ลานสวนป่า

(ดอกกล้วยไม้ที่ยังไม่บานก็งามตามสภาพที่เป็นอยู่)

เช้าวันก่อนโน้น ตื่นมาหาภักษาหารเสาะใส่ท้องในโรงแรมทอแสง ที่คณะเราพักด้วยกัน ผมตักข้าวต้มมานั่งสักครู่ อาจารย์ปภัสวดีท่านก็ตักอาหารมานั่งโต๊ะด้วย ข้อดีของการพบปะกับอาจารย์ผู้ใหญ่ในบรรยากาศนอกห้องประชุม ไม่เป็นทางการแต่เป็นบรรยากาศของทางกินไปคุยกันไป..จึงมีเรื่องดีๆมาเล่าสู่กันฟังนะขอรับ

ท่านบอกว่า..ชอบหนังสือเจ้าเป็นไผมาก

เขียนกันได้ยังไงอ่านง่ายๆสนุกๆ

ท่านเองเขียนแบบนี้ไม่ได้

ก็เล่าว่าคิดอะไรก็เขียนพรึดๆออกไป

คนแซ่เฮก็จะเขียนทำนองนี้

ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นเฮฮาศา่สตร์หรือครับ อิอิ..

ไม่ค่อยได้ใส่ใจว่าถูกต้องตามหลักวิธีการเขียนหรือเปล่า..

(กิ่งก้านเหรียงหล่นมาเหมือนมีคนมาวางไม้เรียวไว้คอย)

ให้ปากกากับปากคนตรงกันก็เท่านั้น

..ที่บอกว่าเขียนง่ายๆนี่นะ ที่จริงเขียนยากนะคะ

คนที่อยู่ในแวดวงวิชาการก็คุ้นชินกับสไตล์วิชาการ

ก็ไม่เป็นไรหรอกนะครับ วิชาการวิชาเกินผมชอบอ่านทั้งคู่

(เถาว์ต้นดีปลีขยันเกาะหมั่นไต่ระมัดระวังมั่นขึ้นที่สูง)

อาจารย์อยู่ในแวดวงบริหารมาตลอด ก่อนเกษียณบริหารงานอยู่ที่สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษาแห่งชาติ อาจารย์ยังไปสอนนักศึกษาแม้ในปัจจุบันก็สอนๆๆ พยายามชวนให้เพื่อนอาจารย์และนักศึกษาลงพื้นที่ แต่ก็ยังต้องค่อยเป็นค่อยไป หลังเกษียณนึกว่าจะพักผ่อน แต่ก็มีงานเข้ามาเรื่อยๆ ศ.กนก วงษ์ตระหง่าน ชวนมาเป็นกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิสภามหาวิทยาลัยอุบล จึงเป็นวาสนาของผมที่ได้รู้จักอาจารย์ที่ดูแลงานบริหารอุดมศึกษาอย่างช่ำชอง

(ลูกน้ำเต้าโตโตงเตงใหญ่ขึ้นทุกวันๆ)

หลังพิธีพระราชทานปริญญา ระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน คุยกันเรื่องเดินทางกลับ ผมไม่ได้กลับไฟล์ทตอนเย็นแต่จะอยู่ต่อ อาจารย์-นักศึกษาไทย-ลาวอยากจะคุยด้วย หัวเรือใหญ่บอกว่า..คณะบริหารศาสตร์จะสร้างธรรมเนียมขึ้นมา ทุกปีช่วงที่มีพิธีพระราชทานปริญญา รุ่นพี่รุ่นน้องจะมารับขวัญกัน กล่าวอำลาอาลัยเย้าเยือนกัน ผมเห็นว่าจุดประกายแว๊บๆที่เกิดจากน้ำจิตน้ำใจอย่างนี้แหละ เป็นการแลกใจที่เป็นธรรมชาติที่สุด เมื่อมาตามคำชักชวน..ผมเห็นนักศึกษาลาวที่รับปริญญามีความสุขมาก เล่าเรื่องดีๆสู่กันฟัง โดยเฉพาะเรื่องชีวิตนักศึกษา บางคนเล่าว่า..ไม่นึกว่าจะจบ แต่แล้วตนเองก็จบจนได้ ฮ่าๆๆๆ..สะใจเหลือเกินนะอ้ายน้อง ต่อหน้าอาจารย์ยังมีเรื่องฮาอาจารย์ผสมโรงสนุกๆ ตำจอก ร้องเพลง แลกของที่ระลึก

(มะละกอบางลูกก็มีลักษณะงอนๆใต้ใบขยักสวย)

แต่ก่อนจะถึงช่วงเย็น ผมอยากจะไปเยี่ยมตอบแทนชาวราชธานีอโศก อาจารย์บอกว่าอยากจะตามผมไปดูตอนคุยกับนักศึกษาตั้งแต่คราวก่อนโน้น บังเอิญว่ามารู้ที่หลัง แต่วันนี้ไปไหนขอตามไปด้วย อาจารย์คุณหมอป่วน และคณบดีพยาบาลศาสตร์นั่งใกล้กันว่างตรงกัน จึงเกิดรายการทัวร์ราชธานีอโศกและแวะเยี่ยมพิพิธภัณฑ์อาคารที่สร้างด้วยไม้ตะเคียนทองหลังใหญ่ที่สุดในโลก ดังที่เล่าไปแล้วในตอนที่แล้ว

