ลานสวนป่า

: วันนี้เป็นครั้งแรกที่ใช้บริการรถทัวร์ด่วนกรุงเทพฯ-นครราชสีมา

ก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก ทางอยู่ที่ปาก ถามๆๆ

9.00 น. ก็มานั่งป๋อหลอบนรถทัวร์

ใช้เวลาวิ่งสามชั่วโมงครึ่ง

เที่ยงเศษก็ถึงหน้าห้างเดอะมอล์

อ.แพนด้า-อ.หลินฮุ่ย (รศ.ดร.อรรณพ รศ.ดร.พรรณี วราอัศวปติ)มารอรับ

ผมงี้หน้าบานเป็นจานเชิง ที่ผู้ใหญ่เมตตากรุณาอุเบกขา..

แถมยังพาไปเลี้ยงข้าวมื่อเที่ยงอีกแน๊ะ อิอิ

ประชุมเสร็จตอน5โมงเย็น เจ้าภาพจองห้องให้พักที่สีมาธานี ทั้งๆที่อาจารย์หลินฮุยบอกว่าเตรียมจัดห้องที่บ้านไว้แล้ว แถมยังมีเงื่อนไขยั่วยุว่าที่บ้านมีไวเล็ทไฮไฟนะ ..ซึ่งตรงกันข้ามกับโรงแรมสีมาธานี ถ้าจะใช้ไวเล็ทต้องเสียเงินชั่วโมงละ100บาท ทั้งๆที่โรงแรมทั่วประเทศเขาฟรีไปนานแล้วละลุง ถ้ามาพักแบบไม่ใช้เน็ทก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าชาวเฮจะมาพักขอแนะนำให้ไปที่อื่นจะสบายใจกว่า ผมจะเปลี่ยนโรงแรมก็เกรงใจเจ้าภาพ จึงทนๆนอนเสียหนึ่งคืน เฮ้อ!..ๆๆ วาสนาเรรวน

การประชุมวันนี้ดีมากๆ ผมคุยเรื่องประชุมเรื่องกำลังพลฯที่กรุงเทพฯ เรื่องเฮฮาศาสตร์ แจกหนังสือเจ้าเป็นไผ แนะให้ลองเข้าไปในลานปัญญา..เห็นความหวังดีที่หมอผู้อำนวยการโรงพยาบาลในอำเภอต่างๆ มีความสนใจเรื่องการบริหารสุขภาพชุมชน การสร้างเครือข่าย การช่วยกันพิจารณาปัญหาเชิงรุกต่างๆ มีนายแพทย์อาวุโสที่เคยเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลมหาราชมาเป็นเสาหลัก นอกนั้นเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลรุ่นอายุ40ปีเศษประมาณ10ท่าน มาจากชัยภูมิ บุรีรัมย์ และโคราช ผมนะดีใจบอกไม่ถูก ที่ยังมีนายแพทย์ที่ทุ่มเททำหน้าที่รักษาโรคและบาลสังคมควบคู่กันไปด้วย ตัวอย่างดีๆที่แต่ละท่านเล่าให้ฟัง เป็นทั้งหลักการและกระบวนการที่กำลังไต่ระดับให้จะแจ้งและตีแตกออกไปในวงกว้าง

ผมได้ฟังเรื่องดีๆเกี่ยวกับมุมมองเชิงรุก ที่นายแพทย์หนุ่มสาวเหล่านี้มีปณิธานเพื่อท้องถิ่น ท่ามกลางกระแสความเปลี่ยนแปลงที่ชุดกระชากหัวใจหมอส่วนใหญ่ให้ละล้าละลัง จะเอาเงิน เอาความสะดวกสบาย เอาความก้าวหน้า..เป็นส่วนใหญ่ ซึ่งก็ไม่ผิดใช่ไหมครับ แต่ปัญหาความเจ็บไข้ได้ป่วยที่นับวันท่วมท้นทวี และต้องการความรับผิดชอบทางสังคมสูง มีสิ่งยั่วยวนกวักมือเรียกให้ผละจากชนบทอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เราจะทำยังไง >> คนรวยไปโรงพยาบาลเอกชนได้ไม่เดือดร้อน แต่ระดับชาวบ้านไม่มีทางเลือก>>อย่างนั้น

