ลานสวนป่า

#2 สุวรรณา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 9:28

สวัสดีค่ะพ่อครู การจะมีสุขภาพร่างกายผู้คนที่สมบูรณ์แล้วแข็งแรง ลดภาระทางการแพทย์  การสาธารณสุข งบประมาณเทใส่กันลงไปโครมๆ  ให้ดีต้องวางแผนกันตั้งแต่ยังเป็นวุ้นนะคะ เป็นผู้ผลิตคนมาบนโลก พ่อ-แม่ ต้องตระหนัก รับผิดชอบคุณภาพชีวิตของลูกน้อย ไม่ใช่เออ… ให้หลุดจากท้องให้เห็นก่อนเถอะค่อยว่ากัน ลูกคนนะคะ  หนูเห็นน้องๆที่ทำงาน ตั้งท้องกันอยากกินไร กินอย่างตามใจปาก  คนเป็นแม่อ้วนกลมจนเป็นแม่หมู คลอดลูกออกมาตัวนิดเดียว ต่ำกว่าเกินมาตรฐานกันอีกิ  แถมนมก็ไม่มีให้ลูกกิน  ก็ยังงงอยู่ค่ะ ของเราให้ลูกกินครึ่งทิ้งครึ่ง แฮ่ๆๆ ตอนนั้นไม่รู้จะแบ่งน้ำนมให้ใครดี เลี้ยงลูกไม่มีนมให้ลูกกิน เสียเงินเสียทองซื้อนมวัวมาให้ลููกกินกัน กินเข้าไปภูมิแพ้ ท้องเสีย เล่นงานกันตั้งแต่เป็นทารก 3 วันดี 4 วันไข้  ป่วยแต่ละครั้ง ลองไปดูที่ รพ. เถอะค่ะ เข็มคาเส้นเลือดลูกกันไว้เลย มีชีวิตโดยการรอยาหมอหยอดเข้าไป  เดี๋ยวๆก็หายใจไม่ออก วิ่งกันให้วุ่น เสียงานเสียการ เลี้ยงลูกคนไม่แค่จน 10 ปีแล้วค่ะ อิอิ

#4 Lin Hui ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 11:45

การทำเรื่องปกติให้เป็นปกติ ร่างกายคนเราตามปกติ ก็เป็นปกติอยู่แล้ว ตามกรรม เป็นธรรมชาติ เกิดมามีกรรมที่ติดตัวมาให้เห็นๆ กันอยู่แล้ว
กรรมตัวแรก คือกรรมพันธุ์ ด่านแรกถือว่าสำคัญที่สุด ที่ปกติมนุษย์มีสิทธิ์ที่จะรู้จักต้นเถาเหล่าก่อของตัวเอง ที่ได้รับมาจากบรรพบุรุษพูดง่ายๆ ว่าก็ได้รับฝากติดตัวมาจากเทือกเถาเหล่ากอนั่นเอง แต่ใช่ว่าทุกคนจะรู้
ปัญหาอยู่ที่ว่า แล้วจะรู้ไปทำไม ขอโยนลูกให้ผู้มีพื้นฐานที่เรียนมาทางด้านสิ่งมีชีวิต วิทยาศาสตร์สุขภาพตอบ จำเป็นไหมที่ทุกคนที่ต้องรู้ รู้ระดับไหน เพื่ออะไร แล้วทำอย่างไร ใครเป็นผู้ให้คำตอบที่เชื่อถือได้ไหม ถ้าจำไม่ผิดเราก็เรียนมาเป็นฐานของสิ่งมีชีวิต แต่การขาดการจัดการองค์ความรู้ ที่นำมาจัดการให้เกิดประโยชน์แก่ชีวิต ตั้งแต่เริมปฏิสนธิ องค์ความรู้เหล่านี้ได้มีการจัดการดีพอหรือยัง เราเคยมีการเรียนการสอนความรู้เบื้องต้นที่ปฏิบัติจริงได้หรือยัง ในการเตรียมคนที่จะเป็นพ่อแม่ที่จะสร้างชีวิตใหม่ที่เกิดขึ้น จากกรรมฯที่ติดตัวมาก่อน ทั้งฝ่ายชายฝ่ายหญิง ซึ่งเป็นสาเหตุความเจ็บป่วยที่ตามกรรมฯมาอย่างที่น่าหลีกเลี่ยงได้ ด้วยการไม่ก่อกรรม ฯเพิ่ม?
วันนี้ขอกรรมตัวแรกก่อน จะเป็นแผนสุขภาพเชิงรุกที่สำคัญที่สุด ที่อาจถูกมองข้ามไปนานแล้วก็ได้ ถ้าตอบได้กระจ่างชัด ย่อมสร้างแผนสุขภาวะเชิงรุกที่เป็นประโยชน์ที่เดียว แล้วจะให้ข้อคิก กรรมตัวที่สองต่อในคราวต่อไปค่ะ แค่ตอบเรื่องกรรมตัวนี้ให้ครบถ้วน ทุกด้านก็สร้างงานด้านสุขภาวะเบื้องต้นได้อย่างมากมานแล้วค่ะ

