ลานสวนป่า

“รักอาว์เปลี่ยนเวียนวนบนภูเขา

วนเวียนเฝ้ามานานยังหวานหยด

รักแสนหวานน้ำตาลไม่ยอมลด

จะจับจดจับใจปีไหนเอย”

กองคาราวาน เดินทางมาถึงชัยภูมิที่เหมาะแก่การหยุดพักแรม มีที่ราบกว้างปกคลุมด้วยหญ้าอ่อนนุ่มอยู่ข้างบึงขนาดใหญ่ เสียงนกป่าเจี๊ยวจ๊าวเล่นน้ำอยู่ที่สุมทุมไม้กลางน้ำ ดอกบัวบานสะพรั่งดาษดื่น น้ำใสเย็นแลเห็นสาหร่ายและต้นแพงพวย วัวควายถูกปลดจากแอก ควายลงแช่น้ำแล้วขึ้นไปนอนเคี้ยวเอื้องสบายใจเฉิบ วัวแยกไปเล็มหญ้าอันโอชะ

ทุกคนจ้าละหวั่นทำหน้าที่ พวกน้าชายกลุ่มหนึ่งชวนกันไปแบกฟืนมาเตรียมไว้ การใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิงทำให้มนุษย์ใกล้ชิดธรรมชาติ พึ่งพาทรัพยากรป่าไม้โดยตรง กระบวนการเรียนรู้ทำให้มนุษย์สังเกตเห็นคุณสมบัติของไม้แต่ละชนิด อย่างหยาบๆก็กำหนดเป็นไม้เนื้ออ่อนเนื้อแข็ง ถ้าทำฟืนไม้เนื้อแข็งจะไฟลุกโชนให้พลังงานความร้อนสูง

งานตัดไม้หาฟืน จึงมีความสำคัญเท่างานการไฟฟ้าสมัยนี้

ยังมีงานสำคัญเรื่องแสงสว่างยามค่ำคืน ในเมื่อไม่มีไฟฟ้า ไม่มีไฟฉาย ชาวแซ่เฮต้องอาศัยน้ำมันยางมาทำคบไฟ..ผู้ชำนาญการจะเอาขวานไปเจาะลำต้นยางนาให้เป็นโพรงกว้างและลึกประมาณหม้อดินขนาดย่อม เจาะสูงจากพื้นดินประมาณ1เมตร แล้วเอาไฟลนในโพรงที่ว่านี้ ปล่อยทิ้งไว้.. น้ำมันยางจะไหลซึมออกมา ถ้าเป็นโพรงที่ให้น้ำมันดีจะมีปริมาณวันละ1กระป๋องนม เพื่อให้ได้น้ำมันจำนวนมาก หน่วยเตรียมน้ำมันเชื้อเพลิงจะขุดโพรงที่ว่านี้จำนวน20-30ต้น ในยุคนั้นดงป่ายางนาขึ้นเป็นกลุ่มอยู่แล้ว จึงสะดวกที่จะผลิตน้ำมันยางในยามที่คาราวานไปหยุดพักแรม ปัญหามีอยู่บ้าง ถ้าฝนตกอาจจะมีน้ำฝนไปขังในโพรงน้ำมัน ต้องตื่นไปตักน้ำฝนทิ้งทุกครั้ง

กลุ่มน้ำมันยางต้องใช้ลูกมือช่วยกันหลายคน เพราะมีขั้นตอนยุ่งยากกว่าพวกตัดไม้หาฟืน หลังจากไปเก็บน้ำมันยางมารวมไว้แล้ว แผนกนี้ยังจะต้องไปตัดต้นยางบงเอาไม้มาสับชิ้นเล็กๆตาก แห้งแล้วเอามาคลุกกับน้ำมันยาง แล้วเอามามัดเป็นกระบองหรือไต้ สำหรับจุดให้ติดไฟเพื่ออาศัยแสงสว่าง จุดครั้งแรกไฟจะลุกโพรง แล้วจะค่อยหรุบหรู่ จึงต้องเขี่ยขี้ไต้เป็นระยะๆ

