันอะไร?

· สอนให้แข่งขันหรือสอนให้แก่งแย่งกัน

· สอนให้สอบ หรือสอนให้รู้!

· เรื่องค่าหัวเป็นตัวกีดกันอาชีวะใช่ไหม?

· อย่าสอนให้เป็นเพียงลูกจ้าง ควรสอนให้เป็นผู้ประกอบการได้ไหม?

ในแผนพัฒนาเศรษฐกิจสังคมแห่งชาติฉบับที่ 8 เราปักธงไปในเรื่องการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ แต่ทำไม่สืบเนื่องไม่เพียงพอ ขึ้นแผน9-10ก็ไปล่อเละเรื่องเศรษฐกิจจะเป็นนิคส์ จนถูกน็อคตกกระป๋องเรื่องต้มยำกรุง ตั้งแต่มีประเทศไทย เราเคยยกเอาการพัฒนาการศึกษาของชาติเป็นหมายเลข1บ้างไหม? คนไทยจึงตกรุ่นตกขอบ กลายเป็นทรัพยากรบุคคลซังกะบ๊วย สร้างปัญหาดึงชาติให้ล่มจมตกต่ำ เกิดวิกฤติไปทุกกรณีทุกย่อมหญ้า สร้างวัฒนธรรมหน้าไหว้หลังหลอก เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ กระลิ้มกระเลี่ยไปวันๆ

ผลโดยการสรุปของมูลนิธิสาธารสุขแห่งชาติพบว่า

เด็กไทยเป็นชาติที่เด็กถูกบังคับให้เรียนในห้องเรียน โดยใช้ชั่วโมงเรียนในแต่ละวันมากที่สุดในโลก เปรียบเทียบกับเด็กจีนถึงแม้จะมีความเครียดสูง มีประชากรมาก มีการแข่งขันสูง แต่ก็ยังใช้เวลาเรียนในห้องเรียนน้อย ของไทยเด็กในเมืองและเด็กในชนบทมีความทุกข์จากระบบการศึกษาไม่แตกต่างกัน กล่าวคือ ใช้เวลาเรียนในห้องมากและต้องกวดวิชาตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนเกิดความเครียดและความเบื่อหน่าย ซึ่งการเปลี่ยนระบบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยมาเป็นแบบแอดมิสชั่นส์ ส่งผลให้เด็กต้องเรียนกวดวิชามากขึ้น รวมถึงนโยบายของกระทรวงศึกษาธิการที่เน้นให้เด็กต้องเก่งวิชามาตรฐาน ทำให้ครูต้องสอนวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ด้วยภาษาอังกฤษ โดยต้องขยายผลให้ได้ 2,500โรงในปีถัดไป ทั้งที่ยังไม่พร้อม ครูและนักเรียนจะรับไหวหรือไม่ ซึ่งอาจจะไปเพิ่มความกดดันให้เด็กมากขึ้น

หากครูไม่มีเทคนิคการสอนที่น่าสนใจ แถมยังเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เด็กจะรู้สึกทุกข์ทรมานจากการเรียน ครูบางคนไม่ให้เด็กมีส่วนร่วมในการเรียน ไม่ฝึกให้เด็กรู้จักคิดให้เด็กมีหน้าที่ฟังอย่างเดียว นั่งฟังนานๆทำให้เด็กเครียด เหนื่อยล้าส่งผลต่อสุขภาพจิตเด็กในที่สุด

ใครละที่ฝึกหัดครู-บรรจุครู-บริหารครู-พัฒนาครู

คิดและทำตรงจุดนี้ให้มีประสิทธิ์ภาพดีแล้วหรือยัง?

เด็กไทยเรียนหลายวิชา เรียนมากแต่มีผลการเรียนแย่ เป็นสิ่งที่กระทรวงศึกษาควรนำไปขบคิด การเรียนแบบไม่มีความสุข ทำให้เด็กเรียนอย่าง”ขอไปที” เรียนแล้วไม่สามารถนำวิชาไปใช้ในการดำรงชีวิต เรียนแล้วไม่สนใจที่จะศึกษาเพิ่มเติม เพราะรู้สึกว่าการเรียนเป็นหน้าที่ ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองรัก ซึ่งทำให้เด็กจำนวนหนึ่งเรียนเท่าที่ได้รับการสอน กล่าวคือ เมื่อครูสอนจบ เด็กรู้สึกมีอิสระ ไม่ต้องถูกบังคับให้นั่งฟังอีกต่อไป ขณะที่เด็กบางคนทุกข์จากเรียนในห้องแล้ว ยังถูกพ่อแม่บังคับให้ไปเรียนพิเศษ ทำให้เด็กเครียด อาจจะสะสมความรุนแรงก้าวร้าวไว้ภายใน หรือแม้แต่ประสบความสำเร็จในการเรียนเหนือกว่าเด็กอื่น แต่ก็อาจกลายเป็นเด็กที่ไม่มีความสุข ขาดความฉลาดทางอารมณ์ ไม่รู้จักใช้ชีวิตอย่างยืดหยุ่น

ดังนั้น สิ่งที่กระทรวงศึกษาธิการต้องทำคือ การปฏิรูปกระบวนการเรียนการสอนขนานใหญ่ ต้องจัดกระบวนการเรียนการสอนที่ทำให้เด็กมีความสุข ให้เด็กได้มีส่วนร่วมในการเรียน มีช่วงเวลาทำกิจกรรมเพื่อสร้างความฉลาดทางอารมณ์ หลักสูตรไม่ควรยัดเยียดวิชาความรู้ให้เด็กโดยมองข้ามพัฒนาการด้านอารมณ์และการใช้ทักษะชีวิต หากจะจัดหลักสูตรความเป็นเลิศทางวิชาการ ก็ควรจัดกระบวนการเรียนการสอนอย่างสมดุลและพอดี

อย่าปฏิรูปการศึกษา

โดยปรับเปลี่ยนแต่โครงสร้าง

จนลืมมองไปว่า

เด็กจะอยู่อย่างไรในระบบการศึกษาไทย

สรุป: เมื่อคิดจะเข็นการศึกษาเข้าห้องผ่าตัด ถ้าผ่าไม่สำเร็จ หรือไม่กล้าผ่า ก็หากันหามไปป่าช้ากันเถอะ อย่าเสียเวลาอ้อยสร้อยลูบหน้าปะจมูกกันต่อไปเลย ขอได้ไหมความกล้าหาญ มีไหมคนกล้าเพื่อแผ่นดินนี้ ที่จะทำ-สิ่งเสมือนจริง-ให้เป็นจริง-ให้ปรากฏ

« « Prev : เบ่งเต็มที่เลยน้อง

Next : ทำชีวิตติดดิน ให้ติดใจ » »