ลานสวนป่า

ช่วงไปอุบลเที่ยวนี้ ได้รับหนังสือที่อ่านมันส์มาก แทบวางไม่ลง ต้องอ่านช้าๆหลายๆรอบ เป็นหนังสือที่ได้รับแจกในงานเลี้ยงฉลองปริญญาดุษฎีบัณฑิต ของแม่ติ๋ว หรือคุณธาสินี น้อยอินทร์ แห่งบ้านโฮมฮัก เมืองยโสธร ซื่่อ “ลุกขึ้นสู้ด้วยธรรมมะ” ทุกย่อหน้า..กระแทกตากระแทกใจเราอย่างสะบักสะบอม เป็นเรื่องจริงๆของนักสู้ชีวิตที่สุดแสนจะโลดโผน ผมได้รับแจกมาเล่มเดียว ถ้ามีมากก็จะส่งเป็น ส.ค.ส.ให้ที่รักทุกท่าน หนังสือแม่ติ๋วจัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์แซเทอเดย์ ในเครือของสยามอินเตอร์มัลติมีเดีย จำกัด (มหาชน) ราคา175บาท ในหนังสือเล่มนี้..แม่ติ๋วปลดปล่อยทุกอย่างที่ผ่านมาในประสบการณ์ชีวิตได้อย่างน่าทึ่งบวกอึ้งๆๆๆกิมกี่

“..ติ๋วไม่ทราบว่าผู้เสพหนังสือนี้จะเป็นใคร ติ๋วไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก ..สภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ แต่อย่างน้อยๆ ติ๋วรู้สึกอุ่นใจ ภาคภูมิใจที่ติ๋วได้มีโอกาสบอกแนวทางปฏิบัติของติ๋วในแต่ละวันให้กับผู้ป่วยทางใจ และป่วยทางกาย ได้เรียนรู้ว่ายังมีคนทุกข์มากกว่าเรา ยังมีคนเจ็บปวดมากกว่าเขา  ประสบปัญหาและอุปสรรคมากกว่าเขา  แต่เชื่อว่าทุกคนน่าจะมีวิธีคิด มีหนทางในการแก้ปัญหานั้นได้  ติ๋วไม่อยากให้ใครต้องมาจมกับเรื่องโชควาสนาหรือโทษดวงชะตาหรืออะไรต่างๆ แต่ติ๋วอยากให้เชื่อมั่นในสิ่งที่เกิดกับตัวเองในวันนี้

แม่ติ๋วป่วยเ็ป็นโรคมะเร็งในลำใส้

ทุกข์ทรมานนานับประการ

แทนที่จะคิดเรื่องความเป็น-ตายของตัวเอง

เธอกลับลุกขึ้นมาสร้างบ้านโฮมฮักด้วย2มือ

โดยไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร

บ้านโฮมฮักเป็นที่พักพิงของเด็กๆที่ติดเชื่อHIV.ในจังหวัดยโสธร

แม่ติ๋วสู้ชีวิตอย่างหัวชนฝา

เคยนอนกลางถนนให้รถมาทับให้ร่างแหลกราญเสียที

แต่ก็อยู่รอดมาได้จนวันนี้

เพื่อจะมาเล่าเรื่อง..

” วันหนึ่งเมื่อถึงเวลาที่น้องจากไป เด็กกลุ่มนี้จะเศร้าและเจ็บปวดที่สุด เพราะเขาเฝ้ากันมา หรือแม่บางคนที่เฝ้าฟูมฟักเด็กคนนี้มา แล้วเด็กคนนั้นมีอันเป็นไป แม่กลุ่มนั้นก็จะซึมเศร้ามาก ..แล้วเมื่อวันที่เขาจะไปจากพวกเรา ..เราจะมาช่วยกันบีบนวดให้กัน ไม่ใช่บีบนวดให้เขาผ่อนคลาย แต่เราบีบนวดเพื่อให้เด็กรู้สึกตัวว่ามีคนที่เขารักอยู่ใกล้ๆ เล่านิทานให้ฟัง..เพราะฉะนั้นเวลามีเด็กเสียชีวิต  เสร็จสรรพจนเอาน้องใส่ผ้าห่ม ยกผ้าห่มลงในโลง ตลบผ้าห่มปิดหน้าน้อง ใครอยากร่ำลาน้องครั้งสุดท้าย บางคนจะไปเอาขวดนม ตุ๊กตา ไปเอาอะไรต่ออะไรที่คิดว่าน้องจะใช้ ติ๋วไม่ห้ามเลย ติ๋วปล่อย เอาเลยลูกใส่โลงไป บางคนเอาข้าวใส่จานข้าว กลัวน้องหิว,,”

” ติ๋วเองเคยพูดว่า ชีวิตติ๋วไม่มีอะไรเจ็บกว่านี้อีกแล้ว ชีวิตติ๋วไม่มีอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกแล้ว อดีตที่ผ่านมามีเรื่องให้หวาดกลัวเยอะแยะมากมาย วันนี้ติ๋วก้าวข้ามความเจ็บด้วยการพิจารณาที่ใจตัวเอง มันเจ็บเพราะอะไร เจ็บเพราะอับอาย เจ็บเพราะไม่สู้ เจ็บเพราะเรากระทำการอะไรที่ไม่พึงประสงค์ต่อผู้อื่น แล้วเขาแสดงท่าทีไม่เหมาะสมกับเรา ไม่ใช่เพราะเขาไม่รักเรา เป็นเพราะเราแสดงไม่ดี”

มูลนิธิสุธาสินี น้อยอินทร์ เพื่อเด็กและเยาวชน

3 หมู่ 12 บ้านประชาสรรค์ ต.ตาดทอง อ.เมือง จ.ยโสธร 35000 โทรศัพท์ 045-722-241

อีเมล์ : s...@yahoo.co.th

รถราติดเป็นตังเมอย่างนี้ มีหนังสือดีๆสักเล่มนอนเอกเขนกอ่าน คุณเอ๋ยจะมีความสุขสักปานไหน ..เรื่องการอ่านเป็นปมด้อยของคนเอเซีย สงสัยว่าจะชอบคุยมากกว่าอ่าน แต่ผมชอบอ่านมากกว่าคุย จึงดีใจทุกครั้งที่มีญาติๆส่งหนังสือมาให้ ช่วงที่ได้รับหนังสือเล่มใหม่จะนอนกระสัีบกนระส่าย ถ้านอนมากก็ได้อ่านน้อย ถ้านอนน้อยก็ได้อ่านมาก ด้วยเหตุนี้แหละครับที่ผมแหกตารางนาฬิกาชีวิิตอยู่บ่อยๆ

ปีนี้ก็มีหนังสือดีๆตุนไว้อ่านมากเสียด้วย

ถ้าจะหายหน้าไปจากบล็อกบ้างก็เพราะเหตุนี้ละครับ

แคว๊กๆๆ..

« « Prev : ได้โอกาส หรือได้โอยั๊วะก็ดีทั้งนั้น

Next : ลาปีเก่ามาเว้าวอน » »