ลานสวนป่า

(หอยทากตลับยังมีอิสระกว่าคน ปีนป่ายต้นไม้ไปถึงไหนๆทั้งที่ไม่มีขาไม่มียานพาหนะ)

คนเราสมัยนี้ถูกรัดรึงไปด้วยคำสั่ง ใบสั่ง กิจวัตร ตารางต่างๆ

จะมีสักวันหรือสักช่วงเวลาบ้างไหมหนอ

ที่มีเวลาว่างเปล่าพอที่จะวางใจลงอย่างอิสระเสรี

สามารถที่จะทำอะไรโดยที่ไม่มีกำหนดการมาจี้หลัง

ปล่อยให้ความพอใจพบกับจินตนาการ

ดังนั้น..การพบกันครั้งนี้จึงไม่มีหัวข้อ

จะทำอะไร จะคุยเรื่องอะไร จะกิน จะดื่ม จะนอนเมื่อไหร่

ทุกสิ่งทุกอย่างเอาความอำเภอใจเป็นตัวตั้ง

..เมื่อเจอกัน  ก็ถือว่าสูงสุดแห่งความปรารถนาแล้ว

รอยยิ้มคลุกเคล้ากับเสียงฮา..พากันไปอยู่ท่ามกลางความชื่นมื่น

รายการออกจากใจ.. ระบายออกมาเรื่อยๆ

(ทุกอย่างสำคัญที่ใจ ยื่นใบลามา ก็เป็นช่องทางหนึ่ง)

บางคนแบกจอบเทิงๆ ขึ้นรถไปคนเดียวขุดขุด..ดินถมหลุมทางเข้าสวนจนเหงื่อซึม  หายไปหลายชั่วโมงเห็นเดินยิ้มกลับมา นั่งฟังเพื่อนคุยสักพัก บอกว่าจอบเดี๊ยงเสียแล้ว ดินที่สวนถ้าฝนไม่ตกมันแข็งโป๊กเลยละครับท่าน ด้วยพลังหนุ่มกับจอบที่ไม่สมบูรณ์ ทำเอาจอบกับด้ามกระเจิงไปคนละทาง  บอกว่าจะหาใครทำลิ่มใหม่ให้แน่นหนาถาวร  โฮ้ว!..นึกว่าจะพอแล้ว ที่ไหนได้ใจยังคึกคักที่จะลุยต่อ ผมก็พาไปหาช่าง ช่วยทำลิ่มจอบชนิดพิเศษเอาแบบไม่หลุดไม่ล่อน ได้แล้วหนุ่มใหญ่ก็ขับรถหายเข้าไปอีก กว่าจะกลับมาก็บ่ายคล้อย สร้างผลงานด้วยการทำให้หลุมหายไป4-5หลุม มหาชีวาลัยถนนมีทางเข้าที่เรียบราบขึ้น หัวใจคนขุดคนที่แสวงหาคำตอบอะไรสักอย่างหรือหลายอย่าง ผมนึกว่าคงไม่ต่างกับตอนที่พระพุทธองค์แสวงหาคำตอบด้วยความเพียร  จอบกับใจฟันไปตรงไหนก็กระเจิง การปลีกวิเวกทำได้นับล้านวิธี ขึ้นอยู่กับว่าเราจะคิดอ่านจะได แล้วได้ลงมือ ถือว่าสุดยอดจริงๆ

(ผมอยากจัดให้คนดีได้เจอกัน เพียงครั้งแรกความดีก็เพิ่มพูน)