#6 น้ำฟ้าและปรายดาว ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 12:58

เอ เบิร์ดคิดต่างหรือเปล่าน้อ เพราะคำว่าสุขภาวะ เบิร์ดมองเป็นเรื่องของ Well-Being คือการอยู่ร่วมกันอย่างอยู่เย็นเป็นสุข ซึ่งครอบคลุมทั้ง 4 มิติได้แก่ จิต กาย ปัญญา และสังคม ที่เอื้อต่อกันทุกด้าน เพราะเรื่องของสุขภาพคงไม่จำกัดอยู่แค่โรคภัยไข้เจ็บเท่านั้นน่ะค่ะ แต่ควรเป็นสุขภาพของสภาพแวดล้อมที่มีผลกระทบต่อตัวเราทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นสภาพสังคม สิ่งแวดล้อม ระบบเศรษฐกิจ และสถานการณ์ปัจจุบันควรรวมการเมืองเข้าไปด้วย ^ ^

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้เป็นเรื่องที่กระทบเราแล้วทำให้ชีวิตไม่เป็นสุข ทั้งทางกายและทางใจซึ่งก้าวล่วงพรมแดนของสาธารณสุขออกไปน่ะค่ะ ไว้ตกผลึกแล้วจะมาคุยด้วยนะคะ

#8 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 15:06

จ๊าบส์จริงๆเลยละครับ
ท่านอื่นที่ยังไม่แสดงความเห็นอย่าช้านะครับ
ช่วงนี้มีโปรโมชั่นด้วยสิครับ คิคิ

