ลานสวนป่า

(วิทยาลัยพยาบาลพระบรมราชชนนีสุรินทร์)

คืนเมื่อวานรีบนอนแต่หัวค่ำ

จวนสว่างรีบลุกขึ้นมาทำ Power point

มาเสร็จเอาตอนรถตู้มารับพอดี

รีบจรลีไปถึงวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีสุรินทร์

ลองเครื่องเสร็จก็ฉอดๆๆ

เว้นให้เบรกอาหารว่าง 10 นาที

แล้วร่ายต่อจบตอน 11.30น.

ถามในช่วงท้ายว่ามีใครสงสัยบ้าง

เงียบ! ไม่ยกมือเลยสักคน

จึงถือโอกาสประชาสัมพันธ์หนังสือ

เจ้าเป็นไผ1-2, หนังสือจอมป่วน กวนใจกระบวนกร

คราวนี้ละมะรุมมะตุ้มกันใหญ่

ชอบมาขอถ่ายรูปด้วยกันจัง..

เซ็นชื่อในหนังสือแทนนักเขียนจนมือหงิก

..ขอได้รับส่วนบุญทุกท่านเถิดนะโยม

โดยเฉพาะหมอจอมป่วน

ผมโม้สรรคุณจนผู้เข้ารับการอบรมอยากเห็นตัวเป็นๆ

ผมขออนุญาตบอกไปแล้ว

จังหวัดไหนอยากได้วิทยากรท่านนี้

ขอให้รีบไปรับบัตรคิวล่วงหน้า 6 เดือน

แนะนำให้เข้าไปในลานปัญญา

ไปดูสิว่ามนุษย์แซ่นี้น่ารักน่ากอดจริงหรือเปล่า ..

ไอ่เรื่องขี้โม้โมเมชั่นผมแพ้ก็แต่ครูแห้วเท่านั้นแหละ อิ อิ..

(ยังดีนะน้องที่ไม่ได้สาบานฟ้าดิน กระเบื้องปลิวไปแถบหนึ่ง)

ระหว่างที่นั่งบันทึกนี้ เสียงลมพายุพัดอู้ๆเข้ามา ยอดไม้ไหวโอนเอนสะบัดอย่างน่ากลัว ลมตรงแน่วเข้ามาทางบ้านที่หลวงพี่โตพัก ไม่ยักหลงทางเหมือนรถยนต์..ม่านฝนหนาทึบดำทะมึนตามเสียงฟ้าคำรามสะท้านสะเทือน ลมสอยลูกมะพร้าวลงเกลื่อนดิน ถ้าไม่มีต้นไม้ใหญ่ต้านเอาไว้ คงป่นปี้ถล่มทะลายไปแล้ว เสียดายพายุน่าจะมาตอนพวกแซ่เฮอยู่ จะได้คลายร้อนกันแบบฉ่ำชื้นระรื่นใจ มิน่าละทำไมปี้นี้มันถึงร้อนมหาโหดเหลือเกิน..สงสัยจะมายั่วเครื่องสับไม้ตัวใหม่ ตั้งแต่เขาเอามาส่งยังไม่มีเวลาลองประสิทธิภาพเลย จะชวนหลวงพ่อโตเดินเครื่องทดสอบ พวกเราก็ยุ่งๆอย่างที่รู้กันนั่นแหละ