อีกคู่หนึ่ง ฤๅษีจากลำปลายมาศ พาท่านอาจารย์นฤมล มาถึงหลังเที่ยงเล็กน้อยหน้าตาสดใสดีใจเข้ามา พร้อมกับต้นไม้มาฝาก จากการททักทาย บอกว่าหลงทาง ที่นี่เปลี่ยนแปลงจนจำทางเข้าไม่ได้ หลังจากที่ห่างหายไป 7-8 ปี ความหลังก็พรั่งพรู การคุยกันถึงความสุขความดีงามเป็นโอสถอันวิเศษของจิตใจ ผมชวนเจ้าตัวไปปลูกต้นไม้เป็นที่ระลึก ชวนเดินไปชมจุดพิเศษต่างๆ ชวนกันเก็บผักมาประกอบอาหารมื้อเย็น ที่ฤๅษีจะปรุงปลาต้มยำสารพัดผักเป็นเมนูแรกของโลก เพราะจะใส่เนื้อ-เมล็ด ของลูกกระสังลงไปในต้มปลาสูตรดั่งเดิม

หลังจากนั้นญาติทางไกลสายเมืองละปูนก็มาถึง หลังจากที่เรากินข้าวเที่ยงไปเล็กน้อย หลังจากทักทายระบายยิ้มและกอด เสียงโป๊กๆดังมาจากครัว จะอะไรเสียอีกละครับ มีรายการทำส้มตำสูตรใหม่ตามใจฉัน สดๆขนาดไปเด็ดมะละกอจากต้นมาในบัดเดี๋ยวนั้น เป็นส้มตำที่ปัจจุบันทันด่วนทันชิมทันอร่อย และแล้วก็ชื่นมื่นกันไปอีกคู่ หลังจากขับรถเหนื่อยกัน..อย่านึกว่าจะพักนะครับ  อ้าวชวนกันไปตลาดเสียอีก

คราวนี้ครบหน้าครบตาครบเ๊ซ็ทกันจริงๆ  เชื่อไหมครับ..แค่นั่งคุยกันเฉยๆนี่แหละ  ก็ปลิ้มสุขที่สุดแล้ว ความสุขนี่หนาถ้ารู้วิธีก็หาเจอแบบพลิกฝ่ามือ แต่..ถ้าหาไม่เป็็น..หาให้ตายก็หาไม่เจอ ยิ่งดิ้นรนยิ่งห่างหาย ยิ่งตะกายยิ่งเหนื่อยเปล่า ยิ่งตะโกนยิ่งหลบเร้น ยิ่งอาวรณ์ก็ยิ่งอาลัย  ใจหนอใจ..

บ่ายแก่ๆกระจายหน้าที่ทำกับข้าว ป้าจุ๋มเป็นหัวเรือใหญ่ ชวนคนนี้คนนี้ทำอะไรกันจ้าละหวั่นไปหมด หลังจากนั้นไม่นานอาหารก็เต็มโต๊ะ น้ำพริกหวานสะเดาลวก ต้มยำชามใหญ่ของฤๅษี น้ำพริกของอุ้ย แค่นี้ก็พุงปลิ้น ดั่งKey Word ของร้าน “พึ่งพุงโภชนา” หลังจากนั้นก็ได้ฟังเรื่องราวที่ประเทืองปัญญาและประเทืองใจ  ฤๅษีกับอุ้ยไปคุยกันในห้อง พร้อมๆกับจับแม่หวีมานวดคลายจุดต่างๆ ได้ยินเสียงแจ้วๆเล็ดลอดออกมา ส่วนวงข้างนอกมีอาจารย์นฤมล รอกอด ป้าจุ๋ม ครูอึ่งและผม คุยๆไปก็หนาวนะสิครับ หลังจากหารือกันว่าใครจะอาบน้ำบ้าง ก็ชวนกันหนีหนาวเข้ามาในบ้าน สมทบคุยกันพร้อมๆกับจิบน้ำชาสมุนไพรรสมินต์ที่มีคนฝากมาจากแคนนาดา เฮ้อชื่นมื่นจนพอใจแล้วก็แยกย้ายกันไปนอน..

จบข่าว

« « Prev : ตอน:อาหารตาอาหารใจ

Next : เราปะติดความคิดเข้ากับความรู้อย่างอะไร? » »