#10 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 15:45

ร่วมด้วยช่วยกัน  แว๊ปมาเจ๊าะแจ๊ะหน่อย

• แผนสุขภาพชุมชน เข้าใจว่างานด้านนี้มีการเดินหน้าไปมากทีเดียว มากกว่างานทางด้านอื่น เพราะ บุคลากรด้านนี้ล้วนมุคุณภาพมากมาย  อย่างไรก็ตาม แนวคิดของผมก็คือ
• ฟื้นฟูความรู้ชุมชนดั้งเดิมขึ้นมาทุกสาขา ทุกด้าน ทุกชุมชนค้นคว้ามาว่าในชุมชนของตัวเองมีบุคลากรที่มีภูมิรู้ด้านนี้ที่ไหนบ้าง อย่างไร แค่ไหน
• ให้นักการสุขภาพสมัยใหม่ที่มีแนวคิดอิงภูมิปัญญาโบราณมาตรวจสอบและรับรองว่า ความรู้ที่มีอยู่กับบุคคลในชุมชนท่านนั้นๆวิชาชีพสมัยใหม่รับได้มากน้อยแค่ไหน  หลักการทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่รับได้แค่ไหน อธิบายได้ด้วยภาษาทางการแพทย์อย่างไร
• หากสงสัยก็ทำการศึกษาวิจัยภูมิปัญญานั้นๆให้ทะลุปรุโปร่งเสียเลย
• หากโอเคก็ทำการถอดองค์ความรู้ออกมาในรูปแบบต่างๆ เช่นหนังสือ VCD, VDO บันทึกเสียง วาดการ์ตูน ฯลฯ
• แล้วเอาองค์ความรู้นั้นไปเผยแพร่ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ โดยเฉพาะชุมชนต่างๆทั่วประเทศ เพื่อเป็นการสนับสนุนชาวบ้านพึงตนเองในระดับหนึ่งของเรื่องสุขภาพ  เพื่อชะลออัตราการเข้าคิวหาหมอที่โรงพยาบาลที่ล้นแล้ว เช่น หมอตาไม่ต้องทำอย่างอื่นแล้ว เพราะเวลาที่มีก็มาตรวจคนไข้หมดแล้ว
• โครงสร้าง อสม ต้องยกระดับให้เป็นศูนย์กลางรวมแพทย์ชุมชน และสร้างเครือข่ายแพทย์ชุมชนระหว่างท้องถิ่น เพราะ ท้องถิ่น ก มีหมอนวดกระดูกเก่งมาก  แต่ท้องถิ่น ข ไม่มี แต่อยู่ใกล้กันก็เอาบุคลากรเหล่านี้ไปใช้ได้(ซึ่งก็ใช้อยู้บ้างแล้วโดยธรรมชาติเดิมๆ)  แต่ทำให้เป็นระบบมากขึ้น มีระบบชื่อ การติดต่อสื่อสารตลอดเวลา
• แต่ละแห่งจะมีหมอเด่นๆกระจายอยู่ ในระดับตำบล อำเภอต้องมีรายชื่อบุคลากรเหล่านี้แล้วจัดทำ ระบบ Online ขึ้นมา
• เปิด blog ด้านสุขภาพโดยตรงอย่างที่ พี่หมีใหญ่กับอาม่าทำอยู่ หมอพื้นบ้านเก่งด้านไหนๆก็เอาชื่อที่อยู่ที่ติดต่อใส่เข้าไป เมื่อไปรักษาใครที่ไหน ก็กลับมาบันทึกประสบการณ์นั้นๆลงใน blog คนอื่นจะได้อ่าน ได้ศึกษา ประสบการณ์แต่ละครั้งจะกระจายความรู้ไปทั่วสากลโลก(เฮ่อมากไปหน่อย)  ผมก้เรียนรู้ไปด้วย ใครต่อใครก้เรียนรู้ไปด้วย ทุกคนก้เรียนรู้และสามารถป้องกันตัวเองได้ว่าควรจะทำอย่างไร..ฯ
• ความรู้มีมากมาย แต่เข้าถึงความรู้นั้นๆได้อย่างไร  ที่กล่าวมาเป็นวิธฑีหนึ่ง และเป็นความรู้ที่มาจากการปฏิบัติ จากการรักษา จึงเป็นความรู้ที่มิใช่หลักการ ทฤษฎี แต่มาจากการปฏิบัติ ซึ่งมีรายละเอียดปลีกย่อยมากมาย ที่เราๆท่านๆเรียนรู้ไม่จบ
• หากเกิดเครือข่าย online จริง  เราอยู่อีสานอาจจะเรียนรู้กระบวนวิธีรักษาโรคบางชนิดจากผู้รู้ที่อยู่ทางภาคใต้ได้ สอบถาม แนะนำกันได้ทันที โดยไม่จำเป็นต้องเดินทางไปภาคใต้  เอาเทคโนโลยี่มาใช้ให้เกิดประโยชน์ ซึ่งโครงการแบบนี้โครงการของสมเด็จย่า พระพี่นางทำมานานแล้ว แต่เป็นระบบของโรงพยาบาล  หากขยายลงไปข้างล่างคือ กลุ่มเครือข่ายผู้รู้ในชุมชนทางด้านสุขภาพอนามัยก็น่าจะเปิกประโยชน์ใสกขึ้นเป็นหลายเท่าทวีคูณ
• สรุป ไปจัดระบบองค์ความรู้ชุมชนข—–>ตรวจสอบ แล้ว ปรับปรุงให้ยกระดับแบบมีมาตรฐานมากขึ้นที่กระบวนการทางวิทยาศาสตร์รับได้—->บันทึกในรูปแบบต่างๆ—–> จัดสร้างเครือข่ายขึ้นทั่วประเทศ เริ่มจากท้องถิ่น ภูมิภาคก่อน—->สนับสนุนเทคโนโลยีการบันทึกประสบการณ์การดูแลรักษาทั้งหมดลงใน blog หรือระบบที่เผยแพร่ง่าย คนเข้าถึงได้ตลอดเวลา —-> สนับสนุนการเชื่อมเครือข่ายด้านการปรึกษาหารือ เพิ่มเติมความรู้ไปจนถึงการเยียวยารักษาจากผู้รู้ต่างถิ่นทาง online—>ยกระดับองค์ความรู้ไป รวบรวมองค์ความรู้เพื่อให้ชุมชนพึ่งตนเองได้ พึ่งพากันได้ในระดับหนึ่งก่อนที่จะไปหาหมอที่โรงพยาบาล  ซึ่งโรงพยาบาลน่าจะเป็นแหล่งสุดท้ายที่ระบบชุมชนสุดวิสัยแล้ว
• เป็นแผนสุขภาวะชุมชนเชิงรุกในมุมมองหนึ่งครับ

