ลานสวนป่า

(ศาลากลางฯทำผิดอะไร เอ็-ถึงยกพวกมาเผา)

กรุงเทพวันนี้มันยิ่งกว่าตอนหณุมานเผากรุงลงกาเสียอีก

ความเสียหายในรูปวัตถุอาจจะดูร้ายแรง

ในความเป็นจริงธุรกิจมีระบบป้องกันความเสี่ยง

การประกันภัยย่อมจะดูแลเภทภัยได้ในระดับหนึ่ง

อย่างน้อยก็พอทำเนาเบาบางได้พอสมควร

แต่ศาลากลางจังหวัด ไม่แน่ใจว่ามีประกันภัยหรือเปล่า

ป้ายก็ไม่มีบอกไว้ให้พวกม็อบพิจารณาเสียด้วย

ถ้าไม่ประกันภัย ประกันใจ มีไหมละ

ชาวไร่ชาวนามีวัวควาย ไถ จอบ เสียม เป็นเครื่องมือทำมาหากิน

ข้าราชการมีที่ทำงาน ของใช้สำนักงาน อาคาร และตำแหน่ง เป็นเครื่องมือหากิน

วันนี้สามารถดูแลปกป้องเครื่องมือของตนเองได้หรือเปล่า

ความห่างเหิน ความเมินหมาง ความเป็นเจ้าขุนมูลนาย ความไม่ชอบธรรม

เป็นเชื้อสะสมกระตุ้นให้เกิดการกระทำที่ผิดทำนองคลองธรรม

ถ้าไม่ดูเบื้องหลังก็จะเห็นแต่เบื้องหน้า

มีป้ายรับเรื่องราวร้องทุกข์แทบทุกศาลากลางจังหวัด

วันนี้รับเรื่องทุกข์ร้อนของตนเองก็แล้วกัน

เมื่อไม่ทำหน้าที่ให้ครบถ้วนมันก็เป็นอย่างนี้แหละโยม

1 ทำหน้าที่การงานให้ดีเป็นปกติ

2 ทำหน้าที่ดูแลสังคมให้เป็นปกติ

เมื่อเกิดความเสียหายถึงชีวิต

ชีวิตที่หายไปกับชีวิตที่ยังอยู่

มีเสียงคร่ำครวญออกมาว่า

คนตายไม่ได้ตายแต่ตัว

เขาได้เอาครอบครัวแทบตายตามไปด้วย

ความเสียหายทางด้านความรู้สึกและจิตใจเป็นบาดแผลทางประวัติศาสตร์

ใครจะนึกว่า..หลังจากโดนพม่าเผากรุงฯเมื่อ200กว่าปี

เหตุการณ์นั้นจะย้อนกลับมาให้เห็นในยุคของเรา

เมืองไทยซ้อมใหญ่ผ่านเหตุการณ์3จังหวัดชายแดนภาคใต้มานาน

วันนี้ได้ลงมือทำสงครามกลางเมืองจริงๆ

ไฟในใจติดแล้วดับยาก

ไฟที่คุกรุ่นอยู่ในจิตใจจะใช้รถดับเพลิงกี่ร้อยคันก็ดับไม่ได้

เชื้อกิเลสที่เกาะกินใจดับด้วยวิธีธรรมดาไม่ได้หรอก

กระบวนการลิงหลอกเจ้ายาวนานเป็นเชื้อปะทุโดยไม่รู้ตัว

จะมีวิธีบริหารกิเลสให้อยู่ในระดับที่พอควบคุมได้อย่างไร

ความโลภออกหน้าออกตามาเดินเพ่นพ่าน

เหตุการณ์คราวนี้พิสูจน์แล้วว่าอย่าใช้น้ำลายแก้ปัญหา

ความจริงใจที่ไม่เคยมีให้กันทำให้ขาดแคลนน้ำใจ

จิตใจที่แข็งกระด้างย่อมไร้ความอ่อนโยน

ความอ่อนโยนต่างกับการโยนกลองมากนัก

การยึดถือแพ้ชนะเป็นความคาดหวังของแต่ละฝ่าย

ทั้ง 2 ขั้วพยายามวัดใจกันมาตลอด

ฝ่ายหนึ่งสู้นอกกติกา

อีกฝ่ายยึดกติกาทั้งๆที่รู้ว่าอยู่ในสภาวะที่ผิดปกติ

สอบตกวิชาบริหารจัดบ้านเมืองในสภาวะที่ผิดปกติ

ยึดกฎระเบียบ กฏหมาย กด กด ยิ่งกดก็ยิ่งดัน

ดื้อดึง ดึงดัน พัวพันไปมาจนแตก ดังโพล๊ะ!