ผมบันทึกภาพและเสียงพายุไว้แล้วในรูปวีดีโอ

เอาไว้คราวหน้าจะเปิดให้ชม

นานๆจะได้ดูยอดไม้เต้นระบำ

วาตภัยเที่ยวนี้พิสูจน์เรื่องไม้เนื้ออ่อน-เนื้อแข็ง

พรุ่งนี้จะเดินดูกิ่งไม้

ไม้ชนิดไหนหักโค่นมากที่สุดแสดงว่าเป็นไม้เนื้ออ่อน

วิธีวิเคราะห์คุณสมบัติเนื้อไม้แบบป่าๆก็เป็นอย่างนี้ละขอรับ

ต้นไม้เล็กๆที่ปลูกคงชอบใจ

เพราะเราใส่ปุ๋ยให้ล่วงหน้าไว้แล้ว

คาดว่าเดือนหน้าคงสุขสมบูรณ์กว่าหน้าแล้ง

เขียนเหมือนยั่วให้อยากมาอีก

มาบ่ได้ก็ไม่เป็นไร ผมมีแผนจะไปหาอยู่แล้ว

กำลังเล็งวันเหมาะจะไปซ่อมต้นไม้ที่พระบาทห้วยต้ม

เอาเดือนหน้าดีไหมละครับ

เลือกวันเสนอมาได้

จะได้นัดหมายกับฝ่ายเจ้าภาพให้สะดวกด้วยกันทุกฝ่าย

ใครอยากไปนอนลำพูน 1 คืนอายุยืน 1 ปี เอามือลง

(ปีนี้ร้อนจนเป็ดเทศกระโจนลงน้ำในอ่าง)

ทะเลสวยต้องมีคลื่น

ชีวิตจะราบรื่นต้องมีการแก้ปัญหา

พายุพัดโบกไสวไปมา

จึงรู้ค่าพลังลมขย่มใจ

(ช่วงที่นั่งคุยกันเรื่องแมงมัน ซึ่งเป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นภาคเหนือ)

ไฟฟ้าดับไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ปิดไปใส่กลอนไม่ได้มุดมุ้งนอนหรอกนะน้า เพราะนอนล่อนจ้อนไม่ใช้มุ้งมานานแล้ว ถึงจะมียุงกัดบ้าง ก็เป็นยุงฟันหลอ สะดุ้งตื่นตอนอรุณเบิกฟ้า เดินลงมาที่ทำงานในโลกกว้าง โอ้โห! มีแมงมันไต่ยั้วเยี้ยเต็มพื้น คราวนี้เป็นตัวใหญ่ๆสีดำล้วนๆ ตรงตามที่อาจารย์ไพลินเคยบอกไว้ เมื่อคราวเรานั่งจิบน้ำชาใบกระเพาคุยกัน แต่ตอนนั้นมีแมงมันตัวแดงๆออกมาให้เป็นหัวข้อสนทนา ไม่นึกว่าโจทย์จริงๆที่เราอยากเจอจะมาเร็วขนาดนี้ แสดงว่าคงมีโพรงแมงมันอยู่ก่อนแล้ว แต่คนอีสานไม่รู้จัก ไม่เคยกิน เท่าที่ผมกวาดรวมกันไว้ คงจะได้ประมาณ1,000ตัว ตอนแรกอยากจะเอาไปลองทอดชิมเหมือนกัน แต่คิดได้ว่าปล่อยให้อยู่เป็นเพื่อนร่วมโลกเราดีกว่า เขาจะได้ไปขยายพันธุ์ให้เต็มป่าแห่งนี้ เท่าที่ผมหยิบมาถ่ายรูปใกล้ๆ แมงมันก็ไม่กัดไม่ต่อยนะครับ ยังสงสัยว่า ทำไมเวลาคนเหนือจับแมงมันถึงค่อยๆคีบอย่างบรรจง รึเห็นว่าเป็นของราคาแพง กิโลละ700-1,000บาท แล้วที่เราค่อยๆบรรจงกอดกันอย่างทะนุถนอม แสดงว่ากอดนี้ประเมินมูลค่าไม่ได้ ใช่ไหมตัวเอง คิ คิ..

เช้านี้ฟ้าสะอาดเหลือเกิน

ฝุ่นละอองตกมากองกับพื้น

นั่งมองใบไม้เขียวระบัด

ถ้าเรามาเขียนกวีตามที่ออตสอน

ชื่อกวีโกกุ หรือโกกิ ก็จำไม่ได้

บรรทัดบน-ล่าง7คำ บรรทัดกลาง5คำ

จะเขียนว่าจะไดพ้องอินายเอ๊ย!

“ฝนตกขี้หมูไหลนองพื้น

สาวสะอื้นร่ำไห้

ฟ้าร้องคนร้องทำไม อิ ”

เป็นการเขียนกวีที่สนุก ไม่ครบคำก็เติม อิอิ แอ๊ะแอ๊ะ อะ อะ

« « Prev : สัปดาห์จิตวิทยาในสวนป่า

Next : คุณภาพความในใจ » »