#12 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 16:25

อาม่า เต็มด่วน
เบิร์ด ปั่นๆๆๆแล้วรีบแปะ เวลาวารีไม่คอยใคร ถ้าไม่ใช่แฟน ขอบอก คิคิ
เอ ใครหน่า ..อ้อ อุ้ย นี่มืออาชีพ เห็นบอกว่ากำลังทำแผนสุขภาวะองค์กรชุมชน อบต ..ขอด่วน คะร๊าบ
จะสรุป ทำเอกสาร แล้วจะต่องานของเราต่อไปเรื่องออกแบบหลักสูตรสวนป่าด้วย คิคิ

#14 น้ำฟ้าและปรายดาว ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 18:35

เอ๋า งานเข้าอีกแล้วครับท่าน

คิดแบบเร็ว ๆ เพราะปั่นเพื่อแปะก็คงบอกว่า “หัวใจ” ของแผนสุขภาวะชุมชน คือการร้อยเรียงคนที่มีความเชื่อ อุดมการณ์ และความสัมพันธ์ของคนที่อยากเห็นสุขภาพของตนและชุมชนดีขึ้นน่ะค่ะพ่อ
ซึ่งการร้อยเรียงนั้นจะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่รู้ว่าใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหนบ้าง

สิ่งที่ควรทำคือทำให้เกิดความสัมพันธ์ระหว่างคนเหล่านี้ เพื่อสร้างค่านิยมและมีเป้าหมายเดียวกันให้ได้ ส่วนตัวเบิร์ดเองไม่เคยทำแผนชุมชนมาก่อน ได้แต่มองจากมุมคนนอกและการทำงานอาหารปลอดภัย เบิร์ดว่าความพยายามที่จะให้เกิดความตระหนักร่วมกันนั้นต้องใช้ระยะเวลานานพอสมควรค่ะพ่อ ดังนั้นกรอบเวลาจึงเป็นเรื่องที่ควรมองว่าจะทำได้อย่างไรโดยไม่ทำให้งานฉาบฉวย

นอกจากระยะเวลาแล้วยังต้องมีกระบวนการเรียนรู้อย่างต่อเนื่องร่วมกับมีรูปธรรมให้เห็นชัด ๆ ในพื้นที่ด้วย และต้องเป็นความร่วมมือจากหลายฝ่ายในชุมชนนั้น ๆ น่ะค่ะ ไม่ควรเป็นคนนอกเข้าไปจัดการ ไม่งั้นจะกลายเป็นระบบราชการเหมือนที่เป็นมา งบหมดก็หมดกัน ปิดโครงการก็จบ…ถ้าเบิร์ดมองนะคะคนที่สำคัญที่สุดในการเป็นแกนนำขับเคลื่อนคือ อสม.ค่ะพ่อ  เพราะ อสม.มักเป็นคนที่ได้รับการยอมรับจากชุมชนและเป็นผู้นำตามธรรมชาติในชุมชนนั้น ๆ อยู่แล้ว แถมมีหมวกหลายใบอีกต่างหาก บางคนเป้นผู้ใหญ่บ้าน บางคนเป็นอบต.ก็มี

ถ้ามีโอกาส สธ.น่ายกระดับอสม.ให้เป็นแกนนำที่มีศักยภาพและมีมิติในการพัฒนาให้หลากหลายมากขึ้นค่ะ …เพราะกองทัพหน้าเหล่านี้เป็นตัวอย่างของจิตอาสาที่จับต้องได้ เป็นวิถีปฏิบัติที่งดงามของชุมชน เพียงแต่เชื่อมโยงเขาเหล่านี้ และให้เขาได้มีโอกาสในการพัฒนาชุมชนของตัวเองโดยมีเราเป็นพี่เลี้ยงน่าจะเกิดมิติใหม่ ๆ ของการพัฒนาได้ค่ะพ่อ

#16 อุ๊ยสร้อย ให้ความคิดเห็นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2009 เวลา 21:59