ครูอึ่งแห่งมงคลวิทยาในอดีตชาติเป็นคนเก็บน้ำมันยาง

รับอาสาทำหน้าที่ที่ต้องใช้ความอุตสาห์นี้

ถ้าเทียบกับยุคปัจจุบัน ครูอึ่งน่าจะเป็นเจ้าของกิจการปัมท์ ปตท.นั่นเอง

จะเห็นว่า..การพึ่งตนเองด้านพลังงานนั้นคนในภูมิภาคนี้มีภูมิปัญญาอยู่แล้ว อุปสรรคก็มีบ้าง เช่น บางครั้งฟันกิ่งไม้กระเทือนไปโดนรังต่อ มีหวังโดนต่อไล่ต่อยวิ่งป่าราบ หรือไปเจองูจงอางหวงไข่ ก็ต้องวิ่งโสร่งหลุดเช่นเดียวกัน ทุกปัญหาทำให้เกิดโจทย์ในการพัฒนา มนุษย์จึงเรียนรู้วิธีเปลี่ยนฟืนมาเป็นถ่าน เพื่อความสะดวกในการใช้และจัดเก็บ ในปัจจุบันเราหันไปใช้ไฟฟ้าและแก๊สเป็นเชื้อเพลิงหลัก แต่มนุษย์รุ่นหลานเหลนโหลน อาจจะต้องหวนคืนมาใช้ฟืนก็ได้ ถ้าน้ำมันแพงและค่อยๆหมดไป

ดังนั้น ปลูกต้นไม้ไว้ดีที่สุด

ปล่อยให้ต้นโต แล้วค่อยตัดเอาเฉพาะกิ่งมาใช้

ให้ต้นโตผลิตกิ่งใหม่มาเรื่อยๆ

วิธีใช้พลังงานทดแทนขนานแท้คำตอบอยู่ที่ต้นไม้นี่เอง

ในนิมิตมีพวก2คนทำหน้าที่ดูแลเรื่องฟืน มองใกล้ๆละม้ายคล้ายอาว์เปลี่ยนกับสายลม แบกฟืนหน้าดำหน้าแดงแข็งแรงขนาดแรดเรียกพี่ มิน่าละชาตินี้จึงเที่ยวตระเวนภูไปอยู่กับพวกไทบรู ตองสู กระเหรี่ยงคอยาว คั่วสาวอีก้ออีแก้ย่ำแย่อยู่นั่นแหละ ทำไมถึงสร้างตำนานรักช้าเหลือเกิน น้ำหยดลงหิน ทำไมหินมันไม่กร่อนหรือไง..

สายลมนะหมดห่วงไปแล้ว

ซื้อบ้านใหม่ตกลงใจกับแฟนรู้เรื่อง

เตรียมความพร้อมที่จะพัฒนาความรักให้โลดแล่น

แต่อาว์เปลี่ยนนี่สิ

ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงจะรักเฉยๆ

หรือรักจริงแต่ไม่หวังแต่ง

แปลกใจทำไมรักไม่หวาน

ทั้งๆที่น้ำตาลขึ้นท่วมตาท่วมใจ

เฮ้อ ! ไม่รู้จะช่วยลุ้นยังไงแล้ว

ลองคิดดูนะ ชาติที่แล้วแบกฟืน

มาชาตินี้แบกรัก จะแบก แบก ไปถึงไหน

เมื่อไหร่จะเปลี่ยนแบกเป็นเบียดบอกด้วย

..จะส่งหมอเบิร์ดไปโห่-รำ หน้าขบวนขันหมาก คิ คิ

หมายเหตุ :  กลุ่มนี้ประกอบด้วย ครูอึ่ง อาว์เปลี่ยน และสายลม

« « Prev : คุณหมอจอมป่วนภาคพิศดาร

Next : เปิดตัวผู้ดูแลปากท้อง » »