(ระหว่างทัวร์ราชธานีอโศก)

สไตล์ชีวิตผมก็ง่ายๆอย่างนี้ละครับ มีชีวิตอยู่วันๆก็ยุ่งพอแรงแล้ว ไม่รู้จะเอาดินพอกหางหมูโดยไม่จำเป็นทำไม เมื่อวานนี้ลงเครื่องที่สุวรรณภูมิ9.00น. รีบนั่งแท๊กซี่ไปสถานีรถทัวร์ ออกจากกทม.11.15น. มาถึงบ้านบ่าย5โมง ยังมีเวลาเดินทักทายต้นไม้ หว่านข้าวให้เจ้าเจ้ นกยูง และแมวขาเป๋ เพื่อนร่วมโลกแสดงความดีใจออกหน้าออกตา คุณเจ้ก็เดินมาหา คุณเป๋ก็เคล้าเคลียแจไม่ยอมห่าง ไปดูคุณน้ำเต้าก็โตงเตงใหญ่มาก คาดคะเนน้ำหนักคงไม่น้อยกว่า20กก. คงจะต้องถักเชือกพยุงผลไว้

(เงาฟางที่ทาบทับเปลี่ยนความจำเจสายตาไปเรื่อยๆ)

ยุ่งกับคนบ้างยุ่งกับต้นไม้บ้างผสมๆกันไป

ช่วงปีใหม่หลายท่านคงเข้าวัดทำบุญทำทานเข้าหาธรรมะ

ส่วนผมก็จะทำม๊ะ เหมือนกัน

อยากจะอยู่บ้านปลูกโน้นปลูกนี่

ถ้าการทำงานคือธรรมะ

ทำม๊ะ กับ ธรรมะ ก็คงไม่ห่างกันจนผีหลอก

ถ้าเราหันหน้าเข้าหาความจริง

ถึงจะเกิดความหวั่นไหวและหวาดหวั่นบ้างก็เป็นอาการธรรมชาติ

ถ้าเดินหน้าต่อมันก็เป็นเรื่องธรรมดาๆนี่เอง

ยิ่งรักมากก็ยิ่งกังวล นำไปสู่ความวิตก

ถ้าไม่สอบตกวิชาความจริงก็จบ ถ้ารู้ไม่จริงก็อ่วม

เราจะรู้จริงได้อย่างไรถ้าเราไม่เรียน

เราจะเรียนให้รู้ได้อย่างไรถ้าเราไม่ปฏิบัติ

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นของแน่อยู่แล้ว

คนไม่ป่วย คนไม่เป็นมะเร็ง ไม่เป็นเอดส์ เกิดอุบัติเหตุก็ตายก่อนเพื่อนเสียอีก

ปีใหม่..เรามาอยู่กับของจริงกันเถิดนะครับ

ถ้าใช้ใจมองความงดงาม แบบง่ายๆ สบายๆ เราจะเห็นโลกงอกงามอยู่เสมอ

เพียงแต่เราเผลอเรอไม่เหลียวมองธรรมชาติ แต่ใส่ใจแสงสีที่ลอกเลียนจึงเห็นต่างและแตกต่าง

(ต้นไม้ยื่นลำต้นไปหาแสงแดดเสมอ)

• โอกาสมีอยู่แล้วไม่เคยหายไปไหน

ถ้าตา-ใจไม่รัวรางๆมืดบอด

ยกตัวอย่างเช่นต้นจันทร์ผาหน้าบ้าน

ปลูกไว้นานแล้วแต่โตช้าสู้ไม้ยืนต้นอย่างอื่นไม่ได้

แต่จันทร์ผาก็ไม่ย่อท้อ พยายามเบี่ยงลำต้นหาทิศที่มีแสงแดด

ไม่มีคำว่าย้อท้อ..ในหมู่ต้นไม้ใบหญ้า ..สู้ตายโว้ยกันทั้งนั้น

• เติมสุขก็เหมือนบัตรเติมเงิน

ห่างหายจากการกินน้ำพริกผักสดไปหลายมื้อ

ถือไฟฉายไปส่องต้นมะเขือเปราะ เด็ดมา2 ลูก

ก็อิ่มสุขได้ดั่งกดปุ่มATM.

มาเรียนรู้การเติมสุขแบบง่ายกันไหมละครับ

• ปีใหม่ ถ้าไม่ได้ไปไหน

เอาเก้านี้มานั่งใกล้ต้นไม้

คุยกับต้นไม้ ดูแล รักและเอาใจใส่ต้นไม้

แล้วคุณจะได้รับของขวัญที่คาดไม่ถึง

แคว๊กๆๆ

« « Prev : เจ้าสิไปไส

Next : ผมอยากให้คนทั้งโลกรู้จักแม่ติ๋ว » »