ยกมาจากบันทึก นี้ ค่ะ

ตามโจทย์ที่ครูบายกไว้ให้ช่วยกันระดมความคิดในการจัดทำแผนสุขภาวะชุมชน….ในบันทึกที่มีการระดมความคิดจากหลายๆมุมมอง และครูบาบอกว่าอยากให้ออกความเห็นด้วยนั้น

บันทึกนี้จึงเขียนเฉพาะกิจสำหรับเสนอความคิดเห็นให้ครูบาค่ะ

ครูบาคะจะลองคิดในเรื่อง สุขภาวะชุมชน ว่าอย่างไรจึงจะเป็นสุขภาวะชุมชนและจะทำให้มันเป็นแผนอย่างไรดี

ถ้าว่าคิดนอกลู่นอกรอยก็อาจจะได้ ตรงที่มักจะนึกเสมอมาว่าเวลาที่ใครๆ คิดว่าสุขภาวะ และแสวงหาสุขภาวะนั้น มันเป็นเรื่องทวนกระแสธรรมชาติหรือเปล่า…และน่าจะเป็นการแสวงหา”ความไม่ปกติ” มากกว่า

ก็เพราะว่าความเป็นปกติของทุกคนนั้น ล้วนเป็นทุกข์ทั้งสิ้น มีทุกข์เพราะความเสื่อม ความเจ็บความตายที่เป็นปกติธรรมดาของทุกๆคน …พออยากเกิดสุขภาวะก็เลยกลายเป็นเรื่องมามองหา ตัวกำหนดว่า จะพ้นทุกข์ได้อย่างไร และตัวไหนเป็นตัวชี้วัดว่าจะทำให้พ้นทุกข์ หรือพ้นจากความเจ็บ ยืดอายุให้ความตายมาช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้

ตัวชี้วัดระดับบุคคลยังขึ้นกับมุมมองของแต่ละคนที่ไม่ค่อยเหมือนกัน แล้วตัวชี้วัดของชุมชนก็ไม่ยิ่งไปกว่าหรือคะ

ดูแต่เรื่องสุขภาวะของบุคคล พอนึกถึงทางพ้นทุกข์ ก็สาระพัดทุกข์และโลกของการแพทย์ก็แสวงหาลู่ทางในการสงวนสิทธิ์ของความเจ็บความตายเอาไว้ ในด้านหนึ่งเพื่อให้บุคคลพ้นจากความทุกข์และในอีกด้านหนึ่งก็มากจนสุดโต่งและกลายเป็นการแสวงหาความบกพร่องในตัวของบุคคลอย่างไม่สิ้นสุดแม้ในระดับเล็กที่สุด

