ลานสวนป่า

ไม่ง่ายเลยที่จะสรุปอะไรในขณะที่ความประทับใจมีมากมายมหาศาล

จะแตะจุดไหนก็ล้วนแต่งดงามอร่ามเรือง

ต่อให้เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยยังไงก็ยังสาละวนอยู่ดี

เพราะทุกนาทีมีความหมายความมันส์ความคันอยู่ในหัวใจ

แม้จะผ่านไปแล้วแต่เหตุการณ์ได้แผ้วถางตำแหน่งที่จะวางความหลังไว้อย่างมั่นยืน

ตื่นมายังเผลอจะไปเดินป่า..อ้าว ไม่มีใครมารอเดินด้วยหร๊อก โธ่

เมื่อมาประมาลภาพยิ่งกำซาบเข้าไปในความคิดคำนึง

เห็นลีลาท่าทีและท่าทาง..มิได้จางไปไหนได้เลย

รูปอุ้ยนอนแผ่อยู่บนเก้าอี้ฮ่องเต้

รูปคุณหมอจอมป่วนนั่งกระดิกเท้า

รูปป้าหวานสนุกกับการทำกล้วยปั่น

(ส่งไมค์ ก็อย่างหนึ่ง ส่งใจก็อีกอย่างหนึ่ง)

รูปคอนยิ้มหวานแม้นานครั้ง

รูปครูแห้วถกกางเกงจะเต้นรำกำเคียว

รูปออตโผกอดกก่อนอำลา

รูปหมอตานั่งเป็นไข่แดงน้ำตาซึม

รูปอารามชิมอาหารแบบพวกทรงเจ้าแสดงอภินิหาร

รูปครูอึ่งตะโกนหา อาจารย์ขา อาจารย์ขา จำเสียงหฯูได้บ่

โดยเฉพาะรูปกระบวนการเรียนของสมาชิกบ้านมกรา

ด้วยหน้าตาและท่าทางตื่นป่า

แต่พอคุ้นหน้าคุ้นตาก็เนียนเป็นธรรมชาติ

ให้ทำอะไรก็สนุกไปหมด

แถมร้องเพลงหมู่ไพเราะด้วยนะ

ภาพที่เรียงอยู่ล่ายซ่ายเหล่านี้จะบริหารจัดการอย่างไร

ถ้าเอามาจัดประกวด “ภาพประทับใจ”

พวกเราก็จะสนุกได้อีกหลายรอบ

เสียดายหมอจอมป่วนไม่เอากล้องมา

ทริปนี้จะเต๊ะท่าเป็นนายแบบ

ใครมีกล้อง..อย่าปล่อยให้เหงา

เอาภาพมาอวดกัน

เลือกภาพเด็ดสักท่านละ 2-4 ภาพมาอวดกันหน่อย

แล้วตัดสินกันเอง

ถ่ายเอง ชอบเอง ชื่นชมกันเอง

เพียงแต่ห้ามใส่คะแนนให้ภาพตัวเอง

เรียนวิชาชื่นชมกันเองก็ดีนะครับ

ก่อนที่จะก้าวล่วงไปเรื่องอื่น

ยืนพื้นที่เรื่องนี้สักสัปดาห์ดีไหม

พวกเราต้องเขียนความในใจอยู่แล้ว

ถ้าแถมภาพประทับใจ ภาพในใจ จะเป็นไรไปเล่า

ช่วยกันเขย่าบล็อกลานปัญญากันหน่อย

(มีที่นี่ที่เดียว ที่นั่งเรียนตามอำเภอใจ)

« « Prev : พายุจริงหรือจะสู้พายุใจ

Next : คนแก่ ๆ รำพึง » »