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจากอำเภอกระสัง จังหวัดบุรีรัมย์เล่าว่า ..ของผมก็มีคุณหมอจะขอย้ายไปที่จังหวัดตราด อยู่ที่นี่รายได้เดือนละ7-80,000 บาท ไปที่โน้นจะได้มากกว่าหลายหมื่น ถามผมว่า..ครูบามีข้อเสนอแนะในเรื่องนี้อย่างไร? เอาแล้วไหมละ ผมละนึกถึงใบหน้าหมอจอมป่วน ปริ๊ด! ขึ้นมาทันที หรือท่านใดจะช่วยตอบคำถามนี้เชิญนะขอรับ

ผมคิดว่าการที่เราคุยกันเรื่องการสัญจรลงพื้นที่ การสร้างเครือข่าย การหาพันธมิตรในชุมชน การทำพิธีผู้ข้อต่อแขนจัดบายศรีรับขวัญ หรือการจัดวันอำลาให้คุณหมอที่จะย้ายไปเยี่ยมชาวบ้าน แล้วชาวบ้านเก็บเงินกันคนละเล็กละน้อยเป็นค่ารถให้ เป็นการบ้านที่เรายังทำไม่ถึงจุดนี้..ผมอยากเห็นตรงนี้นะ บางทีการตั้งหน้าตั้งตารักษาโรค ไม่ได้รักษาคนควบคู่กันไปด้วย จะทำให้ขาดเยื้อใยไร้สิ่งพูดพันทางใจ ดังนั้นการคิดกระบวนการสุขภาวะเชิงรุกจึงมีความหมายมากกว่าไปเยี่ยมไข้ธรรมดา มันมีอานุภาพลึกซึ้งกว่านั้นมากถ้าเราใคร่ครวญให้ดี

อนึ่ง..ในองค์กรของโรงพยาบาล ถ้ามีการคุยทบทวนกันบ้างถึงสภาพที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ งานของเราเป็นอย่างไร ปัญหามากไหม เหนื่อยไหม มีความสุขไหม เราเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าจะช่วยกันบำบัดปัญหาให้ดีขึ้นอย่างไร โรคทุกข์โรคเครียดโรงเหนื่อยของบุคลากรจะใช้ยาขนานไหนรักษา ชาวสาธารณสุขจึงจะมีความสุขความหวังใหม่ๆผุดพรายขึ้นในหัวใจ

บางทีผู้อำนวยการโรงพยาบาล อาจจะตั้งวงสนทนา

ถามกันเองว่า..วันนี้เราพอใจกับหน้าที่การงานของเราแล้วหรือยัง

ถ้าจะลงชุมชน ก็ควรคุยกันก่อนว่า

ทำไมเราถึงต้องไป

จะไปทำอะไร ทำยังไง

ถ้าไม่ทำจะเป็นอย่างไร ถ้าทำจะได้อะไร

เรื่องนี้น่าจะเป็นการบ้านบทที่ 1

บทที่2 ควรจะทำงานแบบย้อนศร หรือพบกันครึ่งทาง

แทนที่จะไปแนะนำชาวบ้านฉอดๆๆทุกเรื่อง

ก็อาจจะขอร้องชาวบ้านเล่าเรื่องของเขาเองให้หมอฟังบ้าง

ชาวบ้านคิดและทำอะไร กำลังเผชิญอยู่กับเรื่องอะไร

ผมคิดว่าเรื่องพวกนี้ไม่ยากที่คูณหมอกลุ่มนี้จะก้าวเดิน

วันนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

ขอเพียงพวกเราให้กำลังใจคนดี

สังคมนี้ก็จะไม่ถูกลอยเพ

อยู่โรงแรมส่งบล็อกไม่ได้..

วิธีแก้ปัญหา..โทรศัพท์ถึงอาจารย์หลิน

ขอไปกินข้าวด้วย

จะได้อาศัยส่งข่าวสารถึงพวกเราด้วย

และแล้วสวรรค์ก็บันดาลสมประสงค์

อาจารย์Pandaมารับทันที

ทุกอย่างลงตัวอย่างที่เห็นนี่ละครับ

ป้าหวานส่งข่าวรื่นเริงมาก

ว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วย

แสดงว่าวีซ่าผ่านฉลุย

เห็นบอกว่าจะเตรียมปัจจัยการผลิตอาหารมาโชว์ด้วย

จึงขอส่งข่าวถึงแป๊ด น้าอึ่ง ครูปู

พรุ่งนี้ขึ้นรถแล้ว อย่าแวะที่ร้านไหนเป็นอันขาด

ทำท้องให้ว่างไว้ รอชิมฝีมือป้าหวาน

อิ อิ จบ.

« « Prev : : เรื่องของชาวสาธารณสุก

Next : ณ ร่มธรรมร่มใจ.. » »