• เช่นโรคพันธุกรรมต่างๆ จะแต่งงานมีลูกก็ต้องดูว่าลูกในท้องจะมีโรคอะไรที่จะเป็นเหตุของความตายก่อนวัยหรือเปล่า จะสร้างทุกข์เพิ่มให้พ่อและแม่ถ้าเกิดมาหรือไม่ ก็จะมีการบรรจุตัวชี้วัดโรคเข้าไปให้กับคนที่ตั้งครรภ์ ผู้หญิงที่อายุมากกว่า 35 ปีถ้าแต่งงานมีลูกก็ต้องถูกกระแสพาให้ไปตรวจหาโครโมโซม เฝ้าระวังภาวะเสี่ยงต่างๆ ที่อาจจะมีผลให้ตายทั้งแม่และลูก
• ในวัยเด็กจะรับโรคติดต่ออะไรก็ต้องมาตั้งว่าจะป้องกัน หรือปกป้องเด็กๆ อย่างไงดี บางโรคก็จำเป็นมาก เช่นคางทูมในเด็กผู้ชายถ้าไม่ได้ฉีดวัคซีนแล้วติดโรคก็จะเป็นหมันเมื่อวัยหนุ่ม โรคทางกายแล้วก็โรคจากการช่วยเหลือปกป้องตัวเองได้น้อยของเด็กๆ ก็ต้องมีการป้องกันการทำร้ายละทิ้งละเลยเลี้ยงดูหรือปิดกั้นการเจริญเติบโตที่สมบูรณ์
• พอเข้าวัยเจริญพันธุ์ ก็มาเกี่ยวกับโรคของวัยคะนองทางเพศ โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ต่างๆ ถ้าผู้หญิงเป็นแล้วไม่รักษาให้ดีก็อาจจะนำไปสู่ภาวะมีบุตรยาก ตั้งครรภ์นอกมดลูก ฯลฯ การรณรงค์เรื่องของเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัยก็เข้ามาแทนการห้ามมีเพศสัมพันธ์ เพราะสามารถป้องกันโรคต่างๆ และการตั้งครรภ์ในวัยรุ่นได้ด้วย
• วัยผู้ใหญ่ที่สำคัญเพราะเป็นวัยที่แบกรับภาระการเลี้ยงดูประชากรชราภาพและเด็ก เป็นวัยแรงงานที่ขาดการดูแลจากภาครัฐมากที่สุด ที่รัฐควรจะมุ่งเน้นการดูแลและให้ทางเลือกของการทำงาน ปกป้องสุขภาพจากโรคที่มาจากการทำงาน การจัดหาสวัสดิการหรือกองทุนสำหรับผู้ที่มีความเครียดสูง หรือที่เรียกว่า safety net เป็นเหมือนตาข่ายรองรับคนที่ตกจากตึก เพิ่มวันหยุดลาพักร้อนตามระยะปีการทำงาน ฯลฯ
• วัยชรา …หรือเกษียณ…น่าจะมีแนวนโยบายสำหรับการทำงานและเลือกเกษียณได้เองโดยมีสวัสดิการภาครัฐให้ไม่ต้องมากำหนดที่ 60 ปี การเกษียณได้เองจะทำให้คนสามารถวางแผนชีวิตได้เองมากขึ้นก็จะพ้นทุกข์ของการถูกบีบบังคับ(ที่ไม่น่าจะเหมาะกับวัยที่เต็มไปด้วยประสบการณ์) ควรครอบคลุมการให้โอกาสได้คืนสู่ธรรมชาติอย่างสงบ มีการจัดหาสวัสดิการที่จะอยู่ในวิถีธรรมชาติและวิธีแห่งธรรมตามศาสนาของตน

การแสวงหาสุขภาวะหรือทางพ้นทุกข์จากความเจ็บความตาย คิดว่าไม่มีตัวชี้วัดใดที่ใช้ได้ทุกเรื่องแน่นอนอยู่แล้วค่ะ การหาตัวชี้วัดจากผลเลือดหรือค่าการตรวจต่างๆ บางทีกลับเป็นการหลอกตัวเองว่ากำลังมีสุขภาวะเพราะผลเลือดไปตรงระดับที่ “คนส่วนมากมีกัน” อยู่ก็ได้ การลงทุนที่การตรวจเอาค่าผลเลือดมาบอกสุขภาวะเป็นเรื่องที่เหมือนดาบสองคมได้เหมือนกันค่ะ…ขณะที่เคยมีงานวิจัยพบว่า คนไทยให้ความหมายของคำว่าสุขภาพคือความสบาย …ความสบายไม่เจ็บไม่ปวดเมื่อย…และงานวิจัยที่เคยทำบอกว่า สุขภาพในมุมคิดของผู้หญิงมีความหมายที่ความสามารถในการทำหน้าที่ได้ตามปกติ…ความแตกต่างของการให้ความหมายเหล่านี้…ภาครัฐเคยระลึกถึงหรือไม่อย่างไร????

สุขภาวะในอีกรูปแบบคือ ความสมบูรณ์ หรือที่มาจากคำภาษาอังกฤษว่า wellness ซึ่งคนคิดคำนี้ชื่อ Halbert L. Dunn ที่เขียนไว้ในหนังสือชื่อ High Level Wellness ปีค.ศ. 1961และบอกว่า ‘High level wellness for the individual is defined as an intregrated method of functioning which is oriented toward maximizing the potential of which the individual is capable. It requires that the individual maintain a continuum of balance and purposeful direction whichin the environment where he is functioning’ (p. 4-5) เป็นการมองสุขภาวะในแง่บวกและให้คุณค่าของคนไม่ว่าจะอยู่ในสภาวะใดก็ “มีสุขอย่างสมบูรณ์ได้”

การมองอย่างนี้..ถ้าในระดับบุคคล….ถึงแม้ว่าผลเลือดจะ “ผิดปกติ” ตามนิยามของค่าชี้วัด แต่ไมได้เป็นอุปสรรคต่องสุขภาวะของบุคคลถ้าบุคคลนั้นได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มศักยภาพ

