ลานสวนป่า

คนดิบคนเถื่อนอย่างผมห่างพระห่างเจ้าอยู่เสมอ ชอบไปเที่ยววัดแต่ก็ไม่ค่อยได้เข้าร่วมในพิธีกรรมต่างๆ ทนการเบียดเสียดและฝุ่นไม่ไหว ถ้าเป็นงานเล็กแอบย่องไปจะถูกใจเป็นพิเศษ คนที่ชวนผมเข้าวัดมากที่สุดคงจะเป็นอุ้ยกับน้าอึ่งอ๊อบ ไปเหนือก็พาไปชมวัด มากรุงเทพก็พาขึ้นรถลงเรือไปเที่ยววัดวันละ4-5แห่ง เรียกว่าไปวัดล้วนๆเป็นล่ำเป็นสัน จากที่เคยไปวัดพระแก้วตอนเป็นเด็ก ก็เพิ่งจะได้เข้ามาอีกรอบตอนวัย สว.

เมื่อเร็วๆนี้ไปวัดหนองป่าพงของหลวงปู่ชา ระหว่างที่เดินสมาธิ3รอบ ภายในมหาเจดีย์ที่มีพระธาตุของท่าน ผมเหงื่อแตกผลักๆท่วมตัว หยาดเหงื่อไหลออกมาจากเส้นผม ผิวหนัง ตามร่างกาย เปียกเสื้อและกางเกง ได้แต่สงสัยตัวเองทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ไม่รู้จะถามใคร..เก็บความสงสัยไว้ จนกระทั่งได้คุยกับอุ้ยจันตาจึงได้รับคำตอบ..

ภูเขาทองเคยไปเที่ยวงานวัดสมัยที่เป็นรุ่นกระทง

ตอนนี้วนเวียนไปหาหลวงพี่ติ๊ก

แต่ก็ยังไม่มีโอกาสไปกราบพระที่เจดีย์ข้างบน

คิดว่าเร็วๆนี้แหละ

จะปีนกระย่องกระแย่งไปชมทิวทัศน์กรุงเทพมหานคร

เย็นวานนี้มีวาสนา คนดีพาไปซื้อโต๊ะเล็กๆมาตั้งพระพุทธรูป ขนใส่ท้ายรถมาทุลักทุเล แต่ก็จัดการจนเรียบร้อย..อยู่ห้องเล็กๆก็จัดวางตามสภาพ พระพุทธรูปได้รับความเมตตาจากหลวงพี่ จะล้มตัวลงนอนก็มองเห็น ตั้งจิตอธิฐานสวดมนต์ ธัมโมสังโคตามประสาคนแก่ เมื่อคืนนอนใกล้พระสุขสบายดี ฝันเคลิ้มทั้งคืน ฝันว่าจะมีรถมารับไปโคราชวันที่ 18 อิ อิ..

ได้ไปเจออาม่า เจอพระอาจารย์แพนด้า เจอป้าหวาน

กินข้าวปลาด้วยกันแล้วหัวเราะคิกคัก..

อ่านเจอในหนังสือ บอกว่าฤๅษีจะบริกรรมคาถาในน้ำดื่ม เพื่อเป็นการเพิ่มพลังให้แก่ธาตุน้ำ ผมไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้ จึงขออนุญาตลงไว้ให้ท่านผู้รู้ช่วยชี้แนะ

“อะ สัง วิ สุ โล ปุ สะ ผุ พะ

นะ โม พุท ธา ยะ

นะ มะ พะ ทะ

จะ พะ กะ สะ”

ถ้าศักดิ์สิทธิ์จริงวันหลังจะเสกคาถาใส่น้ำให้ครูปูดื่ม

จะได้ลืมซ่าส์ลืมแห้วเสียที

บอกว่า 2-3วันนี้จะไปร่มธรรมด้วย

จะแห้วอีกเสียก็ไม่รู้ คิคิ..

« « Prev : บ้านป่า4 : ตอนล้างพิษในกายใจ

Next : : เรื่องของชาวสาธารณสุก » »