สิ่งที่ได้คราวนี้คือบทเรียน

เห็นผลลัพธ์ของการเมืองที่ไม่พร้อมตั้งแต่สมัยเปลี่ยนแปลงการปกครองแล้วยัง

กระเหี้ยนกระหืออยากจะได้ระบอบปกครองใหม่

ยังไม่ได้เรียนรู้ให้ถ่องแท้ก็สร้างสถานการณ์จนกระทั้ง..

“ข้าฯขอสละพระราชอำนาจของข้าฯให้แก่คนไทยทั้งมวล”

เมื่อได้อำนาจมาแล้วคนไทยบริหารจัดการกันอย่างไร

เราสร้างประชาธิปไตยจำบ่มกันหรือเปล่า

เราสร้างการเมืองกำมะลอกันหรือเปล่า

เราจำยอมอยู่กันบนฐานการกินเมืองกันหรือเปล่า

ใครจะเขียนประวัติศาสตร์

ใครจะเรียนประวัติศาสตร์

ใครจะออกแบบการเรียนการสอนวิชาหน้าที่พลเมือง

ใครจะสอนวิชาความเป็นไท

เยาวชนไทยจะรู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร

วิชาประวัติศาสตร์ก็ไม่มีคะแนน

วิชาหน้าที่พลเมืองก็ไม่มีคะแนน

วิชาไม่ดูตาม้าตาเรือก็ไม่มีคะแนน

วิชาเลือกตั้งก็ไม่มีคะแนน

วิชารักเมืองไทยชูชาติไทยก็ไม่มีคะแนน

วิชาพุทธศาสนากับการเมืองการปกครองก็ไม่มีคะแนน

เด็กสมัยนี้บ้าคะแนน

อยากจะให้ใส่ใจเรียนเรื่องใดพิเศษก็ตั้งคะแนนไว้เยอะๆ

ควรบริหารคะแนนในวิชาเหล่านี้อย่างเป็นรูปธรรม

จะต้องให้เผาบ้านเผาเมืองอีกกี่ครั้งถึงจะบรรจุวิชาเหล่านี้

บางทีเราก็ไม่รู้ตัวหรอกว่า

เรากำลังสอนวิชาเรื่องของข้าใครอย่าเตะ

เรื่องน้ำจิตน้ำใจไม่ค่อยจะนำพากัน

ถนัดแต่เรื่องแบ่งก๊กแบ่งเหล่า

เมื่อครั้งกรุงแตก

คนไทยแตกแยกเป็นก็กเป็นเหล่า

ตอนนี้มีไม่รู้กี่ก๊กกี่สีกี่สไตล์

(เอาผลมะตูมมาทำถ้วยชิมชา ซดใบกระเพาะกลิ่นมะตูมคลายเครียดนะพี่น้อง)

อ้อ! มีก๊กหนึ่งชื่อเฮฮาศาสตร์

กำลังตั้งอกตั้งใจศึกษาวิธีดำรงวิถีชีวิตในสภาพที่สังคมผิดปกติ

ทำการบ้าน.. เราจะอยู่กับสภาพสังคมที่ผิดปกติให้ปกติสุขได้อย่างไร

ขอแนะนำ ..ไม่ควรใช้วิธีเป่ายิงฉุบ นะโยม

อย่าลืมส่งการบ้านก็แล้วกัน

Keyword :

ยุคเก่า “ทรัพย์สินทางราชการ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้”

ยุคใหม่ “ทรัพย์ทางราชการ เผาเมื่อไร วายวอดไม่มีเหลือ”

« « Prev : การศึกษาไถ

Next : เรื่องเล็กๆน้อย » »