ถ้าเช่นนั้นแล้ว….ถ้าบุคคลจะมีสุขภาวะสมบูรณ์…บุคคลก็ควรรู้ขีดความสามารถของตัวเอง ค้นพบศักยภาพของตัวเอง โดยทีมสุขภาพทำหน้าที่เป็นผู้สนับสนุนและมีความร่วมมือกันทั้งสองฝ่ายในการบรรลุซึ่งศักยภาพอันสูงสุดนั้นได้

ที่ยกคำของ Dunn มาไว้ เพราะอยากโยงถึงคำว่า สุขภาวะชุมชนค่ะ

ตรงที่ว่า แล้วชุมชนจะแสดงศักยภาพเต็มความสามารถอย่างไร ….ชุมชนคือใคร และเข้าใจรับรู้ค้นพบศักยภาพของตนเองอย่างไร หรือไม่

แผนการก้าวเดินเชิงรุกที่อยากเรียนเสนอคือการมีเวทีสำหรับให้ชุมชนได้อธิบายตัวเอง เข้าใจความเป็นชุมชนของตัวเอง และตระหนักรู้ศักยภาพของตัวเอง ใช้ความสามารถของตนเองอย่างเต็มที่ ชุมชนเคยให้ความหมายของสุขภาวะของตนเองอย่างไร อะไรคือทุกข์ของชุมชน บุคลากรสุขภาพเคยเข้าใจชุมชนอย่างที่เขาเป็นและอยากให้เป็นอย่างไร…แต่ละชุมชนก็คงเช่นเดียวกับแต่ละบุคคลน่าจะมีความแตกต่างหลากหลาย…ภาครัฐจะนำนโยบายแผนเดียวใช้กับทุกชุมชนในเรื่องสุขภาวะ…..จะทำได้เหมาะสมเสมอ???

ครูบาคะ …ในความเห็นส่วนตัวแล้ว…คิดว่าไม่มีตัวชี้วัดใดที่สมบูรณ์แบบสำหรับเรื่องสุขภาพของคนและชุมชน ตามกาลต่างวาระก็ทำให้ตัวชี้วัดเปลี่ยนแปลงได้ และแผนก็คงจะเปลี่ยนแปลงเช่นกัน????

ในยุคที่อุตสาหกรรมรุ่งเรือง เราก็ถูกฝังหัวว่า ร่างกายเหมือนเครื่องจักร ชิ้นส่วนไหนเสียก็ถอดออกใส่ของใหม่เข้าไปแทน จนเราแทบจะมองว่าคนที่มีสุขภาวะคือคนสมบูรณ์แบบไม่เจ็บไม่ป่วยไม่มีความทุกข์ร้อนใดๆอวัยวะทุกส่วนไม่สึกหรอ

ถึงยุคที่มองทุกอย่างให้เป็นองค์รวม เราก็บรรจุเรื่องจิตวิญญานเข้าไปและพยายามตีความกับคำที่ใช้ จะเป็น wisdom health หรือ spiritual health จนปัจจุบันเราก็เกิดกระแสเรื่องการสร้างปัญญาอย่างหลากหลาย มีตัวชี้วัดการจัดการให้ได้มาซึ่งความรู้และปัญญาอย่างยุ่งเหยิง

ขอลองคิดว่าใน อริยสัจจ์ 4 ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค จะนำไปสู่สุขภาวะได้อย่างไร

• แผนการเปิดฉากรุกเข้าในชุมชน…ควรเป็นการฟังชุมชนแทนการสอนชุมชน
• การฟังชุมชนจะทำให้ได้ยินว่าระบบของชุมชนเป็นอย่างไร
• อะไรคือทุกข์ของชุมชน
• อะไรคือปัจจัยนำ ปัจจัยเสริม ปัจจัยหลักสำหรับการบรรเทาความทุกข์
• ทำไมชุมชนโดยทั่วไปของประเทศยิ่งพัฒนายิ่งไม่ยั่งยืน
• ยิ่งเจริญยิ่งอ่อนแอ???
• ชุมชนเดินบนทางสายสุขภาพกันอย่างไร มีการใช้องค์ความรู้ในชุมชนต่อเรื่องสุขภาพและการรักษาโรคหรือไม่อย่างไร ฯลฯ

ก็ขอนำเสนอเท่าที่นึกได้ตอนนี้ค่ะ

#18 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 14 พฤศจิกายน 2009 เวลา 21:37

ขอเชิญส่งการบ้านได้อีกนะครับ